The Wrestler (2008)

Ok film die teert op een sterke Mickey Rourke. Maar het verhaal kabbelt bij momenten en ook het open einde had 'beter' gekund imo. Jammer... 3*

Allebei leiden ze een gekooid bestaan. Allebei voeren ze een kunstje op om rond te komen. Allebei hebben ze van bedrog hun beroep gemaakt. Hij is er alles door verloren, zij heeft de grens getrokken. Resultante? Zij staat verder dan hem? Nou nee, want hij hoort ergens thuis. Codewoord: “ram jam”. Triest, maar waar.

Geen slechte film van Darren Aronofsky, hoewel je weet dat hij beter kan. Dieper. Dieper in de personages, in de plot, in de beeldtaal. Het dicht-op-de-huid-camerawerk en de ruwe montage halen deze ver-van-mijn-bed-show inderdaad binnen tussen de vertrouwde muren van de woonkamer, maar het blijft teveel “Hollywoodiaans groot gebaar” om smartelijk te ontroeren. De besognes, de dialogen, de ontwikkeling van de plot…je weet dat een scenarist het zo zou kunnen opschrijven. En dus werd ‘The Wrestler’ gewoon ‘The Wrestler’. Terwijl, zoals ik al zei, het ook anders had kunnen zijn, met Aronofsky achter de camera.

Dus? Een “ram jam”. Een film die op papier alles heeft...maar nee, zo hard komt het uiteindelijk allemaal niet aan.
3*

The Wrestler geeft een grauw beeld van de wereld van professioneel worstelen, of zoals dat zo vaak wordt genoemd: “showworstelen”. Ja, de wereld van het worstelen is vaak een show, maar niettemin is het één van de meest veeleisende vormen van entertainment, waarbij de worstelaars aan het einde van hun carrière fysiek totaal zijn afgebroken. Hoewel The Wrestler niet is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, vertoont de film veel gelijkenissen met de levens van diverse professionele worstelaars. Eén hiervan is Jake ‘The Snake’ Roberts, die in de jaren 80 een grote ster was in de wereld van Pro-Wrestling. Z’n carrière raakte echter in het slop en ook Roberts privèleven was een puinhoop, waarbij hij totaal vervreemd was van z’n enige dochter.

Ook het personage Randy Robinson kent een soortgelijk levensverhaal. Een grote ster in het verleden, maar tegenwoordig veroordeeld tot de bedelstaf, waarbij hij nauwelijks vrienden heeft en zelden contact heeft met z’n enige dochter. Het is één van de grote keerzijdes van Pro-Wrestling!

Regisseur Aronofsky schetst een indrukwekkend beeld van deze wereld en zijn documentaire-achtige stijl is perfect voor een film als deze. Hij wordt hierbij ondersteund door Mickey Rourke, die een tour-de-force ten beste geeft als de aan lager wal geraakte worstelaar. Hij werd hiervoor terecht genomineerd voor een Oscar als Beste Acteur en de film betekende Rourke’s definitieve comeback als volwaardig acteur.

Een pracht van een film met de juiste dosis drama, humor en actie. Bruce Springsteen componeerde voor de film het prachtige nummer “The Wrestler”.

Goeie film met perfecte casting.

Met stijl.

Het is net als met alle andere films van Aronofsky: best een prima film maar ik begrijp niet waarom critici zijn films zo geweldig vinden.

Mooie film .

De keiharde mentaliteit bij het worstelen wordt goed in beeld gebracht.

De film is heftig en het verhaal is goed. Enig minpunt vond ik persoonlijk het open einde.

De film verveelde geen moment.

4*

Als in een documentaire (ik moest erg vaak aan Anvil! The Story of Anvil denken) volgen we Randy 'The Ram' Robinson, een worstelaar voor wie de uitdrukking 'aan lagerwal geraakt' een eufemisme is. De camera, met de hand vastgehouden, zuigt zich vast op zijn schouders, en zo worden we ondergedompeld in de wereld van de moderne gladiatoren. Brood en spelen, daarvan leeft het publiek dat uit z'n bol gaat als twee kerels elkaar met nietjesmachines en prikkeldraad bewerken. Randy lijkt vaak gewoon een observator, aan wie de wereld volledig voorbijtrekt: het is zijn leven, maar hij kan er schijnbaar maar weinig aan veranderen, hij krijgt er geen grip op. Uitstekende vondsten, maar toch heb ik het gevoel dat in The Wrestler nog veel meer had ingezeten. Rourke vertolkt zijn rol aandoenlijk, maar af en toe te naïef. De stripster en de dochter komen te weinig uit de verf (al is het vader-dochter-uitstapje naar de vergane glorie van de balzaal wel erg mooi) en die speech op het einde had écht niet gehoeven. Een film die afsluit met een bloedmooi nummer van Bruce Springsteen kan echter niet slecht zijn.

