ابزار

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی

آوایش

• /اَبزار/

اسم

ابزار (ابزار)‎

1. وسیله‌ای که به یاری آن بتوان کاری انجام داد. افزار، آلت، وسیله، مایه.
2. (ساختمان): نوار باریک گچ بری در قسمت بالای دیوار و نزدیک سقف یا در هر جای سطح آن.
3. نقش تزیینی برجسته یا فرورفته روی چوب. کشو که زیر سقف از گچ بر گیلوئی کنند یا ابزارهای دستی. ابزارها و آلت‌هایی که در کارهای دستی بکار می‌رود.
4. آنچه از ادویه که برای خوشبو کردن در غذا ریزند مانند فلف، زردچوبه، دارچین.
5. آنچه برای پختن در ديگ کنند ( بجز ادويه خشک که آنرا توابل گويند ) يا ديگ ابزار . آنچه بدان طعام خوشبو کنند.

---

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ لغت معین