Buchara

Buchara Бухоро / Buxoro
Mapa
Informacje
Państwo	Uzbekistan
Region	Wilajet bucharski
Powierzchnia	143 km²
Wysokość	225 m n.p.m.
Ludność	280 200
Nr kierunkowy	(+998) 65
Kod pocztowy	2001ХХ
Strona internetowa

Medresa Chor Minor

Buchara (uzb. Buxoro) w Uzbekistanie było historycznie jednym z wielkich miast handlowych wzdłuż Jedwabnego Szlaku. Centrum miasta jest wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

W sanskrycie słowo Buchara oznacza „opactwo”. Buchara, „miasto muzeów”, zawiera ponad 140 zabytków architektury średniowiecza. Budowle takie jak Poi - Kalan, Kosh Madras, mauzoleum Ismaila Samoniego, minaret Kalyana i inne powstały 2300 lat temu i dziś są popularne wśród turystów. Znani poeci Narshahi, Rudaki Dakiki i inni odegrali ważną rolę w rozwoju Buchary.

Charakterystyka

Buchara jest piątym co do wielkości miastem w Uzbekistanie i liczy około 237 000 mieszkańców (2001). Miasto może poszczycić się długą historią. Było to ważne centrum handlowe na Jedwabnym Szlaku i ważny ośrodek nauki islamu. Buchara była kiedyś nazywana „Bukhara-i-Scherif”, „świętą Buchara” lub „szlachetną Buchara”. Popularne przysłowie mówi: „Wszędzie na świecie światło schodzi na ziemię, tylko w świętej Bucharze wznosi się z ziemi”. Według Meyers Konversationslexikon 1885-1892 Buchara miała 360 meczetów, 103 szkoły nauczania Koranu, 24 główne bazary, 38 karawanserajów i 16 łaźni publicznych i była uważana za miejsce dobrego smaku oraz siedzibę nauki i świętości.

Rosyjscy historycy sztuki porównali Bucharę do żywego muzeum architektury środkowoazjatyckiej, w którym znajdują się prawdziwe zabytki, a nie tylko repliki. W przeciwieństwie do Samarkandy, działalność budowlana w Bucharze trwa ponad tysiąclecie. Buchara to jedno z nielicznych miejsc w Azji Środkowej, gdzie zachowały się nienaruszone budynki z okresu przedmongolskiego.

Najlepszy czas na podróż: maj i czerwiec oraz wrzesień i listopad.

Historia

Legenda Siavasha

Według legendy Buchara została założona przez króla Siavasha, legendarnego księcia perskiego z początków imperium perskiego. Po zdradzie macochy Sudabeh, która oskarżyła go, że chce ją uwieść i zdradzić ojca, Siavash udał się na wygnanie do Turanu. Afrasiab, król Samarkandy, poślubił mu swoją córkę Ferganizę (Farangis) i nadał mu lenne królestwo w oazie Buchara. Później Siavash został oskarżony, że chciał obalić króla Afrasiaba i został stracony na oczach swojej żony. Ojciec Siavasha wysłał Rostama, legendarnego perskiego bohatera do Turanu, a Rostam przywiózł Ferganizę (Farangis) i ich syna Kai Khosrowa z powrotem do Persji.

Czasy przedislamskie

Historia Buchary sięga IV lub V wieku. AD, data powstania pierwszych monet z pismem sogdyjskim w alfabecie wywodzącym się z języka aramejskiego. Nie ma żadnych doniesień o mieście w rejonie Buchary w czasach Aleksandra Wielkiego.

Od najazdów arabskich po Mongołów

W czasie podbojów arabskich Buchara była rządzona przez sogdyjską dynastię Bokar-kodatów. Armie arabskie po raz pierwszy pojawiły się przed Bucharą w kalifacie Moawia, po Obayd-Allāh ur. Ziad b. Abīhe przekroczył Oksus (53-54/673-74). Bucharą rządziła kobieta, Katun, jako regentka swojego małego syna. Musiała złożyć i zapłacić daninę w wysokości miliona dirhamów i 4000 niewolników. Stałą kontrolę arabską w mieście ustanowił Qotayba b. Muzułmanin Baheli, który po żmudnych kampaniach w Sogdii (87-90/706-09) pokonał opór Bucharanów i ich tureckich sojuszników i umieścił w mieście arabski garnizon, zmuszając każdego właściciela domu do dzielenia swojej siedziby z Arabami. W latach 94/712-13 wzniósł pierwszy meczet w Bucharze w obrębie cytadeli, na miejscu dawnej świątyni buddyjskiej lub zoroastryjskiej. W 166/782 namiestnik Chorasan Fażl ur. Solayman Ṭusi zbudował mury, aby chronić Bucharę przed tureckimi atakami.

W III/IX wieku notabli Buchary zwrócili się o pomoc do samanidzkiego władcy Samarkandy i Farḡāna Nasra b.Ahmada, który w 260/874 wysłał do miasta swojego młodszego brata Ismaila. Buchara cieszyła się okresem rozkwitu trwającym 150 lat i pod patronatem amirów Samanidów pełniła funkcję kulturalnego centrum nauki języka arabskiego i literatury perskiej. Fragment autorstwa Taalebi, słynnego uczonego z Nisapur, wychwala Bucharę w czasach Samanidów jako „ognisko świetności, Kaba imperium, miejsce spotkań wyjątkowych postaci epoki, miejsce powstania gwiazdy literackie świata i forum wybitnych osobistości tamtych czasów”. Geografowie z okresu Samanidów wspominają o podziale miasta na cytadelę (kohandez), miasto właściwe (sahrestan) i przedmieście (rabat). Cytadela zawierała pałac i oryginalny meczet Qotayba b. Muzułmanin. Na wschód od sahrestanu znajdował się Registan, otwarta, piaszczysta przestrzeń, w której mieszkał Amir Naṣr ur. Aḥmad (301-33/914-43) zbudował pałac, w którym znajdowały się dīvany administracji. W tym stuleciu zbudowano zewnętrzny mur z jedenastoma bramami. Miasto rozrosło się, chociaż geografowie nadal krytykują je jako miejsce niehigieniczne i zatłoczone.

W 389/999 Buchara została zajęta przez Ilak (Ilig) Nasr ur. Ali. Przez następne 150 lat była częścią zachodniego chanatu Karachanidów, rządzonego przez potomków Ilaka Nasra. Pod luźnymi, zdecentralizowanymi rządami tureckich plemion Buchara straciła na znaczeniu politycznym. Panowanie Arslana Khana Mohammada ur. Solayman (495-524/1102-30) przyniósł miastu pokój. Odbudował także cytadelę i mury miejskie, wzniósł nowy meczet piątkowy i dwa nowe pałace.

Po najeździe mongolskim

Buchara została podbita przez Czyngis-chana w 616/1220. Wszystkich mieszkańców wypędzono, a miasto spalono, ale w czasach Ögedey Qaan (626-39/1229-41) miasto znów prosperowało. Ögedey oddał administrację wszystkimi osiedlonymi regionami Azji Środkowej w ręce zaufanego przez Mongołów muzułmańskiego kupca, który rezydował w Ḵojand i podlegał bezpośrednio najwyższemu chanowi. Odrodzenie dobrobytu Buchary mogło być spowodowane jego staraniami. Jego następcą w Bucharze został jego syn Masud Beg, który pozostał u władzy aż do śmierci w latach 688/1289, pomimo waśni między mongolskimi państwami-następcami i powtarzających się zmian ich granic w Azji Środkowej. Masud Beg został pochowany w madrasie, którą zbudował w Bucharze. Wykwalifikowani rzemieślnicy zamieszkujący Bucharę zostali podzieleni na cztery dywizje imperium mongolskiego, z których każda należała do jednego z synów Czyngis-chana i jego potomków; każdy oddział był uprawniony do dochodów z części populacji, do której został przydzielony.

Chanat Buchary

Chanat Buchary powstał po podboju Samarkandy i Buchary przez Muhammada Szajbaniego. Dynastia Szajbanidów rządziła chanatem od 1506 do 1598 roku. Pod ich rządami Buchara stała się ośrodkiem sztuki i literatury. Buchara przyciągała wykwalifikowanych rzemieślników kaligrafii i malarstwa miniaturowego, poetów i teologów. Abd al-Aziz Jhan (1533-1550) założył bibliotekę „nie mającą sobie równych”. Chanat Buchary osiągnął największe wpływy pod rządami Abdullaha Chana II, który panował w latach 1577-1598.

Chanatem Buchary w XVII i XVIII wieku rządziła dynastia Janidów (Astrachanidzi). Została podbita przez Nadira Szacha z Iranu w 1740. Po jego śmierci chanat był kontrolowany przez potomków uzbeckiego emira Khudayara Bi poprzez stanowisko „ataliq” (premiera). Chanat stał się emiratem Buchary w 1785 roku.

Na początku XIX wieku szkocki żołnierz, odkrywca, dyplomata i szpieg Alexander Burnes dotarł do Buchary z Indii, podróżując w tubylczym uścisku przez Afganistan. Jego książka Travels into Bokhara była bestsellerem, gdy została opublikowana w 1835 roku. Dziś jest dostępna w Project Gutenberg.

