Ciéncia política

Esta páigina ó cacho fui traduzida outomaticamente i percisa de ser rebista por un falante natibo de mirandés. Se sabes bien mirandés ajuda la Biquipédia rebendo este artigo. Apuis de la rebison apaga esta marca. Oubrigado!

Ciéncia política ye l studo de la política — de l sistemas políticos, de las ourganizaçones i de l porcessos políticos. Ambolbe l studo de la estrutura (i de las mudanças de strutura) i de ls porcessos de gobierno — ó qualquiera sistema eiquibalente de ourganizaçon houmana que tente assegurar sigurança, justícia i dreitos cebiles. Ls cientistas políticos puoden studar anstituiçones cumo corporaçones( ó ampresas, ne l Brasil), ouniones (ó sindicatos, ne l Brasil), eigreijas, ó outras organizaçones cujas struturas i porcessos de açon se aprossímen dun gobierno, an cumplexidade i anterlhigaçon.

Eisiste ne l anterior de la ciéncia política ua çcusson acerca de l oubjeto de studo desta ciéncia, que, para alguns, ye l Stado i, para outros, l poder. La purmeira posiçon restringe l oubjeto de studo de la ciéncia política; la segunda amplia. La posiçon de la maiorie de ls cientistas políticos, segundo Maurice Duberger, ye essa bison mais abrangente de que l oubjeto de studo de la ciéncia política ye l poder.

L palabra "ciéncia política" fui cunhada an 1880 por Heirbert Baxter Adams, porsor de Stória de la Ounibersidade Johns Hopkines.

La ciéncia política ye la teorie i prática de la política i la çcriçon i análeze de l sistemas políticos i de l cumportamiento político.

La ciéncia política abrange dibersos campos, cumo la teorie i la filosofie políticas, ls sistemas políticos, eideologie, teorie de l jogos, eiquenomie política, geopolítica, geografie política, análeze de políticas públicas, política cumparada, relaçones anternacionales, análeze de relaçones steriores, política i dreito anternacionales, studos de admenistraçon pública i gobierno, porcesso lhegislatibo, dreito público (cumo l dreito custitucional) i outros.

La ciéncia política amprega dibersos tipos de metodologie. Las abordaiges de la deciplina ancluen la filosofie política clássica, anterpretacionismo, struturalismo, behabiorismo, racionalismo, rialismo, pluralismo i anstitucionalismo. Na qualidade dua de las ciéncias sociales, la ciéncia política usa métodos i técnicas que puoden ambolber tanto fuontes purmárias (decumientos stóricos, registros oufeciales) quanto secundárias (artigos académicos, pesquisas, análeze statística, studos de causo i custruçon de modelos).

Stórico

Inda que l studo de política tenga sido custatado na tradiçon oucidental zde la Grécia antiga, la ciéncia política propiamente dita custituiu-se tardiamente. Esta ciéncia, inda assi, ten ua nítida matriç deciplinar que la antecede cumo la filosofie moral, filosofie política, política eiquenómica i stória, antre outros campos de l coincimiento cujo oubjeto serien las detreminaçones normatibas de l que deberie ser l stado, para alhá de la deduçon de sues caratelísticas i funçones.

Muitos pesquisadores áchan que la ciéncia política difere de la filosofie política i sou surgimiento ocorrerie, de forma ambrionária, ne l seclo dezenuobe, época de l aparecimiento de las ciéncias houmanas, tal cumo la sociologie, la antropologie, la storiografie, antre outras.

L que ls cientistas políticos fázen

Cientistas políticos studan la çtribuiçon i trasferéncia de poder an porcessos de tomada de decison. Por causa de la frequente i cumplexa mistura de antresses cuntraditórios, la ciéncia política ye frequentemente un eisemplo aplicado de la Teorie de l jogos. Sob esta ótica teórica, ls cientistas políticos miran ls ganhos - cumo l lhucro pribado de pessonas ó de las ampresas ó de la sociadade(l zambolbimiento eiquenómico- i las perdas - cumo l ampobrecimiento de pessonas ó de la sociadade (bei Corrupçon política) - cumo resultados dua lhuita ó dun jogo an que eisisten regras nun splícitas que la pesquisa debe splicitar.

La ciéncia política busca zambolber tanto teses positibas, analisando las políticas, quanto teses normatibas, fazendo requemendaçones specíficas. Cientistas políticos meden l sucesso dun gobierno i de políticas specíficas eisaminando muitos fatores, anclusibe stablidade, justícia, riqueza material, i paç. Anquanto ls storiadores miran para trás, buscando splicar l passado, ls cientistas políticos téntan eiluminar las políticas de l persente i predezir i sugerir políticas pa l feturo.