Erg goede film,

hoe Aronovsky het lichaam van Mickey Rourke gebruikt

en daar een geweldige film mee maakt.

The Dardenne's meet all the good of Hollywood.

Love it!

“The only place I get hurt is out there. The world don't give a shit about me.”

Mooi sfeervol drama. The Wrestler werd ook gepromoot als de wederopstanding van Mickey Rourke, en dat is geheel terecht. Op geweldige wijze weet hij een aan lager wal geraakte worstelaar (Randy ‘The Ram’ Robinson) te spelen die maar niet kan stoppen.

Hunkerend naar de faam van vroeger die nooit meer terug zal keren. De worstelscènes zijn gruwelijk, maar ook de rustige scènes tussendoor maken indruk. Vooral wanneer de dochter van Randy zijn intrede doet maakt de film indruk met een aantal verwoestende scènes. Perfect geacteerd door Rourke en Wood. Regisseur Aronofsky heeft ook het fabelachtige Black Swan gemaakt en vooral visueel pakt hij het wat rustiger aan. Het open einde voelt wat abrupt, maar dat Randy het worstelen niet los kan laten zegt al genoeg.

Ik weet niet goed waarom ik zo lang met deze film heb gewacht. Aronofsky heeft me nog niet eerder teleurgesteld en met een film over professioneel worstelen zou mijn aandacht meteen gegrepen moeten zijn. Ik volgde de sport een paar jaar in het begin van deze eeuw en vond het toen echt fantastisch. Natuurlijk nep, maar ik kon echt genieten van de show er omheen.

De openingsscene waarin Randy de ring in stapt en een paar moves laat zien waren dan ook heerlijk herkenbaar, inclusief het knockout rammen van de scheidsrechter. The Wrestler gaat over het leven van een oud-worstelaar die in de jaren '80 zijn hoogtij vierde. Hij is arm, ongelukkig en het enige waar hij voor leeft is worstelen. De film heeft een grauwe sfeer die het sombere leven van Randy goed weet te benadrukken. Fijn rustig tempo ook.

Maar toch heeft de film ook zijn warme momenten omdat Randy zo'n goedzak is. Al snel kreeg ik veel sympathie voor hem, ondanks dat hij clichématige fouten in zijn leven is begaan zoals zijn dochter verstoten. De scene bij de slager waarin hij in opperbeste stemming was, was een leuke. Hij heeft een goed hart (no pun intended) en ligt hij goed bij zijn (ex)collega's. Mickey Rourke is werkelijk perfect als worstelaar. Hij heeft een boksgeschiedenis maar hij weet ook echt te imponeren met zijn gespierde lichaam (zeker voor een dik vijftig plusser) en een kop alsof hij vroeger al met zes klapstoeltjes is vertimmerd. De rest van de cast wordt aangevuld met een sexy rol van een topless Marisa Tomei en de mooie, aandoenlijke Evan Rachel Wood. Dat levert een aantal sterke en licht ontroerende scenes op.

Het einde vind ik een klein beetje onbevredigend. Misschien had ik wat zwaarders verwacht van Aronofsky maar ik had liever gezien dat Randy dood zou gaan. Ik gun het hem niet, maar ik vond het wel passend gezien de situatie waarin hij zichzelf moedwillig naar de klote helpt. En waarschijnlijk is hij ook dood, of op zijn minst een nieuwe hartaanval, maar dan had ik graag de reactie van Cassidy en Stephanie gezien. Had net wat meer impact gemaakt. Maar dat is puur persoonlijk, ik denk dat er ook een hoop mensen zijn die het einde zelf willen invullen.

Prima portret van een bokser gespeeld door een erg goede Mickey Rourke. Ook geweldige muziek van onder andere Bruce Springsteen en Guns 'N Roses, helaas vind ik het verder een weinig memorabele film. Al met al dus toch een kleine tegenvaller met Aronofsky aan het roer, al levert het alsnog een minimale 7 op.