Podbój rosyjski

W 1868 roku Buchara została podbita przez rosyjskiego generała Kaufmanna. Rosjanie pozostawili carowi emira Buchary w randze adiutanta generalnego. W 1887 roku zbudowano linię kolejową Azji Środkowej. Eksterytorialne nowe miasto Novaya Buchara zostało zbudowane 12 km na południe od miasta na kolei transkaspijskiej. W 1914 roku w chanacie Buchary mieszkało ponad 50 000 Rosjan. W 1918 sowiecki komisarz Kolesow zaatakował Bucharę, wyznaczony przez emira dowódca odmówił obrony miasta i został za to stracony. Atak został odwołany ze względu na ryzyko powstania powszechnego, za którym opowiadali się islamscy duchowni. Radykalny rewolucjonista Faizullah Chodża, drugi najbogatszy człowiek w Bucharze i zdeklarowany przyjaciel Sowietów, zorganizował ruch oporu przeciwko emirowi. W 1920 Armia Czerwona pod dowództwem generała Frunze obaliła ostatniego emira Alima Chana i proklamowano Sowiecką Ludową Republikę Buchary. Faizullah Chodża został pierwszym przewodniczącym Rady Ministrów. W 1924 roku Ludowa Republika Buchary została włączona do Uzbeckiej Republiki Ludowej. W spisie powszechnym z 1926 Buchara liczyła zaledwie 41 000 mieszkańców. Buchara straciła na znaczeniu jako kulturalna stolica Azji Środkowej na rzecz Taszkentu i Samarkandy, częściowo z powodu stłumienia islamu i instytucji islamskich w latach dwudziestych i trzydziestych XX wieku.

Orientacja

Bakhowuddin Nakshabandi lub Naqshaband biegnie przez całe centrum Buchary z zachodu na wschód. Kluczowe atrakcje znajdują się bezpośrednio na nim lub w sąsiednich blokach. Same stare dzielnice (mahalle) to nieregularna siatka ulic, z reguły pozbawiona jakichkolwiek oznaczeń, po której poruszać się można tylko dla kaprysu. Albo miej ze sobą GPS, albo bądź przygotowany na to, że nie wyjdziesz tam, dokąd zmierzasz.

Historia

Badania archeologiczne prowadzone na terenie cytadeli Ark, najstarszej części miasta wskazują, że już w III wieku p.n.e. znajdowały się tutaj zabudowania. Przez wieki była ważnym centrum handlowym i kulturalnym, jednym z ważniejszych miast na Jedwabnym Szlaku, drodze handlowej łączącej Chiny z Europą i Bliskim Wschodem. W VIII wieku n.e. została podbita przez Arabów. Okres IX-XI wieku n.e. to czas największej świetności miasta. Buchara pełniła wtedy rolę stolicy państwa perskiej dynastii Samanidów. W czasie panowania arabskiego oraz perskiego, Buchara była ważnym ośrodkiem islamskiej nauki. W okresie samanidzkim mieszkał w Bucharze wybitny filozof, lekarz, poeta Ibn Sina, w Europie znany jako Awicenna (980-1037). W roku 1220 została zdobyta przez wojska Czyngis Chana, a w 1370 roku przez Timura. W 1500 roku została podbita przez plemiona uzbeckie, a w 1555 roku została stolicą emiratu. Emirat został podbity w 1866 roku przez Rosję i od 1868 roku do 1920 roku znajdował się pod protektoratem rosyjskim. W 1920 roku emir został obalony, a Buchara została stolicą nowo utworzonej Bucharskiej Ludowej Republiki Radzieckiej. W roku 1924 została przyłączona do Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej.

Dojazd

Samolotem

1 Międzynarodowy port lotniczy Buchara (IATA: BHK). Ma codzienne loty z Taszkentu (50 USD) i cotygodniowy lot z Urgencz (57 USD) liniami Uzbekistan Airways. Inne kierunki to Moskwa i Petersburg. Bilety krajowe można kupić tylko na lotnisku w dolarach amerykańskich.

Koleją

Koleje Uzbekistanu (Uzbekistanskaya Zeleznica Dorog, UZD) obsługują pociągi z Taszkentu do Buchary przez Samarkandę.

• Pociąg nr 10 odjeżdża codziennie o 8:10 z Taszkentu, o 12:11 do Samarkandy, o 15:10 do Buchary.
• Pociąg nr 662 odjeżdża z Taszkentu codziennie o 19:55 i przyjeżdża do Buchary o 06:50 następnego ranka.
• Pociąg nr 9 odjeżdża codziennie o 8:00 z Buchary, 11:11 do Samarkandy, 15:00 do Taszkentu.
• Pociąg nr 661 odjeżdża z Buchary codziennie o 19:10 i przyjeżdża do Taszkentu o 06:20 następnego ranka. (Zima 2008/2009).

Raz w tygodniu jest połączenie kolejowe z Buchary do Andiżanu przez Margʻilon:

• Pociąg 392 odjeżdża z Buchary w sobotę o 14:05 i przyjeżdża do Andiżanu w niedzielę o 12:10.
• Pociąg 391 odjeżdża z Andiżanu w piątek o 13:40 i przyjeżdża do Buchary w sobotę o 12:10.

2 Stacja kolejowa (wokzal) znajduje się w Kaganie, około 10 km na południowy wschód od Buchary.

Samochodem

Buchara leży 560 km od Taszkentu, 270 km od Samarkandy, 470 km od Chiwy, 920 km od Andiżanu, 900 km od Fergany, 160 km od Karszy, 800 km od Kokand, 560 km od Nukus, 280 km od Shahrisabz, 380 km od Termez i 440 km od Urgencz.

Do Chiwy można wziąć zbiorową taksówkę za 50 000 sumów za osobę w centrum miasta lub wynająć prywatną taksówkę za 70–80 USD za samochód. Do Samarkandy można wynająć prywatną taksówkę za 60 USD. Alternatywnie, 2-dniowa wycieczka obejmująca Aydar Kul Yurt kosztuje 120 USD za samochód. Niektórzy z polecanych prywatnych kierowców to Fahkredine (z siedzibą w Bucharze, właściciel Nexii) pod numerem +998 93 472 5060 lub Shukhrat (z siedzibą w Samarkandzie, właściciel Lacetti) pod numerem +998 66 265 5522. Obaj mówią po angielsku na poziomie podstawowym.

Autobusem lub taksówką

Autobusy i taksówki do Taszkentu i Samarkandy odjeżdżają z 3 Północnego Dworca Autobusowego (około 3 km na północ od centrum miasta, w pobliżu Bazaru Karvon). Miejsce w autobusie do Taszkientu kosztuje około 20 000 sum, a podróż trwa około 11 godzin. Miejsce w autobusie do Samarkandy kosztuje około 15 000 sum, a podróż trwa około 5 godzin. Miejsce we wspólnej taksówce do Samarkandy kosztuje około 25000 sum, a podróż trwa około 3 godzin. Miejsce we wspólnej taksówce do Taszkientu kosztuje około 30 000 sum, a podróż trwa około 7 godzin.

Autobusy i taksówki do Urgencz i Chiwy odjeżdżają z 4 Karvon Bazar. Miejsce we wspólnej taksówce do Urgencz kosztuje około 70 000 sum, a podróż trwa około 4,5 godziny. Autobusy mają nieregularny rozkład jazdy i przyjeżdżają z Taszkentu, więc możesz stać. Autobus 2 lub 21 zabierze Cię z dworca kolejowego do północnego dworca autobusowego i Karvon Bazar. .

Wspólne taksówki do Karszy, Shahrisabz, Termez i Denov na tadżyckiej granicy odjeżdżają z 5 dworca autobusowego Sharq (na wschód od centrum). Miejsce do Karszy (1,5 godz.) kosztuje 6 000 sum, do Shahrisabz (4 godz.) 12 000 sum, do Termez (6 godz.) 20 000 sum i do Denov (6 godz.) 25 000 sum.

Do granicy z Turkmenistanem trzeba dojechać wspólną taksówką lub marszrutką z 6 Bazaru Kołchoznego. do Karakolu lub Olotu. Miejsce we wspólnej taksówce kosztuje około 2000 sum, a podróż trwa około 40 minut. Stamtąd do granicy trzeba będzie wynająć taksówkę za około 2000 sum. Olot znajduje się 7 km od granicy uzbecko-turkmenistanskiej. Taksówka z granicy do Türkmenabat kosztuje około 0,50 USD, a podróż zajmie 40 minut.

Komunikacja

Stare Miasto jest piękne, a ze względu na swoje niewielkie rozmiary nie ma potrzeby transportu. Ponadto wiele ulic jest zbyt wąskich dla samochodów.

