Ingemar Stenmark

Ingemar Stenmark

Data i miejsce urodzenia	18 marca 1956 Joesjö
Klub	Tärna IK Fjällvinden
Debiut w PŚ	8.12 1973, Val d’Isère (46. miejsce – gigant)
Pierwsze punkty w PŚ	16.12 1973, Saalbach (9. miejsce – gigant)
Pierwsze podium w PŚ	2.03 1974, Voss (3. miejsce – gigant)
Pierwsze zwycięstwo w PŚ	17.12 1974, Madonna di Campiglio (slalom)
Dorobek medalowy
} Reprezentacja Szwecja Igrzyska olimpijskie złoto Lake Placid 1980 narciarstwo alpejskie (slalom gigant) złoto Lake Placid 1980 narciarstwo alpejskie (slalom) brąz Innsbruck 1976 narciarstwo alpejskie (slalom gigant) Mistrzostwa świata złoto Ga-Pa 1978 slalom gigant złoto Ga-Pa 1978 slalom złoto Lake Placid 1980 slalom gigant złoto Lake Placid 1980 slalom złoto Schladming 1982 slalom srebro Schladming 1982 slalom gigant brąz Innsbruck 1976 slalom gigant Puchar Świata Kryształowa Kula 1975/1976 Kryształowa Kula 1976/1977 Kryształowa Kula 1977/1978 2. miejsce 1974/1975 2. miejsce 1979/1980 2. miejsce 1980/1981 2. miejsce 1982/1983 2. miejsce 1983/1984 Puchar Świata (Slalom) Mała Kryształowa Kula 1974/1975 Mała Kryształowa Kula 1975/1976 Mała Kryształowa Kula 1976/1977 Mała Kryształowa Kula 1977/1978 Mała Kryształowa Kula 1978/1979 Mała Kryształowa Kula 1979/1980 Mała Kryształowa Kula 1980/1981 Mała Kryształowa Kula 1982/1983 2. miejsce 1981/1982 2. miejsce 1983/1984 2. miejsce 1985/1986 2. miejsce 1986/1987 3. miejsce 1984/1985 Puchar Świata (Gigant) Mała Kryształowa Kula 1974/1975 Mała Kryształowa Kula 1975/1976 Mała Kryształowa Kula 1976/1977 Mała Kryształowa Kula 1977/1978 Mała Kryształowa Kula 1978/1979 Mała Kryształowa Kula 1979/1980 Mała Kryształowa Kula 1980/1981 Mała Kryształowa Kula 1983/1984 2. miejsce 1981/1982 2. miejsce 1982/1983 2. miejsce 1985/1986

Jan Ingemar Stenmark (ur. 18 marca 1956 w Joesjö) – szwedzki narciarz alpejski, trzykrotny medalista olimpijski, wielokrotny medalista mistrzostw świata oraz trzykrotny zdobywca Pucharu świata. Zawodnik klubu Tärna IK Fjälvinden. Uznawany za najlepszego narciarza alpejskiego w dziejach, przez znawców narciarstwa uważany również za największy talent w historii tej dyscypliny.

Wygrywał zawody tylko w dwóch konkurencjach narciarstwa alpejskiego: w slalomie gigancie i slalomie. W przeciągu swojej kariery Ingemar Stenmark ustanowił rekord pod względem wygranych zawodów Pucharu Świata (aktualny w latach 1981–2023) z 86. triumfami (drugi w tej klasyfikacji Austriak Marcel Hirscher zwyciężał 67 razy). W marcu 2023 roku rekord Stenmarka pobiła Mikaela Shiffrin.

