Kombëtarja italiane e futbollit

Italia
Shoqata	Federata Italiane e Futbollit ; (Federazione Italiana Giuoco Calcio, FIGC)
Konfederata	UEFA (Evropë)
Trajneri	Luciano Spalletti
Kapiteni	Gianluigi Donnarumma
Më shumë ndeshje	Gianluigi Buffon (176)
Më shumë gola	Luigi Riva (35)
Stadiumi	Disa
Kodi I FIFAs	ITA
E para ngjyrë	E dyta ngjyrë
Rënditja e FIFAs
Aktual	14 3 (14 qershor 2019)
Më i lartë	1 (nëntor 1993, shkurt 2007, prill–qershor 2007, shtator 2007)
Më i ulët	21 (gusht 2018)
E para ndërkombëtare
	Italia 6–2 Franca; (Milano, Itali; 15 maj 1910)
Fitorja më e madhe
	Italia 9–0 Shtetet e Bashkuara të Amerikës; (Brentford, Angli; 2 gusht 1948)
Humbja më e madhe
	Hungaria 7–1 Italia ; (Budapest, Hungari; 6 prill 1924)
Kupa e Botës
Paraqitjet	18 (E para 1934)
Rezultati më i mirë	Kampionë (1934, 1938, 1982, 2006)
UEFA Kampionati Evropian
Paraqitjet	11 (E para në 1968)
Rezultati më i mirë	Kampionë (1968)
FIFA Kupa e Konfederatave
Paraqitjet	2 (E para në 2009)
Rezultati më i mirë	Vendi i tretë (2013)
Medal record
Olimpike

Kombëtarja italiane e futbollit (Italisht: Nazionale italiana di calcio) përfaqsonë Italinë në shoqatën e futbollit dhe është e kontrolluar nga Federata Italiane e Futbollit (FIGC), organi trupor për futbollin në Itali. Italia është një nga kombëtaret më të suksesshme në historinë e Kupës së Botës, duke arritur ta fitoj këtë turnament katër herë (1934, 1938, 1982, 2006) dhe gjithashtu kanë marrë pjesë në dy finale (1970, 1994). Ata gjithashtu kanë fituar një herë Kampionatin Europian (1968) dhe gjithashtu kanë marrë pjesë në dy finale (2000, 2012). Kombëtarja ka marrë pjesë në turnament futbollik të olimpiadës dhe në dy kupa ndërkombëtare të europës qëndrore. Rezultati më i lartë i Italisë në Kupën e Konfederatave ishte vendi i tretë që arritën në edicionin e vitit 2013.

Kjo kombëtare njohet ndryshe edhe si Gli Azzurri nga ngjyrat tradicionale të fanellës së saj. Në dy ndeshjet e saj të para, secili nga lojtarët e kombëtares italiane kishte veshur fanella të bardha dhe tuta të shkurtra; fanellat e kaltra u paraqitën në ndeshjen e tretë; (azzurro, në Italisht) vjen nga fjala "Azzurro Savoia", ngjyra tradicionale e dinastisë mbretërore që bashkoi Italinë në vitin 1861, dhe mirëmbahen në standarte zyrtare nga presidenti i Italisë.

Fusha e parë e stërvitjes ishte në selinë e FIGC në Coverciano, Florence, dhe lojtarët e kombëtares i luanin ndeshjet e tyre në shtëpi në stadiume të ndrshme përreth Italisë.

Historia

Origjina dhe dy Kupat e para të Botës (1910–1938)

Ndeshja e parë e kombëtares u zhvillua në Milano më 15 maj 1910, Italia mposhti Francën me rezultatin 6–2.^[1] Disa trazira i mbajtën lojtarët e Pro Vercellit, e cila ishte skuadra më e mirë e ligës, jashtë nga loja. Në fund të ndeshjes, lojtarët morën disa pako me cigare të hedhur nga 4,000 mijë tifozët e pranishëm në ndeshje.^[2] Kombëtarja italiane luajti me sistemin 2–3–5 me lojtarët titullar ishin: De Simoni; Varisco, Calì; Trerè, Fossati, Capello; Debernardi, Rizzi, Cevenini I, Lana, Boiocchi. Kapiteni i skuadrës ishte Francesco Calì.^[3]

Suksesi i parë në një turnament zyrtar erdhi me medaljen e bronzit në 1928 Lojërat Olimpike, që u zhvilluan në Amsterdam. Pasi humbën në gjysmë–finale kundër Uruguajit, një fitore 11–3 kundër Egjiptit bëri që Italia të siguronte vendin e tretë në këtë kompedicion.

Pasi nuk pranoi për të marrë pjesë në Kupën e parë të Botës (1930, mbajtur në Uruguaj), Italia mori pjesë dhe fitoi dy edicionet e tjera të këtij turnamenti në vitet 1934 dhe 1938 nën drejtimin e trajnerit Vittorio Pozzo dhe falë aftësive të mrekullueshme të Giuseppe Meazzës, i cili konsiderohet si një nga futbollistët italian më të mirë të të gjitha kohërave. Yjet e tjerë të asaj kohe ishin Luis Monti, Giovanni Ferrari, Giuseppe Ruffino dhe Virginio Rosetta, të cilët ndihmuan kombëtaren që të mposhtnin me rezultatin 2–1 Çekosllovakisë në Romë, me Gola të Raimundo Orsi dhe Angelo Schiavio.

Pas luftës së II botërore (1946–1966)

Vdekjet në vitin 1949 të lojtarëve të Torinos (fituesja e pesë titujve të shkuar të Serie A) ndodhën për shkak të rrëzimit të avionit ku po udhëtonte e gjithë skuadra sëbashku me stafin që vdiqën të gjithë. Vitin tjetër, Italia nuk shkoi më shumë se në raundin e parë të Kupës së Botës 1950, për shkak të gjëndjes psikologjike dhe duke kërkuar anije për udhëtim nga Brazili (udhëtimi ajëror nuk përdorej nga frika e një tjetër aksidenti).

Në finalet e Kupës së Botës të viteve 1954 dhe 1962, Italia dështoi të kalonte raundin e parë, dhe ajo nuk u kualifikua dot në edicionin e vitit 1958. Në fillim të viteve 1960, gjatë kohës që klubet italian si Inter dhe Milan dominonin skenën e futbollit ndërkombëtarë, kombëtarja nuk ishte në gjëndje për të pasur rezultatet e dy klubeve të Milanos. Italia nuk mori pjesë në edicionin e parë të Kampionatit Europian i zhvilluar në vitin 1960 (njohur edhe si Kupa e Kombeve Europiane), dhe u eleminua nga Bashkimi Sovjetik në raundin e 16 (raundi i dytë) në edicionin e vitit 1964.

Pjesmarrja e tyre në Kupën e Botës 1966 do të mbahet mend përherë për humbjen e tyre 1–0 kundër Koresë së Veriut. Pavarësisht se ishin favoritët e turnamentit, të kaltrit, që në skuadrën e edicionit 1966 kishte në përbërje Riveran and Bulgarellin, u eleminuan në raundin e parë nga kombëtarja gjysëm-profesioniste Koreja e Jugut, dhe kur u rikthyen në shtëpi, të kaltrit u dënuan ashpër kurse kombëtarja koreane u rikthye si hero në vendin e saj duke e festuar fitoren si Davidi që vrau Goliathin.

Kampionë Europian dhe finalist në Kupën e Botës (1968–1976)

Në vitin 1968, të kaltrit fituan trofeun e parë të rëndësishëm që nga Kupa e Botës 1938, duke mposhtur Jugosllavinë me rezultatin 1–0 në Romë për të fituar titullin e kampionatit evropian. Ky turnament ishte i vetmi ku finalja përsëritej. Pasi koha shtesë u mbyll në barazim 1–1, dhe në ditët kur nuk ekzistonin gjuajtjet e penalltive, finalja u përsërit disa ditë më vonë me Italinë që fitoi ndeshjen me rezultatin 2–0 (me gola nga Riva dhe Anastasi) për të fituar trofeun e parë në historinë e tyre.

Në vitin 1970, skuadra italiane ishte një nga favoritet për titullin. Kampionët europianë kishin në gjirin e tyre lojtarë si Giacinto Facchetti, Rivera dhe Riva si dhe me qëndër sulmuesin Roberto Boninsegna, dhe ishin në në gjëndje për të arritur në finalen e një Kupe Bote për herë të parë pas 32 vitesh mungesë. Ata arritën në finale pas fitores së një nga ndeshjeve më të famshme në futboll: Itali vs. Gjermani Perëndimore 4–3, që njihet ndryshe si "ndeshja e shekullit". Pavarësisht se ata u mpshtën nga barazilianët fantastik, skuadra e vitit 1970 është konsideruar si një nga skuadrat më të mira të futbollit italian. "Gjenerata meksikane" i dha fund epokës së suksesshme të Italisë, pasi në Kupën e Botës 1974 që u mbajt në Meksikë, ata u eleminuan nga skuadra polake e udhëhequr nga super sulmuesi Lato.

Epoka e Bearzot dhe Kupa e tretë e Botës (1978–1986)

Formacioni i Italisë, përpara ndeshjes kundër Argjentinës në ndeshjen e fazës së grupeve të Kupës së Botës 1982.

Kupa e Botës 1978, e mbajtur në Argjentinë, pa një Itali me një gjeneratë të re lojtarësh, ku lojtari më i famshëm ishte Paolo Rossi. Italia luajti shumë mirë në raundin e parë, duke u bërë skuadra e vetme në këtë turnament që mposhti kampionët dhe mikpritësit e turnamentit Argjentinën. Ndeshjet e raundit të dytë kundër Gjermanisë Perëndimore (0–0), Austrisë (1–0) dhe kundër Holandës (1–2) udhëhoqën Italinë në ndeshjen për vendin e tretë, ku u mposhtë nga Brazili me rezultatin 2–1. Në ndeshjen kundër Holandës, portieri italian Dino Zoff u mposht nga një goditje nga distanca duke bërë që ai të cilësohej si fajtori kryesor për humbjen. Italia më pas u bë vendi mikpritës i UEFA Euro 1980, edicioni i parë që do të luhej në mes tetë skuadrave, në vend të katër si në edicionet e shkuara, me vendin mikpritës i cili ishte kualifikuar automatikisht për në çerek-finale. Italia u mposht nga Çekosllovakia në ndeshjen e vlefshme për vendin e tretë nga gjuajtjet e penalltive pas dy barazimeve kundër Spanjës dhe Belgjikës dhe një fitore me rezultatin e ngushtë 1–0 kundër Anglisë.