Warto zobaczyć

Meczety

Meczet Magoki Attari

• 1 Meczet Magoki AttariMeczet Magoki Attari, ul. Nagshband Dostępny przez Marschrutkę 52 i 68. Meczet znajduje się teraz prawie 6 metrów pod ziemią. „Magoki” oznacza „dół” lub „dziurę”. Uważany jest za jeden z najstarszych meczetów w Azji Środkowej. Kroniki z X wieku donoszą, że w tym miejscu znajdowała się kiedyś pogańska świątynia księżyca. Uważa się, że jest to miejsce Mah Bazaar, gdzie sprzedawano wizerunki boga księżyca. Podczas wykopalisk znaleziono pozostałości zoroastryjskiej świątyni ognia. 12 kopuł meczetu ledwo wznosi się ponad poziom ulicy. Od strony wschodniej do wejścia prowadzą szerokie schody. Fasada południowa, z portalem i niszowym wejściem, jest bogato zdobiona alabastrowymi płaskorzeźbami, polerowaną cegłą, terakotą i glazurą. Szczególnie godna uwagi jest główna fasada z XII wieku. Dwie ćwiartki kolumn, które stoją parami po obu stronach pisztaka, są uważane za motyw z czasów przedislamskich. Niektóre elementy dekoracji Pishtak są związane z XII-wiecznym Mauzoleum Usketn. połączony. Chan Abd al-Aziz (1533-1550) sfinansował przebudowę meczetu, która zakończyła się ukończeniem wschodniego portalu. Mówi się czasem, że zanim powstała pierwsza synagoga, Żydzi modlili się tu w tym samym czasie co muzułmanie, choć w różnych zakamarkach budynku, co podkreśla sformułowanie „Shalom Aleihem” (pokój dla wszystkich). Inni uważają, że Żydzi uzyskali wstęp dopiero po modlitwie muzułmanów. W meczecie znajduje się również muzeum dywanów.

• 2 Meczet Bolo HovuzMeczet Bolo Hovuz Meczet został zbudowany w 1712 roku naprzeciw fortecy (arki), pomieszczeń i khujras (cel) w XIX wieku. oraz tarasy i minaret na początku XX wieku. „Dom” oznacza „sadzawkę wody”. Meczet składa się z kopuły o wymiarach 27 x 20 metrów oraz przedsionka o szerokości 42 metrów i głębokości 10 metrów, za którym znajduje się 6 pomieszczeń. 20 smukłych drewnianych kolumn o wysokości 12 metrów podtrzymuje kolorowy kasetonowy strop przedsionka. To tutaj odbywały się piątkowe modlitwy emira i jego urzędników.

Mihrab (nisza modlitewna) meczetu Baland

• 3 Meczet BalandMeczet Baland Meczet jest typowym przykładem meczetów kwartału. Meczet Baland oznacza „wysoki meczet”. Został zbudowany w XVI wieku. wybudowany. Meczet znajduje się w południowej części miasta. Ten meczet był przeznaczony do codziennego kultu. Na szczególną uwagę zasługuje dekoracja wnętrz z ornamentami roślinnymi, napisami, ozdobną niszą mihrab i pięknie rzeźbionym malowanym drewnianym stropem.

• 4 Meczet NamazgahMeczet Namazgah jest na południu miasta. Został zbudowany w 1119 roku w letniej rezydencji dynastii Karachanidów. Słowo „Namaz” pochodzi z sanskrytu i oznacza „kłaniać się” i „oddawać cześć” i odpowiada arabskiemu „Salah”, rytualnej modlitwie pięciu razy. Dla muzułmanina ważne jest, aby nikt nie przechodził przed modlącym się i nie przeszkadzał w modlitwie, dlatego modli się przed zamknięciem sali. W najprostszym przypadku wbija kij w ziemię przed sobą. Meczet Namazgah oznacza „miejsce modlitwy na świeżym powietrzu”, które jest ograniczone jedynie ścianą. Nie ma bram, minaretów, riwaqów ani ogrodzenia, tylko dużą otwartą przestrzeń i ścianę. Pozwoliło to zebrać dużą rzeszę wiernych bez większego wysiłku architektonicznego. Meczet Namazgah to rodzaj wiejskiego meczetu, w którym cała męska populacja miasta i okolic gromadziła się w wielkie święta. Najstarszą częścią jest mur z wypalanej cegły o długości 38 m z niszą modlitewną (mihrab) z XII wieku. Obecnie jest zainstalowany w zachodniej ścianie tylnej i wyznacza obszar o wymiarach 37 x 85 metrów. Meczet został zbudowany w XIV wieku. odrestaurowany. Szkliwione kolorowe płytki zostały wykonane w XV wieku. dodany. Obecny wygląd budynek uzyskał w XVI wieku za panowania Abdullaha Chana: przed ścianą Qibla dobudowano budynek z trzema kopułami i otwartymi przejściami. Nie był używany jako sala modlitewna, ale służył jedynie do upiększania. Minbar (ambona) znajduje się w północnym narożniku tego kruchty. Z tego widać, że piątkowe modlitwy odbywały się przed tym budynkiem, a nie w środku. W XVI wieku A 15-metrowy Pischtak. Portal meczetu zdobią sury z Koranu i figury geometryczne. Wewnątrz meczetów znajdują się malowidła ścienne z XII wieku. zachowane.

• 5 Meczet KurpaMeczet Kurpa znajduje się w dzielnicy Magoki Kurpa i graniczy z Tak-i Furoshon na ulicy Mehtar Ambar. Parter służy jako meczet zimowy, pierwsze piętro jako meczet letni. Został zbudowany przez szejka Jubara Hoja Kalona. Budynek kilka lat temu został odrestaurowany

Zamki, pałace

Ark (Cytadela)

• 6 Cytadela (Ark)Cytadela (Ark), ul. Afrasyab 2/Plac Registan Dojazd autobusami 6,8,23 i Marschrutką 51,53,56,68,76. Cytadela (Arka) przez wieki była rezydencją emirów Buchary. Według legendy fortecę zbudował Siyavush, który uciekł do Turan przed swoją macochą i zakochał się w córce króla Afrosiaba. Jej ojciec zezwolił na małżeństwo pod warunkiem, że Siyavush zbuduje pałac na powierzchni bydlęcej skóry. Siyavush pociął skórę bydlęcą na paski, związał końce razem i zbudował pałac w środku. Pierwsza wzmianka o cytadeli pochodzi z historii Buchary w Narszakhi (X wiek). Podaje, że cytadela była wielokrotnie niszczona, aż władca, za radą mędrców, kazał zbudować fortecę w formie siedmiokąta odpowiadającego konstelacji Wielkiej Niedźwiedzicy. Od tego czasu twierdza nigdy nie została zniszczona. W średniowieczu w twierdzy znajdowała się duża biblioteka, o której Awicenna pisał, że znalazł w niej księgi, których nie znał i których w życiu nie widział. Emir Szachmurad (1785-1800), „nieskazitelny emir” kazał odnowić główne wejście do twierdzy i przebudować Meczet Piątkowy (Meczet Juma). Cytadela stała się symbolem panowania terroru ostatnich emirów Buchary (1785-1920). Twierdza została poważnie uszkodzona w 1920 roku podczas oblężenia Buchary przez bolszewików pod dowództwem generała Frunze. Uważa się również, że ostatni emir Buchary Alimchan wysadził fortecę przed ucieczką do Afganistanu, aby zapobiec profanacji haremu przez bolszewików. Twierdza wznosi się na wzgórzu o wysokości około 20 metrów. Przed podbojem arabskim znajdowała się tu twierdza. Samanidzi zbudowali je w IX i X wieku. odrodził i zbudował mury obronne, których ślady można jeszcze zobaczyć na północno-zachodniej części muru. Ściany mają prawie 800 metrów długości i od 16 do 20 metrów wysokości. Twierdza zajmuje powierzchnię 4,2 ha.Obecny wygląd uzyskała za panowania dynastii Szaibanidów (od 1500 r.). Cytadela mieściła pałac emira, harem, tron ​​i salę przyjęć, urzędy, skarbiec, meczet, mennicę, lochy, rezydencje dworu emira. W twierdzy stale mieszkały żony emira, jego matka i bliscy krewni. Jego bracia i wujowie mieszkali w twierdzy wraz z rodzinami pod specjalnym nadzorem. Na początku XX wieku mieszkało tu około 3000 osób. Cena: 40 000 som (czerwiec 2022).

• • Wejście do cytadeli tworzą dwie wysokie wieże połączone galerią z sześcioma oknami i otwartym aivanem z drewnianymi kolumnami. Było to miejsce dla straży zamkowej i nadwornych muzykantów. Tutaj dowódca zamku, Tupschi-Pasza, przyjął szpiegów i zwiadowców.
• Do twierdzy wchodzi się wydłużonym przejściem. Oto skórzany bicz, który według legendy należał do bohatera Rustama i jest symbolem despotyzmu emira. Mieściły się tu także cele dla więźniów niebezpiecznych.
• Przejście prowadzi do Meczetu Piątkowego, w którym obecnie mieści się Muzeum Historyczne Buchary. Został zbudowany w 1712 roku, kolumny i minaret pochodzą z XX wieku.
• W auli audiencyjnej i w sali koronacyjnej odbywały się koronacje władców i przyjmowanie zagranicznych ambasadorów. Emir zwykle przyjmował swoich gości na siedząco. Ostatnią koronacją, która miała tu miejsce, była koronacja Alima Chana w 1910 roku. Dach został zniszczony podczas bombardowania przez wojska radzieckie w 1920 roku. Zachował się tylko brukowany dziedziniec i kilka kolumn. Za nimi znajdują się pozostałości apartamentów emira, obecnie muzeum.