The wrestler is een herziening en met deze kleine recensie werden meteen ook alle films van Aronofsky op MM voorzien van een tekstje. The wrestler lijkt me ook de meest toegankelijke film van Aronofsky te zijn. Hij ligt ook wat in dezelfde lijn als Black swan, maar is minder gecompliceerd. Hier ook het verhaal van iemand die de volledige toewijding heeft voor zijn grote liefde. Een liefde die tegelijk een afbraak beoogt van het eigen leven en lichaam.

In de hoofdrol een indrukwekkende Mickey Rourke. Perfect gecast door aronofsky hoewel blijkbaar eerst aan Nicolas Cage en zelfs Sylvester Stallone is gedacht. Rourke heeft echter de perfecte kop en het perfecte lichaam om een op zijn retour zijnde worstelaar te spelen. Hij heeft in zijn eigen privéleven ook al enkele watertjes doorzwommen. Veel geschmink hoefde er bijgevolg niet te gebeuren. Geheel terecht bekroond als beste acteur op de Golden Globes. Jammer genoeg verkoos men Sean Penn (met Milk) op de Oscars.

Geheel realistisch toonde de film de lijdensweg en opofferingen die The Ram moest ondergaan om zijn liefde te blijven koesteren: wonend in een camper en zwervend van bijbaantje naar bijbaantje ging de rest van zijn tijd naar het worstelen. Trainen – hoewel amper in beeld -, bruinen, coiffure, inspuitingen, shakes en voeding … het kwam allemaal aan bod. Ook zijn puinhoop leven met weinig echte contacten was erg confronterend. De relatie stripteaseuse-klant, de oppervlakkige contacten met de collega’s of de minderjarige buren geven hem onvoldoende voldoening. De contacten met zijn dochter waren intens en boeiend. Fijne rol ook van Evan Rachel Wood.

De film wisselt rustige momenten af met knappe bloederige actietaferelen op het canvas. Heerlijk en tegelijk broederlijk. De verslaving en de kick voor de actie en de liefde voor het publiek werd puik in beeld gebracht. The Ram bedankt op een bepaald moment ook zijn fans. Zij zijn zijn echte familie. Zonder hen is hij niets. Het is een rush, een drug. De worstelscènes worden erg realistisch in beeld gebracht, zowel in het canvas als achter de schermen. Geïmproviseerde scènes – het showgehalte – als de acties waarbij wel wat pijn aan bod komt. The wrestler is knap gemonteerd en de camera loopt mee achter de rug van Rourke. Deed me in dat opzicht wat denken aan Son of Saul van Nemes, al was Aronofsky verstandig genoeg om dit niet té veel te doen. The wrestler is een film om met mee te leven, niet in het minst door het sympathieke karakter van Rourke hoewel niet al zijn daden goed te keuren vallen. Sterke 4,0*!

Aronofsky verfilmt graag mensen met obsessies: drugs, ballet, religie, of zoals in dit geval, worstelen. Alleen vechtfilms zijn niks voor mij, The Wrestler dus ook niet, maar het was de laatste van Aronofsky die ik nog te gaan had. Het bleef ook heel lang op de plank liggen, soms blijken mijn verwachtingen verkeerd en verrast zo'n film mij dan, maar ditmaal was dat helaas niet het geval.

Ik kon er niet zoveel mee, eentonig met een karig aantal personages die mij bovendien nauwelijks interesseren, qua grijsheid lijkt het inderdaad soms wel op een film van de Dardennes, maar in dit geval borrelt er niets onder de oppervlak. Tenminste, niets anders dan de al genoemde obsessie, die bovendien meteen naar boven komt. Het open einde is dus zo open niet, want je kunt al snel raden hoe de obsessie in dit geval eindigt.

Ik mis dus een verhaal tussen de regels door, iets wat voor een dubbele lezing open staat, met andere woorden: iets wat de film goed maakt. Aronofsky is meestal wel erg goed in het maken van films met meerdere lagen, maar die ontbreken hier dus volledig. Daardoor blijft alleen over een quasi-documentaire over een aan lager wal geraakte B-sporter die niets anders kan dan worstelen, dat is niet voldoende om de film te dragen. De anekdotes over de raakvlakken tussen de worstelaar en de acteur (Mickey Rourke) zijn precies dat: anekdotes, dat maakt niet per definitie een goede film.