L studo de ciéncia política ye cumplicado pul ambolbimiento frequente de cientistas políticos ne l porcesso político, ua beç que sues teories frequentemente sírben de base para açon, oupçon i prática de outros porfissionales, cumo jornalistas, grupos de antresse speciales, políticos, i l eileitorado. Cientistas políticos puoden trabalhar cumo assessores de políticos, ó até mesmo se candidatáren a cargos políticos eilhes própios.

Campos de la ciéncia política

La ciéncia política faç parte de las ciéncias houmanas, por esso ye ua ciéncia bastante cumplexa, pus analisa l Stado, la soberanie, la heigemonia, ls regimes políticos, ls gobiernos, las lhinhas stóricas destas partes de la política ne ls países zde la antiguidade até hoije i la anfluéncia que ténen subre la sociadade ancluindo las Relaçones anternacionales.

Eisisten trés formas de se abordar ls oubjetos de studo desta ciéncia:

• Política çcritiba, ó ampírica: nesta lhinha ls pesquisadores scólhen por análezes meramente ampíricas de la rialidade política. Sendo ua ciéncia mui cuntrobersa, esta fase, ó oupçon de la análeze política ye de fundamental amportança na coleta de dados fiéles a la rialidade, çtinguindo-se assi de las teories normatibas.
• Teorie política: nesta abordaige ls pesquisadores, partindo de ls dados ampíricos articulan-me ls a la teorie política propiamente dita para cumprender i splicar la rialidade cunsidrando ansuficiente la mera çcriçon de la rialidade tal cumo ye.
• Política cumparada: fundamental na ciéncia política, esta abordaige de la pesquisa busca, atrabeç de cumparaçones antre muitas rialidades sócio-stóricas, eilemientos mais gerales de la rialidade política de las sociadades. Tamien eiqui ye neçaira la mediaçon de l dado ampírico cula teorie, mas desta beç, atrabeç de la cumparaçon, tenta-se chegar a eilemientos generalizables de la rialidade política i questionar heipóteses ó teories feitas a respeito dua sola rialidade delimitada.

Para que este studo seia feito de maneira percisa, la ciéncia política ye debedida an alguns galhos specíficos de assunto a ser tratado an questones políticas, tales cumo:

• Política financeira
• Política eiquenómica
• Stória de la ciéncia política
• Geografie política
• Política jurídica

Cunceitos

La ciéncia política custitui un cunceito ouperacional i possible, defícele de definir, porque eisisten bárias definiçones para eilha. La onipresença birtual de la política ne ls fatos ó la sue politizaçon puode depender de la correlaçon antre las fuorças políticas i inda de acuntecimientos que téngan maior ó menor ampato na oupenion pública. Tamien l cuntesto anternacional puode cuntribuir para la politizaçon dun detreminado fato.

Cunceito ouperacional

Deciplina social i outónoma que angloba atebidades de ouserbaçon, de análeze, de çcriçon, cumparaçon, de sistematizaçon i de splicaçon de l fenómenos políticos. Teses subre l oubjeto de studo de la Ciéncia Política:

Cumo ciéncia de l Stado

Yá zde la Antiga Grécia que la açon política zambuolbida na pólis (cidade) se ancuntraba streitamente lhigada al Stado. Mais tarde, tamien Prélot bino reafirmar esta eideia clássica de que la ciéncia política staba lhigada i que se centraba ne l Stado. Esta posiçon assumida por Prélot fui criticada puls sous colegas por cunsideráren l Stado ua parcela redutora de todo aqueilho que la ciéncia política studa. Inda assi, i an sue defesa, Prélot defende que l Stado ten de ser bisto dua forma mais perfunda, dende que chamasse la atençon pa ls fenómenos que del decorrian (anter-statales; supra-statales; anfra-statales; i para-statales). La crítica, inda assi, mantebe-se, por cunsideráren que era ua eideia zatualizada, ua beç que solo cunsidra l Stado anquanto Soberano.

Cumo ciéncia de l poder

Las modalidades de eisercício de l poder, la cuncentraçon de poder, antressan a la ciéncia política zde que séian fuonte de poder. La manifestaçon de poder define-se pula capacidade de oubrigar outros a aceitar ó aporfilhar un detreminado cumportamiento.

Cumo ciéncia de l poder político

Studa l poder gerado nua sociadade politicamente ourganizada i struturada, quando eisercido cumo coaçon.

Cumo ciéncia de ls sistemas políticos

Studa l cunjunto de anteraçones atrabeç de la qual se porcessa la çtribuiçon outoritária de recursos nua detreminada sociadade (cuncepçon oureginada por David Easton).

Surge, anton, cumo l studo de las struturas i porcessos puls quales l sistema político dua sociadade persegue sue permanéncia, a la par que procede a la çtribuiçon amperatiba de ls recursos de que tal sociadade se bal, an sou funcionamento.

