Vought VE-7
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Lewis & Vought Corporation |
| Typ |
myśliwiec, samolot szkolny, obserwacyjny |
| Konstrukcja |
drewniana, kryta płótnem |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1917 |
| Wycofanie ze służby |
1928 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
Wright-Hispano-Suiza E3 |
| Moc |
134 kW |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,47 m |
| Długość |
7,45 m |
| Wysokość |
2,63 m |
| Powierzchnia nośna |
26,43 m² |
| Masa | |
| Własna |
631 kg |
| Startowa |
879 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
171 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
225 m/min |
| Pułap |
4600 m |
| Zasięg |
467 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 lub 2 karabiny maszynowe Vickers kal. 7,62 mm | |
| Użytkownicy | |
| US Army, US Navy | |
| Rzuty | |
| |
Vought VE-7 – amerykański samolot szkolny i myśliwski, zaprojektowany w wytwórni Lewis & Vought Corporation w 1917. Używany przez United States Navy oraz United States Army Air Service. VE-7 był pierwszym samolotem, który wystartował z pokładu amerykańskiego lotniskowca.
Historia
[edytuj | edytuj kod]VE-7 był siódmym samolotem zaprojektowanym przez założyciela wytwórni Chancea Voughta, stąd cyfra siedem w nazwie samolotu, litery VE oznaczały Vought Experimental[1]. Maszyna została zaprojektowana jako samolot szkolenia zaawansowanego, była to bardzo typowa konstrukcja jak na ówczesne czas, samolot był zbudowany głównie z drewna, miał dwupłatowe skrzydła[1]. Napędzany był przez 150-konny silnik Hispano-Suiza 8 budowany na licencji w Stanach Zjednoczonych jako Wright-Hispano E[1].
Samolot został zbudowany 12 lutego 1918 na trzecim piętrze ciasnej fabryki na Long Island w ciągu zaledwie 91 dni[1]. Pierwszy lot odbył się w kilka dni później i jego oblatywacz zdał entuzjastyczny raport co do jego osiągów i właściwości pilotażowych[1]. Podobnie o samolocie wyrażali się piloci wojskowi i armia zamówiła początkowo 14 egzemplarzy, a następnie jest dodatkowych 1000 samolotów tego typu[1]. Niewielka firma Lewis & Vought nie była w stanie wypełnić tak dużego zamówienia i 500 z zamówionych egzemplarzy miało być zbudowanych przez Springfield Aircraft Corporation, a następne 500 przez Sturtevant Aeroplane Company[1]. W służbie Armii samolot znany był jako Bluebird, jako że pierwszy prototyp pomalowany był całkowicie na niebiesko[1].
Pomimo tak dużych zamówień, w momencie zakończenia wojny 11 listopada 1918, tylko dwa egzemplarze zostały zbudowane przez Engineering Division (warsztaty Armii) i cztery przez Springfield Aircraft, pozostała część zamówienia, z wyjątkiem 14 samolotów budowanych przez Lewis & Vought, została anulowana[1].
Samoloty cieszyły się tak dobrą opinią, że United States Navy pożyczyła jeden z samolotów Armii i po własnych testach zdecydowała się zamówić te samoloty dla siebie - był to początek bardzo długiego związki Voughta i US Navy[1]. 28 maja 1920 Vought dostarczył pierwszego 60 egzemplarzy VE-7 do Anacosta Naval Base, a 69 dodatkowych egzemplarzy zostało zbudowanych w Naval Aircraft Factory w Filadelfii[1].
Samolot służył w USN w kilku wersjach - VE-7G (gun - wersja uzbrojona), VE-7GF (z pontonami w razie przymusowego wodowania), VE-7H (hydro - wodnosamolot), VE-7S (jednomiejscowa, z dodatkowym zbiornikiem na paliwo)[2].
Wersja dwuosobowa była używana jako samolot obserwacyjny, a wersja jednoosobowa służyła jako samolot myśliwski, zostały w nią wyposażone dwa pierwsze dywizjony myśliwskie USN - VF-1 i VF-2[3].
W maju 1922 VE-7SH jako pierwszy amerykański samolot był katapultowany z pokładu okrętu, a 17 października ten sam samolot jako pierwszy amerykański samolot wzbił się w powietrze z pokładu lotniskowca USS „Langley”[3].
W służbie USN samoloty pozostały do 1928[3].
W 2007 grupa wolontariuszy związana z Vought Aircraft Heritage Foundation zbudowała kopię samolotu[4][5]. Samolot został zbudowany całkowicie od zera - narysowano od nowa jego plany, wykonano wszystkie drewniane części i został ręcznie złożony - zbudowany samolot jest statyczną repliką, nie nadaje się do latania[5]. Obecnie jest częścią kolekcji National Naval Aviation Museum w Pensacola[6].
Konstrukcja
[edytuj | edytuj kod]VE-7 był dwumiejscowym, dwupłatowym samolotem o drewnianej konstrukcji, krytej płótnem. Samolot napędzany był pojedynczym silnikiem Wright-Hispano E3 z dwułopatowym śmigłem o średnicy 2,64 m. Samolot posiadał stałe, nieoprofilowane, dwukołowe podwozie oraz płozę ogonową.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k E. Angellucci: American Fighter. s. 430.
- ↑ E. Angellucci: American Fighter. s. 430-1.
- ↑ a b c E. Angellucci: American Fighter. s. 431.
- ↑ Introduction to the Vought Aircraft Heritage Foundation. vought.org, en. [dostęp 2016-01-24].
- ↑ a b The Lewis and Vought Bluebird Airplane. vought.org, en. [dostęp 2016-01-24].
- ↑ VE-7 BLUEBIRD. navalaviationmuseum.org, en. [dostęp 2016-01-24].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Enzo Angellucci, Peter Bowers: American Fighter: The Definitive Guide to American Fighter Aircraft from 1917 to the Present. Haynes Publishing Group, 1979. ISBN 0-85429-635-2.
- Vought VE-7, „Lotnictwo”, nr 24 (1993), s. 45, ISSN 0867-6763.