Szwed jest ponadto rekordzistą pod względem ilości miejsc na podium w zawodach PŚ, które zajmował w sumie 155 razy (86 zwycięstw, 43 drugich i 26 trzecich miejsc). Drugi w tej klasyfikacji jest Marc Girardelli, który na podium stawał 97 razy. Jest też zawodnikiem, który najczęściej wygrywał zawody PŚ w gigancie (46 zwycięstw) i slalomie (40 zwycięstw). Ponadto Szwed stawał na podium w 41. kolejnych startach w zawodach PŚ (w sezonach 1978/1979-1980/1981) oraz odniósł piętnaście zwycięstw w piętnastu kolejnych zawodach w jednej konkurencji (gigant w sezonach 1978/1979-1980/1981). Jest także rekordzistą pod względem zdobytych Małych Kryształowych Kul za zwycięstwa w klasyfikacjach poszczególnych konkurencji. Szwed zdobył ich 16, po osiem w gigancie i slalomie. Dziewięciokrotnie zdobywał mistrzostwo Szwecji: w slalomie w latach 1974, 1976, 1977, 1978 i 1979 oraz gigancie w latach 1976, 1977, 1978 i 1979.

Kariera

Ingemar Stenmark zaczął uprawiać narciarstwo alpejskie w wieku 5 lat, trenując w miejscowości Tärnaby. W wieku ośmiu lat wygrał swoje pierwsze zawody krajowe, a od trzynastego roku życia był członkiem reprezentacji Szwecji w kategorii juniorów. W 1974 roku wywalczył złoty medal w slalomie gigancie podczas mistrzostw Europy juniorów w Jasnej.

W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 8 grudnia 1973 roku w Val d’Isère, zajmując 46. miejsce w gigancie. Pierwsze pucharowe punkty wywalczył 16 grudnia tego samego roku w Saalbach, gdzie rywalizację w gigancie zakończył na dziewiątej pozycji. Blisko trzy miesiące później 2 marca 1974 roku w Voss po raz pierwszy stanął na podium zawodów tego cyklu, zajmując trzecie miejsce w gigancie. Wyprzedzili go tylko Włoch Gustav Thöni oraz Austriak Hansi Hinterseer. W sezonie 1973/1974 jeszcze trzykrotnie stawał na podium: 3 marca w Voss i 10 marca w Wysokich Tatrach był drugi w slalomie, a 9 marca 1974 roku w Wysokich Tatrach zajął drugie miejsce w gigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to dwunaste miejsce, a w klasyfikacjach slalomu i giganta był szósty. W lutym 1974 roku wystartował na mistrzostwach świata w Sankt Moritz, gdzie był dziewiąty w gigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył.

Pierwsze zwycięstwo w zawodach PŚ odniósł 17 grudnia 1974 roku w Madonna di Campiglio, gdzie był najlepszy w slalomie. Łącznie dwanaście razy stawał na podium, w tym jeszcze czterokrotnie zwyciężał: 12 stycznia w Wengen wygrał kolejny slalom, a 23 lutego w Naeba, 2 marca w Garibaldi i 13 marca 1975 roku w Sun Valley był najlepszy w gigancie. W klasyfikacji generalnej sezonu 1974/1975 był tym razem drugi za Gustavem Thönim, a w klasyfikacjach slalomu i giganta zdobył pierwsze w karierze Małe Kryształowe Kule za końcowe zwycięstwo.

W trzech kolejnych sezonach Szwed zdominował rywalizację w Pucharze Świata, trzy razy z rzędu zdobywając Kryształową Kulę. W tym czasie 37 razy stawał na podium, odnosząc jednocześnie 23 zwycięstwa. W każdym z sezonów zwyciężał także w klasyfikacjach slalomu i giganta. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1976/1977, kiedy czternaście razy stawał na podium i dziesięciokrotnie zwyciężał. W 1976 roku wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku, gdzie wywalczył brązowy medal w gigancie. W zawodach tych wyprzedzili go jedynie dwaj Szwajcarzy: Heini Hemmi i Ernst Good. Na tych samych igrzyskach wystąpił także w slalomie, w którym po pierwszym przejeździe zajmował dziewiąte miejsce. Nie ukończył jednak drugiego przejazdu i ostatecznie nie był klasyfikowany. Podczas rozgrywanych dwa lata później mistrzostw świata w Garmisch-Partenkirchen Stenmark wywalczył złote medale w slalomie i slalomie gigancie. W pierwszej z tych konkurencji pokonał drugiego Andreasa Wenzela z Liechtensteinu o ponad dwie sekundy. W slalomie zwyciężył z przewagą 0,66 sekundy nad Włochem Piero Grosem i 0,93 sekundy nad kolejnym reprezentantem Liechtensteinu, Paulem Frommeltem.