Oubjeto de studo de la ciéncia política

La ciéncia política studa l Stado i las sues relaçones cun ls grupos houmanos. Studa, inda, ls agentes políticos anternos que lhuitan pula cunquista, aquisiçon i pul eisercício de l poder, ó pul menos de anfluencia-lo, bisando la sastifaçon de ls sous antresses. Studa, tamien, ls agentes políticos anternacionales que anfluencian ó tentan anfluenciar l cumportamiento de ls uorganos que ne l quadro dua sociadade nacional eisércen l poder político mássimo.

Outelidade de la ciéncia política

La outelidade de la ciéncia política baseia-se na eisisténcia dua deciplina que cunsiga sistematizar ls porcessos, mobimientos i anstituiçones políticas, esto ye, ls fenómenos políticos. Ajuda atrabeç de ls sous strumientos analíticos i teories a ua melhor cumprenson de ls sistemas políticos, l que bai porporcionar un melhor coincimiento i aperfeiçoamiento de ls sistemas políticos, i que bai premitir als cidadanos mais sclarecidos anterbenir na lhegitimaçon de l poder i partecipar de forma atiba na bida política de l Stados.

Relebáncia académica

Na Grécia Antiga, para Aristóteles la política deberie studar la pólis i las sues struturas i anstituiçones (la sue custituiçon i cunduta). Ye cunsidrado l pai de la ciéncia política, porque cunsiderou la política la ciéncia "maior", ó mais amportante de l sou tiempo. Criou, inda, un método de ouserbaçon que premitiu ua sistematizaçon i splicaçon de l fenómenos sociales. Preocupaba-se cun un gobierno capaç de garantir l bien-star giral (l bun gobierno).

Ne l seclo XVI, Maquiable i la sue obra dan ourige a la modernidade política. La sue preacupaçon era la criaçon dun gobierno eificaç que ouneficasse i secularizasse la Eitália. Defende un príncepe ó derigente de gobierno sin preacupaçones morales ó éticas, un derigente que nun mira a sensiblidades para atingir ls sous fines. La política, era assi la arte de gobernar, ó seia, ua técnica que premitisse al derigente ó gobernante alcançar ls fines andependientemente de l meios, nun bisa la rializaçon giral mas si pessonal. Antroduziu, inda, un método cumparatibo-stórico, fazendo cumparaçon antre dirigentes de la sue época i de épocas anteriores atrabeç de eisemplos. Antroduziu, tamien, i reforçou la amportança de l Stado i de la Anstituiçon Statal.

Na segunda metade de l seclo XVI, Jean Bodin scribe "República", obra que era tamien ua sistematizaçon i splicaçon de l fenómenos políticos. Dá tamien grande relebáncia a la eideia de soberanie de l Stado, ye cun base nesta teorie de soberanie de l Stado que Bodin cria l cunceito de soberanie (segundo l qual, l poder nun ten eigual na orde anterna i nin superior na orde sterna). Debide, antoce, l Stado an orde anterna i orde sterna i solo cunsidra un Stado soberano, se este fur superior nestas dues dimensones.

Ne l seclo XVIII, Montesquieu an pleno eiluminismo, difunde eideias políticas que ténen por base la açon houmana. Esta surge, assi, cumo alternatiba a las eideias de Aristóteles, chamando la atençon para la "natureza de las cousas". Percurou splicar la natureza de las cousas pulas sues idiossincrasias. Fui cun Montesquieau que la geografie de ls Stados ó la geopolítica se tornou un eilemiento amportante na análeze política. Antroduç l método cumparatibo de base geográfica. Faç la çtinçon antre república, monarquia i çpotismo, afirmando que este redadeiro deberie ser erradicado i afastado, na república l poder pertence al pobo ó a ua parte sclarecida deste, na monarquia l poder pertenece al monarca, ne l çpotismo, l poder pertence a un andebíduo, l déspota que goberna sin honra i que outeliza l terror i la bioléncia cumo forma de gobernaçon. Para erradicar l çpotismo, Montesquieu apersenta la teorie de la separaçon de poderes, de forma que l poder seia çcentralizado de las manos dua solo pessona para que nun l use an probeito própio. Resolbia-se anton l peligro de l çpotismo cula anstitucionalizaçon de la separaçon de poderes.

A partir de la segunda metade de l seclo XVIII, la ambestigaçon de l fenómenos políticos ampeçórun a perder terreno i a dar lhugar la ciéncias cumo la sociologie, l dreito i la eiquenomie. Ambora la ciéncia política nun tenga zaparecido.