Pas një skandali në Serie A, ku shumë lojtarë të kombëtares si Paolo Rossi ishin përfshirë dhe u pezulluan për trukim ndeshjesh dhe për vënjen e basteve ilegale, të kaltrit arritën në Kupën e Botës 1982 me skepticizmit të përgjithshëm dhe parehatisë. Italia u kualifikua për në raundin e dytë pas tre barazimeve të mërzitshme me Poloninë, Perunë dhe Kamerunit. Duke u kritikuar me zë të lartë, kombëtarja vendosi për të mbajtur heshtje mediatike pas këtyre rezultateve, me trajnerin Enzo Bearzot dhe portierin Dino Zoff të cilët ishin personat e vetëm që dilnin në konferencë për shtyp.

Forca e Italisë u shfaq më në fund në raundin e dytë, në një Grup të vertetë vdekje me Argjentinën dhe Brazilin – skuadra kampione momentale dhe favoritja për të fituar titullin sërisht. Në ndeshjen hapësore, Italia mposhti me rezultatin 2–1 Argjentinën e Diego Maradonës, me mbrojtësit dhe mesfushorët të cilët patë një luftë të vëtetë për të bllokuar argjentinasin. Golat e Italisë u shënuan nga dy lojtarë me këmbën e majtë, nga Marco Tardelli dhe Antonio Cabrini. Pasi Brazili mposhti Argjentinën me rezultatin 3–1, Italisë i duhej një fitore për të kaluar një gjysëm-finale. Italia e zhbollkoi rezultatin në minutën e pesë me Paolo Rossin, kurse Brazili barazoi për shtatë minuta me Sócrates, por Rossi u kundër përgjigj me golin e dytë personal në minutën e 25të. Brazili barazoi me Falcãon në minutën e 68të, dhe nqs ndeshja do të mbyllej me këtë rezultat, Brazili do të kualifikohej më tej me golavarazh më të mirë; por Italia shënoi golin e tretë me Rossin në minutën e 74të me një penallti duke e kualifikuar Italinë në gjysmë–finale pas një nga ndeshjeve më të mira në historinë e Kupës së Botës.^[4] Në gjysëm-finale, Italia kaloi me lehtësi Poloninë me rezultatin 2–0 me dy Gola nga Paolo Rossi.

Në ndeshjen finale, Italia u përball me Gjermaninë Perëndimore, e cila kishte arritur në finale pasi kishte mposhtur Francën në gjysëm-finale nga gjuajtjtet e penalltive. Pjesa e parë u mbyll pa gola, pasi Antionio Cabrini humbi një penallti e fituar nga Bruno Conti pas një faulli të shkaktuar nga Hans-Peter Briegel. Në pjesën e dytë Rossi sërisht shënoi golin e parë për kombëtaren e tij. Gjatë kohës që gjermanët rritën presionin e tyre dhe filluan të sulmonin për të gjetur Golin e barazimit. Tardelli dhe zëvëndësimi Alessandro Altobelli shënuan dy gola me kundërsulmue për ta çuar rezultatin 3–0 për të kaltrit. Paul Breitner shënoi golin e vetëm të finales për Gjermaninë në minutën e 81të dhe të dytin të tij personal në atë edicion, duke u bërë lojtari i dytë pas Pelés që shënon gol në jo dy edicione rresht të Kupës së Botës.

Bërditjet e Tardellit pas golit të tij mbahen mënd ende si simbol i Italisë në Kupës së Botës 1982. Paolo Rossi fitoi Këpucën e Artë me gjashtë gola të shënuar, dhe kapiteni 40 vjeçar Dino Zoff u bë lojtari më i vjetër që fiton Kupën e Botës.

Për 24 vitet e ardhshme pas suksesit të vitit 1982, Italia mori pjesë rregullit në skenën botërore por nuk arriti dot të fitojë asnjë turnament. Italia dështoi të kualifikohej për UEFA Euro 1984 dhe u eleminuan në raundin e 16-tave në Kupën e Botës 1986 nga Franca me rezultatin 2–0.

Finalist në Kupën e Botës dhe në Kampionatin Europian (1988–2004)

Viti 1988 i pa ata që të arritin në gjysëm-finalen e UEFA Euro 1988 ku ata u mposhtën me rezultatin 2–0 nga Bashkimi Sovjetik. Në të njëjtin vit ata u mposhtën nga Zambia në lojërat olimpike.

Italia u bë mikpritëse e Kupës së Botës 1990 për herë të dytë në historinë e saj. Në sulmin e kombëtares faturonin lojtarë të talentuar si Salvatore Schillaci dhe i riu Roberto Baggio. Pavarësisht se ishin favoritët dhe nuk pësuan gol në pesë ndeshjet e para, Italia u mposht në gjysmë–finale nga kampioni në fuqi Argjentina, duke humbur me rezultatin 4–3 në gjuajtjet e penalltive pas barazimit 1–1 në kohën e rregullt sëbashku me shtesën; goli i Schillacit në pjesën e parë u barazua nga goli me kokë i Caniggias në pjesën e dytë. Aldo Serena humbi penalltinë e fundit (me Roberto Donadonin i cili gjithashtu kishte humbur penalltinë e tij që u prit nga Sergio Goycochea). Italia arriti të mposhtë Anglinë me rezultatin 2–1 në ndeshjen për vendin e dytë, me Schillacin i cili shënoi Golin e fitores me penallti për tu bërë golashënuesi më i mirë i turnamentit me gjashtë gola. Italia më pas dështoi për tu kualfikuar në UEFA Euro 1992.

Në Kupën e Botës 1994, Italia e filloi shumë ngadalë por në fund arriti në finale. Ata humbën ndeshjen hapëse me rezultatin 1–0 kundër Irlandës, duke bërë që kjo të ishte ndeshja e parë dhe e vetme që Italia do të humbiste (nuk llogariten ndeshjet e humbura nga gjuajtjet e penalltive) në tre edicionet e fundit të Kupës së Botës nga viti 1990 e deri në vitin 1998, ata kanë humbur vetëm një nga pesë ndeshjet e tyre të humbura në kohën e rregullt që nga viti 1988 në një Europian ose Botërorë (humbja e dytë vjen 2–1 nga Republika Çeke në raundin e parë të Euro 1996, e treta vjen humbja 2–1 kundër Kroacisë në raundin e parë në Kupën e Botës 2002, e katërta është humbja 3–0 kundër Holandës në ndeshjen hapëse në Euro 2008 dhe humbja e pestë është humbja 3–2 kundër Sllovakisë në ndeshjen e fundit në grup të Kupës së Botës 2010). Pas një fitore 1–0 kundër Norvegjisë dhe një barazimi 1–1 kundër Meksikës, Italia kaloi Grupin E për shkak se kishte golavarazhin e dytë më të mirë nga katër skuadrat e grupit që kishin pikë të barabarta. Në ndeshjen e raundit të 16-tave, Italia po mposhtej nga Nigeria me rezultatin 1–0, por Roberto Baggio shënoi golin e barazimit në minutën e 88të të ndeshjes dhe një penallti në kohën shtesë për të siguruar fitoren.^[5] Baggio shënoi një tjetër gol të vonshëm kundër Spanjës në çerek-finale duke e kualifikuar Italinë për në fazën tjetër me rezultatin 2–1, përveç atij goli, Baggio kishte shënuar edhe në pjesën e parë. Pas kësaj, Baggio shënoi edhe dy herë të tjera në fitoren 2–1 kundër Bullgarisë në gjysëm–finale duke kualifikuar kombëtaren për në finale.^[6]^[7] Në finale, Italia dhe Brazili luajtën 120 minuta futboll pa shënuar gola, duke bërë që të përdoreshin gjuajtjet e penalltive. Italia humbi 3–2 nga gjuajtjet e penalltive, pasi Baggio, i cili gjatë ndeshjes kishte luajtur me një injeksion për heqjen e dhimbjes, humbi penalltinë e fundit, duke gjuajtur jashtë porte.^[8]

Italia nuk arriti do të kalojë fazën e grupeve të Euro 1996, duke mposhtur me rezultatin 2–1 Rusinë në ndeshjen e parë, por duke u mposhtur në ndeshjen e dytë nga Republika Çeke me të njëjtin rezultat. Italisë i duhej një fitore në ndeshjen e fundit për të qënë e sigurtë për kalimin në raundin tjetër. Gianfranco Zola dështoi të shënonte me penallti në barazimin 0–0 kundër Gjermanisë, e cila në fund fitoi turnamentin [duke luajtur në finale kundër Republikës Çeke, me të cilët Gjermania hapi turnamentin duke e ndeshur kundër tyre]. Gjatë kualifikueseve të Kupës së Botës 1998, të kaltrit mposhtën Anglinë në Wembley pas golit të vetëm të shënuar nga Zola. Në finalet e turnamentit, Italia u eliminua sërisht nga gjuajtjet e penalltia për herë të tretë rresht në Kupën e Botës. Skuadra italiane, ku Del Piero dhe Baggio kishin ripërtërirë stafetën e dikurshme e lënë nga Mazzola dhe Rivera në vitet 1970, gjeti në çerek-finale kampionët e ardhshëm të këtij turnamenti Francën që i eleminua me rezultatin 4–3 nga gjuajtjet e penalltive pasi koha e rregullt sëbashku me shtesën u mbyll në barazim pa Gola. Me dy Gola të shënuar në këtë turnament, Roberto Baggio është ende italiani i vetëm që ka shënuar në tre edicione të Kupës së Botës.