Także w sezonie 1978/1979 najczęściej stawał na podium oraz odniósł najwięcej zwycięstw spośród wszystkich startujących zawodników. Łącznie w tym sezonie zwyciężał aż trzynaście razy, tym samym bijąc rekord dwunastu zwycięstw w jednym sezonie, ustanowiony przez Francuza Jean-Claude'a Killy'ego w sezonie 1966/1967. Wynik Szweda nigdy nie został pobity, chociaż w sezonie 2000/2001 wyrównał go Austriak Hermann Maier. Jednakże zmiana w przepisach dotyczących ostatecznego triumfatora Pucharu Świata sprawiła, iż został sklasyfikowany dopiero na piątym miejscu. W sezonie tym zliczano wyniki trzech najlepszych startów z każdej konkurencji, Szwed nie mógł więc zdobyć czwartej z rzędu Kryształowej Kuli, bowiem nie startował w zjazdach ani kombinacji alpejskiej. Był za to zdecydowanie najlepszy w klasyfikacjach slalomu i giganta.

Od 1980 do 1984 roku w każdym z sezonów Pucharu Świata Szwed plasował się na drugiej pozycji w klasyfikacji generalnej. Najbliżej zwycięstwa był w sezonie 1979/1980, kiedy do pierwszego w klasyfikacji generalnej Andreasa Wenzela z Liechtensteinu stracił tylko cztery punkty. W sezonie 1980/1981 strata do najlepszego zawodnika, Phila Mahre z USA wyniosła sześć punktów. Mahre wyprzedził bezpośrednio Stenmarka także w sezonach 1981/1982 i 1982/1983, a w sezonie 1983/1984 o 26 punktów lepszy był Pirmin Zurbriggen ze Szwajcarii. W każdym z sezonów przynajmniej dziesięć razy plasował się w czołowej trójce zawodów, łącznie odnosząc 38 zwycięstw. Najczęściej na podium stawał w sezonie 1980/1981, kiedy dokonał tego aż dziewiętnaście razy. Więcej zwycięstw odniósł rok wcześniej, wygrywając jedenaście zawodów. W sezonach 1979/1980 i 1980/1981 zwyciężał w klasyfikacjach slalomu i giganta, co było odpowiednio szóstym i siódmy triumfem z rzędu w tych klasyfikacjach. Ponadto w sezonie 1981/1982 był drugi w obu klasyfikacjach, w sezonie 1982/1983 wygrał po raz ósmy klasyfikację slalomu i był drugi w gigancie, a w sezonie 1983/1984 wygrał po raz ósmy klasyfikację giganta był drugi w slalomie.

Kolejne medale wywalczył na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid w 1980 roku, gdzie ponownie był najlepszy w slalomie i gigancie. Po pierwszym przejeździe slalomu zajmował czwarte miejsce, tracąc do prowadzącego Phila Mahre 0,58 sekundy. W drugim przejeździe był jednak wyraźniej najlepszy, zwyciężając ostatecznie z przewagą 0,50 s nad Philem Mahre i 0,80 s nad Jacquesem Lüthym ze Szwajcarii. W gigancie pierwszy przejazd ukończył na trzeciej pozycji o 0,32 s za prowadzącym Andreasem Wenzelem. Podobnie jak w slalomie w drugim przejeździe giganta osiągnął najlepszy czas, wyprzedzając pozostałych zawodników o blisko sekundę. Ostatecznie na podium wyprzedził Andreasa Wenzela i Austriaka Hansa Enna. Wywalczonych w Lake Placid tytułów nie mógł obronić na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach w Sarajewie, ponieważ Międzynarodowy Komitet Olimpijski uznał go za profesjonalistę po tym, jak Szwed podpisał kontrakty sponsorskie z firmami, które nie były sponsorami reprezentacji narodowej. Z tego samego powodu na igrzyskach w 1984 roku nie wystartowała reprezentująca Liechtenstein Hanni Wenzel. Stenmark wystąpił za to na rozgrywanych w 1982 roku mistrzostwach świata w Schladming, zdobywając dwa medale. W slalomie był najlepszy wyprzedzając Bojana Križaja z Jugosławii oraz swego rodaka Bengta Fjällberga. W gigancie wywalczył tym razem srebrny medal, rozdzielając na podium Steve'a Mahre z USA i kolejnego reprezentanta Jugosławii, Borisa Strela. Do zwycięzcy Szwed stracił 0,51 sekundy.

