Jorge Rafael Videla

Jorge Rafael Videla

Biografía
Nacemento	2 de agosto de 1925 Mercedes, Arxentina
Morte	17 de maio de 2013 (87 anos) Marcos Paz, Arxentina
Causa da morte	parada cardiorrespiratoria
Lugar de sepultura	Pilar Memorial Cemetery (en)
Presidente da Nación Arxentina
29 de marzo de 1976 – 29 de marzo de 1981 ← Isabel Perón – Roberto Eduardo Viola →
Comandante en xefe Exército Arxentino
27 de agosto de 1975 – 31 de xullo de 1978
Chefe do Estado-Maior Conjunto das Forças Armadas (pt)
4 de xullo de 1975 – 27 de agosto de 1975
Chief of the Army General Staff (en)
1973 – 1975
Director Colégio Militar da Nação (pt)
1971 – 1973
Governor of Tucumán Province (en)
4 de agosto de 1970 – 3 de setembro de 1970
Executive officer (en)
1968 –
Datos persoais
Ideoloxía política	Militarismo e anticomunismo
Relixión	Catolicismo
Educación	Army War Academy (en) (1952–1954) Colégio Militar da Nação (pt) (1942–1944) Escola das Américas
Actividade
Lugar de traballo	Buenos Aires
Ocupación	político, oficial
Período de actividade	3 de marzo de 1942 - 13 de xullo de 1978
Partido político	military party (en)
Membro de	Military Junta (en)
Carreira militar
Lealdade	Arxentina
Rama militar	Exército Arxentino
Rango militar	tenente xeneral (1975–1985) general de divisão (pt)  (1975–1975) xeneral de brigada (1971–1975) Coronel (1966–1971) tenente coronel (1961–1966) Comandante (1958–1961) capitán (1952–1958) primeiro tenente (pt)  (1949–1952) Tenente (1947–1949) tenente de segunda (1944–1947)
Conflito	Operation Sovereignty (en)
Outro
Familia	Q5855772
Cónxuxe	Alicia Hartridge
Condenado por	Crime de lesa humanidade (1985)
Premios
(1979)  Colar da Orde de Isabel a Católica (1979)  Gran Cruz do Mérito Militar con distintivo branco (1976)  Condecoración Protector de los Pueblos Libres General José Artigas  Orde de Maio  Orden do Libertador Xeneral San Martín  Orde do Sol do Perú
Sinatura
Descrito pola fonte	Lista de Ditadores de SourceWatch

Videla na inauguración da Exposición Rural en Palermo, Buenos Aires, en 1976.

Jorge Rafael Videla, nado en Mercedes (Provincia de Buenos Aires) o 2 de agosto de 1925 e finado en Marcos Paz o 17 de maio de 2013, foi un militar arxentino que ocupou de facto a presidencia do seu país entre o 1976 e o 1981. Chegou ao poder nun golpe de estado que derribou á presidenta María Estela Martínez de Perón, exercendo unha cruel ditadura. O seu mandato estivo marcado por violacións dos dereitos humanos e por un conflito fronteirizo con Chile, que estivo a punto de virar en conflito armado. Despois da restauración da democracia, foi xulgado e condenado a prisión perpetua e perda do rango militar por varios crimes cometidos durante o seu goberno.

O golpe

O entón tenente-xeneral Videla foi nomeado Comandante en Xefe do exército pola presidenta María Estela Martínez de Perón, Isabelita, en 1974. Videla encabezou o golpe de estado de 24 de marzo de 1976 que substituíu a Isabelita por unha xunta militar, formada por el mesmo, representando o Exército, polo almirante Emilio Eduardo Massera (Mariña) e polo brigada xeneral Orlando Ramón Agosti (Forza Aérea), dando inicio ao autodenominado Proceso de Reorganización Nacional. Os militares arxentinos foran adestrados na famosa Escola das Américas, localizada en Panamá e financiada e dirixida polos Estados Unidos. O golpe militar formaba parte dun plan maior de golpes militares en toda América Latina co apoio da CIA e dos Estados Unidos.