Në Euro 2000, Italia këtë herë u desh të shkonte në finale nga nga gjuajtjet e penalltive, por këtë herë fati ishte me ta pasi ata eleminuan vendin mikpritës Hollandën në gjysëm-finale. Portieri italian Francesco Toldo priti një penallti gjatë ndeshjes dhe dy gjatë gjuajtjeve të penalltive, kurse lojtarët hollandez humbën një penallti gjatë ndeshjes dhe në gjuajtjet e penalltive shënuan një nga katër mundësitë që kishin. Ylli i dalë Francesco Totti shënoi penalltinë e tij me një parabël. Italia e përfundoi turnamentin si finaliste, duke u mposhtur në finale nga Franca me rezultatin 2–1 (falë një goli të artë në kohën shtesë) pasi francezët barazuan rezultatin 30 sekonda para mbarimit të kohës së rregullt, me gjygjtarin që kishte dhuruar katër minuta shtesë. Pas humbjes, trajneri Dino Zoff dha dorëheqjen në shenjë proteste, pasi u kritikua nga presidenti i Milanit dhe politikani Silvio Berlusconi.

Në Kupën e Botës 2002, Italia pati sërisht një kohë të vështirë. Pas një fitore komode 2–0 kundër Ekuadorit me dy gola nga Christian Vieri u pasua nga ndeshje të diskutueshme. Gjatë ndeshjes kundër Kroacisë, u anulluan dy Gola për Italinë, gjë që bëri që të kaltrit të humbnin ndeshjen me rezultatin 2–1. Pavarësisht se dy gola të tjerë u konsideruan pozicion jashtë loje, një gol nga Alessandro Del Piero e ndihmoi Italinë për të marrë një barazim 1–1 kundër Meksikës në ndeshjen e tretë të grupit duke qënë e mjaftueshme për të siguruar kualifikimin për në fazën me eleminim direkt. Megjithatë, mikpritësit e turnamentit, Koreja e Jugut e eleminoi Italinë në ndeshjen e raundit të 16-tave me rezultatin 2–1. Ndeshja ishte shumë e diskutueshme për një gol të konsideruar në pozicion jashtë loje, për përjashtimin e Tottit me karton të kuq për simulim dhe për një penallti të dyshimtë të dhuruar për Korenë, që u prit nga Buffon.

Italia dështoi të kalonte fazën e grupeve UEFA Euro 2004 pavarësisht se ajo, sëbashku me Suedinë dhe Danimarkën, kishte pesë pikë, por të kaltrit nuk u kualifikuan dot për shkak se e kishin golavarazhin +1, kurse dy skuadrat e sipërpërmendura e kishin golavarazhin respetivisht +5 dhe +2. Goli i fitores në kohën shtesë nga Antonio Cassano kundër Bullgarisë, nuk kishte vlerë, duke bërë që sulmuesi italian të qante në përfundim të ndeshjes.

Fitues të Kupës së Botës për herë të katërt (Kupa e Botës 2006)

Fushata e Italisë në Kupën e Botës 2006, e pritur nga Gjermania u morr me shumë penzimizëm,^[9] për shkak të polemikave të shkaktuara nga skandali i Serie A në vitin 2006. Këto parashikime të gabuara u hodhën poshtë, me të kaltrit që fituan Kupën e tyre të katërt të Botës.

Italia fitoi ndeshjen e tyre hapëse me rezultatin 2–0 kundër Ganës, me gola të shënuar nga Andrea Pirlo dhe nga zëvëndësuesi Vincenzo Iaquinta respektivisht në minutën e 40të dhe 83të. Performanca e tyre u cilësua më e mira e ndeshjeve hapëse nga presidenti i FIFA-s Sepp Blatter.^[10]

Ndeshja e dytë ishte më pak bindëse me Italinë që barazoi 1–1 me Shba-në, me golin e Alberto Gilardinos me kokë që u ç'vlerësua nga autogoli i Cristian Zaccardos. Pas golit të barazimit, mesfushori Daniele De Rossi dhe lojtarët amerikan Eddie Pope dhe Pablo Mastroeni u nxorrën jashtë me karton të kuq. Kjo gjë bëri që Shba të ngelej me nën lojtarë në fushë për të gjithë pjesën e dytë, por rezultati ngeli i njëjtë pavarësisht një vendimi të diskutuar, kur gjuajtja e Gennaro Gattusos u ndal në rrjetë, por goli u anullua pasi ishte në pozicion të parregullt. E njëjta gjë ndodhi edhe me anësorin amerikan DaMarcus Beasley, i cili shënoi por goli i tij u anullua pasi shoku i skuadrës Brian McBride ishte në pozicion të parregullt. De Rossi u pezullua me katër ndeshje pas bërrylit kundër McBride në fytyrë dhe mund të bënte rikthimin e tij vetëm në ndeshjen finale.

Italia e përfundoi në vendin e parë në Grupin E pas fitores 2–0 kundër Republikës Çeke, me gola nga mbrojtësi Marco Materazzi në minutën e 26të dhe nga sulmuesi Filippo Inzaghi në minutën e 87të, duke bërë që të kaltrit të kalonin në fazën me eleminim direkt, ku ata në ndeshjen e raundit të 16-tave u përballën me Australisë. Në këtë ndeshje, Materazzi u nxorr me karton të kuq jashtë në minutën e 53të pas një ndërhyrje me të dyja këmbët kur mesfushorit australian Marco Bresciano. Në kohën shtesë u dhurua një penallti për Italinë nga gjygjtari Cantalejo pa se Lucas Neill shkak faull te Fabio Grosso. Francesco Totti mori përsipër penalltinë duke mposhtur portierin Mark Schwarzer dhe duke siguruar fitoren 1–0.^[11]

Në çerek-finale Italia mposhti Ukrainën me rezultatin 3–0. Gianluca Zambrotta shënoi golin e parë të ndeshjes që në minutën e 6të me një goditje me këmbën e majtë nga jashtë zonës së portierit pasi Totti i krijoi hapsirë për të goditur. Luca Toni shënoi dy golat e tjerë të ndeshjes në minutat 59të dhe 69të, me Ukrainën e cila u përpoq për të bërë presion në mënyrë për të gjetur rrugën e rrjetës por nuk ishin në gjëndje të shënonin, pasi traversa dhe pritjet e porterit Gianluigi Buffon, si dhe një largim i topit në vijën fatale nga Zambrotta nuk i lejuan ata. Pas ndeshjes, trajneri Marcello Lippi j'a dedikoi fitoren ish lojtarit të kombëtares Gianluca Pessotto, i cili ishte në spital për të rikuperuar veten pas një tentative për vetvrasje.^[12]

Në gjysmë-finale, Italia mposhti vendin mikpritës Gjermaninë me rezultatin 2–0 falë dy golave që erdhën në minutat e fundit të kohës shtesë. Pas një shtese të parë emocionuese ku Gilardino dhe Zambrotta goditën traversën, Fabio Grosso shënoi në minutën e 119të brënda zonës me një gjuajte me hark pas një asisti nga Andrea Pirlo. Zëvëndësuesi Alessandro Del Piero vulosi fitoren 2–0 duke shënuar në çastet e fundit të ndeshjes pas një kundërsulmi të organizuar nga Cannavaro, Totti dhe Gilardino, i cili dha asistin e golit.^[13] Të kaltrit fituan Kupën e tyre të katërt të Botës duke mposhtur në finale rivalët e tyre historik Francën në Berlin, më 9 korrik, 5–3 nga gjuajtjet e penalltive pasi koha e rregullt sëbashku me shtesën u mbyll në barazim 1–1. Kapiteni francez Zinedine Zidane shënoi golin e parë të ndeshjes në minutën e 7të me një penallti në formë parable, e dhuruar pas një ndërhyrje të gabuar të Materazzit. Dymbëdhjetë minuta më vonë, një goditje e fuqishme me kokë e Materazzit pas një korneje nga Pirlo solli barazimin e ndeshjes. Në pjesën e dytë, Tonit j'u anullua një gol për një pozicion milimetrik jashtë loje, i kapur nga anësori Luc La Rossa. Në minutën e 110të të ndeshjes, Zidane doli jashtë me karton të kuq pasi goditi Materazzin me kokë në gjoks pas një konflikti verbal; të dy lojtarët u dënuan nga FIFA pas ndeshjes. Italia fitoi finalen me penallti 5–3, me David Trézéguet i cili humbi një penallti vendimtare pasi gjuajtja e tij e fuqishme u përplas në traversë dhe doli jashtë.^[14] Italia për herë të parë në histori i shënoi të pesta penalltitë (Pirlo, Materazzi, De Rossi, Del Piero dhe Grosso). Italia do të kujtohet si kombëtarja e vetme që ka luajtur në dy finale që janë mbyllur nga gjuajtjet e penalltive.

Dhjetë lojtarë të ndryshëm shënuan për Italinë dhe pesë nga dymbëdhjetë Golat u shënuan nga lojtarë të ardhur nga stoli, kurse katër Gola u shënuan nga mbrojtësit. Shtatë lojtarë — Gianluigi Buffon, Fabio Cannavaro, Gianluca Zambrotta, Andrea Pirlo, Gennaro Gattuso, Francesco Totti dhe Luca Toni — ishin në listën e 23 lojtarëve më të mirë të turnamentit.^[15] Buffon gjithashtu fitoi çmimin Lev Yashin, i cili i dhurohej portierit më të mirë të turnamentit; ai pësoi vetëm dy gola në turnament, i pari një autogol nga Zaccardo dhe i dyti një penallti e shënuar nga Zidane në finale, duke qënë i pamposhtur për plot 460 minuta.^[16] Në nder të triumfit të Italisë në Kupën e Botës 2006, të gjitha lojtarët e ekipit që morën pjesë në kompeticion u nderuan me Urdhërin e Merituar Cavaliere Ufficiale.^[17]^[18]

Pas Kupës së Botës dhe rikthimi i Lippit (2006–2010)

Pas triumfit italian në Kupën e Botës, ylli i Kupës së Botës 1994 Roberto Donadoni u vendos si trajneri i ri i të kaltërve. Ai zëvëndësoi Lippin, i cili kishte lajmëruar largimin e tij para fillimit të Kupës së Botës ^[19]. Italia luajti në Grupin B të kualifikueseve të Euro 2008, sëbashku me Francën. Italia fitoi grupin, me Francën që përfundoi si finaliste. Më 14 shkurt 2007, FIFA e renditi të parën Italinë në renditjen botërore të FIFA-s, gjithsej me 1488 pikë, 37 pikë më shumë se Argjentina e vendit të dytë. Italia mori vendin e parë, pasi në renditjen e fundit renditej e dyta. Kjo ishte hera e parë pas vitit 1993 që Italia renditej e para ^[20].

