Ruben Brandt, a Gyujto (2018)

Gisteren in de sneak gezien van het Groninger Forum. Hulde voor de programmeur. Ik ben aangenaam verrast.

Op het moment dat werd aangekondigd dat er een animatiefilm zou worden vertoond van een Sloveens debutant regisseur maakte ik al plannen voor een andere invulling van mijn avond. Na de eerste vijf minuten was ik evenwel om. Ik heb mij meer dan uitstekend vermaakt met deze film.

Om te beginnen; de animatie is werkelijk wonderschoon. De verschillende steden die voorbij komen in de film maar ook de schilderijen, fantastisch. Elk shot heeft zoveel moois te bieden dat je deze film eigenlijk thuis op de bank nog eens rustig moet bekijken met de vinger op de pauzeknop.

Het verhaal als zodanig is daarbij zeer de moeite waard, zeker als je van kunst houdt. De film bevat talloze verwijzingen naar kunst, film en muziek. Qua scenario komt de film nog het dichts bij Mission Impossible. Ruben Brandt, collector bevat daarentegen meerdere dimensies en is allesbehalve een oppervlakkige prent. De film doet verschillende genres aan en heeft genoeg ruimte voor humor.

Ook de muziek is op en top in orde. Een scène met een Jazzuitvoering van het nummer Oops I did it again van Britney Spears tegen de achtergrond van een Parijs café, bezorgde mij kippenvel.

Al met al is dit een film die zal beklijven. Ik ben me gelijk gaan verdiepen in de door Ruben Brandt gestolen schilderijen. Ik heb nu al zin om de film nogmaals thuis op de bank te bekijken.

Hmmm, wat je hier nu weer mee aan moet? Waarschijnlijk werkt de film het beste als je op de hoogte ben van de kunstgeschiedenis want deze komt tot leven in deze film. Overal zijn schilderijen, niet alleen in de nachtmerries van Ruben Brandt maar ook de wereld zelf wordt bevolkt door figuren die zo uit schilderijen zijn gelopen. En zelfs de kubistische tekenstijl doet aan een schilder denken. (Pablo Picasso)

Het verhaal over dievegge Mimi, psychiater Ruben Brandt en detective Mike Kowalski, wat langs ’s werelds meest prestigieuze kunstmusea voert, leent ook veelvuldig fragmenten uit de jaren '60 film.(The Pink Panther, Topkapi, Bullitt) of de jaren'70 (Convoy) Daarnaast zijn er leuke details zoals de ijsblokjes in de vorm van Hitchcock of een poster van Das Cabinet des Dr. Caligari. Muziek is er ook maar die is niet echt bijzonder; een bekend liedje uit Dirty dancing of de zoveelste Britney Spears en Massive attack in een andere stijl.

Er zijn zoveel details in deze film, elk shot toont weer nieuwe dingen om te zien. Dat er op een bepaald een overkill ontstaat aan die constante (zinloze) verwijzingen naar beroemde kunstwerken De film is dan ook meer voor de kunstliefhebber Het kan fungeren als de ideale zoek-vind plaat. Ondanks dat de personages in uitwerking vrij 1-dimensionaal zijn is best leuk film maar van al die kunst werd ik nu niet meteen heel enthousiast.

Het verhaal van deze animatiefilm is gebaseerd op het leuke idee dat kunst de sleutel is tot de kwalen van de ziel met daarom een kunsttherapeut voor artistieke zielen in de hoofdrol en een hoop reizen naar het onderbewuste in de vorm van nachtmerries (figuren uit schilderijen die aanvallen), maar uiteindelijk is het vooral een actievolle heistfilm over een kunstroversbende. De hele film lijkt vooral een vehikel om tot in alle details te verwijzen naar de kunstgeschiedenis (inclusief die van de film en de muziek) waarbij alles is getransformeerd tot Picasso-achtige moderne kunst; de film lijkt vooral een hommage aan de kunst(geschiedenis) te willen zijn. Je weet vaak niet goed of je je moet richten op het verhaal, dat enigszins onlogisch is en niet altijd makkelijk te volgen, of op alle verwijzingen naar de kunstgeschiedenis waarbij je ook zonder twijfel dingen zult missen. De film is in die zin overdonderend en hoe dan ook leuk gemaakt en vermakelijk maar veel diepgang lijkt de film niet te hebben en ik geloof niet dat hij me lang bij zal blijven.