La probá-lo stá l cuntributo dado por trés outores i pensadores de l seclo XIX. La. Comte (alertou para la necidade de analisar cun oubjetibidade ls fenómenos ó fatos políticos); Aleisis de Tocquebille (chama la atençon pa l studo de l sistema político norte-amaricano, na sue análeze antroduziu un cunjunto de antrebistas, l que le premitiu ua cumparaçon antre estas i eirradiar erros ó algua falha possible. Fazendo un quadro adonde apersentaba detalhadamente l sistema político norte-amaricano cumo se dua retrato se tratasse); Karl Marx (antroduç ua nuoba perspetiba de abordaige de l fenómenos políticos i de poder, ua beç que faç ua análeze de l punto de bista eiquenómico i social, l fenómeno político ye ua cunsequéncia de las relaçones de porduçon, i l regime político era l reflexo de la ourganizaçon de las fuorças pordutibas). Ye tamien nesta altura que surge las ciéncias políticas specializadas an detreminados fenómenos (eiquenomie política, dreito político, geografie política, etc.)

Ne ls finales de l seclo XIX la ciéncia política ye recoincida ne ls Stados Ounidos nas ounibersidades, cumo forma de cumbater l caciquismo ne l poder lhocal i la corrupçon ne ls partidos políticos.

Solo passado la Segunda Guerra Mundial, la ciéncia política buolta a ganhar relebo i a tornar-se tamien ua deciplina outónoma ne ls quadros de las ounibersidades ouropeias. Para alhá desso ganha fuorça la análeze de sistemas eileitorales, i tamien de l cumportamiento de l eileitorado.

Ls fenómenos que cuntribuíran pa l reforço de la ciéncia política fúrun la proliferaçon de ls sistemas democráticos, de ls partidos políticos, de ls mass média, de ourganizaçones anternacionales, pul própio sistema anternacional, etc. Estes fatos lhebórun al oumiento de studos subre estes assuntos, l que suscitou tamien ua maior proliferaçon de la ciéncia política (criaçon de la IPSA, associaçon adonde cientistas políticos çcutian las sues posiçones i que dou ourige la outras ourganizaçones subre la mesma temática)

La ciéncia política ne l Brasil

La ciéncia política brasileira anstitucionalizou-se hai relatibamente pouco tiempo. Inda an meados de ls anhos 1950, sou percipal beiclos era la Rebista Brasileira de Studos Políticos, inda assi eiditada pula Faculdade de Dreito de la Ounibersidade Federal de Minas Gerales (UFMG). La Associaçon Brasileira de Ciéncia Política (ABCP) solo fui fundada an 1986 i solo passou a atuar afatibamiente a partir de 1996.

Ls dous nomes fundadores centrales de la ciéncia política ne l Brasil son Fábio Wanderley Reis, de la UFMG, i Wanderley Guilherme de l Santos, de l Anstituto Ounibersitário de Pesquisas de l Riu de Janeiro (IUPERJ). Hoije, sob anfluéncia de las matrizes norte-amaricanas, la maior parte de la deciplina oupera cun modelos neo-anstitucionalistas i de "scolha racional", que estilizan fuortemente la açon política, seia reduzindo l númaro de atores ambolbidos (tipicamente, resumindo-los la "candidatos" i "eileitorado" ó la "eisecutibo" i "lhegislatibo"), seia eileminando la çcusson subre la formaçon de sues preferéncias. Ls modelos, assi, dízen respeito mais la si mesmos de l que al mundo rial sterno. Antre las eiceçones çtácan-se grupos de l Departamiento de Ciéncia Política de la UFMG, cun Leonardo Abritzer, anspirado pula teorie crítica habermasiana, i de l Anstituto de Ciéncia Política de la Ounibersidade de Brasília, cun Luis Felipe Miguel, que adota ua postura radical democrática pós-marxista.

Até hai pouco, nun habie ua publicaçon anstitucional de la Ciéncia Política brasileira, tal cumo la Amarican Political Science Rebiew ne ls Stados Ounidos. An márcio de 2007, la Associaçon Brasileira de Ciéncia Política publicou l purmeiro númaro de la Brazilian Political Science Rebiew. Inda assi, la publicaçon, que ye solo eiletrónica, inda stá lhoinge de se custituir an refréncia na deciplina. Atualmente, ls percipales artigos brasileiros de la ária son publicados nas rebistas Dados, de l IUPERJ, i Lhuna Nuoba, de l Centro de Studos de Cultura Cuntemporánea, de San Paulo; ó anton na Rebista Brasileira de Ciéncias Sociales, de la Associaçon Nacional de Pós-Graduaçon i Pesquisa an Ciéncias Sociales (ANPOCS). Las trés publicaçones ténen berson on-lhine, çponible an http://www.scielo.br.