Në Euro 2008, të kaltrit patën një fillim të dobët duke humbur 3–0 në ndeshjen e parë kundër Hollandës. Në ndeshjen e dytë kundër Rumanisë, Italia barazoi me rezultatin 1–1, me Christian Panucci i cili shënoi Golin e Italisë në minutën e 56 një minutën më vonë pas Golit të Adrian Mutu, i cili shënoi pas gabimit në mbrojtje të Zambrottës ^[21]. Meritë për këtë rezultat kishte edhe portieri Gianluigi Buffon i cili priti një penallti kapitenit Mutu ^[21].

Në ndeshjen e fundit kundër Francës, një ri-ndeshje e finales së Kupës së Botës 2006, Italia fitoi me rezultatin 2–0. Një penallti e realizuar nga Andrea Pirlo dhe një goditje dënimi e realizuar nga Daniele De Rossi ishin të mjaftueshëm për të siguruar tre pikët. Rumania, e cila e nisi ndeshjen e fundit me më shumë pikë se Italia, u mposht me rezultatin 2–0 nga Hollanda, duke luajuar Italinë që të kalonte në çerek–finale ku u ndeshën kundër kampionëve të më-vonshëm të turnamentit Spanjës, ku ata u mposhtën 4–2 nga gjuajtjet e penalltive. Pa kaluar java nga ndeshja, kontrata e trajnerit Roberto Donadoni u prish duke bërë që të riemërohej Marcello Lippi ^[22].

Duke u mbështetur në fitimin e Kupës së Botës në vitin 2006, Italia u kualifikua në Kupën e Konfederatave, që u mbajt në Afrikën e Jugut në qershor 2009. Ata fituan ndeshjen hapëse të tyre duke mposhtur me rezultatin 3–1 Shba-në, por humbjet 1–0 kundër Egjiptit dhe 3–0 kundër Brazilit do të thonin që ata do ta përfundonin grupin të tretët nga golavarazhi më negativ, duke u eleminuar. Kombëtarja italiane e futbollit u kualifikua në Kupën e Botës 2010 pasi luajti ndeshjet në shtëpi kundër Stadio Friuli, Stadio Via del Mare, Stadio San Nicola, Stadio Olimpico di Torino dhe Stadio Ennio Tardini. Në Teto 2009, ata arritën kualifikimin pas barazimit 2–2 kundër Irlandës. Më 4 dhjetor 2009, shorti i Kupës së Botës u vendos: Italia ishte në Grupin F sëbashku me Paraguajin, Zerlandën e Re dhe Sllovakinë.

Në Kupën e Botës 2010 në Afrikën e Jugut, Italy u eleminua që në fazën e grupeve, duke e përfunduar Grupin F në vendin e fundit. Pasi barazoi në dy ndeshjet e para 1–1 me Paraguajin dhe Zerlandën e Re, ata humbën 3–2 nga Sllovakia në ndeshjen e fundit. Ishte hera e parë që Italia dështonte të kalonte fazën e grupeve në një Kupë Bote, duke u bërë kombëtarja e tretë kampione në fuqi që eleminohet që në fazën e grupeve, e para ishte Brazili në vitin 1996 dhe e dyta Franca në vitin 2002 ^[23]. Incidentalisht, Franca, humbsja e finales së vitit 2006, gjithashtu u eleminua në fazën e grupeve pa mund dot të marrë asnjë fitore dhe ishte hera e parë që një finaliste nuk kalonte dot fazën e grupeve ^[24].

Epoka e Prandellit: Finalist në Kampionatin Europian (2010–2014)

Marcello Lippi u largua nga kombëtarja pas dështimit në Kupën e Botës 2010 dhe u zëvëndësua nga Cesare Prandelli, pavarësisht se pasuesi i tij ishte lajmëruar para fillimit të turnamentit ^[25]. Italia filloi aventurën e saj nën drejtimin e Prandellit me një humbje zhgënjyese 1–0 kundër Bregut të Fildishtë në një ndeshje miqësore ^[26]. Gjatë kualifikueseve të Euro 2012, Italia përmbysti disavantazhi për të mposhtur me rezultatin 2–1 Estoninë. Në ndeshjen tjetër kualifikuese, Italia dominoi Ishujt Faroe duke i mposhtur me rezultatin 5–0. Italia më pas barazoi pa Gola me Irlandën e Veriut. Pesë ditë më vonë, Italia u ndesh kundër Serbisë; megjithatë; tifozët serbë në Stadio Luigi Ferraris filluan të bënin një rrëmujë, duke shkaktuar trazira, duke hedhur sende dhe fishekzjarre në fushë e madje duke djegur edhe flamurin shqiptarë, duke bërë që ndeshja të ndërpritej ^[27]. Pas vëzhgimit të disiplinës së UEFA-s, ndeshja u fitua 3–0 nga Italia në tavolinë duke i vendosur të kaltrit në krye të grupit ^[28]. Në ndeshjen e parë të tyre për vitin 2011, Italia barazoi 1–1 me Gjermaninë në Dormund, në të njëjtin stadium ku Italia i mposhti ata me rezultatin 2–0 për të shkuar në finalen e Kupës së Botës 2006. Në mars 2011, Italia fitoi 1–0 me Slloveninë për të siguruar sërisht vendin e parë në kualifikuese. Ata më pas mposhtën 2–0 Ukrainën në një ndeshje miqësore, pavarësisht se ishin me dhjetë lojtarë në shumicën e ndeshjes. Me fitoren e tyre 3–0 kundër Estonisë në një ndeshje tjetër kualifikuese të Euro 2012, Italia e Prandellit siguroi vendin e parë në kualifikuese me nëntë ndeshje pa humbje. Rekordi i ndeshjeve pa humbje mori fund më 7 qershor 2011 nga kombëtarja e drejtuar nga Trapattoni, Irlanda e Veriut, e cila e mposhti Italinë 2–0 në Liège.

Në fillim të sezonit të dytë nën drejtimin e Prandellit, më 10 gusht 2011, Italia mposhti kampionët momental të botës Spanjën me rezultatin 2–1 në një ndeshje miqësore të luajtur në Stadio San Nicola në Bari. Ata më psa morën një humbje surprizuese 1–0 nga Shba-ja në një ndeshje tjetër miqësore të luajtur në shtëpi ^[29].

Italia filloi aventurën e saj në UEFA Euro 2012 me një barazim 1–1 kundër kampionëve momental të Europës dhe Botës Spanjës. Pas kësaj, ata u ndeshën kundër Kroacisë ku sërisht barazuan me rezultatin 1–1. Ata e përfunduan grupin të dytin duke mposhtur në ndeshjen e fundit Republikën e Irlandës me rezultatin 2–0, gjë që i kualifikoi ata në çerek–finale ku u përballën me fituesit e Grupit D Anglinë. Ata arritën ta mposhtnin Anglinë në gjuajtjet e penalltive, pavarësisht se në fillim humbën penallti. Një pritje nga portieri Gianluigi Buffon, i kaloi ata përpara, dhe një penallti në formë parable nga Andrea Pirlo bëri që Italia të kualifikohej në raundin tjetër me rezultatin 4–2 ^[30]^[31].

Në gjysmë–finalen e parë të Europianit, ata u ndeshën kundër Gjermanisë. Gjermania ishte konsideruar nga të gjithë të ishte kampionja e ardhshme e Europës ^[32]^[33]^[34]^[35]^[36]. Megjithatë, dy Golat e sulmuesit Mario Balotelli bëri që gjermanët të shkonin në shtëpi me Italinë që do të gjente në finale mbrojtësit e titullit Spanjën.

Në finale, Italia nuk ishte në gjëndje për të bërë performancën e ndeshjes së parë kundër tyre në turnament, duke humbur me rezultatin 4–0. Kjo ishte finalja e parë e italiane për dekadën e dytë të shekullit të 21.

Në Kupën e Konfederatave 2013 që u zhvillua në Brazil, Italia ishte vendosur në Grupin A sëbashku me Meksikën, Japoninë dhe Brazilin. Pasi mposhtën Meksikën 2–1 dhe Japoninë 4–3, Italia humbi ndeshjen e tretë të grupit 4–2 nga Brazili i cili e përfundoi grupin në vendin e parë. Italia u ndesh në gjysmë–finale kundër Spanjës në një përsëritje të finales së Euro 2012. Italia humbi ndeshjen 7–6 me penallti pasi koha e rregullt sëbashku me shtesën përfunduan në barazim pa Gola. Pas ndeshjes, trajneri Prandelli u vlerësua për taktikat e tij kundër kampionëve Europian dhe Botërorë ^[37]. Italia ishte në gjëndje për të fituar ndeshjen e vendit e tretë duke mposhtur Uruguajin nga gjuajtjet e penalltive 5–4 pasi koha e rregullt sëbashku me shtesën u mbyllën 2–2. Ky ishte rezultati më i mirë i Italisë në historinë e tyre në Kupën e Konfederatave.

Italia u vendos në Grupin B në kualifikueset e Kupës së Botës 2014. Ata e kishin të lehtë për të fituar grupin pa humbur asnjë ndeshje. Në dhjetor 2013, Italia u vendos në Grupin D sëbashku me Kosta Rikën, Anglinë dhe Uruguajin. Në ndeshjen e parë tyre në Kupën e Botës 2014, Italia mposhti Anglinë me rezultatin 2–1. Në ndeshjen e dytë të grupit, Italia mori një humbje surprizuese duke u mposhtur nga Kosta Rika me rezultatin 1–0 ^[38]. Në ndeshjen e tretë, Italia u eleminua nga kompedicioni duke u mposhtur nga Uruguaji me rezultatin 1–0, pavarësisht dy vendimeve të diskutueshme nga gjygjtari meksikan Marco Antonio Rodríguez. Në minutën 59, mesfushori Claudio Marchisio u nxorr direkt me karton të kuq për një ndërhyrje "të gabuar" ^[39]^[40]. Në mintën e 80, sulmuesi uruguajian Luis Suarez kafshoi mbrojtësin Giorgio Chiellini, por nuk u nxorr jashtë ^[41]^[42]. Uruguaji arriti të shënojë disa minuta më vonë, të eleminonte Italinë dhe të kualifikohej për në raudnin me eleminim direkt. Ky ishte dështimi i dytë rresht i Italisë për të arritur në raundin e 16. Shpejt pas humbjes, trajneri Cesare Prandelli u shkarkua ^[43].