Sezon 1984/1985 był pierwszym od dziesięciu lat sezonem, w którym Stenmark nie wygrał żadnych zawodów Pucharu Świata. Na podium znalazł się cztery razy: 4 stycznia w Bad Wiessee był trzeci w slalomie, 21 stycznia w Wengen i 16 lutego w Kranjskiej Gorze był drugi w tej konkurencji, a 10 marca 1985 roku zajął drugie miejsce w gigancie. Wyniki ten dały mu szóste miejsce w klasyfikacji generalnej, trzecie w klasyfikacji slalomu oraz dziesiąte w klasyfikacji giganta. Wśród slalomistów wyprzedzili go tylko Marc Girardelli z Luksemburga oraz Paul Frommelt. Z rozgrywanych w lutym 1985 roku mistrzostw świata w Bormio wrócił bez medalu. W slalomie zajął czwarte miejsce, przegrywając walkę o podium z Austriakiem Robertem Zollerem o 0,39 sekundy. Wystartował także w slalomie gigancie, jednak nie ukończył rywalizacji.

Ponownie na najwyższym stopniu podium stanął 15 grudnia 1985 roku w Alta Badia, gdzie w zawodach Pucharu Świata był najlepszy w gigancie. W kolejnych startach siedem razy stawał na podium odnosząc jeszcze trzy zwycięstwa: 25 stycznia w St. Anton am Arlberg wygrał slalom, a 27 lutego w Hemsedal i 18 marca 1986 roku w Lake Placid wygrywał giganta. W klasyfikacji generalnej był piąty, a w klasyfikacjach giganta i slalomu zajmował drugie miejsce. Wśród slalomistów lepszy był jedynie Rok Petrovič z Jugosławii, a w klasyfikacji giganta Szweda wyprzedził Szwajcar Joël Gaspoz. Podobne wyniki osiągał sezonie 1986/1987, który ukończył na szóstej pozycji w klasyfikacji generalnej. Na podium stawał pięciokrotnie, w tym odniósł dwa zwycięstwa: 29 listopada 1986 roku w Sestriere i 14 lutego 1987 roku w Markstein był najlepszy w slalomie. W klasyfikacji giganta był siódmy, a w klasyfikacji slalomu zajął drugie miejsce za Markusem Wasmeierem z RFN. Wystąpił na mistrzostwach świata w Crans-Montana w 1987 roku, jednak ponownie nie zdobył medalu. W slalomie był piąty, a rywalizację w gigancie zakończył na dziesiątym miejscu.

Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Stenmark wystąpił najpierw w gigancie, zajmując po pierwszym przejeździe 30. miejsce. Drugiego przejazdu nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany. W slalomie uzyskał jedenasty czas pierwszego przejazdu i najlepszy czas drugiego. Wystarczyło to do zajęcia piątego miejsca; do brązowego medalisty, Paula Frommelta, stracił 0,38 sekundy. W zawodach pucharowych startował rzadko, przy czym raz stanął na podium: 29 listopada 1987 roku w Sestriere był drugi w gigancie. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 21. miejsce, a w klasyfikacji giganta był dziewiąty. Startował także w sezonie 1988/1989, który ukończył na siedemnastym miejscu. Wtedy też po raz ostatni stanął na podium, 19 lutego 1989 roku w Aspen zwyciężając w gigancie. Ostatni występ w zawodach Pucharu Świata zanotował 9 marca 1989 roku w Shiga Kōgen, gdzie w gigancie zajął czwartą pozycję. W klasyfikacji giganta był czwarty. Brał również udział w mistrzostwach świata w Vail w 1989 roku, gdzie w gigancie był szósty, a zawodów slalomowych nie ukończył. W 1989 roku zakończył karierę.

