Hiroshima Mon Amour (1959)

Gheheh. Toevallig stuitte ik vandaag op een citaat van David Hume (gewoon in m'n krantje, hoor):

Vanwaar eigenlijk die bespiegeling, Badalamenti?

Dit is abstracte passionele Kunst verweven met pure Poëzie. Hiroshima, Mon(ument) Amour !

Voice Overs: Normaal heb ik een afkeer tegen het overmatig gebruik van deze methode. Zie Casino (1995)

Hier echter kon ik er geen genoeg van krijgen... Opvallend: De protagonisten worden pas binnen een halfuur in full frame geïntroduceerd maar je kent hun achtergrond als waren sinds het prille begin je zielsverwanten.

Woorden zijn leugenachtig, (documentaire)beelden tonen de waarheid. Hiroshima Mon Amour (die titel!) staat op eenzame hoogte in de kunstzinnige cinema.

Een geweldige Emanuelle Riva, ondanks de soms plechtige dialogen zeer naturel, een intrigerend liefdesverhaal - of eigenlijk twee liefdesverhalen- met als achtergrond de meest tragische stad uit de moderne geschiedenis. Toch deed het me minder dan gehoopt, en verslapte de aandacht af en toe. Misschien over een tijdje nog eens proberen.

Sterke film met mooie cinematografie en dito muziek. Begon er goed en gedurfd. De flashbacks naar Frankrijk en de vertelstijl daarbij waren ook erg sterk. Vond het treurige liefdesverhaal tussen de twee hoofdpersonen ook mooi, maar dat wist me net niet honderd procent te overtuigen.

4*

Op een paar dagen tijd mijn tweede van Resnais achter de kiezen na L'Année Dernière à Marienbad (1961). De andere 21 films hier op MM zijn minder gekend waarbij dan zijn meest gequoteerde slechts 58 stemmen telt. Met Hiroshima MON amour levert Resnais opnieuw een bijzondere film af. De gebeurtenissen van Hiroshima zijn sowieso een emotioneel historisch thema en Resnais koppelt daar de liefde aan vast.

De film bestaat afwisselend uit beelden uit het verleden, beelden over Hiroshima en de dialogen tussen een koppetje. Emotie en diepgang staan hier centraal en het is vooral Riva die het beste van zichzelf geeft en nog meer dan Okada op de voorgrond treedt in de film.

De film is een esthetische poëtische ervaring van de verschrikkingen van de aanval op Hiroshima en de traumatische ervaringen die de overlevenden en nabestaanden ondergingen en met uitbreiding de trauma’s die werden opgelopen door de oorlog tout court. De liefde is paradoxaal en de vrouw vreest dat ze haar oude liefde zal vergeten door een nieuwe liefde op te starten. Knappe film van Resnais al was ik niet altijd even aandachtig aan het volgen. Sterk, maar er schort iets aan om het een meesterwerk voor mij van te maken, alleen kan ik de vinger niet op de wonde leggen ...