Pokój w letnim pałacu Sitora-i Mohi Chosa

• 7 Letni Pałac (Sitora-i Mohi Chosa)Letni Pałac (Sitora-i Mohi Chosa) Do wiejskiego pałacu ostatniego emira Buchary Saida Alimchana, we wsi Mohi Khosa, około 4 km na północ od miasta, można dojechać autobusem 7,9 i marszrutką 70, 84. Został zbudowany w latach 1911-1920 w stylu 7-hektarowy park. Nazwa Sitorai Mohi Hosa pochodzi z języka perskiego i oznacza „miejsce, w którym spotykają się księżyc i gwiazdy”. W pałacu znajdują się pokoje przyjęć emira, z Białą Salą od zachodu i przeszkloną werandą, poczekalnie i sala przyjęć emira od południa. Pośrodku ogrodu znajduje się ośmiopokojowy pawilon, w którym znajduje się ośmioboczna jadalnia i kwatery gościnne emira. Cena: 40 000 som (czerwiec 2022).

• 8 Dom Faizullaha ChojajewaDom Faizullaha Chojajewa, Tukaeva 70A, ☎ +998 65 224-41-88. Można dojechać autobusem 15 i Marszrutką 64. Wiejska rezydencja Faizullaha Chojajewa, który wraz z bolszewikami pomagał obalić ostatniego emira Alima Chana. Został prezydentem Ludowej Republiki Buchary, przewodniczącym Rady Komisarzy Ludowych Uzbeckiej Ludowej Socjalistycznej Republiki Ludowej i zginął w czasach stalinowskich. Dom wybudował jego ojciec, zamożny kupiec, pod koniec XIX wieku. wybudowany. Otwarte: pon.-sob. 9:00-17:00. Cena: 30 000 som (czerwiec 2022).

Budynki

Mauzoleum Samanidów

• 9 Mauzoleum SamanidówMauzoleum Samanidów Mauzoleum powstało na przełomie IX i X wieku. Zbudowany przez Ismaila Samaniego (panowanie 892-907) na cześć jego ojca. Ismail Samani żył w latach 849-907. Był gubernatorem Buchary przez 20 lat w imieniu swojego brata Nasra. Po jego śmierci został uznany przez kalifa Motazeda za namiestnika Transoxanii i przeniósł stolicę do Buchary. Pokonał Saffarid Amr-l Laith i rządził jako niezależny władca, choć nominalnie uznając zwierzchnictwo kalifa w piątkowych modlitwach i na monetach. Nie ma dowodów na to, że regularnie płacił daniny lub podatki Bagdadowi. Mauzoleum Samanidów jest jednym z najstarszych mauzoleów w Azji Środkowej i jest uważane za arcydzieło architektury islamu. Jest to kulturowo znaczące, ponieważ islam zabrania architektonicznej dekoracji grobowców. Niektórzy badacze uważają, że jest to najstarszy islamski grobowiec z kopułą, powołując się na zoroastryjskie świątynie ognia jako model. Jego powierzchnia to 11 x 11 metrów. Składa się z sześciennej budowli i półokrągłej kopuły z czterema małymi kopułami w rogach. Wszystkie cztery strony są identyczne, nie ma głównej fasady. Ściany mają grubość do 1 metra 80. Z każdej strony znajduje się sklepione wejście. W rogach podstawy znajdują się trzy czwarte kolumn bez podstawy i głowicy. Nad podkonstrukcją i pod kopułą biegnie galeria kolumn z otworami okiennymi 4 x 10. Kopuła ma wysokość 9 metrów. Mauzoleum jest murowane. Elewacje obłożone są cegłą paloną i polerowaną o wymiarach 22 x 23 cm, z której uformowano ornamenty geometryczne (kwadraty, prostokąty, koła, trójkąty, gwiazdy). Wewnątrz czworokątny plan piętra z łukami nad narożnikami jest przekształcony w ośmiokąt. W rogach ośmiokąta są małe kolumny z literami. Wspierają występy wąskiego szesnastobocznego pasma, które przechodzi w kopułę. Mauzoleum Samanidów zostało odrestaurowane w 1934 roku. Z tej okazji zrównano z ziemią grobowce, które później zbudowano wokół mauzoleum.

Mauzoleum Chashma Ayub

• 10 Mauzoleum Chashma Ayub (Mauzoleum Studni Hioba)Mauzoleum Chashma Ayub (Mauzoleum Studni Hioba) Mauzoleum znajduje się w miejscu, gdzie według legendy prorok Hiob wyczarował wodę podczas wielkiej suszy, dotykając kijem pasterskim suchego piasku. Mówi się, że mauzoleum zostało zbudowane w XII wieku. Mogły zostać zbudowane przez Qarakhanid Chan Arslan, który zbudował także minaret Kalon, meczet Magoki Attari i Wielki Meczet przed miastem. Badania wykazały, że mauzoleum powstawało w kilku etapach w XII, XIV i XVI wieku. był zbudowany. Najstarszą częścią jest wieża zwieńczona stożkiem, w której znajduje się kwadratowy grobowiec. Powierzchnia podłogi wnętrza wynosi 4 x 5 metrów. Wieża z zewnątrz wygląda jak stożek, natomiast od wewnątrz składa się z kopuły z małymi otworami świetlnymi. Niezwykły kształt mauzoleum można wytłumaczyć faktem, że po wojnie od Timura po Chorezm mistrzowie budowlani i rzemieślnicy z Urgenczu przybyli do Buchary i przywieźli tu swoje artystyczne tradycje. W 2. połowie XVI wieku budowlę uzupełniono niskim portalem i 2 basztami. W 2008 roku mauzoleum zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

• 11 Pomnik Ismaila al BukhariegoPomnik Ismaila al Bukhariego Pomnik znajduje się naprzeciwko mauzoleum Chashma Ayub i został zbudowany w 1998 roku.

Madrasa Ulug Beg

• 12 Madrasa Ulug BegMadrasa Ulug Beg, 33 Chodża Nurobod Medresa znajduje się na Bazarze Zaragon, do którego można dojechać autobusem 6,8 i Marschrutką 51,56,58. Mederese powstała w 1417 roku. Jest to najstarsza zachowana szkoła koraniczna w mieście. Zbudował go prawdopodobnie Ismail, wnuk budowniczego Gur Emir w Samarkandzie, Tahira ibu-i Mahmuda z Isfahanu. Został odbudowany w 1586 roku za panowania Chana Abdullaha II. Medresa to prostokątny budynek z dziedzińcem o wymiarach 50 x 40 metrów. Na szczególną uwagę zasługuje główna fasada. Motyw gwiazdy jest uważany za odniesienie do budowniczego Uluga Bega, który był ważnym astronomem. Płytki elewacyjne pochodzą z kilku faz budowy lub renowacji. Najstarsze w kolorach granatowym, białym, jasnoniebieskim, czerwonawym i zielonym z XV wieku, biało-niebieskie z XVI wieku oraz czarno-szare z chłodniejszymi kolorami i niebieskimi ornamentami roślinnymi z XVII wieku. Napis nad portalem oznacza: „Poszukiwanie wiedzy jest obowiązkiem każdego muzułmanina”.

Medresa Chana Abd-ul Aziza

• 13 Medresa Chana Abd-ul AzizaMedresa Chana Abd-ul Aziza, 22 Chodża Nurobod Naprzeciwko medresy Ulug bek, dojazd autobusem 6,8 i Marshrutka 51,56,58. Medresa została zbudowana w 1652 roku za panowania dynastii Astrachidów (1599-1753). Te dwie medrezy odpowiadają bardzo różnym nurtom artystycznym: medresa Ulug Bega ma klasycznie spokojne formy z skąpą dekoracją, medresa Chana Abd-ul Aziza charakteryzuje się niespokojnymi formami, niezgrabną architekturą i nadmiernym naciskiem na elementy dekoracyjne. Kompozycja i układ pomieszczeń są zgodne z medresą Ulug Beg. W dekoracji pojawiają się nowe motywy, prawdopodobnie w celu zerwania z tradycją: feniksy i ptaki z głowami węży na mozaikach, stylizowane pejzaże na malowidłach ściennych czy misterne wzory geometryczne na alabastrowych stropach sal konferencyjnych i meczetu. Portal jest bogato zdobiony stalaktytami, zewnętrzną ścianę zdobią misternie narysowane kolorowe mozaiki. Uwagę zwraca ptak Simurg, który wzlatuje w niebo z rozpostartymi skrzydłami. Semurg jest heraldycznym zwierzęciem Uzbekistanu. W Derschane (sala wykładowa) znajdują się pozostałości malowideł ściennych. Rosyjska historyczka sztuki Pugachekova widzi w tym budynku ostatnią próbę architektury środkowoazjatyckiej późnego okresu feudalnego „przebić się na drogę postępu, otrząsając się z hamujących tradycji przeszłości, ale ich siła nie była wystarczająca na taki krok".