W latach 1977–1979 Stenmark otrzymywał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich. W latach 1978–1980 był wybierany sportowcem roku w Szwecji, a w ankiecie w 1999 roku wybrano go szwedzkim sportowcem stulecia. W latach 1975 i 1978 otrzymywał nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj. Ponadto w 1979 roku otrzymał Medal Holmenkollen wspólnie z dwójką biegaczy narciarskich: reprezentującą ZSRR Raisą Smietaniną i Norwegiem Erikiem Håkerem.

W 1984 roku wziął ślub z Ann Uvhagen, z którą ma córkę.

Po zakończeniu kariery pracował między innymi dla słoweńskiej firmy Elan, produkującej sprzęt narciarski.

W 2004 roku przeżył trzęsienie ziemi na Oceanie Indyjskim i wywołaną nim falę tsunami, która pochłonęła ponad 200 tysięcy ofiar.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
3.	10 lutego	1976	Innsbruck	Gigant	3:26,97	+0,44	Heini Hemmi
DNF	14 lutego	1976	Innsbruck	Slalom	2:03,29	–	Piero Gros
1.	19 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:40,74	–	–
1.	22 lutego	1980	Lake Placid	Slalom	1:44,26	–	–
DNF	25 lutego	1988	Calgary	Gigant	2:06,37	–	Alberto Tomba
5.	27 lutego	1988	Calgary	Slalom	1:39.47	+0,75	Alberto Tomba

Mistrzostwa świata

Miejsce	Dzień	Rok	Miejscowość	Konkurencja	Czas biegu	Strata	Zwycięzca
9.	5 lutego	1974	Sankt Moritz	Gigant	3:07,92	+5,59	Gustav Thöni
DNF	10 lutego	1974	Sankt Moritz	Slalom	1:49,98	–	Gustav Thöni
3.	10 lutego	1976	Innsbruck	Gigant	3:26,97	+0,44	Heini Hemmi
DNF	14 lutego	1976	Innsbruck	Slalom	2:03,29	–	Piero Gros
1.	2 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Gigant	3:02,52	–	–
1.	5 lutego	1978	Garmisch-Partenkirchen	Slalom	1:39,54	–	–
1.	19 lutego	1980	Lake Placid	Gigant	2:40,74	–	–
1.	22 lutego	1980	Lake Placid	Slalom	1:44,26	–	–
2.	3 lutego	1982	Schladming	Gigant	2:38,80	+0,51	Steve Mahre
1.	7 lutego	1982	Schladming	Slalom	1:48,48	–	–
DNF2	7 lutego	1985	Bormio	Gigant	2:28,90	–	Markus Wasmeier
4.	10 lutego	1985	Bormio	Slalom	1:38,82	+0,92	Jonas Nilsson
10.	4 lutego	1987	Crans-Montana	Gigant	2:32,38	+2,31	Pirmin Zurbriggen
5.	8 lutego	1987	Crans-Montana	Slalom	1:54,63	+0,97	Frank Wörndl
6.	9 lutego	1989	Vail	Gigant	2:37,66	+2,19	Rudolf Nierlich
DNF	12 lutego	1989	Vail	Slalom	2:02,85	–	Rudolf Nierlich

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

• sezon 1973/1974: 12.
• sezon 1974/1975: 2.
• sezon 1975/1976: 1.
• sezon 1976/1977: 1.
• sezon 1977/1978: 1.
• sezon 1978/1979: 5.
• sezon 1979/1980: 2.
• sezon 1980/1981: 2.
• sezon 1981/1982: 2.
• sezon 1982/1983: 2.
• sezon 1983/1984: 2.
• sezon 1984/1985: 6.
• sezon 1985/1986: 5.
• sezon 1986/1987: 6.
• sezon 1987/1988: 21.
• sezon 1988/1989: 17.

