Województwo lubuskie

Pierwszy kościół w Babimoście zbudowano zapewne już w XIII w. Informacja o nim, w źródłach pisanych pojawia się w 1334 r. Obiekt ten był drewnianą budowlą, tak samo jak późniejszy, wzniesiony w XVII w. kościół pw. św. Katarzyny posiadający dodatkowo murowaną zakrystię. Po pożarze z 1730 r., który nawiedził miasto, w miejscu starego kościoła wzniesiono obecną świątynię pw. św. Wawrzyńca. Obiekt zbudowany został w latach 1734-1740 dzięki fundacji Adama Ponińskiego kasztelana poznańskiego i starosty babimojskiego. Późnobarokowa fasada została częściowo przekształcona (w górnej partii wieżowej po pożarze w 1833 r.)  w stylu klasycystycznym. Przed II wojną światową babimojska parafia kanonicznie należała do Prałatury Pilskiej. Działania II wojny światowej nie przyczyniły się do większych zniszczeń. Po wojnie kościół znalazł się w granicach Administracji Apostolskiej w Gorzowie Wlkp. Od 1992 r. należy do diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej. Kościół odnawiany był w roku 1888, 1939 i latach 1962-1963. Obecnie trwają prace konserwatorskie przy poliptyku sulechowskim, autorstwa warsztatu Mistrza z Gościeszowic. Kościół posiada zróżnicowany detal architektoniczny, zaś w samym obiekcie zachowało się interesujące historyczne wyposażenie. Kościół pw. św. Wawrzyńca w Babimoście położony w południowo-zachodniej części miasta, tuż przy placu rynkowym. Teren wokół kościoła otoczony jest ceglanym murem z bramą wjazdową. Na działce przed kościołem znajduje drewniany krzyż oraz dzwonnica z trzema dzwonami. Świątynia to murowana, trójnawowa bazylika, fasadą zwrócona ku wschodowi z prezbiterium o półkolistym zamknięciu. Wejście do kościoła ujęte barokowym portalem z flankującymi pilastrami. Front świątyni z dwiema czworobocznymi wieżami zwieńczonymi dachami wielospadowymi. Fasadę kościoła zdobią, umieszczone we wnękach wież figury, św. Wojciecha i św. Stanisława. Korpus główny nakryty jest dachem dwuspadowym, a prezbiterium półkolistym. Nad nawami położono dachy pulpitowe. Wnętrze kościoła przykryte sklepieniami kolebkowo- krzyżowymi. Nawy boczne zdobione są dekoracją stiukową, a ściany wewnątrz barokowymi pilastrami. Wnętrze świątyni dopełnia barokowe wyposażenie. Najstarszym elementem wystroju kościoła jest zachowany fragmentarycznie późnogotycki poliptyk z 1499 r. z warsztatu Mistrza z Gościeszowic. Ołtarz ten zbudowano na zlecenie proboszcza z Sulechowa, Gabriela Rittera, a do Babimostu przeniesiono go w 1866 r. W skład pozostałego wyposażenia kościoła wchodzą m.in.: trzy barokowe ołtarze z czasów budowy świątyni, rzeźby i obrazy z XVII i XVIII w., ławki, konfesjonały i neobarokowa ambona wszystkie wykonane w 1887 r. oraz cztery ornaty, z których dwa datowane są na I ćw. XVI w.