Zwaar overgewaardeerd. 1*

Zwaar overrated en zelfs voorspelbaar. Toen ie afspraak maakte met zijn dochter dacht al dat hij die ging vergeten want het film moest ergens op uitdraaien. En ja hoor het gebeurde en dochter werd kwaad en met hem ging het daarna nog slechter blah blah blah en zo ging het maar door.

Ook ik vind ‘m wat overschat. Kan me herinneren dat destijds goed gewaardeerd werd, maar heb ‘m toen nooit gezien. Mickey Rourke vond ik nogal eendimensionaal, ‘Cassidy’ speelde hem wel weg. Plot voorspelbaar. Camerawerk en rauwheid gekopieerd van Dogme ‘95 maar ik denk dat Deense, Zweedse of zelfs Nederlandse filmmakers dit wel beter hadden gekund.

Al met al niet zo interessant.

?Use his leg! Use his leg!

Heerlijke ontnuchterende film die in veel aspecten van toepassing zal zijn op het leven als artiest, sporter of bekendheid. Niet alleen is de roem en glans die men vaak ziet een dun laagje vernis, overigens een laagje vernis die wel heel snel dof uitslaat achter de schermen, tevens blijkt men dan ook maar gewoon 'mens' te zijn, een mens met problemen en een 'rugzak'.

Voor Randy geld niet anders, met een toneel waar de glans al héél lang af is en de verdienste nihil. Bijzondere parallel met hoofdrolspeler Rourke wiens carrière in aanloop van deze film eigenlijk, spreekwoordelijk gezien, op de intensive care lag maar een opmerkelijke revival kreeg door deze rol. Wellicht dat Rourke het karakter ook daarom zo overtuigend in al zijn tragiek en ellende neer kan zetten. Een troosteloos beeld dient zich aan waarin Randy probeert met karige baantjes rond te komen, om zijn bouwval van een trailer te kunnen betalen en zich 's avonds door malloten als Necro, een echte worstelaar overigens, te laten aftuigen. En dat toch wel op een reeds aanzienlijke leeftijd. De troosteloosheid en tragiek springt er van af voor deze held die niet anders wil en niet anders lijkt te kunnen. Maar de jarenlange doping en roofbouw op zijn lijf eist zijn tol, die gast die hem overigens die steroïden verkoopt, Scott Siegel, zit momenteel een straf uit van 45 jaar voor...je raadt het al...de handel in steroïden, overigens gepakt nog geen jaar na de film.

Het omslagmoment komt, het roer moet om. De momenten van eenzaamheid en het 'hardloop' moment zijn best wel pijnlijk en aangrijpend. Tijd om een 'normale' baan te zoeken, te werken aan de relatie met zijn dochter en wellicht dat er een relatie met Pam in zit, en ik moet zeggen Tomei daar op 44-jarige leeftijd, mag er best zijn. Even lijkt er hoop te gloren, het werk achter de balie lijkt hem goed af te gaan met een bepaalde charme ook nog, maar iedereen zal begrijpen dat die man hier niet voor gemaakt is. Hij probeert te veranderen maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, vooral als alles, dochter, werk en Pam, lijken te mislukken. I only get hurt outthere is zijn best wel nuchtere en logische conclusie wat een vlucht terug de ring in praktisch rechtvaardig. Ik zelf heb zoiets daar hoort hij thuis, daar is hij iemand, laat hem dan maar in het harnas sterven. En eigenlijk is de aanloop naar de laatste Ram-sprong super aandoenlijk. Waar ik dan vooral nog even over pieker is de filosofie over het willen/moeten veranderen, iets dat Ram wil en Pam niet durft. Maar op het einde is het andersom, en lijkt Ram vrede met zich zelf gesloten te hebben. De twee vinden elkaar daardoor niet in die zin...

Het sfeertje is gaaf. Lekkere jaren '80 muziek van vooral onbekende bands behalve op het einde waar The Scorpions en Springsteen voorbij komen. Prima gewerkt met echte worstelaars, de meesten zijn echt en geen acteurs. Ik was vroeger altijd een enorm fan The Sting en Goldberg, maar die hier geschetste ambiance is uiteraard erg pijnlijk. De verering met die signeersessie, iets waar de glans ook behoorlijke verloren gegaan is en slechts tragiek blijft, is ook een opvallende en aparte scene. Wat als laatste opvalt is de zware en deprimerende sfeer plus het hoofdpersoon. Rourke zet een glansrol neer als een 'kluns' zoals zijn dochter hem noemt, maar wel een meelijwekkende en sympathieke kluns. Je zou zeggen dat het domste is die ring weer in te gaan maar in zijn geval schuilt tegelijk in die tragiek juist de mooiheid van het verhaal.