Tak-i-Sargaron – Bazar jubilerski

• Kopułowe bazary są charakterystyczne dla pejzażu Buchary. Położona na Jedwabnym Szlaku Buchara była ważnym ośrodkiem handlowym. Handel był wspierany pod rządami Scheibanidów w XVI wieku poprzez budowę 5 bazarów z kopułą. „Tak” oznacza „sklepienie” lub „łuk”.

• 14 Tak-i-SargaronTak-i-Sargaron Bazar Złotników i Jubilerów znajduje się na skrzyżowaniu dwóch głównych ulic Buchary łączących Labi Khauz i Registan. Mieściło się tu około 30 sklepów jubilerskich.

• 15 Tak-i-Telpak-FuruschonTak-i-Telpak-Furuschon Bazar kapeluszników i czapek, na którym sprzedawano futrzane kapelusze, turbany i haftowane złotem tyubetejki. Zachodnie przejście Tak-i-Telpak-Furushon znajduje się nad cieśniną Mehtar Ambar. Po prawej Kuleta Karawanserai, po lewej odrestaurowany Meczet Kurpa.

• 16 Tak-i-SarrafonTak-i-Sarrafon Bazar kantorów.

• 17 Tim Chana AbdullahaTim Chana Abdullaha Chan Abdullah zbudował Bazar Jedwabiu i Wełny w 1577 roku. Tutaj wciąż można poczuć atmosferę Buchary jako miasta handlowego na Jedwabnym Szlaku. W 19-stym wieku Karawany z ponad 3000 wielbłądów podróżowały między Buchara a Rosją. Co roku z Buchary wyruszają duże karawany. Główne szlaki prowadziły do ​​Orenburga, Troicka i Krasnowodzka. Każda karawana niosła armatę i uzbrojonych ludzi. Na czele karawany jechała wybrana przyczepa-Bosch. Importowane towary były trzymane w karawanserajach. Karawanseraje były często własnością meczetu lub medresy lub były własnością prywatną. Przy wejściu do karawanseraju siedziały 2 saraybony. Zatrzymali towar i byli za niego odpowiedzialni. Po zmroku karawanseraj był zamykany, a klucze trzymali saraybonowie. Saraybonowie byli wynagradzani przez nabywców zatrzymanych towarów, więc byli zainteresowani dużymi obrotami w swoim karawanseraju. W przypadku dużych transakcji zawsze zaangażowany był pośrednik (dallois). Karawanseraj Saroya Barrakalon był osobistą własnością emira i miał monopol na wszystkie futra z Astrachania. Właścicielem największego tekstylnego karawanseraju był Ubaydullahodja. Grube tkaniny wełniane pochodziły z Konstantynopola, angielska satyna z Peszawaru, jedwab i haftowane złotem tkaniny z Moskwy. Osiągnięto tu sprzedaż 15 000 rubli dziennie z jedwabiu, perkalu, tkanin bawełnianych i wełny. W karawanseraju Sayfiddin emira mieścili się handlarze pereł, diamentów i złota.

Zindan (więzienie)

• 18 Zindan (więzienie)Zindan (więzienie), Balimanova 2 Dojazd autobusami 6,8,23 i Marschrutką 51,53,76. Zindan był więzieniem emirów Buchary, został zbudowany w drugiej połowie XVIII wieku. zbudowany za panowania dynastii manganitów. Na dziedzińcu Zindanu znajdują się niskie ceglane pomieszczenia, w których przetrzymywani byli podatnicy nie płacący podatków, skazańcy polityczni i przestępcy skazani na śmierć. Na skraju tych pomieszczeń znajduje się dół o głębokości 6 metrów i średnicy 5 metrów, w którym przetrzymywano szczególnie niebezpiecznych przestępców.

• 19 Chanaka Chodży SainuddinChanaka Chodży Sainuddin Budynek pochodzi z XVI wieku. Pełnił funkcję meczetu okręgowego, schroniska dla derwiszów i grobowca Hodży. Dziedziniec otaczają dwa rzędy drewnianych kolumn podtrzymujących drewniany dach. Duży prostokątny hol główny nakryty jest kopułą, której dolną część stanowi pas stalaktytów. Kopuła jest ozdobiona malowidłami w kolorach złotym, niebieskim, czerwonym i turkusowym i ma symbolizować niebiańską kopułę.

Chor Minor

• 20 Chor MinorChor Minor Meczet znajduje się w północno-wschodniej części miasta. „Chor minor” oznacza „cztery minarety”. Został zbudowany w 1807 roku przez bogatego turkmeńskiego chalifa Nijaskula. Jego konstrukcja różni się od innych budynków w Bucharze i prawdopodobnie wzorowana jest na Tadż Mahal w Agrze w Indiach. Inni uważają, że cztery minarety symbolizują cztery światowe religie. Pierwotnie był to duży kompleks budynków z wewnętrznym piecem, zbiornikiem na wodę, meczetem i medresą. Chor Minor składa się z 4 wież z turkusowymi kopułami i pierwotnie był portiernią madrasy. Chor Minor jest obecnie jednym z symboli Buchary.

• 21 Chanaka FajsabadChanaka Fajsabad Chanaka z końca XVI wieku położona jest na północno-wschodnich obrzeżach miasta. w XVI wieku szczególnie wielu derwiszów przebywało w Bucharze. Wzniesiono dla nich specjalne budynki z celami i dużymi salami do wspólnych czynności rytualnych. Meczet został zbudowany przez Sufi Ahsi-i Faisobodi (zm. 1601).

• 22 Chanaka Halifa HudoidodChanaka Halifa Hudoidod jest jedną z najważniejszych budowli XVIII wieku. w Bucharze. Halif Hudoidod jest uważany za duchowego nauczyciela Chana Abdula Aziza (1645-1680). Chanaka to budynek dla derwiszów, w którym odbywały się ekstatyczne rytuały („sikr”). Tu był dom mieszkalny dla niewidomych czytających Koran.

• 23 Madrasa Mullo TursunjonMadrasa Mullo Tursunjon Ulica Mehtar Ambar została zbudowana pod koniec XVIII wieku. Zbudowany przez Emira Danjala Bila i jego syna Shaha Murada. Była to czwarta najważniejsza medresa w Bucharze. To tutaj szkolono Obermuftich.

• Grób Imoma Kosi-Hon pochodzi z XIII wieku Według legendy mongolski chan Hulanghu dał mieszkańcom Buchary 40 dni na udzielenie odpowiedzi na pytanie, dlaczego został wysłany do Buchary. Mieszkańcy Buchary wysłali do niego chłopca z wielbłądem i kozłem, podczas gdy chan oczekiwał siwobrodego starca. Chłopiec odpowiedział mu, aby poszedł do wielbłąda, jeśli chce zobaczyć coś dużego, i do kozy, jeśli chce porozmawiać z brodatym mężczyzną. Powodem przybycia Hulanghu było ukaranie ludzi za ich grzechy. Chan powiedział chłopcu, że może wypowiedzieć życzenie, a chłopiec poprosił o tyle ziemi, ile zmieści się pod skórą wielbłąda. Potem pociął skórę wielbłąda na cienkie paski i pokrył nią całe miasto. Tak więc wojna się skończyła, a Kosi-Hon zbudował wokół miasta mury miejskie. Hulangu żył w latach 1217-1265. Był wnukiem Czyngis-chana i bratem Chana Monke.

Pomniki

Posąg Nareddina Hodży

• 24 Pomnik Nasreddina HodżyPomnik Nasreddina Hodży Pomnik znajduje się w Lab-i Hauz. Nasreddin to orientalny odpowiednik „Till Eulenspiegel”.

Ulice i place

Zestawianie samodzielnych budynków w malownicze kompleksy, które wyznaczają wyraźne akcenty w labiryncie wąskich uliczek, odpowiada tradycji Timurydów, a tym samym ostatecznie środkowoazjatyckiej koczowniczej formie zakładania obozów. Ta preferencja jest widoczna nie tylko w Registanie Samarkandy, ale także jako zasada urbanistyki Buchary od XVI do XIX wieku. Przykładami są zespół Po-i-Kalyan z Wielkim Meczetem (XV/XVI wiek) i medresą Mir-i-Arab (XVI wiek), medresa Abdul-Aziz-Khan naprzeciwko madrasy Ulug-Bega, zespół Kosh składający się z medres Madar-i Khan (XVI w.) i Abdulla Chana (XVI w.), placu wokół Liabi-Khauz z medresą Kukeltash (XVI w.) oraz medresy i chanaki Divan Begi (XVII w.), zestawienie bramy cytadeli (pocz. XIX w.) i meczetu Bolo Kjauz (XVIII w.) oraz kompleksu Chor Bakr (XVI w.) znajdującego się ok. 5 km od miasta.