Dodał: Wiesław Smyk, 2024-11-27 15:13:28

więcej

W roku 1780 wzniesiono w miejscowości kościół protestancki. Prawdopodobnie nie był otynkowany. Położenie tynku służyło nadaniu nowego charakteru budowli – pewnej barokizacji poprzez wprowadzenie rytych boniowań na narożnikach oraz obramień okiennych i drzwiowych w formie prostych opasek z kluczami. Takie postępowanie nie było odosobnione i znajduje analogie w szeregu realizacji, gdzie wcześniejsze kościoły zyskują nową szatę poprzez wykończenie tynkarskie. Rozwiązanie to szczególnie popularne było na Śląsku w dobie rozwoju renesansowego sgraffita. O dalszych losach budowli nie posiadamy informacji. Kościół w Gądkowie Małym założono na rzucie prostokąta, wewnątrz którego wprowadzono podział na część zachodnią, w obrębie której wydzielono przedsionek, zakrystię i pomieszczenia gospodarcze, oraz znacznie większą część wschodnią przeznaczoną na odprawianie nabożeństw. Z trójspadowego dachu, po stronie zachodniej, wyprowadzono niską drewnianą wieżę nakrytą spłaszczonym hełmem zwieńczonym krzyżem. Elewacje kościoła otynkowano, pomalowano na biało a opaski okienne i narożniki podkreślono ciemnym kolorem. Do wnętrza prowadzi wejście umieszczone na osi elewacji zachodniej. Pierwotnie istniało także wejście w elewacji południowej, jednakże zostało ono zamurowane w okresie powojennym a nowa wyprawa tynkarska zatarła czytelność rozwiązania. W elewacjach bocznych wprowadzono po dwa otwory okienne zamknięte łukiem odcinkowym. Konstrukcja okien i ich szklenie jest współczesne, wykrój nie odpowiada dawnemu, który był zgodny z linią zamknięcia otworu okiennego. Salowe wnętrze przekryte jest płaskim stropem z podsufitką. Przy zachodniej ścianie nawy zachowana się empora wsparta ma masywnych słupach. Balustradę empory wygięto w części środkowej delikatnym łukiem w kierunku wnętrza. Ołtarz jest współczesny. Na bogate barokowe wyposażenie kościoła składał się dawniej szereg siedzisk w tym loża patronacka, a także ołtarz ambonowy i chrzcielnica. Po wojnie kościół został przejęty przez społeczność polską wyznania katolickiego i poświęcony 26 sierpnia 1945 r. jako kościół filialny parafii pw. Matki Bożej Bolesnej w Gądkowie Wielkim. W okresie tym działania o charakterze budowlanym ograniczone były do położenia nowej posadzki w przedsionku, wprowadzenia nowej stolarki drzwiowej, częściowej wymiany stolarki okiennej. Wówczas też położono blachę na wieży kościoła a na nawie wymieniono pokrycie. Najistotniejszą zmianę stanowiło zamurowanie otworu wejściowego w ścianie południowej i otworu okiennego w ścianie wschodniej. Wiązało się to z reorganizacją wnętrza dla potrzeb wyznania katolickiego. Prace te przeprowadzono w latach 70. i 80. ubiegłego stulecia. Wówczas też prawdopodobnie zlikwidowano iglicę wieży. Kolejne remonty prowadzono przy elewacjach. Wykonano nowe tynki, jednak na narożnikach ścian i wokół otwór okiennych i drzwiowych wprowadzono ciemne opaski. Doprowadziło to do zatarcia dawnego charakteru obiektu. Karta zabytku:

Dodał: Patz Gall, 2024-11-22 22:02:15

więcej

Kościół zaprojektowany przez Friedricha Augusta Stülera, architekta królewskiego Prus. Wygląd architektoniczny kościoła, który jest podobny do bizantyjskiej i romańskiej architektury, powstał prawdopodobnie pod wpływem podróży do Włoch, którą Stüler odbył z rozkazu króla Fryderyka Wilhelma IV. Podróż ta miała dać wgląd we włoską architekturę sakralną.Poświęcenie świątyni odbyło się 29 kwietnia 1856 r. Kościół przed poświęceniem wyposażony został w ołtarz, chrzcielnicę, ambonę, żyrandole, lichtarze ołtarzowe, a w następnym roku – 1857 w organy. Dwa nowe dzwony sprowadzono 22 maja 1873 r. Ponadto Królowa Elżbieta ofiarowała biblię ołtarzową. W ścianie prezbiterium wmurowano żeliwny relief przedstawiający wieczerzę (na wzór Leonarda da Vinci). Kościół w 1921 r. oprócz już wspomnianego wyposażenia posiadał jeszcze cynową figurę apostoła, obraz ukrzyżowania wykonany przez Carla Gottfrieda Pfannschmidta w roku 1890. (obraz ten znajduje się obecnie na plebanii). W zakrystii znajdowały się: barokowy, rzeźbiony krzyż, litografia starego kościoła i obraz przedstawiający stary kościół bez wieży, trzy dzwony o średnicy 98, 74, 65cm odlane w latach 872 i 1874, przez Fryderyka Gruhl z Kleinwelka. Kościół w 1939 r. należał do parafii ewangelickiej, a przynależał do prowincji kościelnej Berlin-Brandenburg. Od roku 1945 kościół należy do parafii rzymskokatolickiej. W latach 70 XX w. przeprowadzono ogólny remont kościoła, wymieniono pokrycie dachu na blachę ocynkowaną, wymieniono również posadzki i żyrandole, zlikwidowano empory boczne. Na początku lat 90 XX w. wykonano gładki tynk na filarach (wewnątrz kościoła). Witraż znajdujący się w okrągłym otworze nad prezbiterium, przedstawiający krzyż, zastąpiono nowym z wizerunkiem Matki Boskiej. Karta zabytku:

Dodał: Patz Gall, 2024-11-22 17:26:45

więcej

"Pałac jest budowlą założoną na planie prostokąta z tarasem przy fasadzie i werandą przy elewacji ogrodowej. Obiekt posiada wysoki dach czterospadowy z wystawkami. W elewację frontową jest wkomponowany ryzalit, który wieńczy nieduży taras, a w części dachowej facjata. Portal wejściowy mieści się w ryzalicie. We wnętrzu budynku, który po 1945 roku został znacznie przekształcony w związku z dostosowaniem go do potrzeb technikum Rolniczego, zachowała się jedynie częściowo historyczna stolarka okienna i drzwiowa oraz snycerka klatek schodowych. Pałac wraz z pozostałymi elementami założenia znajduje się obecnie w rękach prywatnych." 

Dodał: Dana , 2024-11-18 16:33:52

więcej

Postawiony w 2. poł. XIX w., na miejscu starszego – neogotycki. Jest budowlą murowaną z cegły, jednonawową, z trójbocznie zamkniętą absydą prezbiterialną, z wysmukłą wieżą od zachodu.

Dodał: Patz Gall, 2024-11-10 23:20:27

W lesie przed miastem, po lewej stronie drogi nr 27 z Zielonej Góry stoi do dziś obelisk, który warto zobaczyć. Upamiętnia mord z 17 czerwca 1739 r. Mały oddział - czterech rosyjskich dragonów z dwoma oficerami na czele - wykonujący tajną misję zatrzymał w tym miejscu pocztowy dyliżans. Jeden z pasażerów otrzymał polecenie opuszczenia powozu, po czym carski oficer odprowadził go pomiędzy drzewa i zamordował. Zginął wówczas dyplomata, Szkot na służbie szwedzkiego króla, baron Malcolm Sinclair (1690-1739). Wracał przez austriacki Śląsk po wypełnieniu poselskiej misji w Konstantynopolu, gdzie omawiał warunki współdziałania Szwecji z Turcją w planowanej wojnie z Rosją.

Szwecja, która po zakończeniu wojen północnych (1700-1721) utraciła pozycję mocarstwa europejskiego na rzecz rosnącej w siłę Rosji, nie od razu pogodziła się z porażką. Sztokholm podjął jeszcze jedną próbę odzyskania utraconych ziem, wypowiadając Petersburgowi wojnę w 1741 r. Szwedzi i w tej próbie ponieśli klęskę. Dla Polaków ciekawostką jest fakt, że w akcie wypowiedzenia owej wojny za jedną z przyczyn jej rozpoczęcia uznano wydarzenie, do którego doszło pod Nowogrodem Bobrzańskim.

W miejscu, gdzie doszło do zabójstwa, po raz pierwszy postawiono pomnik w 1909 r. Po 1945 r. został zdewastowany. W 2002 r. monument odnowiono. Przy dźwiękach najprawdziwszych szkockich dud, z udziałem pracowników szwedzkiej ambasady i członków rodziny Sinclairów, m.in. Malcolma Sinclaira (!) - para brytyjskiej Izby Lordów - dokonano ponownego odsłonięcia pomnika. Szkockim obyczajem kamienny obelisk pokropiono odrobiną szkockiej whisky - dla spokoju ducha zamordowanego posła. Dziś stanowi atrakcję turystyczną Nowogrodu Bobrzańskiego.