Bijzonder, apart, goed geacteerd, deprimerend en vreemd genoeg toch ook voldoening. The Wrestler, wellicht een karakterstudie betreffende het volgen van je hart, en te doen wat je graag wilt.

Verschrikkelijke film, enge vent ook die Rourke.

Hoezo verschrikkelijk?

The Wrestler is een mooi verhaal wat eigenlijk ook valt en staat met goed acteerwerk en de juiste casting. Dit is met Mickey Rourke als protagonist en de ondersteunende cast dan ook meer dan gelukt.

1,5 uur naar de plastisch chirurgische kop van Rourke kijken is veel gevraagd.
Het neppe en saaie danseres en dochtertje, en als iemand kassamedewerker is weet je dat hij ontslag gaat nemen en met dingen gaat gooien. Nee de film viel me toch wel tegen, ik heb ook geen respect gekregen voor wrestlers, het is eerder tot een dieptepunt gezakt.

Beetje overschat. Op zich wel vermakelijk maar anderzijds worden er behoorlijk wat clichés aangesneden. Aronofsky snijdt hier ook een vrij mainstreame filmstijl aan. Worstelen heb ik nooit gevolgd. Ziet er fake uit en is het volgens mij ook grotendeels.

Randy is het perfecte voorbeeld van een maatschappelijke fuck-up. Hij was er nooit voor zijn dochter, hij heeft amper geld en hij geeft alles meteen uit aan lapdances, pillen of iets anders niet-essentieels. Een groot man in de ring, maar eigenlijk een nietsnut erbuiten. Het einde is wat onbevredigend.

We zijn ondertussen ruim 12 jaar verder en van Mickey Rourke hoor je maar af en toe, zeker niet meer in een hoofdrol. Het is dus niet geluk om echt opnieuw door te breken.

Hetzelfde kan je zeggen van Tomei, al heeft ze toch nog iets meer van zich laten horen.

Wat betreft deze film heb ik niets meer toe te voegen aan mijn eerdere commentaar.

In The Wrestler volgen we Robin Ramzinski maar hij is beter bekend als de legendarische showworstelaar Randy 'The Ram' Robinson. Echter zijn succestijd ligt inmiddels al ver achter hem. Hij woont in een armoedige caravan op een troosteloos trailerpark en heeft een nietszeggend baantje als magazijnmedewerker in een supermarkt. Ook al protesteert zijn oude lichaam steeds meer, Randy kan geen afscheid nemen van het worstelen. Waarom? Omdat hij niets anders heeft om voor te leven want Randy heeft al zijn schepen al lang geleden achter zich verbrand. Daarom klautert hij toch weer ieder weekend in de ring, zij het nu niet meer in grote stadions tot de nok gevuld met fans maar in armoedige zaaltjes voor drie man en een paardenkop.

Showworstelen is een vreemd, typisch Amerikaans fenomeen. Een scripted event waarin good vs evil centraal staat middels vreemde verhaallijnen en rare plottwists met topatleten, want dat zijn ze wel, in de hoofdrollen. Je zou het een soapopera voor mannen kunnen noemen. De film zelf is een deprimerend portret van een man in verval die maar niet wil accepteren dat hij oud is en zijn hoogtijdagen inmiddels tot lang vervlogen tijden behoren. De meet en greetsessie waar nauwelijks iemand op afkwam maakte dit pijnlijk duidelijk. Randy The Ram is een tragische anti-held. Mickey Rourke weet hem schitterend neer te zetten. Hij deed me qua uiterlijk aan Dog The Bountyhunter denken maar als persoon aan Hulk Hogan, ook zo'n type die niet beseft dat hij zijn beste tijd heeft gehad en daarom wanhopig probeert populair te blijven. Ook Marisa Tomei speelt een geweldige rol als striptease danseres Cassidy op wie Randy een oogje heeft. Ook Cassidy haar glorietijd als stripper ligt inmiddels ver achter haar omdat ze al ruim de veertig is gepasseerd, al is Marisa Tomei gewoon een prachtige vrouw, maar het verval bij haar is minder groot dan bij Randy. Zij heeft dan ook meer om voor te leven, ze is namelijk moeder van een jong zoontje. Voor mij persoonlijk was de poging van Randy om het contact met zijn dochter Stephanie, een goede rol van Evan Rachel Wood, te herstellen pijnlijk om te zien. Ook ik heb pas op latere leeftijd contact met mijn dochter gekregen en ondanks dat bij ons de situatie anders lag dan bij hun was ook dat bij ons een moeilijk en pijnlijk proces maar in tegenstelling tot Randy en Stephanie wel met goede afloop, gelukkig. De soundtrack met o.a. Bruce Springsteen, Ratt en Guns'n Roses (Sweet Child O' Mine, is Rams walk out music) is ook geweldig en maakt de film compleet.