Fanellat historike

Të gjitha fanellat e përdorur nga të kaltrit

Debutimi (1910)

Fanella e parë Azzure (1911)

Kupa e Botës 1934–1938

Kupa e Botës 1938 (vs Francës dhe Norvegjisë)

Kupa e Botës 1950

Kupa e Botës 1954

Kupa e Botës 1962

Kupa e Botës 1966

Kupa e Botës 1966 (vs Koresë së Jugut)

Euro 1968 dhe Kupa e Botës 1970–1978

Kupa e Botës 1982

Kupa e Botës 1986-90

Kupa e Botës 1994

Euro 1996

Kupa e Botës 1998

Euro 2000

Kupa e Botës 2002

Kupa e Botës 2006

Euro 2008

Kupa e Botës 2010

Euro 2012

Kupa Konfederatave 2013

Kupa e Botës 2014

Prodhuesit e fanellës

Prodhuesi	Periudha
Adidas	1974
Le Coq Sportif	1980–1983
Ennerre	1984–1985
Diadora	1985–1994
Nike	1994–1998
Kappa	1998–2002*
Puma	2002–2018

Deri nën sponzorizimin e Kappa-s, ishte e ndaluar për të treguar prodhuesin e fanellës te fanella për shkak të një kontrate.

Rekordet në kompedicione

FIFA Kupa e Botës

Artikulli kryesor: Italia në FIFA Kupën e Botës

Rekordi i FIFA Kupës së Botës									Rekordi i kualifikueseve të FIFA Kupës së Botës
Viti	Roundi	Pozicioni	Nd	Fitore	Barazime*	Humbje	Gsh	Gp	Nd	Fitore	Barazime	Humbje	Gsh	Gp
1930	Nuk hyri								–	–	–	–	–	–
1934	Kampion	1ri	5	4	1	0	12	3	1	1	0	0	4	0
1938	Kampion	1ri	4	4	0	0	11	5	Kualifikuar si kampionja në fuqi
1950	Faza e grupeve	7ti	2	1	0	1	4	3	Kualifikuar si kampionja në fuqi
1954	Faza e grupeve	10ti	3	1	0	2	6	7	2	2	0	0	7	2
1958	Nuk u kualifikua								4	2	0	2	5	5
1962	Faza e grupeve	9ti	3	1	1	1	3	2	2	2	0	0	10	2
1966	Faza e grupeve	9ti	3	1	0	2	2	2	6	4	1	1	17	3
1970	Finalist	2ti	6	3	2	1	10	8	4	3	1	0	10	3
1974	Faza e grupeve	10ti	3	1	1	1	5	4	6	4	2	0	12	0
1978	Vendi i katërt	4ti	7	4	1	2	9	6	6	5	0	1	18	4
1982	Kampion	1ri	7	4	3	0	12	6	8	5	2	1	12	5
1986	Raundi i 16	12ti	4	1	2	1	5	6	Kualifikuar si kampionja në fuqi
1990	Vendi i tretë	3ti	7	6	1	0	10	2	Kualifikuar si vendi mikpritës
1994	Finalist	2ti	7	4	2	1	8	5	10	7	2	1	22	7
1998	Çerek-finale	5ti	5	3	2	0	8	3	10	6	4	0	13	2
2002	Raundi i 16	15ti	4	1	1	2	5	5	8	6	2	0	16	3
2006	Kampion	1ri	7	5	2	0	12	2	10	7	2	1	17	8
2010	Faza e grupeve	26ti	3	0	2	1	4	5	10	7	3	0	18	7
2014	Faza e grupeve	22ti	3	1	0	2	2	3	10	6	4	0	19	9
Total	4 Tituj	18/20	83	45	21	17	128	77	97	67	23	7	200	60

*Barazimi do të thotë që ndeshja është vendosur nga gjuajtjet e penalltive.

**Ngjyra ari tregon që Italia ka qënë fituese e turnamentit.

***Vizat e kuqe tregojn që Italia ka qënë mikpritëse e turnamentit.

UEFA Kampionati Europian

Artikulli kryesor: Italia në UEFA Kampionatin Europian

Rekordi në UEFA Kampionatin Europian									Rekordi i kualifikueseve të UEFA Kampionatit Europian
Viti	Raundi	Pozicioni	Nd	F	B*	H	Gsh	Gp	Dg	F	B*	H	Gsh	Gp
1960	Nuk hyri
1964	Nuk u kualifikua								4	2	1	1	8	3
1968	Kampion	1ri	3	1	2	0	3	1	8	6	1	1	21	6
1972	Nuk u kualifikua								6	4	3	1	13	6
Stampa:Country data SFR Yugoslavia 1976	Nuk u kualifikua								6	2	3	1	3	3
1980	Vendi i katërt	4ti	4	1	3	0	2	1	Kualifikuar si vendi mikpritës
1984	Nuk u kualifikua								8	1	3	4	6	12
1988	Gjysmë–finale	4ti	4	2	1	1	4	3	8	6	1	1	16	4
1992	Nuk u kualifikua								8	3	4	1	12	5
1996	Faza e grupeve	10ti	3	1	1	1	3	3	10	7	2	1	20	6
2000	Finalist	2ti	6	4	1	1	9	4	8	4	3	1	13	5
2004	Faza e grupeve	9ti	3	1	2	0	3	2	8	5	2	1	17	4
2008	Çerek–finale	8ti	4	1	2	1	3	4	12	9	2	1	22	9
2012	Finalist	2nd	6	2	3	1	6	7	10	8	2	0	20	2
Total	1 Titull	8/14	33	13	15	5	33	25	96	57	27	14	171	65

*Barazimi do të thotë që ndeshja është vendosur nga gjuajtjet e penalltive.

**Ngjyra ari tregon që Italia ka qënë fituese e turnamentit.

***Vizat e kuqe tregojn që Italia ka qënë mikpritëse e turnamentit.

FIFA Kupa e Konfederatave

Rekordi te FIFA Kupa e Konfederatave
Viti	Raundi	Pozicioni	Nd	F	B *	H	Gsh	Gp	Skuadra
1992	Nuk u kualifikua
1995
1997
1999
2001
2003
2005
2009	Faza e grupeve	5ti	3	1	0	2	3	5	Skuadra
2013	Vendi i tretë	3ti	5	2	2	1	10	10	Skuadra
Total	Vendi i tretë	2/9	8	3	2	3	13	15	-

Nderet

Kjo është lista e trofeve zyrtarë të fituar nga Kombëtarja italiane e futbollit

FIFA Kupa e Botës

Fitues (4): 1934, 1938, 1982, 2006
Finalist (2): 1970, 1994
Vendi i tretë (1): 1990
Vendi i katërt (1): 1978

UEFA Kampionati Europian

Fitues (1): 1968
Finalist (2): 2000, 2012
Vendi i katërt (1): 1980
Gjysmë–finale (1): 1988

FIFA Kupa e Konfederatave

Vendi i tretë (1): 2013

Turnamenti Olimpik i Futbollit

Medalje e Artë (1): 1936
Medalje e Bronztë (2): 1928, 2004

Trofetë

Competition				Total
Kampionati Botëror	4	2	1	7
Kampionati Europian	1	2	1	4
Kupa e Konfederatave	0	0	1	1
Lojërat Olimpike	1	0	2	3
Mediterranean Games	4	2	0	6
Universiade Games	1	5	0	6
Kupa Ndërkontinentale e Europës Qëndrore	2	1	0	3
Total	13	12	4	29

Trajnerët

Gjatë ditëve të herëshme të kombëtares italiane, ishte e nevojshme për tu bërë një Komision Teknik. Komisioni nxorri që trajneri duhej të luante në të njëjtën kohë. Që nga viti 1967, kombëtarja e futbollit është kontrolluar vetëm nga trajnerët.

Për këtë arsye, trajneri i kombëtares ende thirret Komisioneri Teknik (Commissario tecnico ose TC dhe ky emërtim ka filluar të përhapet edhe në sportet e tjera në Itali).

Komisioneri Teknik (1910–1912)
Vittorio Pozzo (1912)
Komisioneri Teknik (1912–1924)
Vittorio Pozzo (1924)
Komisioneri Teknik (1924–1925)
Augusto Rangone (1925–1928)
Carlo Carcano (1928–1929)
Vittorio Pozzo (1929–1948) — Kampion Bote 1934, Turnamenti Olimpik 1936, Kampion Bote 1938
Ferruccio Novo (1949–1950) — si Komisioner Teknik
Komisioneri Teknik (1951)
Carlino Beretta (1952–1953)
Komisioneri Teknik (1953–1959)
Giuseppe Viani (1960)
Giovanni Ferrari (1960–1961)
Giovanni Ferrari dhe Paolo Mazza (1962)
Edmondo Fabbri (1962–1966)
Ferruccio Valcareggi and Helenio Herrera (1966–1967)
Ferruccio Valcareggi (1967–1974) — Kampionë Europian 1968, Finalist në Kupën e Botës 1970
Fulvio Bernardini (1974–1975)
Enzo Bearzot (1975–1986) — Kampion Bote 1982— Vendi i katërt në Kupën e Botës 1978, Vendi i katërt në Kampionatin Europian 1980
Azeglio Vicini (1986–1991) — Gjysëm–finalist në Kampionatin Europian 1988, Vendi i tretë në Kupën e Botës 1990
Arrigo Sacchi (1991–1996) — Finalist i Kupës së Botës 1994
Cesare Maldini (1997–1998)
Dino Zoff (1998–2000) — Finalist në Kampionatin Europian 2000
Giovanni Trapattoni (2000–2004)
Marcello Lippi (2004–2006) — Kampion Bote 2006
Roberto Donadoni (2006–2008)
Marcello Lippi (2008–2010)
Cesare Prandelli (2010–2014) — Finalist i Kampionatit Europian 2012, Vendi i tretë në Kupën e Konfederatave 2013
Antonio Conte (2014–)

Ndeshjet e fundit

Viti 2014

Artikulli kryesor: Rezultatet e Kombëtares italiane të futbollit

Ndeshje miqësore, 5 mars 2014, Madrid, Spanjë
Spanja	1–0	Italia	Pedro 63'
Ndeshje miqësore, 31 maj 2014, Londër, Angli
Irlanda	0–0	Italia
Ndeshje miqësore, 4 qershor 2014, Peruxhia, Itali
Italia	1–1	Luksemburgu	Marchisio 9' / Chanot 85'
2014 FIFA Kupa e Botës, 14 qershor 2014, Manaus, Brazil
Anglia	1–2	Italia	Sturridge 37' / Marchisio 35', Balotelli 50'
2014 FIFA Kupa e Botës, 20 qershor 2014, Recife, Brazil
Italia	0–1	Kosta Rika	Ruiz 44'
2014 FIFA Kupa e Botës, 24 qershor 2014, Natal, Brazil
Italia	0–1	Uruguaji	Godín 81'
Ndeshje miqësore, 4 shtator 2014, Bari, Itali
Italia	0–1	Hollanda	Immobile 3', De Rossi (pen.) 10'
Kualifikueset e Euro 2016, 9 shtator 2014, Oslo, Novegjia
Norvegjia	0–2	Italia	Zaza 16', Bonucci 62'

Viti 2015

Kualifikueset e UEFA Euro 2016

Lojtarët

Artikulli kryesor: Lista e lojtarëve ndërkombëtarë të Italisë

Skuadra aktuale

Lojtarët më poshtë janë thirrur për ndeshjen kualifikuese të UEFA Euro 2020 kundër Bosnja dhe Hercegovina dhe Armeni.
Ndeshjet dhe golat janë redaktuar më 18 nëntor 2019, pas ndeshjes kundër Armeni.