Zwycięstwa w zawodach

1. Madonna di Campiglio – 17 grudnia 1974 – slalom
2. Wengen – 12 stycznia 1975 – slalom
3. Naeba – 23 lutego 1975 – slalom gigant
4. Garibaldi – 2 marca 1975 – slalom gigant
5. Sun Valley – 13 marca 1975 – slalom gigant
6. Vipiteno – 15 grudnia 1975 – slalom
7. Wengen – 11 stycznia 1976 – slalom
8. Kitzbühel – 24 stycznia 1976 – slalom
9. Zwiesel – 27 stycznia 1976 – slalom gigant
10. Copper Mountain – 7 marca 1976 – slalom
11. Aspen – 14 marca 1976 – slalom
12. Laax – 3 stycznia 1977 – slalom
13. Berchtesgaden – 10 stycznia 1977 – slalom
14. Kitzbühel – 16 stycznia 1977 – slalom
15. Wengen – 23 stycznia 1977 – slalom
16. St. Anton am Arlberg – 6 lutego 1977 – slalom
17. Sun Valley – 6 marca 1977 – slalom gigant
18. Voss – 18 marca 1977 – slalom
19. Åre – 20 marca 1977 – slalom
20. Åre – 21 marca 1977 – slalom gigant
21. Sierra Nevada – 25 marca 1977 – slalom gigant
22. Val d’Isère – 10 grudnia 1977 – slalom gigant
23. Madonna di Campiglio – 13 grudnia 1977 – slalom
24. Madonna di Campiglio – 14 grudnia 1977 – slalom gigant
25. Oberstaufen – 5 stycznia 1978 – slalom
26. Zwiesel – 8 stycznia 1978 – slalom gigant
27. Zwiesel – 9 stycznia 1978 – slalom
28. Arosa – 18 marca 1978 – slalom gigant
29. Schladming – 9 grudnia 1978 – slalom gigant
30. Kranjska Gora – 21 grudnia 1978 – slalom
31. Kranjska Gora – 22 grudnia 1978 – slalom gigant
32. Courchevel – 7 stycznia 1979 – slalom gigant
33. Adelboden – 16 stycznia 1979 – slalom gigant
34. Steinach am Brenner – 23 stycznia 1979 – slalom gigant
35. Jasná – 4 lutego 1979 – slalom gigant
36. Åre – 10 lutego 1979 – slalom gigant
37. Åre – 11 lutego 1979 – slalom
38. Lake Placid – 4 marca 1979 – slalom gigant
39. Heavenly Valley – 12 marca 1979 – slalom gigant
40. Furano – 17 marca 1979 – slalom
41. Furano – 19 marca 1979 – slalom gigant
42. Val d’Isère – 8 grudnia 1979 – slalom gigant
43. Madonna di Campiglio – 11 grudnia 1979 – slalom
44. Madonna di Campiglio – 12 grudnia 1979 – slalom gigant
45. Adelboden – 21 stycznia 1980 – slalom gigant
46. Chamonix – 27 stycznia 1980 – slalom
47. Waterville Valley – 27 lutego 1980 – slalom
48. Mont-Sainte-Anne – 1 marca 1980 – slalom gigant
49. Cortina d’Ampezzo – 10 marca 1980 – slalom
50. Cortina d’Ampezzo – 11 marca 1980 – slalom gigant
51. Saalbach – 13 marca 1980 – slalom gigant
52. Saalbach – 15 marca 1980 – slalom
53. Madonna di Campiglio – 9 grudnia 1980 – slalom
54. Madonna di Campiglio – 10 grudnia 1980 – slalom gigant
55. Morzine – 6 stycznia 1981 – slalom gigant
56. Kitzbühel – 18 stycznia 1981 – slalom
57. Adelboden – 26 stycznia 1981 – slalom specjalny
58. St. Anton am Arlberg – 1 lutego 1981 – slalom
59. Schladming – 2 lutego 1981 – slalom gigant
60. Oslo – 8 lutego 1981 – slalom
61. Voss – 11 lutego 1981 – slalom gigant
62. Åre – 14 lutego 1981 – slalom gigant
63. Morzine – 9 stycznia 1982 – slalom gigant
64. Bad Wiessee – 12 stycznia 1982 – slalom
65. Kitzbühel – 17 stycznia 1982 – slalom
66. Adelboden – 19 stycznia 1982 – slalom gigant
67. Kirchberg in Tirol – 9 lutego 1982 – slalom gigant
68. Courmayeur – 14 grudnia 1982 – slalom
69. Kitzbühel – 23 stycznia 1983 – slalom
70. Markstein – 11 lutego 1983 – slalom
71. Todtnau – 13 lutego 1983 – slalom gigant
72. Gällivare – 26 lutego 1983 – slalom gigant
73. Courmayeur – 13 grudnia 1983 – slalom
74. Madonna di Campiglio – 20 grudnia 1983 – slalom
75. Adelboden – 10 stycznia 1984 – slalom gigant
76. Parpan – 17 stycznia 1984 – slalom
77. Kirchberg in Tirol – 23 stycznia 1984 – slalom gigant
78. Borowec – 4 lutego 1984 – slalom gigant
79. Vail – 7 marca 1984 – slalom gigant
80. Alta Badia – 15 grudnia 1985 – slalom gigant
81. St. Anton am Arlberg – 25 stycznia 1986 – slalom
82. Hemsedal – 27 lutego 1986 – slalom gigant
83. Lake Placid – 18 marca 1986 – slalom gigant
84. Sestriere – 29 listopada 1986 – slalom
85. Markstein – 14 lutego 1987 – slalom
86. Aspen – 19 lutego 1989 – slalom gigant