The Wrestler is een geweldige doch deprimerende film over vergane glorie die ook een kijkje biedt achter de schermen biedt van de wereld van het showworstelen.

Aangezien ik geen fan ben van Aranofsky heb ik deze film toen hij uitkwam maar links laten liggen. Dat had ik beter zo gelaten, want ik vond dit echt niks. Qua stijl wijkt het wel wat af van de overige films die ik van Aranofsky heb gezien, maar het is niet echt beter. De film heeft een erg dun plot en teert eigenlijk volledig op Rourke, en een beetje op Tomei, want verder zitten er niet echt personages in die veel aan bod komen. Randy Robinson is echter geen interessant personage. De vertolking door Rourke deed mij ook helemaal niets. Het helpt daarbij niet dat hij inmiddels zoveel ingrepen heeft ondergaan dat zijn gezicht nauwelijks emoties vertoont. Zijn eigen levensloop lijkt overigens wel wat gelijkenissen te vertonen met die van zijn personage hier. Verder komen veel clichés voorbij: in de relatie met zijn dochter, in de relatie met Cassidy en in zijn troosteloze baantje in een supermarkt. Ik heb de film aanvankelijk afgezet, maar uiteindelijk met een tweede poging toch uitgekeken. Beter werd het echter niet.

Knap donker beeld dat Aronofsky schetst van het professionele worstelen. Een entertainmentsport, maar wel loodzwaar en uitermate veeleisend voor de atleten. Mickey Rourke zet als 'The Ram' een overtuigende rol neer. Een oudere worstelaar die nog steeds op zoek is naar een glimp van het succes dat hij ooit behaald heeft. In plaats daarvan moet hij steeds vreemdere zaken doen om aan de kost te komen, zoals dat gevecht met de niettang. Intussen is zijn privéleven een totale puinhoop en is er eigenlijk gewoon niets van over. Het einde is indrukwekkend en eigenlijk een kopie van het einde van The Whale. Of beter gezegd het einde van The Whale is een kopie van dit einde.

Knappe film, goed neergezet door Aronofsky en uitstekend gecast en geacteerd door Rourke.

Regisseur Darren Aronofsky grossiert bij mij vanaf zijn debuut PI via Requiem for a Dream en The Fountain naar Black Swan en Mother! alleen maar in hoge waarderingen en likes. Alleen Noah is altijd een beetje een vreemde eend geweest. Dit was de laatste film (op zijn nieuwere werk na) die ik nog niet had gekeken. Dit kwam omdat de film zich afspeelt in de worstelaar-wereld iets waar ik weinig affiniteit mee had. Maar goed het is Darren Aronofsky en ballet had ook niet direct een grote aantrekkingskracht .

Nu viel het wereldje van show-worstelen uiteindelijk wel mee maar is het juist de film die een teleurstelling werd! Het hele verhaal draait meer om braaf persoonlijk drama Het leven van een professionele worstelaar die zijn beste dagen op professioneel vlak wel heeft gehad. Het doorsnee traditionele verhaaltje van rise en fall. Deze hoofdpersoon ontziet zichzelf niet en verkoopt zijn lichaam voor zijn werk. Hopla gooien we er als love-intrest een erotische danseres in met de overeenkomstige problemen! Nog een klassieke, vervreemde vader-dochterrelatie en de boel is compleet.

Maar goed regisseur Darren Aronofsky is de reden dat ik keek en hoewel het hier allemaal vrij braaf was, bestaat er vanuit technisch oogpunt geen twijfel over dat de film redelijk goed is gemaakt. Met de documentaire-achtige manier van filmen, (cinema vérité) lijkt het bijna op een soort realityshow, en was zeker geen slechte manier. Het camerawerk bij de worstel-/actiescènes was eveneens goed en lekker rauw! Tja en de vertolkingen waren voldoende, vooral erg passend in de wereld waar het zich afspeelt!