O 29 de marzo asumiu a Presidencia da Nación, que ocuparía ata ser substituído polo xeneral Roberto Viola en 1981, polo forte desgaste público da súa imaxe e diverxencias no seo da cúpula militar.

Dereitos humanos

As violacións dos dereitos humanos durante a ditadura foron frecuentes e gravísimas. O plano de represión sistemática da oposición política e ideolóxica, combatida como subversión, foi un dos elementos chave na imposición e desenvolvemento do Proceso de Reorganización. No curso deste, a supresión do dereito á ampla defensa, os encarceramentos ilegais, as torturas e os asasinatos de opositores foron feitos comúns, sobre todo nos núcleos urbanos de maior presenza estudantil.

Durante o goberno de Raúl Alfonsín instituíuse a CONADEP (Comisión Nacional de Persoas Desaparecidas) para investigar e documentar o sucedido. Con base nos achados da mesma, Videla e outros membros do goberno militar foron condenados pola xustiza.

O conflito con Chile

Durante o réxime militar, o conflito limítrofe entre Arxentina e Chile sobre a soberanía sobre tres illas na canle de Beagle (Picton, Lennox e Nueva) estaba pendente de resolución e sometido ao laudo da coroa británica.

En 1977 ditouse unha resolución desfavorábel á Arxentina, o que provocou unha reacción inmediata do goberno militar. A guerra pareceu inminente no ano de 1978, e a tensión non diminuíu ata a intervención da Santa Sé. O Papa Xoán Paulo II abriu un novo proceso de mediación, nomeando como o seu representante persoal o cardeal Antonio Samoré, o que permitiu a desmobilización das tropas. O conflito non se resolvería ata a sinatura do Tratado de Paz e Amizade de 1984. Hoxe a soberanía chilena sobre as illas é indiscutíbel.

A política económica

José Alfredo Martínez de Hoz dirixiu a economía durante toda a presidencia de Videla. As súas medidas económicas, baseadas na apertura dos mercados e no desmantelamento da lexislación laboral vixente, contribuíron ao desmantelamento dos sindicatos e a polarización das diferenzas de clase. Mesmo Martínez de Hoz, negando posteriormente a súa implicación coas actividades represivas do Proceso, argumentou que foran necesarias para conter o descontento popular cos resultados económicos. Debido á eliminación das barreiras tarifarias, a caída da produción industrial e o saldo negativo da situación exterior da Arxentina durante o Proceso, o valor nominal da débeda externa multiplicouse por catro.

A súa relación coa xustiza

Como resultado das tensións entre as tres forzas armadas pola repartición do poder, Videla foi afastado do cargo. Foi substituído na presidencia polo Xefe do Estado Maior do Exército, xeneral Roberto Viola.

Dous anos despois de restablecerse o réxime democrático na Arxentina en 1983, foi xulgado e declarado culpable do asasinato e o desaparición de miles de cidadáns durante a súa xestión presidencial. Foi sentenciado á prisión perpetua e perda da patente militar en 1985. A Cámara Federal Criminal e Correccional considerouno penalmente responsábel por numerosos homicidios cualificados, 504 privacións ilegais da liberdade cualificadas, aplicacións de torturas, roubos cualificados, falsidades ideolóxicas, falsificacións de documentos públicos, usurpacións, escravitude, extorsións, secuestros extorsivos, supresión de documentos, subtraccións de menores, e torturas seguidas de morte. A sentenza foi confirmada pola Corte Suprema de Xustiza en 1986.

Videla pasou só cinco anos preso. En 1990, o entón presidente Carlos Saúl Menem fixo uso da facultade presidencial do indulto para ditar a súa liberación, xunto coa doutros membros de xuntas militares e xefes da policía da Provincia de Buenos Aires, e do dirixente montonero Mario Eduardo Firmenich.

En 1998 Videla regresou á prisión, aínda que por curto período, pois un xuíz determinara que as cuestións de subtracción de menores durante a chamada Guerra Sucia constituían crime de lesa humanidade, e polo tanto imprescritíbeis. Pasou 38 días na Prisión de Caseros ata que lle foi concedido o dereito á prisión domiciliar pola súa idade avanzada. A causa encóntrase aínda aberta.