Zespół Po-i-Kalyan

• Zespół Po-i-Kalyan składa się z Minaretu Kalyan, Meczetu Kalyan i Medrasy Mir-i Arab.

Minaret i meczet Kalyan

• 25 Minaret KalyanaMinaret Kalyana Minaret jest symbolem Buchary. „Kalyan” oznacza „duży”. Został zbudowany w 1127 roku pod rządami Muhammada Arslana Chana przez mistrza budowniczego Bako. Muhammad Arslan Khan był władcą z dynastii Karakhanidów. Rządził od 1102 do 1129 i był wasalem seldżuckiego sułtana Sanjara. Minaret to jedyna rzecz, która pozostała po piątkowym meczecie Arslana Khana. Mówi się, że Czyngis-chan był pod takim wrażeniem minaretu, że pozostawił go nietkniętym podczas burzenia całego miasta. Minaret ma 48 metrów wysokości, średnicę 9 metrów u dołu i 6 metrów u góry. Kształt minaretu jest charakterystyczny dla Azji Środkowej i Iranu. Podobne konstrukcje to minaret w Dżam (Afganistan), Qutub Minar w Delhi (Indie), minaret w Wabkent (patrz poniżej) i minaret Wielkiego Meczetu w Konye Urgench (Turkmenistan). Zbudowana z cegły, stopniowo zwęża się ku górze i jest zwieńczona latarnią z 16 smukłymi kolumnami między arkadowymi oknami. Minaret zdobi 14 rzędów cegieł ułożonych w sposób geometryczny, oddzielonych pasami cegieł ułożonych pionowo. Napisy na tych paskach wskazują rok budowy 1127, nazwisko budowniczego Arslana Khana i budowniczego Bako. Podobnie jak w przypadku mauzoleum Samanidów, strukturę uzyskuje się wyłącznie dzięki rodzajowi i rozmiarowi cegieł. Jedynie pod latarnią użyto w wąskim pasie glazurowanych turkusowych i granatowych cegieł. Jest to jeden z najwcześniejszych przykładów wykorzystania koloru w projektowaniu zewnętrznym budynków w Azji Środkowej. Poniżej i powyżej latarni znajdują się rzędy ostrołukowych łuków, tzw. elementów muqarnas. Na szczyt minaretu prowadzą 104 stopnie. Według legendy jedynym powodem, dla którego minaret przetrwał tyle wieków, było to, że alabastrowy tynk fundamentowy został zmieszany z wielbłądzim mlekiem lub krwią. W XVIII i XIX wieku Minaret był używany do egzekucji, gdzie ofiary zrzucano ze szczytu minaretu. Ostatnia z tych egzekucji miała miejsce w 1884 roku. Dlatego minaret jest również znany jako minaret śmierci. Minaret jest połączony mostem z obecnym meczetem, który został zbudowany ponad 300 lat później. Mówi się, że w czasie wojny minaret był używany jako wieża strażnicza do wypatrywania zbliżających się wrogów.

• 26 Meczet KalyanaMeczet Kalyana Meczet jest drugim co do wielkości w Azji Środkowej. Rozciąga się na obszarze ok. 130 x 80 metrów i może pomieścić 12 000 wiernych podczas nabożeństw. Meczet został zbudowany w XV wieku. na miejscu starszego meczetu z XII wieku. wybudowany. Ten meczet jest porównywalny pod względem wielkości do meczetów w Samarkandzie i Heracie w Afganistanie. Został ukończony w 1514 roku i ma wiele typowych elementów architektury z epoki Timuridów. Meczet ma 7 bram, główne wejście znajduje się od strony wschodniej. Budynek jest kilka metrów niższy niż plac przed nim. Składa się z prostokątnego dziedzińca z czterema iwanami. Główny budynek leży na osi podłużnej i otwiera się na dziedziniec z monumentalnym Iwanem. Pisztaki są ponad dwukrotnie wyższe od sal, pisztak Kibla jest prawie trzykrotnie wyższy od sal modlitewnych. To sprawia, że ​​Pischtaki wydają się bardzo szczupłe. Dachy galerii otaczających dziedziniec z 288 kopułami spoczywają na 208 kolumnach. Po zachodniej stronie znajduje się mihrab (nisza modlitewna) z boazerią z niebieskich płytek. Uważa się, że dwa ozdobne panele na zewnętrznej ścianie są pozostałościami pierwotnego XII-wiecznego meczetu. Być. Jeden z ornamentów odpowiada dokładnie ornamentom na minarecie.

• 27 Medresa Mir-i-ArabMedresa Mir-i-Arab Zgodnie z „zasadą bliźniaków” medresa znajduje się naprzeciwko kompleksu Kalyan. Jest to jeden z najwspanialszych przykładów architektury okresu Szajbanidów i został zbudowany przez Chana Ubaidallaha w latach 1530-1536 za dochód ze sprzedaży 3000 szyickich perskich niewolników. Jest to główna szkoła religijna w Bucharze. Chana Ubaidallah i Abdullah Jamani, szejk Jemenu, nazywany przez lud Mir-i-Arab (Książę Arabów), zostali pochowani w medresie. Mir-i-Arab był uczniem Hodży Ahmeda Yesevi, potężnego przywódcy zakonu derwiszów i duchowego ojca wczesnych szajbanidów. Medresa ma klasyczny schemat: dziedziniec z 4 Iwanami, wspaniała fasada z ogromnym Iwanem pośrodku, 2 narożne wieże i 2 hełmy na bocznych skrzydłach. Madrasa ma jedno piętro. Wejście prowadzi przez wysoki Iwan, którego sklepienie wykonano z geometrycznie ułożonych cegieł. Grobowce Mir-i-Arabów i Chana Ubaidallaha znajdują się między innymi w pomieszczeniu z kopułą. Nie ma specjalnego mauzoleum dla władcy. Prostokątny dziedziniec medresy otoczony jest żywymi komórkami na parterze i pierwszym piętrze. Godny uwagi jest fakt, że 114 żywych komórek zostało zbudowanych zgodnie ze 114 surami Koranu. Kiedyś zdobiony Iwan prowadził na dziedziniec ze wszystkich 4 stron, dziś w pierwotnej formie zachował się tylko wspaniały portal południowy. Obok głównego portalu znajdują się dwie kopułowe sale: aula i meczet. Dekoracja nawiązuje do późnej tradycji Timuridów i składa się z niebiesko-białych mozaik, inskrypcji skomplikowanym pismem Sülüs oraz stylizowanych motywów roślinnych. Medresa Mir-i Arab jest jedyną medresą w Azji Środkowej, która służyła temu celowi przez ponad 400 lat. W czasach sowieckich Mir-i-Arab był jedyną islamską instytucją edukacyjną w Związku Radzieckim. Do znanych studentów należeli mufti Azerbejdżanu, Kazachstanu i Rosji oraz zamordowany prezydent Czeczenii Ahmad Kadirow.

Plan zespołu Lab-i-Chauz: 1 — Chanaka Divan-Beghi; 2 — Chauz (zbiornik wodny); 3 — medresa Kukeltash; 4 — medresa Divan Beghi; 5 — Pomnik Nasreddina

• 28 Lab-i ChauzLab-i Chauz Zespół Lab-i Chauz jest dostępny z Marschrutka 52, 68 i składa się z basenu Lab-i Chauz, medresy Kukeltash, madrasy Nadir Divan i Nadir Divan Khanaka. Historia placu jest ściśle związana z Nadirem Divan-Beghi, wezyrem i wujem emira imama Quli Chana. Legenda głosi, że w miejscu, gdzie Nadir Divan Beghi chciał zbudować staw, posiadała dużą działkę żydowska wdowa, która odrzuciła jego ofertę. Pozwał ich przed emirem. Zlecił zbadanie sprawy mufti, który doszedł do wniosku, że wdowy nie można zmusić do sprzedaży wbrew jej woli, ponieważ Żydzi są równi muzułmanom, o ile płacą „Jizzah” (pogłówne) dla nie-muzułmanów. Nadir Beghi kazał zbudować mały staw i fosę, która podkopała dom wdowy. Wdowa zrzekła się majątku tylko pod warunkiem, że pozwoli jej wybudować synagogę w dzielnicy mieszkalnej.