Nr.	Pozita	Lojtari	Mosha	Ndeshje	Gola	Klubi
1	GK	Salvatore Sirigu	(1987-01-12) 12 janar 1987 (37 vjeç)	22	0	Torino
12	GK	Alex Meret	(1997-03-22) 22 mars 1997 (27 vjeç)	1	0	Napoli
21	GK	Gianluigi Donnarumma	(1999-02-25) 25 shkurt 1999 (25 vjeç)	16	0	A.C. Milan

2	DF	Giovanni Di Lorenzo	(1992-10-20) 20 tetor 1992 (32 vjeç)	2	0	Napoli
3	DF	Cristiano Biraghi	(1992-09-01) 1 shtator 1992 (32 vjeç)	7	1	Internazionale
5	DF	Armando Izzo	(1992-03-02) 2 mars 1992 (32 vjeç)	3	0	Torino
7	DF	Alessandro Florenzi	(1991-03-11) 11 mars 1991 (33 vjeç)	35	2	Roma
13	DF	Alessio Romagnoli	(1995-01-12) 12 janar 1995 (29 vjeç)	12	2	A.C. Milan
19	DF	Leonardo Bonucci	(1987-05-01) 1 maj 1987 (37 vjeç)	95	7	Juventus

4	MF	Gaetano Castrovilli	(1997-02-17) 17 shkurt 1997 (27 vjeç)	1	0	Fiorentina
6	MF	Sandro Tonalli	(2000-05-08) 8 maj 2000 (24 vjeç)	3	0	Brescia
8	MF	Jorginho	(1991-12-20) 20 dhjetor 1991 (32 vjeç)	22	4	Chelsea F.C.
11	MF	Nicolò Zaniolo	(1999-07-02) 2 korrik 1999 (25 vjeç)	5	2	Roma
16	MF	Rolando Mandragora	(1997-06-29) 29 qershor 1997 (27 vjeç)	1	0	Udinese
18	MF	Nicolò Barella	(1997-02-07) 7 shkurt 1997 (27 vjeç)	12	3	Cagliari
20	FW	Federico Bernardeschi	(1994-01-16) 16 janar 1994 (30 vjeç)	24	4	Juventus

9	FW	Andrea Belotti	(1993-12-20) 20 dhjetor 1993 (30 vjeç)	27	9	Torino
10	FW	Lorenzo Insigne	(1991-06-04) 4 qershor 1991 (33 vjeç)	34	7	Napoli
14	FW	Federico Chiesa	(1997-10-25) 25 tetor 1997 (27 vjeç)	17	1	Fiorentina
17	FW	Ciro Immobile	(1990-02-20) 20 shkurt 1990 (34 vjeç)	39	10	Lazio
22	FW	Stephan El Shaarawy	(1992-10-27) 27 tetor 1992 (32 vjeç)	25	4	Shanghai Shenhua
23	FW	Ricardo Orsolini	(1997-01-24) 24 janar 1997 (27 vjeç)	1	1	Bologna

Lojtarët e thirrur

Lojtarët më poshtë janë thirrur të paktë një herë me kombëtaren në 12 muajt e fundit. Lojtarët që janë tërhequr nga futbolli me klubet nuk mund të përfaqsojnë dot kombëtaren.

Pozita	Lojtari	Mosha	Ndeshje	Gola	Klubi
GK	Daniele Padelli	(1985-10-25) 25 tetor 1985 (39 vjeç)	0	0	Torino
GK	Antonio Mirante	(1983-07-08) 8 korrik 1983 (41 vjeç)	0	0	Parma
GK	Federico Marchetti	(1983-02-07) 7 shkurt 1983 (41 vjeç)	11	0	Lazio
DF	Christian Maggio	(1982-02-11) 11 shkurt 1982 (42 vjeç)	34	0	Napoli
DF	Giorgio Chiellini	(1984-08-14) 14 gusht 1984 (40 vjeç)	71	4	Juventus
DF	Gabriel Paletta	(1986-02-15) 15 shkurt 1986 (38 vjeç)	3	0	Parma
DF	Andrea Barzagli	(1981-05-08) 8 maj 1981 (43 vjeç)	50	0	Juventus
DF	Ignazio Abate	(1986-11-12) 12 nëntor 1986 (38 vjeç)	21	1	Milan
DF	Domenico Criscito	(1986-12-30) 30 dhjetor 1986 (37 vjeç)	22	0	Zenit Saint Petersburg
DF	Federico Balzaretti	(1981-12-06) 6 dhjetor 1981 (42 vjeç)	16	0	Roma
DF	Lorenzo De Silvestri	(1988-05-23) 23 maj 1988 (36 vjeç)	2	0	Sampdoria
MF	Claudio Marchisio	(1986-01-19) 19 janar 1986 (38 vjeç)	48	4	Juventus
MF	Andrea Pirlo	(1979-05-19) 19 maj 1979 (45 vjeç)	112	13	Juventus
MF	Alberto Aquilani	(1984-07-07) 7 korrik 1984 (40 vjeç)	35	5	Fiorentina
MF	Thiago Motta	(1982-08-28) 28 gusht 1982 (42 vjeç)	23	1	Paris Saint-Germain
MF	Riccardo Montolivo	(1985-01-18) 18 janar 1985 (39 vjeç)	58	2	Milan
MF	Rômulo	(1987-05-22) 22 maj 1987 (37 vjeç)	0	0	Juventus
MF	Alessandro Diamanti	(1983-05-02) 2 maj 1983 (41 vjeç)	17	1	Guangzhou Evergrande
FW	Pablo Osvaldo	(1986-01-12) 12 janar 1986 (38 vjeç)	14	4	Internazionale
FW	Antonio Cassano	(1982-07-12) 12 korrik 1982 (42 vjeç)	39	10	Parma
FW	Mario Balotelli	(1990-08-12) 12 gusht 1990 (34 vjeç)	33	13	Liverpool
FW	Alessio Cerci	(1987-07-23) 23 korrik 1987 (37 vjeç)	13	0	Stampa:Country data SPA Atlético Madrid
FW	Lorenzo Insigne	(1991-06-04) 4 qershor 1991 (33 vjeç)	6	1	Napoli
FW	Giuseppe Rossi	(1987-02-01) 1 shkurt 1987 (37 vjeç)	30	7	Fiorentina
FW	Alberto Gilardino	(1982-07-05) 5 korrik 1982 (42 vjeç)	57	19	Guangzhou Evergrande

^DËM Lojtari i tërhrqur nga skuadra për shkak dëmtimi.
^TËR Tërhequr nga futbolli ndërkombëtarë.

Ish skuadrat

Kupa e Botës

Kampionati Europian i Futbollit

Kupa e Konfederatave

Lojtarët me më shumë ndeshje

Artikulli kryesor: Lista e lojtarëve ndërkombëtarë të Italisë

Redaktuar më 9 shtator 2014, lojtarët me më shumë ndeshje për Italinë janë renditur më poshtë:

#	Emri	Karriera	Ndeshje	Gola
1	Gianluigi Buffon	1997–vazhodn	143	0
2	Fabio Cannavaro	1997–2010	136	2
3	Paolo Maldini	1988–2002	126	7
4	Dino Zoff	1968–1983	112	0
4	Andrea Pirlo	2002–vazhdon	112	13
6	Daniele De Rossi	2004–vazhdon	99	16
7	Gianluca Zambrotta	1999–2010	98	2
8	Giacinto Facchetti	1963–1977	94	3
9	Alessandro Del Piero	1995–2008	91	27
10	Marco Tardelli	1976–1985	81	6
	Franco Baresi	1982–1994	81	1
	Giuseppe Bergomi	1982–1998	81	6

Lojtarët me të shkonja të trasha janë ende aktiv.

Golashënuesit më të mirë

Redaktuar më 9 shtator 2014, lojtarët me më shumë Gola për Italinë janë renditur më poshtë:

#	Emri	Karriera	Gola	Ndeshje	Mesatarja
1	Luigi Riva	1965–1974	35	42	0.83
2	Giuseppe Meazza	1930–1939	33	53	0.62
3	Silvio Piola	1935–1952	30	34	0.88
4	Roberto Baggio	1988–2004	27	56	0.48
4	Alessandro Del Piero	1995–2008	27	91	0.30
6	Adolfo Baloncieri	1920–1930	25	47	0.53
	Filippo Inzaghi	1997–2007	25	57	0.44
	Alessandro Altobelli	1980–1988	25	61	0.41
9	Christian Vieri	1997–2005	23	49	0.47
9	Francesco Graziani	1975–1983	23	64	0.36

Lojtarët me të shkonja të trasha janë ende aktiv.