Ach, het was ook niet eens een heel erge slechte film! Het kent zo ook zijn leuke momenten. Het is een film die eigenlijk weinig dingen verkeerd doet maar ook weinig dingen echt goed. Maar door het gepresenteerde ontroerende realistische melodrama van een gebroken kerel gewoon te middelmatig werd om interessanter te zijn. Van Aronofsky verwacht ik gewoon beter!

Niet onaardige maar relatief veilige film van regisseur Darren Aronofsky. Juist dat veilige maakt van deze film een wat teleurstellend geheel, aangezien Aronofsky's regie veel benauwder, beklemmender en vooral slimmer kan zijn. Mickey Rourke doet het goed als worstelaar, maar Marisa Tomei en Evan Rachel Wood zijn tamelijk kleurloos en repetitief als bijrollen. Aronofsky kiest voor een behoorlijk rauwe toon om het verhaal mee te vertellen, maar de flair daarvan begint na een halfuur af te brokkelen. Het middenstuk, vrijwel uitsluitend zware dramatiek, is daarmee niet altijd even interessant. Tevens lijkt Aronofsky moeite te hebben met de opvoer van spanning en druk (iets waar zijn andere films zonder moeite in wisten te slagen), waardoor met name de finale eigenlijk niet heel veel indruk achterlaat. The Wrestler is geen slechte film, maar wel eentje waarmee Aronofsky iets te opzichtig opzoek leek te gaan naar prijzen en daardoor vergat een echt eigen stempel op de film te drukken.

Oei, dat viel tegen... Zeker gezien de score op IMDB. Om maar met de deur in huis te vallen: dit was saai en het ontbrak aan urgentie. Het verhaal heeft echt wel potentie met mooie thema's: onmogelijke liefde, fouten uit het verleden herstellen, vergeven, keuzes maken, trots en respect krijgen (of juist niet). Maar het wordt saai en zonder betrokkenheid uitgewerkt. Aan de acteerprestaties ligt het niet: dat zit wel snor, vooral van Rourke. Maar de regie is zwak: veel herhaling van gelijksoortige beelden. Gedurende de eerste helft kabbelt het verhaal wat voort.

2e helft wordt iets beter en geeft stof tot nadenken. Ik snap Randy wel: hij heeft geaccepteerd dat het leven buiten de ring hem niet gegund gaat worden en besluit zijn leven te geven voor wie hem wel lief heeft: zijn publiek. We zien zijn laatste gevecht. Had hij langer moeten vechten voor het leven buiten de ring? Of is het mooi dat hij volledig zijn (nood)lot geaccepteerd heeft en de consequenties aanvaard? Dit brengt de film voor mij naar 2 sterren. Het is en blijft een lange, saaie zit.

Nog even indrukwekkend als toen hij uitkwam. De manier waarop alles is geschoten en geschreven is het haast alsof je naar een documentaire aan het kijken bent. Wel dan een met een flinke dosis melodrama, maar met Rourke, Tomei en Wood in de hoofdrollen kan je daarmee wegkomen. Al die personages hebben echt een voorgeschiedenis die de acteurs heel duidelijk weten te verkopen. Rourke is natuurlijk de uitblinker, maar vooral van Wood vond ik dat waanzinnig knap met hoe weinig scènes ze eigenlijk krijgt. Aronofsky is ook heel erg van "show, don't tell" hier.

Wat me wel verraste tijdens deze kijkbeurt is hoeveel humor de film nog bevat. Er is natuurlijk ook wel iets komisch aan een stel mannen van middelbare leeftijd die in hun vrije tijd de vergane glorie van hun worstelcarrière in leven proberen te houden. De mix van tonen is ook behoorlijk effectief. Het verhaal van Randy is vreselijk tragisch natuurlijk, maar tegelijkertijd is er ergens ook iets moois aan iemand die alles opoffert voor zijn passie, en Aronofsky weet die mix van emoties goed te raken. Dat clubje worstelaars is ook een mooie kleine wereld op zichzelf, waarin iedereen hartverwarmend naar elkaar toe is. Een mooi komisch contrast met de gespeelde vijandigheid in de ring.