Toen eind jaren 60 bleek dat het in 1966 geopende nieuwe gebouw van het Ludgercollege in Doetinchem, bij lange na niet voldoende zou zijn om de almaar groeiende toeloop van nieuwe leerlingen op te vangen, besloot men in 1970 een dependance te stichten in Silvolde.

Afgezien van het feit dat die vestigingsplaats niet zonder slag of stoot tot stand kwam, lag het voor de hand dat in déze richting werd gekozen voor het stichten van een nieuwe katholieke school voor HAVO/VWO. Het aantal leerlingen dat uit het zuidoostelijke deel van de Oude IJssel-streek naar Doetinchem fietste, buste of treinde, was immers zeer groot en nog steeds groeiende.

NOODBOUW
Vanwege de haast, de krapte in ’s rijks financiën en het feit dat ook hier een flinke groei voorzien was, werd gekozen voor een zogenaamd semi-permanent gebouw.
Zeg maar gerust noodbouw.
Een houten gebouw met een beperkte houdbaarheidswaarde, die, vanwege het feit dat er ook nog twee volledig geoutilleerde gymnastieklokalen bij voorzien waren, op maximaal 15 jaar was gesteld.
Uiteindelijk is onze schoolgemeenschap bijna 25 jaar  in deze noodbouw gehuisvest.
Het grote voordeel van deze accommodatie was wel, dat er vrolijk bijna ieder jaar weer een vleugel bijgebouwd kon worden. En dat gebeurde dan ook, tot eind jaren ’70.

ONSTUIMIGE GROEI
We begonnen in 1970 met een drietal jaargroepen: klas 1, 2 en 3. Bij elkaar meteen al  271 leerlingen en een docenten- en medewerkerscorps van 27 personen (waarvan slechts 12 van het Ludgercollege waren en de rest fris en fruitig afkomstig van hun opleiding of universiteit). Directeur was Herman Smeding.
Uit het feit dat het leerlingenaantal binnen tien jaar opliep tot ruim 1100 en dat de school toen over meer dan 80 personeelsleden beschikte, mag u concluderen dat een en ander vergezeld moet zijn gegaan van een aantal groeistuipen.
Ook de regio heeft moeten wennen aan het idee, dat er van het ene op het andere moment een onderwijsinstituut voor HAVO/VWO in haar midden was gedropt.
Een school die zich toch logischerwijs op een aantal terreinen onderscheidde van de in de diverse kernen (nog) aanwezige Mavo’s.

POSITIEF EN ACTIEF SCHOOLKLIMAAT
Maar groeistuip of niet, het Isala College (zo heette de school na 1 jaar, toen als zelfstandige officieel werd verdergegaan) onderscheidde zich vanaf het begin door haar relatief platte, leerlingvriendelijke organisatie. Ook werden de leerlingen vele mogelijkheden geboden om allerlei initiatieven te ontplooien voor een zo positief en actief mogelijke schoolperiode. Last but not least onderscheidde de school zich door bovengemiddelde doorstroom- en slaag-resultaten.
Vanaf het prille begin waren er leerlingengroepen die zich bezighielden met het organiseren van allerlei activiteiten voor en door leerlingen. De schoolkrant, weliswaar onder wisselende titels, was een voortdurende luis in de pels van de schoolgemeenschap. Themafeesten, uitgebreide carnavalsavonden, jaarlijkse toneel- of cabaretvoorstellingen, Kerstacties, acties voor goede doelen, kunstmanifestaties, voorspeelavonden (het latere Isala Musica), laatste schooldagen en noem maar op. Dit alles kon ontstaan in een klimaat waarin leerlingen werden aangemoedigd om naast hun doordeweekse schoolwerk ook nog kansen te pakken zich op allerlei andere, vaak kunstzinnige gebieden, te ontwikkelen.
Mooi is te constateren dat de in de 90’er jaren ontwikkelde initiatieven tot het zogenaamde internationaliseren nu ook meer dan vaste grond hebben gevonden in de huidige Isala-organisatie.

