Cafu

Cafu
Pełne imię i nazwisko	Marcos Evangelista de Morais
Data i miejsce urodzenia	7 czerwca 1970 ; Itaquaquecetuba
Wzrost	176 cm
Pozycja	prawy obrońca
Kariera juniorska
Lata	Klub
1988–1990	São Paulo FC
Kariera seniorska
Kariera reprezentacyjna
	↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe. ;
Dorobek medalowy
	Mistrzostwa świata
	Copa América
	Puchar Konfederacji
	Multimedia w Wikimedia Commons

Cafu, właśc. Marcos Evangelista de Morais (ur. 7 czerwca 1970 w Itaquaquecetubie) – brazylijski piłkarz który występował na pozycji prawego obrońcy. Rekordzista kraju pod względem występów w reprezentacji narodowej, czterokrotny uczestnik mistrzostw świata. Dwukrotny Mistrz Świata 1994 i 2002, wicemistrz świata 1998, dwukrotny mistrz Copa América 1997, 1999, oraz wicemistrz Copa América 1991. Triumfator Ligi Mistrzów UEFA z A.C. Milanem w sezonie (2006/2007).

Kariera klubowa

Cafu zawodową karierę rozpoczynał w 1988 roku w São Paulo FC. W debiutanckim sezonie pełnił tam rolę rezerwowego i rozegrał tylko trzy spotkania. Miejsce w podstawowej jedenastce swojego zespołu Brazylijczyk wywalczył sobie w kolejnych rozgrywkach, kiedy to wystąpił w siedemnastu ligowych meczach. Pierwszym sukcesem Cafu było wywalczenie mistrzostwa kraju w 1991 roku. W dwóch kolejnych latach São Paulo FC triumfowało w rozgrywkach Copa Libertadores, a w 1993 roku zwyciężyło także w Recopa Sudamericana. W 1994 roku brazylijski obrońca został wybrany najlepszym piłkarzem roku w Ameryce Południowej. W tym samym roku Cafu postanowił zmienić klub. Przez siedem lat gry dla São Paulo Brazylijczyk rozegrał tam 115 ligowych pojedynków, w których siedem razy wpisał się na listę strzelców.

W 1995 roku Marcos Evangelista de Moraes został piłkarzem EC Juventude, jednak po bardzo krótkim czasie trafił do Hiszpanii, gdzie podpisał kontrakt z Realem Saragossa. Z nowym klubem uplasował się na siódmej pozycji w tabeli Primera División, sięgnął także po Puchar Zdobywców Pucharów. Przygoda Cafu z Realem Saragossa trwała jednak krótko i jeszcze w 1995 roku Brazylijczyk odszedł do SE Palmeiras. Dla nowej drużyny zdołał rozegrać 35 spotkań, po czym w 1997 roku zdecydował się na transfer do Włoch. Cafu zasilił zespół AS Roma^[1], w barwach którego nie miał problemów ze znalezieniem sobie miejsca w wyjściowym składzie. W ekipie „Giallorossich” Brazylijczykowi został nadany przydomek „Il Pendolino”. Na pierwszy sukces na włoskich boiskach Cafu musiał czekać aż do sezonu 2000/2001, kiedy to Roma sięgnęła po trzecie w swojej historii mistrzostwo kraju. Brazylijski piłkarz zaliczył wówczas 31 występów w lidze i zdobył jednego gola. Jak się później okazało było to jedyne trofeum, po jakie Cafu sięgnął z Romą. W jej barwach zaliczył łącznie 163 występy w Serie A.

W letnim okienku transferowym w 2003 roku „Il Pendolino” odrzucił ofertę japońskiego Yokohama F. Marinos i podpisał kontrakt z A.C. Milan^[2]. Zadebiutował 3 sierpnia tego samego roku w zremisowanym 1:1 meczu z Juventusem. W defensywie „Rossonerich” Cafu grał początkowo u boku takich zawodników jak Paolo Maldini, Alessandro Costacurta i Alessandro Nesta. Już w debiutanckim sezonie w ekipie z San Siro razem z zespołem po raz drugi w swojej karierze zwyciężył w rozgrywkach Serie A, sięgnął także po Superpuchar Włoch oraz Superpuchar Europy. W marcu 2004 roku rodak Cafu – Pelé umieścił zawodnika Milanu na liście 125 najlepszych żyjących jeszcze piłkarzy na świecie. W 2005 roku wychowanek São Paulo po raz pierwszy zagrał w finale Ligi Mistrzów, jednak „Rossoneri” przegrali w nim ostatecznie po rzutach karnych z Liverpoolem. W sezonie 2006/2007 Cafu razem z drużyną zdobył trzy trofea. Zwyciężył w rozgrywkach Champions League, następnie sięgnął po Superpucharu Europy i Klubowe Mistrzostwo Świata. W maju 2007 roku Brazylijczyk przedłużył kontrakt z Milanem do czerwca 2008 roku. 16 maja poinformowano, że po zakończeniu ligowych rozgrywek Cafu wspólnie z Serginho zakończy swoją karierę. Ostatnie spotkanie w barwach Milanu Cafu rozegrał dwa dni później. „Rossoneri” w ostatnim meczu sezonu wygrali z Udinese Calcio 4:1, a Cafu w 80 minucie tego pojedynku wpisał się na listę strzelców. 19 maja wiceprezes Milanu Adriano Galliani powiedział, że Cafu ma zielone światło na powrót do pracy w klubie.

W grudniu 2008 roku media poinformowały o przejściu Cafu do klubu z 8. ligi angielskiej – Garforth Town^[3].