Lab-i Chauz z Chanaką Nadir-Divan-Beghi

• • Lab-i Chauz oznacza „brzeg jeziora” lub „wybrzeże stawu”. Dorzecze powstało w 1629 roku pod rządami Beg Nadir-Divan. Ma wymiary 46 x 36 metrów i głębokość 5 metrów. Lab-i Chauz ze starymi drzewami, stawem, herbaciarniami i trzema dużymi budynkami to najbardziej urokliwe miejsce starej Buchary. Kiedyś w Bucharze było wiele stawów, z których mieszkańcy czerpali wodę. Hermann Vambery, który był w Bucharze w 1864 r., relacjonuje, że bał się nicienia i musiał pić tylko ciepłą wodę i herbatę, a ludzie nim dotknięci wyciągali wrzecionem długiego na milę i grubego na nitkę robaka lub mieli fryzjerzy wyciąć to niech. Większość stawów została osuszona w latach 1920-1930.
  • Medresa Kukeltasz po północnej stronie placu jest największym budynkiem zespołu Lab-i Chauz o wymiarach 60 x 80 metrów. „Kukeltash” oznacza „mleczny brat”. Kulbaba Kukeltash był przybranym bratem emira i jednym z najwyższych i najbardziej lojalnych urzędników chana Abdullaha (1561-1598). W drugiej połowie XVI wieku zbudował medresę. wyprostowany. W medresie jest 160 khujr (cel dla studentów). Była to jedna z największych szkół koranicznych w całej Azji Środkowej. Po lewej i prawej stronie wejścia znajdują się ośmioboczne przedsionki, wokół których rozmieszczone są cele niczym szprychy kół. Ich sufity wykonane są z małych cegieł, które wyznaczają cienkie linie białego alabastru, tworzące imponujący wzór. Mieszkał tu poeta Sadriddin Aini (1878-1954), uważany za twórcę literatury tadżyckiej i uzbeckiej.
  • Medresa Nadir Divan Beghi został zbudowany w latach 1622/23. Znajduje się po wschodniej stronie placu. „Diwan Begi” oznacza „post na dworze”. Nadir Diwan Begi był zatrudniony przez Imama Kuli Chana, który był jednym z najważniejszych władców dynastii Astrachanidów (Janidów). Pierwotnie miał tu powstać karawanseraj. Podczas inauguracji Imam Kuli Chana złożył obietnicę i nieoczekiwanie ogłosił, że jest to szkoła Koranu. Dlatego Nadir Divan Beghi musiał zmienić swoje plany i dodać aiwan, narożne wieże i drugie piętro z celami dla uczniów. Przedstawienia słońca, tygrysów i antylop zostały po raz pierwszy użyte w Shir-Dor Medrese w Samarkandzie. Nadir Diwan Begi poszedł w jego ślady i dodał motywy ptaków, jeleni, ludzi i słońca. Wieczorem pokaz mody i występ taneczny.
  • Chanaka Nadir Divan Beghi został zbudowany w 1620 roku. „Khanaka” to dom dla wędrownych sufich. Znajduje się naprzeciwko medresy Nadir Divan Beghi po zachodniej stronie Lab-i Chauz. Na szczególną uwagę zasługują niebieskie, żółte i zielone ozdoby Pisztaka oraz otaczający je zwój.

Medresa Madar-i-Khan

• Zespół Kosz składa się z dwóch przeciwległych medres z 2. poł. XVI wieku. Obie medresy zostały zbudowane za panowania Abdullaha Chana. „Kosch” odnosi się do obiektów, które zostały umieszczone naprzeciw siebie ze względu na kompozycję i symetrię. W Bucharze zasada Kosh leży również u podstaw zespołów meczetu Kalyan i medresy Mir-i Arab, a także medres Abdula Aziza Khana i medresy Ulugbega.

• • Medrasa Madar-i Khan został zbudowany w 1566 roku. „Madar-i Khan” oznacza „Matkę Chana”. Medresa była poświęcona matce Chana.
• Medrasa Abdullacha Chana został zbudowany w latach 1588-1590. Jest nieco większy i bardziej ozdobny niż Madar-i Khan Medrese. Ma wymiary 40 x 75 metrów i odpowiada typowi medresy dworskiej z celami dla studentów i 4 iwanami ustawionymi pośrodku. Żywe komórki mają kształt ośmiobocznych pomieszczeń. Meczet na wewnętrznym dziedzińcu nie jest dokładnie wyrównany z Mekką, ale jest oparty na głównych punktach. Abdullah Khan prawdopodobnie chciał tu zbudować swoje mauzoleum. Wielkość pomieszczeń wymaga skomplikowanego systemu elementów nośnych, więc sama konstrukcja wygląda jak ozdoba.
• 29 RegistanRegistan kiedyś były otoczone pałacami, meczetami i medresami. Meczet Pojanda stał kiedyś obok głównej bramy twierdzy. Przy jego portalu ustawiono działa, które wycelowały w atakujących podczas oblężenia cytadeli. Po drugiej stronie znajdowała się siedziba naczelnego dowódcy, warsztat naprawy broni i arsenał. Na Registanie ogłaszano dekrety emira, przeprowadzano egzekucje i chłostę. Zakazano przejeżdżania przez plac konno. Jeźdźcy musieli zsiadać, prowadzić konia i nieustannie kłaniać się patrząc na twierdzę. W dni targowe plac był pełen ludzi sprzedających owoce i warzywa, słodycze i herbatę. Historyczne relacje z podróży mówią o barwnym zgiełku na placu w święta z udziałem żonglerów, muzyków, zapasów, linoskoczków, błaznów i konkursów poetyckich.

• 30 Zespół Hodży GaukushonZespół Hodży Gaukushon jest jednym z największych zespołów w centrum miasta. „Gaukushon” dosłownie oznacza „byk zabija”. w XVI wieku na miejscu rzeźni zbudowano madrasę, meczet i minaret. Minaret był drugim co do wielkości w Bucharze po minarecie Pol-i Kalan. Budynki wzniesiono na koszt szejka Jubara Hodża Sada, zwanego „Hodja Kalon” (Wielka Hodża). Hoja Kalon Medrese ma trapezoidalny plan piętra i został zbudowany w 1570 roku. Szejk Hoja Kalon został pochowany w Chor Bakr, rodzinnej nekropolii szejków Jubara.

Muzea

• 31 Muzeum Sztuk Pięknych Kamoliddin BehzodMuzeum Sztuk Pięknych Kamoliddin Behzod, Naqshband 41 Osiągalne z Marschrtuka 52 i 68.

• Muzeum Historii Osady Varakhsha, Mehtar Anbar 177 Osiągalne z Marschrtuka 52 i 68.

• Warsztat kowalstwa, w Kulyuta Karawanseraj, 12 Haqiqat Bazar Toq-i Telpakfurushon, dostępny przez Marshrutka 52 i 68.

Warto spróbować

Łaźnie Buchary pochodzą z XVI wieku. Wcześniej zwiedzający musieli przynosić własne paliwo do podgrzania wody lub je kupować. Społeczność zatrudniała biednych ludzi do podgrzewania wody. Goście ściągali przez głowę szlafroki, żeby pokazać, że się nie kąpali.

• 1 Hammam Borzi Kord, Taqi-Telpak Furushon. Otwarte dla miejscowych mężczyzn do 14:00, a następnie dla turystów płci mieszanej do północy. jedna z najsłynniejszych łaźni Buchary hamomi (łaźnie) 50 000 som, w tym peeling i masaż.
• 2 Hammom Kunjak, Ibidov 4. 07:00-18:00. Damska łaźnia, w pobliżu Minaretu Kalon. 3000 somów

Zakupy

Dywan Buchara

Buchara słynie z dywanów. Historycznie rzecz biorąc, dywany tkane przez koczowniczych lub wiejskich Turków nazywano „dywanami Buchary”, ponieważ miasto było ośrodkiem handlu nimi. Dziś samo miasto produkuje również wiele dywanów.

• Tim Abdulla Khan, Hagigat (w pobliżu Bazaru Taqi-Telpaq Furushon). 09:00-18:00. jedwab i dywany
• Zakład tkania dywanów UNESCO, Eshoni Pir 57. Pn-Sob 09:00-17:00.
• Centrum Rozwoju Rzemieślników Buchary, Bakhautdin Naqshband.
• Oryginalne nożyczki Buchary, Touristville (Lyobi Khauz).

Gastronomia

Uwaga na oszustwa! Niektórzy odwiedzający zgłaszają nieuczciwe zachowanie i zawyżone rachunki w restauracji Shaxriston (ta sama ulica co Hammam Bozori Kord) i Asia Cafe (obok Lyabi Hauz).