NATUURLIJKE OMGEVING
De beleidsbepalers van destijds hebben zich niet kunnen realiseren welke weldadige invloed de gekozen locatie op de gebruikers van het Isala College moet hebben gehad.
Natuurlijk was gekeken naar een zo centraal mogelijke ligging.
Als het echter om de leerlingenaantallen sec gaat, zou je kunnen stellen dat de vestigingsplaats wellicht nog wat meer in de richting van Ulft gekozen zou kunnen zijn.
Maar niemand kan toch ontkennen dat het Paasberggebied tussen Terborg en Silvolde om een heleboel redenen meer dan voortreffelijk is gebleken.
Zo’n natuurlijke, rustige en weidse omgeving is maar weinig scholen in Nederland gegeven.
We zijn er van overtuigd dat dit laatste letterlijk en figuurlijk in positieve zin van invloed is geweest op het schoolklimaat.
Wellicht mag ook geconstateerd worden dat de ‘natuurlijke setting’ van de leerlingen in de eerste drie jaar van het Isala, namelijk in heterogene H/V-klassen, ook van positieve invloed is geweest op het leer- en leefklimaat op school.

UITGEWOOND
Toen de termijn van afschrijving van het schoolgebouw werd genaderd, mocht gelonkt worden naar een mooi, in dit geval permanent, gebouw.
Wel, dat vroeg toch nog enig geduld, namelijk 9 jaar. In die periode werd overduidelijk waarom semipermanente bouw inderdaad slechts voor tijdelijk gebruik bedoeld is.
Lekkage, rot, problemen met formaldehydegas dat uit het spaanplaat vrijkwam, warmteverlies in de winter en warmtestuwing in de zomer, het zijn maar enkele van de problemen die speelden.
De indruk bestaat dat personeelsleden over het algemeen meer problemen met dit alles hadden dan de leerlingen. Maar toch konden die laatsten, als reünist, toch ook met gemak de hoeken van het gebouw noemen waar de rottende lucht altijd het meest pregnant was.

GEDULD BELOOND
Als we dan eindelijk in januari 1994 het op dezelfde plaats geprojecteerde nieuwe schoolgebouw kunnen betrekken, belanden we bij wijze van spreken van de hel in de hemel. Lex Drosten, vanaf 1989 de nieuwe rector van het Isala, heeft daarvoor, samen met een bouwcommissie jarenlang peentjes gezweet.
Het resultaat mag er zijn. Dat wordt twee jaar later onderstreept met het behalen van de nationale scholenbouwprijs. Kroon op al het verrichte werk en het betrachte geduld.
Groot strijdpunt met het ministerie was het te verwachten aantal leerlingen waarvoor het gebouw bedoeld was.
Dat de overheid onze prognose van destijds niet heeft gevolgd, blijkt uit het feit dat het nieuwe schoolgebouw nu al twee maal fors uitgebreid is en dat aan een derde keer niet te ontkomen valt. Hoewel, zelf zijn we toch ook wel een beetje verrast door de aantrekkingskracht die het Isala op de regio blijkt te hebben.

SCHOLENFUSIE
Belangrijk is ook nog te vermelden dat in 1998 een fusie heeft plaatsgevonden met de Bluemersmavo in Silvolde en S.G. De Wesenthorst in Ulft tot het Almende College.
Uniek aan dit samengaan van de drie scholen is dat vanaf het begin gekozen is voor de eigenheid van de drie afzonderlijke scholen en dat daarmee het effect van massaliteit vermeden is. Niet voor niets bestaan de drie locaties van het Almende College nog steeds onder hun oude eigennaam.
Daarover en over nog veel meer kunt u lezen in het vervolg op deze inleiding.

"Dat vervolg kon nog wel 'ns 'n poosje op zich laten wachten. Steven van Woerkom heeft het druk, of vindt in ieder geval dat hij het druk heeft...”

Steven van Woerkom