Świątynia barokowa, wzniesiona w 1713 roku przez Daniela Lichta z Krosna Odrzańskiego. Powstał dzięki fundacji Anny Eleonory von Luck, wdowy po właścicielu Tarnawy z rodziny von Zettritz. Na początku XX wieku odnowiono empory oraz ołtarz. Jest to budowla założona na rzucie ośmioboku, z wyodrębnioną po stronie wschodniej półkolistą zakrystią. Pokryty jest ośmiospadowym dachem mansardowym, zwieńczonym drewnianą latarnią natomiast zakrystia daszkiem czterospadowym. We wnętrzu zachowały się jednokondygnacyjne empory wsparte na drewnianych filarach. W centralnej partii sklepienia widnieje płaskorzeźbiona rozeta z dwoma herbami inicjałami fundatorki świątyni i datą rozpoczęcia budowy „1712”. Elementami zabytkowego wyposażenia są: barokowy ołtarz z obrazami Ostatnia Wieczerza i Ukrzyżowanie Chrystusa oraz ławki i dzwon z 1900 roku. W 2001 roku został wykonany remont dachu. Karta zabytku:

Dodał: Patz Gall, 2024-11-01 20:42:02

więcej

Stara lipa na wschowskim cmentarzu, tzw. lipa Herbergera - pod nią pochowany jest wg legendy tutejszy pastor Valerius Herberger (1562-1627), sławny teolog luterański, pisarz, twórca tekstów do pieśni kościelnych. Jak wieść głosi, jednocześnie z jego pochówkiem posadzono lipę (korzeniami do góry!); pod nią pastor miał doczekać dnia Sądu Ostatecznego. Fakt, że drzewo osiągnęło pokaźne rozmiary, świadczył o sile wiary ewangelików. Według tradycji trójpienność lipy nawiązuje do Trójcy Świętej.

Dodał: Dana , 2024-10-28 18:08:39

więcej

Lapidarium Rzeźby Nagrobnej we Wschowie jest oddziałem Muzeum Ziemi Wschowskiej. Obejmuje obszar trzech historycznych cmentarzy: staromiejskiego cmentarza ewangelickiego założonego w 1609 r., nowego cmentarza ewangelickiego z 1630 r. i cmentarza katolickiego z ok. 1805 r. W marcu 1965 r. Wojewódzki Konserwator Zabytków w Zielonej Górze podjął decyzję o wpisaniu do rejestru zabytków kaplicy cmentarnej położonej w części katolickiej, a w styczniu 1972 r. 142 płyt epitafijnych i wolnostojących nagrobków z XVII-XIX w., znajdujących się w najstarszej części nekropoli. W 1973 r. Prezydium Powiatowej Rady Narodowej we Wschowie zdecydowało o rozpoczęciu prac porządkowych, a Ministerstwo Kultury i Sztuki wyznaczyło kompleks wschowskich cmentarzy na pierwsze mające powstać w Polsce lapidarium cmentarne. W latach 1978-1981 prowadzono pod nadzorem A.M. Wieczorkowskiego prace porządkowe i wstępne prace konserwatorsko-adaptacyjne, których celem było utworzenie otwartego muzeum rzeźby i architektury nagrobnej. Dnia 26 X 1982 r., uchwałą Rady Narodowej Miasta i Gminy Wschowa, przekazano Muzeum Ziemi Wschowskiej w użytkowanie i nadzór teren Lapidarium Rzeźby Nagrobnej. 17 III 2006 r. Lubuski Wojewódzki Konserwator Zabytków wydał decyzję o wpisaniu do rejestru zabytków całego terenu cmentarzy, a 14 II 2008 r. o wpisaniu czterech kaplic grobowych z XVIII i XIX w.

Fragment opisu ze strony

Dodał: atom, 2024-10-28 17:45:43

więcej