Erg mooie fantasievolle animatie. Leuk kunstroofverhaal met talloze verwijzingen naar andere kunstwerken.

Ik wil die ijsklontjes!

4*

Je zult op je 66e een debuut afleveren waarin je de kunstvormen die je bewondert - schilderkunst, film en muziek - samenbrengt tot een animatiefilm die als een sneltrein dampend voortraast, waarbij je als kijker ten slotte alle logica loslaat en je overgeeft aan het inzicht dat je toch nooit alles kunt zien in alle 24 beelden per elke seconde, laat staan alles tot je kunt laten doordringen, waarna je na afloop afgemat in je bioscoopstoel hangt, jezelf afvragend welke 90 % van de schilderkunst en van de filmgeschiedenis je hebt gemist, zozeer is elk beeld bezwangerd geweest van oneindig vele artistieke details, terwijl het nummer Even the bad times are good van de Tremeloes door je hoofd blijft huppelen en je buiten op straat bedenkt of de goede man wel het juiste medium heeft gekozen voor zijn orkaan aan ideeën en vondsten om ten slotte te concluderen dat het aan je eigen perceptievermogen ligt en dat zij dan maar zo, want niet iedereen kan zijn zoals de slak aan het begin en het slot van de film die de sneltrein overleeft.

Art meets entertainment

Net herzien en wat is dit toch een geweldig spektakel. Een soort Mission Impossible dat zich afspeelt in de kunst wereld. De openingsscene is een grandioze actiesequence door Parijs waar Tom Cruise jaloers op kan zijn. Daarnaast zijn ook de personages geweldig. Een kunstdievegge die aan kleptomanie lijdt en een psychiater die in zijn eigen dromen wordt aangevallen door zijn favoriete kunstwerken. De hoeveelheid referenties aan kunst en populair entertainment zijn eindeloos. Van First Blood tot C’est ne pas une pipe en van Reservoir Dogs tot Warhol.

Had ik al geschreven dat de muziek ook geweldig is? Zonder twijfel de beste score van dit jaar.

Echt geweldig dit, een ode aan de film, kunst en fantasie. Vol humor en razendsnel gesneden. De eindscene in Tokyo is er eentje om in te lijsten.

Een van de beste films van dit jaar. Halfje erbij naar de 4,5. En wie weet komt daar in de toekomst nog meer bij, want ik ben hier nog lang niet op uitgekeken.

Gaat dat zien!

Een aaneenschakeling aan saaie kunstroven en een vaag, nauwelijks bestaand plot dat verder wordt ondermijnd door flashbacks en nachtmerries die uitsluitend tot doel hebben zoveel mogelijk verwijzingen naar bestaande kunstenaars en hun kunstwerken in deze heistfilm te proppen. Vooral de nachtmerries leveren enkele visueel fraaie momenten op, maar Krstic heeft verhaal, karakterisering en spanningsopbouw overboord gegooid ten faveure van stilering en een gedateerde interpretatie van 'cool' zijn. In een korter format was dat waarschijnlijk genoeg geweest, maar het is bij lange niet voldoende om een film van deze speelduur interessant te houden.

Weer herzien. Ga voor de volle 5*! Hier valt nog zo veel in te ontdekken.

De vormgeving is echt heel mooi. Zeer origineel, afwisselend. Erg fantasierijk. Veel camerahoeken zijn ook onorthodox in positieve zin. Het brengt composities sterker tot uiting wat de beleving van het fantastische versterkt. De plot is echter wat onevenwichtig. Er wordt eerst veel tijd aan Mimi besteed alvorens we naar Ruben overschakelen. Dit voelt wat vreemd. Het zou toch vooral om Ruben gaan? Ook vreemd dat de eigenlijke kern (de queeste van de verzameling) van de film gevoelsmatig minder ruimte krijgt dan bijvoorbeeld die lange achtervolging in het begin. De maker doet het bij de diefstallen zich er zelfs vanaf met een montage. Ik denk dat de queeste juist de kern moest zijn. De achtergrond van de nachtmerries, die ten grondslag liggen aan de queeste, komt ook beperkt tot uiting. Ik bouwde weinig sympathie op voor afzonderlijke personages. Dus het boeide me eigenlijk weinig wat er met hen zou gebeuren. Actie moet een climax zijn, maar als zij geen aanloop kent voelt de actie leeg aan. Bepaalde verbanden tussen de personages voelden ook wat gekunsteld. Met name die link tussen Kowalski en Ruben . Werk dit beter uit, of laat het weg.