• 86 zwycięstw (46 w slalomie gigancie i 40 w slalomie)

Pozostałe miejsca na podium

1. Voss – 2 marca 1974 (gigant) – 3. miejsce
2. Voss – 3 marca 1974 (slalom) – 2. miejsce
3. Vysoké Tatry – 9 marca 1974 (gigant) – 2. miejsce
4. Vysoké Tatry – 10 marca 1974 (slalom) – 2. miejsce
5. Val d’Isère – 5 grudnia 1974 (gigant) – 2. miejsce
6. Kitzbühel – 19 stycznia 1975 (slalom) – 2. miejsce
7. Fulpmes – 21 stycznia 1975 (gigant) – 2. miejsce
8. Chamonix – 30 stycznia 1975 (slalom) – 2. miejsce
9. Naeba – 21 lutego 1975 (slalom) – 2. miejsce
10. Sun Valley – 15 marca 1975 (slalom) – 3. miejsce
11. Val Gardena – 23 marca 1975 (slalom równoległy) – 2. miejsce
12. Val d’Isère – 5 grudnia 1975 (gigant) – 2. miejsce
13. Schladming – 21 grudnia 1975 (slalom) – 2. miejsce
14. Garmisch-Partenkirchen – 5 stycznia 1976 (slalom) – 3. miejsce
15. Adelboden – 12 stycznia 1976 (gigant) – 2. miejsce
16. Morzine – 18 stycznia 1976 (gigant) – 3. miejsce
17. Val d’Isère – 10 grudnia 1976 (gigant) – 2. miejsce
18. Adelboden – 24 stycznia 1977 (gigant) – 2. miejsce
19. Furano – 27 lutego 1977 (slalom) – 2. miejsce
20. Sun Valley – 5 marca 1977 (slalom) – 2. miejsce
21. Adelboden – 17 stycznia 1978 (gigant) – 2. miejsce
22. Chamonix – 12 lutego 1978 (slalom) – 2. miejsce
23. Stratton Mountain – 3 marca 1978 (gigant) – 3. miejsce
24. Stratton Mountain – 4 marca 1978 (slalom) – 2. miejsce
25. Waterville Valley – 6 marca 1978 (gigant) – 3. miejsce
26. Crans-Montana – 15 stycznia 1979 (slalom) – 3. miejsce
27. Kitzbühel – 21 stycznia 1979 (slalom) – 2. miejsce
28. Jasná – 5 lutego 1979 (slalom) – 3. miejsce
29. Oslo – 7 lutego 1979 (slalom) – 2. miejsce
30. Lenggries – 8 stycznia 1980 (slalom) – 3. miejsce
31. Wengen – 20 stycznia 1980 (slalom) – 2. miejsce
32. Oberstaufen – 8 marca 1980 (gigant) – 3. miejsce
33. Oberstaufen – 13 stycznia 1981 (slalom) – 2. miejsce
34. Oberstaufen – 17 stycznia 1981 (kombinacja) – 3. miejsce
35. Wengen – 25 stycznia 1981 (slalom) – 3. miejsce
36. Åre – 15 lutego 1981 (slalom) – 2. miejsce