Rekordi ballë për ballë

Redaktuar më 9 shtator 2014

Kundërshtari	Nd	F	B	H	Gsh	Gp	Dg
Algjeria	1	1	0	0	1	0	+1
Argjentina	14	6	5	3	22	13	+9
Armenia	2	1	1	0	5	3	+2
Australia	1	1	0	0	1	0	+1
Austria	37	17	8	12	49	56	−7
Azerbaxhani	2	2	0	0	6	0	+6
Bjellorusia	4	2	2	0	9	5	+4
Belgjika	20	13	4	3	40	21	+19
Bosnja dhe Hercegovina	1	0	0	1	1	2	−1
Brazili	16	5	3	8	23	30	−7
Bullgaria	17	10	5	2	31	14	+17
Kameruni	3	1	2	0	4	1	+3
Kanadaja	1	1	0	0	2	0	+2
Kili	3	1	1	1	4	4	0
Kina	1	1	0	0	2	0	+2
Kosta Rika	2	1	0	1	1	1	0
Kroacia	7	1	3	3	8	8	0
Qiproja	8	7	1	0	22	5	+17
Brazil	6	2	2	2	7	6	+1
Republika Çeke	26	9	9	8	39	38	+1
Danimarka	13	8	2	3	24	16	+8
Gjermania lindore	4	1	2	1	5	3	+2
Ekuadori	2	1	1	0	3	1	+2
Egjipti	5	4	0	1	20	7	+13
Anglia	25	10	7	8	29	31	−2
Estonia	6	6	0	0	16	2	+14
Ishujt Faroe	4	4	0	0	11	2	+9
Finlanda	12	10	1	1	30	7	+23
Franca	37	18	10	9	80	50	+30
Gjeorgjia	8	7	1	0	14	2	+12
Gjermania	19	11	4	4	33	23	+10
Gana	1	1	0	0	2	0	+2
Greqia	9	5	3	1	17	6	+11
Haiti	2	1	1	0	5	3	+2
Hungaria	34	16	9	9	63	56	+7
Islanda	2	0	1	1	0	2	-2
Izraeli	3	2	1	0	10	2	+8
Bregu i Fildishtë	2	0	1	1	1	2	−1
Japonia	3	2	1	0	13	4	+8
Japonia	6	4	2	0	11	1	+10
Luksemburgu	9	8	1	0	25	2	+23
Malta	6	6	0	0	19	2	+17
Meksika	12	7	4	1	28	10	+18
Moldavia	4	4	0	0	9	2	+7
Mali i Zi	2	2	0	0	4	1	+3
Maroku	1	1	0	0	1	0	+1
Hollanda	19	8	8	3	25	19	+6
Zerlanda e Re	2	1	1	0	5	4	+1
Nigeria	2	1	1	0	4	3	+1
Koreja e Veriut	1	0	0	1	0	1	−1
Irlanda e Veriut	9	6	2	1	17	6	+11
Norvegjia	16	9	4	3	20	12	+8
Paraguaji	3	2	1	0	6	2	+4
Peruja	1	0	1	0	1	1	0
Norvegjia	14	5	6	3	19	9	+10
Portugalia	24	18	2	4	51	21	+30
Republika e Irlandës	13	8	3	2	20	9	+11
Rumania	16	10	4	2	26	12	+14
Rusia	5	3	1	1	6	5	+1
San Marino	2	2	0	0	8	0	+8
Skocia	10	7	2	1	18	4	+14
Serbia	5	1	4	0	7	4	+3
Sllovakia	2	1	0	1	5	3	+2
Sllovenia	7	4	1	2	5	3	+2
Afrika e Jugut	2	2	0	0	2	0	+2
Koreja e Jugut	2	1	0	1	4	4	0
Bashkimi Sovjetik	11	2	5	4	7	9	-2
Spanja	33	10	13	10	39	35	+4
Suedia	22	10	6	6	27	24	+3
Zvicra	58	28	22	8	107	67	+40
Tunizia	1	1	0	0	4	0	+4
Turqia	10	7	3	0	18	5	+13
Ukraina	7	6	1	0	11	2	+9
Shba	11	7	3	1	32	5	+27
Uruguaji	10	2	4	4	9	11	−2
Uellsi	9	7	0	2	23	5	+18
Gjermania Perëndimore	13	4	6	3	15	13	+2
Jugosllavia	17	8	5	4	24	21	+3

Mbulimi mediatik

Ndeshjet miqësore dhe zyrtare të kombëtares italiane transmetohen nga RAI deri në dhjetor 2014.

Shiko gjithashtu

Referime

^ "FIGC" (në italisht). Figc.it. Arkivuar nga origjinali më 23 prill 2007. Marrë më 21 prill 2012.
^ "FIGC – Club Italia" (në italisht). Figc.it. Arkivuar nga origjinali më 30 shtator 2007. Marrë më 21 prill 2012.
^ "Italia - Francia - Il Calcio" (PDF) (në italisht). repubblica.it. Marrë më 21 prill 2012.
^ "Italians triumph in heavyweight rumble" [Italianët triumfojnë në sfidën peshave të rënda] (në anglisht). FIFA. Arkivuar nga origjinali më 9 dhjetor 2011. Marrë më 6 janar 2012.
^ "Match Report – 1994 FIFA World Cup USA (TM): Nigeria – Italy" [Raporti i ndeshjes – FIFA Kupa e Botës Shba 1994 (TM): Nigeria – Italia] (në anglisht). FIFA.com. Arkivuar nga origjinali më 16 dhjetor 2011. Marrë më 18 dhjetor 2011.
^ "Match Report – 1994 FIFA World Cup USA (TM): Italy – Spain" [Raporti i ndeshjes – FIFA Kupa e Botës Shba 1994 (TM): Italia – Spanja] (në anglisht). FIFA.com. Arkivuar nga origjinali më 19 dhjetor 2011. Marrë më 18 dhjetor 2011.
^ "Match Report – 1994 FIFA World Cup USA (TM): Bulgaria – Italy" [Raporti i ndeshjes – FIFA Kupa e Botës Shba 1994 (TM): Bullgaria – Italia] (në anglisht). FIFA.com. Arkivuar nga origjinali më 30 korrik 2012. Marrë më 18 dhjetor 2011.
^ "Match Report – 1994 FIFA World Cup USA (TM): Brazil – Italy" [Raporti i ndeshjes – FIFA Kupa e Botës Shba 1994 (TM): Brazili – Italia] (në anglisht). FIFA.com. Arkivuar nga origjinali më 1 shkurt 2011. Marrë më 18 dhjetor 2011.
^ "People's Daily Online – Scandal threatening to bury Italy's Cup dream" [E përditëshmja online e njerëzve – Skandali kërcënon të varrosi ëndërrën e Italisë për kupëm] (në anglisht). English.people.com.cn. 23 maj 2006. Marrë më 21 prill 2012.
^ Dampf, Andrew (12 qershor 2006). "Pirlo Leads Italy Past Ghana at World Cup" [Pirlo udhëheq Italinë që kalon Ganën në Kupën e Botës]. The Washington Post (në anglisht). Marrë më 5 maj 2010.
^ "Italy 1–0 Australia" (në anglisht). BBC Sport. 26 qershor 2006. Marrë më 18 gusht 2009.
^ "Lippi dedicates win to Pessotto" [Lippi j'a dedikon fitoren Pessottos] (në anglisht). BBC Sport. 30 qershor 2006. Marrë më 25 korrik 2007.
^ "Germany 0–2 Italy (aet)" [Gjermania 0–2 Italia (pksh)] (në anglisht). BBC Sport. 4 korrik 2006. Marrë më 18 gusht 2009.
^ Stevenson, Jonathan (9 korrik 2006). "Italy 1–1 France (aet)" [Italia 1–1 Franca (pksh)] (në anglisht). BBC Sport. Marrë më 18 gusht 2009.
^ "Azzurri prominent in All Star Team" [Të kaltrit spikasin në ekipin All Star] (në anglisht). FIFA.com. 7 korrik 2006. Arkivuar nga origjinali më 14 qershor 2010. Marrë më 18 gusht 2009.
^ "Buffon collects Lev Yashin Award" [Buffon merr çmimin Lev Yashin] (në anglisht). FIFA.com. 10 korrik 2006. Arkivuar nga origjinali më 10 prill 2012. Marrë më 18 gusht 2009.
^ "Italy squad given heroes' welcome" [Skuadrës së Italisë i jepet mikpritja e heroit] (në anglisht). BBC Sport. 10 korrik 2006. Marrë më 18 gusht 2009.
^ "Italian joy at World Cup victory" [Festë italien në fitimin e Kupës së Botës] (në anglisht). BBC Sport. 10 korrik 2006. Marrë më 18 gusht 2009.
^ "Lippi the latest to be sucked into crisis". The Guardian. 21 maj 2006. Marrë më 18 gusht 2009. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Italy oust Brazil to take top spot". FIFA.com. 17 shkurt 2007. Arkivuar nga origjinali më 17 shkurt 2013. Marrë më 18 gusht 2009. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ ^a ^b Francis, Dan (13 qershor 2008). "Group C: Italy 1 Romania 1 FT". Daily Mail. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Lippi returns to manage Italy". TribalFootball.com. 27 qershor 2008. Arkivuar nga origjinali më 18 nëntor 2014. Marrë më 29 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Krishnan, Joe (18 qershor 2014). "World Cup 2014: Spain and the World Cup holders who crashed out at the group stage". The Independent. Arkivuar nga origjinali më 24 qershor 2014. Marrë më 29 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Duggan, Keith (25 qershor 2010). "Italy out of Africa and Lippi out of excuses". The Irish Times. Arkivuar nga origjinali më 29 mars 2015. Marrë më 29 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Fiorentina manager Prandelli accepts Italy job". BBC Sport. 30 maj 2010. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Jackson, Jamie (10 gusht 2010). "Italy's new dawn fails to rise in dismal defeat by Ivory Coast". The Guardian. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Thousands of rioting Serbian fans attack Italian police, forcing referee to abandon Euro football match". Daily Mail. 13 tetor 2010. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Uefa hands Italy 3-0 win after Serbia violence in Genoa". BBC Sport. 29 tetor 2010. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Italy crash to USA defeat". Sky Sports. 29 shkurt 2012. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ McNulty, Phil. "England - Italy 0-0". BBC Sport. Marrë më 24 qershor 2012. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Taylor, Daniel. "Euro 2012: England hearts broken on penalties again as Italy triumph". The Guardian. Marrë më 24 qershor 2012. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Germany 'clearly' favourites, Italian coach says". Toronto Sun. 24 qershor 2012. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Arvinth, Karthick (20 qershor 2012). "'Classy' Germany favourites to win Euro 2012, says Lippi". Goal.com. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Euro 2012 analysis: Why Germany could not handle Balotelli and Pirlo". BBC Sport. 29 qershor 2012. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Spain, Germany favourites to win Euro 2012: Dwight Yorke". DNA India.com. 26 qershor 2012. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Wahl, Grant (7 qershor 2012). "Euro 2012 Tournament Preview". SI.com. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Pratesi, Riccardo (27 qershor 2013). "Confederations, Spagna-Italia 7-6: i rigori beffano gli azzurri". La Gazzetta dello Sport (në italisht). Marrë më 26 qershor 2014.
^ Dampf, Andrew (20 qershor 2014). "Costa Rica continues to surprise by beating Italy". Yahoo! Sports. Arkivuar nga origjinali më 23 qershor 2014. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Duarte, Michael (24 qershor 2014). "Italy Vs. Uruguay Results And Highlights: Claudio Marchisio's Red Card Dooms Italy. Suarez Bites Again". Latin Times. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ Ong, Larry (24 qershor 2014). "Italy vs Uruguay Video Highlights, Score: Suarez, Chiellini 'Biting' Controversy, Diego Godín Puts La Celeste in World Cup 2014 Second Round". Epoch Times. Arkivuar nga origjinali më 28 qershor 2014. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "World Cup: Luis Suarez mired in another biting controversy as Uruguay beat Italy". Sky Sports. 24 qershor 2014. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "Costa Rica continues to surprise by beating Italy". BBC Sport. 25 qershor 2014. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
^ "World Cup 2014: Italy boss Cesare Prandelli to resign". BBC Sport. 24 qershor 2014. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