Kariera reprezentacyjna

W reprezentacji Brazylii Cafu zadebiutował 12 września 1990 roku w przegranym 3:0 pojedynku z Hiszpanią. Pierwszego gola w drużynie narodowej zdobył 8 czerwca 1994 roku w zwycięskim 8:2 spotkaniu z Hondurasem. W tym samym roku Cafu po raz pierwszy w karierze wystąpił na mundialu. Brazylijczycy na amerykańskich boiskach po raz czwarty w historii zdobyli Mistrzostwo Świata, lecz sam Cafu na turnieju pełnił rolę rezerwowego. W trzech pojedynkach wchodził na boisko z ławki rezerwowych, między innymi w finałowym spotkaniu z Włochami, kiedy to już w 21 minucie musiał zastąpić kontuzjowanego Jorginho. W 1997 roku Cafu zwyciężył w rozgrywkach Copa América oraz Pucharze Konfederacji. Rok później Mário Zagallo powołał go do kadry reprezentacji Brazylii na kolejne Mistrzostwa Świata. Tym razem ekipa „Canarinhos” musiała uznać wyższość Francuzów, którzy w meczu finałowym wygrali 3:0. 7 listopada 2001 roku podczas wygranego 2:0 pojedynku z Chile Cafu po raz setny zagrał w reprezentacji swojego kraju. Brazylijczyk wystąpił także na Mistrzostwach Świata 2002 oraz Mistrzostwach Świata 2006. Turniej w Korei Południowej i Japonii zakończył się zwycięstwem podopiecznych Luiza Felipe Scolariego, natomiast w Niemczech „Canarinhos” odpadli już w ćwierćfinale. Na każdej z tych imprez Cafu był podstawowym piłkarzem swojego zespołu. Po mundialu 2006 wychowanek São Paulo FC zakończył reprezentacyjną karierę. Dla drużyny narodowej rozegrał łącznie 142 spotkania i strzelił pięć bramek. Jest rekordzistą kraju pod względem największej liczby występów w reprezentacji Brazylii.

Mecze w reprezentacji Brazylii

Rok	Meczów
1990	3
1991	9
1992	2
1993	12
1994	7
1995	5
1996	3
1997	20
1998	12
1999	12
2000	10
2001	6
2002	12
2003	7
2004	9
2005	8
2006	5
Razem	142

Sukcesy

São Paulo FC

Mistrzostwo Brazylii: 1991

Copa Libertadores: 1992, 1993

Recopa Sudamericana: 1993

Real Saragossa

Puchar Zdobywców Pucharów: 1995

AS Roma

Mistrzostwo Włoch: 2001

A.C. Milan

Mistrzostwo Włoch: 2004

Superpuchar Włoch: 2004

Superpuchar Europy: 2003, 2007

Liga Mistrzów: 2007

Klubowe Mistrzostwo Świata: 2007

Reprezentacja Brazylii

Mistrzostwo Świata: 1994, 2002

Wicemistrzostwo Świata: 1998

Copa América: 1997, 1999

Puchar Konfederacji: 1997

Przypisy

↑ Fabio Monti. Roma alla brasiliana, arrivano Cafu e Paulo Sergio. „Corriere della Sera”, s. 43, 1997-06-18. (wł.).
↑ Cafu joins Milan. bbc.co.uk, 2003-06-09. [dostęp 2015-11-16]. (ang.).
↑ Garforth agree deal to sign Cafu. bbc.co.uk, 2008-12-18. [dostęp 2015-11-16]. (ang.).

Bibliografia

Cafu w bazie National Football Teams (ang.)
Profil na RSSSF (ang.)

[1] Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

[2] Fabio Monti. Roma alla brasiliana, arrivano Cafu e Paulo Sergio. „Corriere della Sera”, s. 43, 1997-06-18. (wł.).

[3] Cafu joins Milan. bbc.co.uk, 2003-06-09. [dostęp 2015-11-16]. (ang.).

[4] Garforth agree deal to sign Cafu. bbc.co.uk, 2008-12-18. [dostęp 2015-11-16]. (ang.).

[a]

[1]

[2]

[3]

UEFA	Baggio Ballack Banks Baresi Beckenbauer Beckham Bergkamp Bergomi Best Boniek Boniperti Breitner Buffon Butragueño Cantona Ceulemans Charlton Cruijff Dalglish Dasajew Davids Del Piero Desailly Deschamps Emre Eusébio Facchetti Figo Fontaine Gullit Hagi Henry Kahn Keane Keegan Klinsmann Kluivert Kopa B. Laudrup M. Laudrup Lineker Luis Enrique Maier Maldini Masopust Matthäus Müller Nedvěd Neeskens Nesta Owen Papin Pfaff Pirès Platini Puskás Raúl Rensenbrink Rijkaard Rivera Rossi Rui Costa Rummenigge Rüştü Schmeichel Seedorf Seeler Shearer Szewczenko Stoiczkow Šuker Thuram Totti Trésor Trezeguet van Basten R. van de Kerkhof W. van de Kerkhof Van der Elst van Nistelrooy Vieira Vieri Zidane Zoff
CONMEBOL	Carlos Alberto Batistuta Cafu Crespo Cubillas Di Stéfano Falcão Figueroa Francescoli Júnior Kempes Maradona Passarella Pelé Rivaldo Rivelino Roberto Carlos da Silva Romário Romerito Ronaldinho Ronaldo Djalma Santos Nílton Santos Saviola Sívori Sócrates Valderrama Verón Zamorano Zanetti Zico
CAF	Diouf Milla Okocha Abédi Pelé Weah
CONCACAF	Akers Hamm Sánchez
AFC	Hong Nakata