Lingua Palica
| Lingua Palica Pāḷi
| ||
|---|---|---|
| Taxinomia: | lingua Indoeuropaea e familia Indoiranica | |
| Status: | unus e linguis medioindicis necnon Pracritis | |
| Sigla: | 1 pi, 2 pli, 3 pli | |
| Usus | ||
| Aevum: | saec. II a.C.n. – saec. IV vel V p.C.n. | |
| Situs: | India septentrionalis hodie lingua sollemnis Buddhismi Theravadae
| |
| Litterae: | Litterae Palicae | |
| Scriptura: | Devanagari, Sinhala, scripturae fere omnes Asiae meridionalis-orientalis, Latina | |
.png) | ||
Lingua Palica[1] (Pāḷi) est sermo medioindicus familiae Indicae, Sanscritae propinquissima, et consequenter etiam Latinae. Confer exempli causa morphologiam verbi:
- Pali: tanō-mi, tano-si, tano-ti, tanō-ma, tano-tha, tano-nti
- vs. Latine "teneō, tenes, tenet, tenemus, tenetis, tenent"
Ut in omnibus linguis medioindicis, multae formae in Pali remotae sunt: Dum Lingua Sanscrita imperfectum perfectumque cognoscunt, in Pali non sunt. Uniuntur in unum tempus: Praeteritum, exempli causa a-kas-a "fecit", ortum ex aoristo (augmentum + modificatio thematis verbi + terminationes personales speciales).
Sed systema casuum manet: Sunt nominativus et genitivus et dativus et accusativus et ablativus et locativus et instrumentalis et vocativus.
In Buddhismo, Pali est una ex nonnullis linguis sacris; Gautama Buddha ipse Linguam Pali locutus esse supponitur.
Notae
[recensere | fontem recensere]- ↑ "Palica lingua": Christianus Lassen, Institutiones linguae Pracriticae (Bonnae, 1837) (Textus apud Google Books) pp. 42, 60, 61; "litterae Palicae": ibid. p. iii