Lidhje të jashtëme

Commons: Italy national association football team – Album me fotografi dhe/apo video dhe materiale multimediale

[1] "FIGC" (në italisht). Figc.it. Arkivuar nga origjinali më 23 prill 2007. Marrë më 21 prill 2012.

[2] "FIGC – Club Italia" (në italisht). Figc.it. Arkivuar nga origjinali më 30 shtator 2007. Marrë më 21 prill 2012.

[3] "Italia - Francia - Il Calcio" (PDF) (në italisht). repubblica.it. Marrë më 21 prill 2012.

[4] "Italians triumph in heavyweight rumble" [Italianët triumfojnë në sfidën peshave të rënda] (në anglisht). FIFA. Arkivuar nga origjinali më 9 dhjetor 2011. Marrë më 6 janar 2012.

[5] "Match Report – 1994 FIFA World Cup USA (TM): Nigeria – Italy" [Raporti i ndeshjes – FIFA Kupa e Botës Shba 1994 (TM): Nigeria – Italia] (në anglisht). FIFA.com. Arkivuar nga origjinali më 16 dhjetor 2011. Marrë më 18 dhjetor 2011.

[6] "Match Report – 1994 FIFA World Cup USA (TM): Italy – Spain" [Raporti i ndeshjes – FIFA Kupa e Botës Shba 1994 (TM): Italia – Spanja] (në anglisht). FIFA.com. Arkivuar nga origjinali më 19 dhjetor 2011. Marrë më 18 dhjetor 2011.

[7] "Match Report – 1994 FIFA World Cup USA (TM): Bulgaria – Italy" [Raporti i ndeshjes – FIFA Kupa e Botës Shba 1994 (TM): Bullgaria – Italia] (në anglisht). FIFA.com. Arkivuar nga origjinali më 30 korrik 2012. Marrë më 18 dhjetor 2011.

[8] "Match Report – 1994 FIFA World Cup USA (TM): Brazil – Italy" [Raporti i ndeshjes – FIFA Kupa e Botës Shba 1994 (TM): Brazili – Italia] (në anglisht). FIFA.com. Arkivuar nga origjinali më 1 shkurt 2011. Marrë më 18 dhjetor 2011.

[9] "People's Daily Online – Scandal threatening to bury Italy's Cup dream" [E përditëshmja online e njerëzve – Skandali kërcënon të varrosi ëndërrën e Italisë për kupëm] (në anglisht). English.people.com.cn. 23 maj 2006. Marrë më 21 prill 2012.

[10] Dampf, Andrew (12 qershor 2006). "Pirlo Leads Italy Past Ghana at World Cup" [Pirlo udhëheq Italinë që kalon Ganën në Kupën e Botës]. The Washington Post (në anglisht). Marrë më 5 maj 2010.

[11] "Italy 1–0 Australia" (në anglisht). BBC Sport. 26 qershor 2006. Marrë më 18 gusht 2009.

[12] "Lippi dedicates win to Pessotto" [Lippi j'a dedikon fitoren Pessottos] (në anglisht). BBC Sport. 30 qershor 2006. Marrë më 25 korrik 2007.

[13] "Germany 0–2 Italy (aet)" [Gjermania 0–2 Italia (pksh)] (në anglisht). BBC Sport. 4 korrik 2006. Marrë më 18 gusht 2009.

[14] Stevenson, Jonathan (9 korrik 2006). "Italy 1–1 France (aet)" [Italia 1–1 Franca (pksh)] (në anglisht). BBC Sport. Marrë më 18 gusht 2009.

[15] "Azzurri prominent in All Star Team" [Të kaltrit spikasin në ekipin All Star] (në anglisht). FIFA.com. 7 korrik 2006. Arkivuar nga origjinali më 14 qershor 2010. Marrë më 18 gusht 2009.

[16] "Buffon collects Lev Yashin Award" [Buffon merr çmimin Lev Yashin] (në anglisht). FIFA.com. 10 korrik 2006. Arkivuar nga origjinali më 10 prill 2012. Marrë më 18 gusht 2009.

[17] "Italy squad given heroes' welcome" [Skuadrës së Italisë i jepet mikpritja e heroit] (në anglisht). BBC Sport. 10 korrik 2006. Marrë më 18 gusht 2009.

[18] "Italian joy at World Cup victory" [Festë italien në fitimin e Kupës së Botës] (në anglisht). BBC Sport. 10 korrik 2006. Marrë më 18 gusht 2009.

[19] "Lippi the latest to be sucked into crisis". The Guardian. 21 maj 2006. Marrë më 18 gusht 2009. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[20] "Italy oust Brazil to take top spot". FIFA.com. 17 shkurt 2007. Arkivuar nga origjinali më 17 shkurt 2013. Marrë më 18 gusht 2009. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[zambrotta-21] Francis, Dan (13 qershor 2008). "Group C: Italy 1 Romania 1 FT". Daily Mail. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[Lippireturns-22] "Lippi returns to manage Italy". TribalFootball.com. 27 qershor 2008. Arkivuar nga origjinali më 18 nëntor 2014. Marrë më 29 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[23] Krishnan, Joe (18 qershor 2014). "World Cup 2014: Spain and the World Cup holders who crashed out at the group stage". The Independent. Arkivuar nga origjinali më 24 qershor 2014. Marrë më 29 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[24] Duggan, Keith (25 qershor 2010). "Italy out of Africa and Lippi out of excuses". The Irish Times. Arkivuar nga origjinali më 29 mars 2015. Marrë më 29 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[25] "Fiorentina manager Prandelli accepts Italy job". BBC Sport. 30 maj 2010. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[26] Jackson, Jamie (10 gusht 2010). "Italy's new dawn fails to rise in dismal defeat by Ivory Coast". The Guardian. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[27] "Thousands of rioting Serbian fans attack Italian police, forcing referee to abandon Euro football match". Daily Mail. 13 tetor 2010. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[28] "Uefa hands Italy 3-0 win after Serbia violence in Genoa". BBC Sport. 29 tetor 2010. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[29] "Italy crash to USA defeat". Sky Sports. 29 shkurt 2012. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[30] McNulty, Phil. "England - Italy 0-0". BBC Sport. Marrë më 24 qershor 2012. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[31] Taylor, Daniel. "Euro 2012: England hearts broken on penalties again as Italy triumph". The Guardian. Marrë më 24 qershor 2012. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[32] "Germany 'clearly' favourites, Italian coach says". Toronto Sun. 24 qershor 2012. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[33] Arvinth, Karthick (20 qershor 2012). "'Classy' Germany favourites to win Euro 2012, says Lippi". Goal.com. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[34] "Euro 2012 analysis: Why Germany could not handle Balotelli and Pirlo". BBC Sport. 29 qershor 2012. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[35] "Spain, Germany favourites to win Euro 2012: Dwight Yorke". DNA India.com. 26 qershor 2012. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[36] Wahl, Grant (7 qershor 2012). "Euro 2012 Tournament Preview". SI.com. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[37] Pratesi, Riccardo (27 qershor 2013). "Confederations, Spagna-Italia 7-6: i rigori beffano gli azzurri". La Gazzetta dello Sport (në italisht). Marrë më 26 qershor 2014.

[38] Dampf, Andrew (20 qershor 2014). "Costa Rica continues to surprise by beating Italy". Yahoo! Sports. Arkivuar nga origjinali më 23 qershor 2014. Marrë më 26 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[marchisio-39] Duarte, Michael (24 qershor 2014). "Italy Vs. Uruguay Results And Highlights: Claudio Marchisio's Red Card Dooms Italy. Suarez Bites Again". Latin Times. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[marchisio2-40] Ong, Larry (24 qershor 2014). "Italy vs Uruguay Video Highlights, Score: Suarez, Chiellini 'Biting' Controversy, Diego Godín Puts La Celeste in World Cup 2014 Second Round". Epoch Times. Arkivuar nga origjinali më 28 qershor 2014. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[41] "World Cup: Luis Suarez mired in another biting controversy as Uruguay beat Italy". Sky Sports. 24 qershor 2014. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[42] "Costa Rica continues to surprise by beating Italy". BBC Sport. 25 qershor 2014. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[43] "World Cup 2014: Italy boss Cesare Prandelli to resign". BBC Sport. 24 qershor 2014. Marrë më 27 qershor 2014. {{cite news}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

[24]

[25]

[26]

[27]

[28]

[29]

[30]

[31]

[32]

[33]

[34]

[35]

[36]

[37]

[38]

[39]

[40]

[41]

[42]

[43]