Maar als een van de doelen van de film het opwekken van interesse voor kunst is, dan is de film zeker geslaagd. Fijn dat de maker in de aftiteling alle geëerde schilderijen heeft opgenomen. Een hoop kunstwerken die ik nog niet kende zal ik online opzoeken en me verdiepen in hun achtergrond.

Verassende opeenstapeling van heerlijk trippy weirdness. Briljante film!

Iemand enig idee waar deze op blu ray te krijgen is?

Wow, wat briljante visuele stijl! Een soort expressionistische Waar is Wally? voor kunstkenners. Een welkome verademing in vergelijking met de hedendaagse trend van ultra-realistische 3D animatie. Wel jammer dat de film verder weinig om het lijf heeft en zich eigenlijk een tamelijk oninteressant heistplot ontrolt. Dit had misschien beter uitgepakt in een middellange of korte film van, zeg, een half uur.

Mooie ontdekking via het leuke Vitamine Cineville platform (hopelijk een blijvertje).

Het heeft ruim 1,5 jaar geduurd, maar eindelijk is de film (in Duitsland) verkrijgbaar op blu ray. Tijd voor herziening van deze geanimeerde parel.

Het leuke is dat de film op verschillende niveau’s werkt. In de eerste plaats is er natuurlijk het verhaal over de kunstrovers vol met spectaculaire inbraken en ontsnappingen. Maar ondertussen kun je ook kunstwerken herkennen. Ben zelf geen groot kenner, dus mis waarschijnlijk 70% van de referenties, maar het is wel leuk als je er een herkent. Ook leuk dat de werken heel divers zijn. Van Hopper’s Nighthawks tot Rambo’s enorme mes. Van klassiek tot pop culture.

En tot slot is er de hele eigen visuele stijl, geïnspireerd op diverse schilderstijlen en stromingen, fladderen de personages vrijelijk over het canvas. Als in een droom of musical, wordt de visuele trukendoos volledig opengetrokken.

Het maakt Ruben Brandt een film waar je regelmatig kunt terugkeren zonder je te gaan vervelen, er valt altijd wel weer iets nieuws te ontdekken. Ik vind het misschien wel de leukste animatiefilm die er is.

Nu te zien op Prime!

Erg fijne vermakelijke film, en dan heb ik nog niet eens iets met kunst. Want dat is natuurlijk wel de hoofdmoot.

Uitermate origineel plot; een psychotherapeut die kunstdieven behandeld (waarvan eentje met kleptomanie, heerlijk) heeft nachtmerries waarin schilderijen tot leven komen en hem iets aandoen; de dieven helpen hem met verwerking door de echte werken te stelen. Van de uitwerking moet de film het verder op zich niet hebben, hoewel aardig geprobeerd met de psychologische laag, maar dat boeit verder niet.

Het heerlijke aan deze film zit hem in de stijl en de vormgeving. De invalshoeken, de 'camera'bewegingen, de shots en uiteraard de ontelbare personen/dieren die in de meest kunstzinnige beeltenis langskomen. De tekenstijl is prachtig als het gaat om achtergrond en aankleding, en vermakelijk als het gaat om personages en (de vele) details. De ongetwijfeld vele kunstverwijzingen zullen bijna allemaal langs me heen gaan, dus voor een kunstliefhebber zal het helemaal smullen zijn, als ik er al zo van kan genieten.

De soundtrack is ook erg fijn, met een aantal aardige bewerkingen. De nachtmerriescenes zijn soms wat te jumpy in vergelijking met de toon van de rest van de film.

En dat allemaal uit Hongarije. Fijne verrassing!

Er zit geen Massive Attack in. De gecoverde nummers in de jazzclub zijn van respectievelijk Radiohead (Creep), Meghan Trainor (All about the bass) en Spears (Oops I did it again).

Een opmerkelijke animatiefilm over kunst, maar vond het wel goed gedaan. Heel mooi vormgegeven, met ook wel 3D animaties, het zag er wel goed uit. Ook de soundtrack was wel leuk gedaan, nieuwere songs in een jazz sausje, maar ook enkele klassiekers, het was een mooie mix. Het verhaal zelf was ook wel tof en de film bevatte ook nog veel actiescènes. Toch wel aangenaam verrast door deze film.