Shinboru (2009)

Heerlijk maf! Matsumoto is een man waar ik meer van moet ontdekken!

Shinboru leunt teveel op één gimmick om echt vermakelijk te zijn. Toegegeven, het is een goed bedacht idee, maar het is niet genoeg voor een hele film. Verder was het geschreeuw van de hoofdrolspeler nogal irritant en had het Mexicaanse gedeelte geen enkele toegevoegde waarde. De pogingen om de film aan het einde meer diepgang te geven kwamen potsierlijk over. Kleine onvoldoende. 2,5*

Had gehoopt dat hij me iets beter zou smaken dan destijds in de bios (alle lof voor de distributeurs en filmhuizen om hem te vertonen trouwens). Conceptueel vind ik het nog steeds een tof project, maar op gebied van humor - toch de spil van de film - blijf ik flink steken. Zie in Matsumoto niet veel meer dan een mime speler die telkens hetzelfde trucje uithaalt. In een tv show wellicht grappig (alhoewel dat ook een aquired taste is natuurlijk), maar om daar een hele film rondom te bouwen? Voor velen werkt het blijkbaar, ik vond het helaas wederom een lange zit.

Absurdistische film die echter niet altijd het niveau van een grappige kinderfilm weet te ontstijgen. Ik geef 'm een extra half puntje omdat het echt een maffe film is wiens betekenis ondoorgrondelijk is en dat is ook een prestatie.

Iemand een idee hoe dat nummer onder die laatste scene heet?

Erg maffe film die niet voor een gat te vangen is. Het begint mysterieus en dankzij de opvallende gelijkenissen met Cube (1997) - MovieMeter.nl kreeg ik er een beetje een horrorgevoel bij. Op een gegeven moment wordt het meer slapstick, bij vlagen is het dan een erg vervelende, clowneske kinderfilm en heb je het idee dat je kijkt hoe iemand een escape room oplost. Het slot is dan weer supervaag, daar kun je een kind volgens mij niet naar laten kijken. En dan die beelden uit Mexico tussendoor, die uiteindelijk wel enig raakvlak hebben met wat er in de witte ruimte gebeurt maar er toch ook best los van staan.

Fijne surrealistische film! Bizar plot en absurd verhaal, precies in mijn straatje! Eigenlijk moet je de beschrijving hierboven helemaal niet lezen en gewoon in deze film stappen. De film bouwt langzaam op en begint nog enigszins serieus, waarna het verhaal langzaam overgaat in een soort slapstick-humor met een lekker wazig einde. Prima vermaak!

Erg grappig innovatief

Lollig, dat is wel het minste dat je van dit kan zeggen. Qua inventiviteit en absurditeit nauwelijks te vatten. Je moet er maar mee afkomen. Even dacht ik in een verkeerde film te zitten daar in Mexico en het plot van het worstelen. Ik heb letterlijk de film op pauze gezet om me ervan te vergewissen dat ik wel degelijk naar een Japanse film aan het kijken was.

Even later kwam ik tot het besef dat er twee aparte verhaallijnen waren. Zeer uiteenlopend, maar waarvan je wist dat er wel nog een connectie ging volgen. Leuk zo die Mexicaanse worstelaars, het is wel een halve religie daar. Maar het meest boeiende en grappige was toch wel de man die om onverklaarbare redenen opgesloten werd in een witte kubus.

En het surrealistische hek was helemaal van de dam wanneer hij poogde te ontsnappen met al die gadgets die uit de muren kwamen, en hoe! Om nu te zeggen dat ik het geweldig vond, is veel gezegd, maar voor een keertje vermakelijk was het wel. Geen fan, maar met een biertje (meervoud) lukt het wel.

Best wel een, absurdistisch, meesterwerkje. Modernistische, surrealistische slapstick met een suggestief hyperrealistisch randje. Uniek, gaaf.