• Wokół Lab-i Chauz znajduje się kilka restauracji, w których można dobrze zjeść z widokiem na duży zbiornik wodny.
• Herbaciarnia BoloXauz. Przyzwoita restauracja niedaleko meczetu Boloxauz.
• Caravan, ul.Mukhamad Ikbol 12 (500 m od hotelu Semurg), ☏ +998 65 3830505. Dania europejskie i ujgurskie od 4 do 12 USD.
• Doston House, 5 K. Kalon Str. Uzbecki pensjonat w starej części Buchary, zbudowany przez bucharskiego Żyda pod koniec XIX wieku. Na dziedzińcu lepeshka (chleb) i samsa są przygotowywane w piecu tandoor. obiad, kolacja 8 USD, pokaz folklorystyczny 35 USD.
• Pensjonat Rustama Saidjanova (100 metrów od Lyabi Hauz). Zbudowany w drugiej połowie XIX wieku przez handlarza pieniędzy (sarrofa) należącego do klasy średniej, ten pensjonat jest obecnie prowadzony przez wnuka archeologa Musy Saidjanova. Przy dastarhanie (niskim stoliku) goście mogli usiąść na kurpaczy, cienkim materacu z aksamitnymi poduszkami.
• 1 Old BukharaOld Bukhara, Samarkand 3 restauracja folklorystyczna z kuchnią uzbecką, która skierowana jest głównie do turystów. Centralnie położona.
• 2 Lyabi-KhauzLyabi-Khauz 09:00–21:00. Przyzwoita kawiarnia na centralnym placu. Główne: 5000–8000 somów (2011)
• 3 ChinarChinar, B. Nakshband 122 Położona w centrum, kuchnia uzbecka.
• 4 MinzifaMinzifa, Eshoni-Pir 63 Restauracja znajduje się w hotelu o tej samej nazwie na południe od Lab-i Chauz.
• 5 Bella ItaliaBella Italia, Bakhautdin Naqshband idealne na kulinarną tęsknotę za domem lub oderwanie się od kuchni uzbeckiej. Pizzeria znajduje się we wschodniej części na obrzeżach centrum miasta, nieco na południowy wschód od Chor Minor.
• Siyavush. 08:00–21:00. Danie główne: 5000 som (2011).
• Rynek Centralny. Jeśli chcesz mieszać się z mieszkańcami, udaj się na centralny rynek i spróbuj jednej z małych knajpek w ogromnym budynku położonym po drugiej stronie ulicy od głównego wejścia. Serwuje tylko szaszłyki.
• Targ spożywczy, przed placem Lyabi-Hauz. Ten minimarket z dużym szyldem „Food Market” czasami kosztuje 30-60%.

Życie nocne

• 1 Herbaciarnia Silk Road Spices, ul. Halim Ibodov 5, ☏ +998 65 224 2268. Serwuje herbaty przyprawowe i ziołowe, herbatę szafranową i imbirową, kawę z kardamonem, herbatę zieloną i czarną oraz słodycze, w tym chałwę, qandalat i nabat. 11000 som.
• Degustacja wina Nughay Caravanserai, Bakhautdin Naqshband 78. 11:00-21:00. Sklep z winami i sale degustacyjne w XVIII-wiecznym karawanseraju

Festiwale, imprezy

• Pokaz folkloru i mody, Medresa Nadir Divanbegi. Kwi Maj 18:30, Lipiec Sie 19:00, Wrz Paź 19:30. Spektakl z tradycyjną muzyką i tańcem. 10 500 somów tylko na pokaz.

Noclegi

Wokół kompleksu Lyabi Hauze znajduje się wiele miejsc noclegowych ze śniadaniem. Są doskonałe dla niezależnych podróżników. Pokoje mogą być dość tanie, mniej niż 20 USD za osobę, ale standardy i ceny różnią się w zależności od miejsca, ale upewnij się, że spojrzysz na kilka, zanim dokonasz wyboru. Niektóre z nich to niesamowite domy ustawione wokół dziedzińców i zapewniają niezapomniane wrażenia znacznie lepsze niż jakikolwiek hotel. Możesz również spodziewać się najwyższej jakości śniadań z owocami, pieczywem, serem, jogurtem i nielimitowaną dostawą herbaty.

Jeśli chodzi o niekonwencjonalny wybór zakwaterowania, Karawanseraj Olimjon jest oryginalnym karawanserajem Jedwabnego Szlaku i stał się centrum szanowanej społeczności Couchsurfingu; nie mają zbyt dużej obecności w Internecie, ale zapytaj, a miejscowy pokieruje cię tam. Pobyt jest całkowicie bezpłatny, ale bez pryszniców i Wi-Fi, a tylko jedna podstawowa toaleta do dzielenia przez każdego, kto tam będzie.

• Amelia Boutique Hotel, ul. Bozor Hodja 1 (w starym centrum, blisko zespołu Lyabi Hauz), ☏ +998 65 2241263, +998 65 2242631. Wszystkie pokoje wyposażone są w klimatyzację, telewizję satelitarną, świetne wyposażenie łazienki, lodówkę, suszarkę do włosów , telefon z dostępem międzynarodowym i Wi-Fi. Hotel był żydowskim domem kupieckim wybudowanym w XIX wieku w pobliżu "Synagogi" (świątyni żydowskiej) w centrum miasta (doskonała lokalizacja). pojedyncze 35 USD, podwójne 60 USD.
• Hotel Grand Nodirbek, 10 Sarafon Street (25 metrów od zespołu Lyub-i-hauz, ☏ +998 65 224-3446. Nice Interior Courtyard, przyjazny recepcjonista o imieniu Fahreddin, telewizja satelitarna (świetna, jeśli rozumiesz uzbecki, rosyjski lub turkmeński), klimatyzacja. Łazienki są wyjątkowo czyste i nowoczesne. 20-30 USD ze śniadaniem.
• Hotel Malika, ulica Shaumyana 25, ☏ +998 65 2246256, info@malika-bukhara.com. Klimatyzacja i telewizja satelitarna, pojedyncze 35 USD, podwójne 65 USD ze śniadaniem.
• Madina & Ilyos B&B, ul. Mehtar Anbar 18, ☏ +998 65-224-6162. Położony w centrum. Od 10 USD ze śniadaniem.
• 1 Hotel Amulet, 74 Nakshbandi St, ☏ +998 65 2245342, +998 65 724028, faks: +998 65 2241728, amulet-hotel@bk.ru. Znajduje się na starym mieście Buchara, obok starożytnego zespołu Lyabi Khauz (XVI-XVII wiek). Został zbudowany na początku XIX wieku przez słynnego kupca Saida Kamola jako medresa, w której mieszkali studenci i studiowali wszystko, od filozofii po religię. Dziś pozostaje pomnikiem narodowym, który został zrekonstruowany, aby dać innym możliwość doświadczenia tradycyjnego życia sprzed lat. Wyposażenie pokoi: pokój kąpielowy z prysznicem; klimatyzacja; ogrzewanie; Telewizja satelitarna; suszarka do włosów. 40-60 USD.
• Hotel butikowy Komil Buchara, ul. Barakyon 40. położony na starym mieście Buchara, około 5 minut spacerem od Lyabi Khauz, 8 bogato zdobionych pokoi dwuosobowych z prywatną łazienką, klimatyzacją, telewizją satelitarną i minibarem, okna wychodzą na wewnętrzny taras, mała restauracja z kuchnią lokalną i europejską.
• Zargaron Plaza Hotel, 256m Nakshbandi Str, ☏ +998 65 2230352. Czterogwiazdkowy hotel 2 km od centrum miasta, z 40 pokojami, restauracją, barem i basenem
• Hotel Zargaron, 8, Chakikat Str., ☏ +998 65 2245821. Trzygwiazdkowy hotel na starym mieście w stylu XIX wieku.
• Hotel Mekhtar Ambar, 91, B.Nakshbandi St (między Chor Minor i Labi Khauz), ☏ +998 65 2244168, mekhtarambar@inbox.ru. W medresie z XIX wieku dziesięć pokoi ozdobionych antycznymi suzanami i dywanami, oświetlone satelitą.
• 2 Rustam-Zuxro B&B, 116 B. Nakshband (przy głównej ulicy, około 100 m od Lyabi-Hauz), ☏ +998 65 224 30 80. Centralnie położony, z bardzo uprzejmym i przyjaznym personelem, kobieta odpowiedzialna dopilnuje, masz wszystko, czego potrzebujesz. Większość pokoi jest klimatyzowana. Duże śniadanie w cenie, darmowe WiFi, przestronny dziedziniec, na którym można zabezpieczyć rower lub motocykl. Są też pokoje rodzinne z dużymi łazienkami. Podana rejestracja. akademiki za 15 USD, pokoje od 45 USD.
• 3 Mosque Baland Hotel, Machiti Baland Street 18. Bardzo uroczy rodzinny hotel przy ulicy mieszkalnej. Czyste pokoje, piękny wewnętrzny dziedziniec i bardzo dobre śniadanie. To trochę poza starym miastem, około 10 minut spacerem. Rodzina jest bardzo pomocna i oferuje darmowe wi-fi. 30 $.

Informacje turystyczne

• Dworzec Kolejowy, Kagan, ul. Szewczenki 2 (8 km na południe od centrum miasta), ☏ +998 65 5273426.
• Lotnisko, Naqshbandi Str, ☏ +998 65 2256121.
• 3 OVIR (Urząd ds. Wiz i Rejestracji), Murtazaev 10/3, ☏ +998 65 2238868

Gdzie dalej

Większość podróżnych udaje się z Buchary do pozostałych dwóch miast położonych przy jedwabnym szlaku, Samarkandy (3 godziny pociągiem) lub Chiwy (5 godzin wspólną taksówką).

Możesz dostać się do Termez (6 godzin wspólną taksówką, zwykle więcej). 150 000 som. Najpierw trzeba dostać się do Karszy (2 godz.), potem czekać na pasażerów do Termez (4 godz.). Możesz w końcu zapłacić więcej, ponieważ taksówka nie jest pewna, czy się zapełni.