Elke zichzelf serieus nemende horrorfanaat is wel bekend met de eerste beelden van 28 Days Later. Cillian Murphy, zojuist wakker geworden in het ziekenhuis, zwerft eenzaam door de straten van Londen. Iedereen is verdwenen. Overal ligt afval. Met op de achtergrond de zwaarmoedige muziek van culthelden Godspeed You! Black Emperor probeert hij de situatie in context te plaatsen. 

Het lijkt of de wereld de adem inhoudt, angstig wachtend tot het gevaar zijn lelijke kop laat zien. Het publiek weet wat dat gevaar is (een virus dat mensen transformeert in agressieve zombies), Murphy tast nog in het duister. Slechts gekleed in zijn lullige ziekenhuispakje zoekt hij wanhopig naar een teken van leven.

Danny Boyle verhoogt het nerveuze realisme door gebruik te maken van een digitale camera. Het beeld is grof en intiem, kwalitatief vergelijkbaar met een huis-tuin-en-keuken camera. Je zou haast denken dat niet Boyle maar een minder bekende regisseur 28 Days Later draait en met een minimaal budget moest werken.

Het kan ook het filmwerk zijn van een toevallige voorbijganger. Of YouTuber die een virale hit ziet in de verwarde man op straat. Alleen jammer dat dat in de wereld van 28 Days Later niets meer uitmaakt. Alsof iemand zich nog bekommert om populaire internetfilmpjes.

De spanning komt tot ontlading als Murphy in een kerk naar antwoorden zoekt en daar stuit op een groep zombies. De naar mensenvlees snakkende monsters gillen de stilte kapot, Murphy moet rennen voor zijn leven. Horror gecombineerd met actie, een voorproefje van wat ons nog te wachten staat.

Nog voor 28 Days Later echt is begonnen heeft Boyle de toon gezet. En het wordt alleen maar beter. Zo doe je dat, een film starten.

Mijn Letterboxd-oordeel: 4.5