37. Aspen – 7 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
38. Furano – 14 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
39. Furano – 15 marca 1981 (slalom) – 3. miejsce
40. Borowec – 24 marca 1981 (gigant) – 2. miejsce
41. Laax – 28 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
42. Aprica – 8 grudnia 1981 (gigant) – 3. miejsce
43. Madonna di Campiglio – 9 grudnia 1981 (slalom) – 2. miejsce
44. Cortina d’Ampezzo – 14 grudnia 1981 (slalom) – 3. miejsce
45. Wengen – 24 stycznia 1982 (slalom) – 2. miejsce
46. Jasná – 14 marca 1982 (slalom) – 2. miejsce
47. Kranjska Gora – 20 marca 1982 (slalom) – 2. miejsce
48. Montgenèvre – 26 marca 1982 (slalom) – 2. miejsce
49. Madonna di Campiglio – 21 grudnia 1982 (slalom) – 2. miejsce
50. Kranjska Gora – 29 stycznia 1983 (gigant) – 3. miejsce
51. Gällivare – 27 lutego 1983 (slalom) – 3. miejsce
52. Aspen – 7 marca 1983 (gigant) – 3. miejsce
53. Vail – 8 marca 1983 (gigant) – 2. miejsce
54. Furano – 19 marca 1983 (gigant) – 3. miejsce
55. Borowec – 5 lutego 1984 (slalom) – 2. miejsce
56. Åre – 17 marca 1984 (gigant) – 3. miejsce
57. Oslo – 24 marca 1984 (slalom) – 2. miejsce
58. Bad Wiessee – 4 stycznia 1985 (slalom) – 3. miejsce
59. Wengen – 21 stycznia 1985 (slalom) – 2. miejsce
60. Kranjska Gora – 16 lutego 1985 (slalom) – 2. miejsce
61. Aspen – 10 marca 1985 (gigant) – 2. miejsce
62. Kitzbühel – 19 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
63. Parpan – 21 stycznia 1986 (slalom) – 2. miejsce
64. Oslo – 25 lutego 1986 (slalom) – 2. miejsce
65. Heavenly Valley – 11 marca 1986 (slalom) – 3. miejsce
66. Madonna di Campiglio – 16 grudnia 1986 (slalom) – 2. miejsce
67. Kranjska Gora – 20 grudnia 1986 (slalom) – 3. miejsce
68. Adelboden – 20 stycznia 1987 (gigant) – 3. miejsce
69. Madonna di Campiglio – 29 listopada 1987 (gigant) – 2. miejsce

• 43 drugie miejsca i 26 trzecich miejsc.

Bibliografia

• Profil na stronie FIS (niem. • ang. • fr.)
• Profil na Alpine Ski Database (ang.)
• Profil na stronie Sports Reference. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-07)]. (ang.).