بی‌خدایی یک موضع فلسفه است که یا عدم وجود خدا را می‌پذیرد یا خداباوری را رد می‌کند. این معمولاً با ندانم‌گرایی مقایسه می‌شود، که مدعی است (فارغ از باور) غیرممکن است که به وجود یا عدم وجود خدا(یان) مطمئن باشیم. در تعریف کلی، بی‌خدایی نبود باور به خدایان است، که گاهی ناخداباوری خوانده می‌شود. هرچند گمان می‌شود اکثر بی‌خدایان باید بی‌دین باشند، برخی ادیان مثل بودیسم هم باورهای بی‌خدایانه دارند. بسیاری از کسانی که خود را بی‌خدا توصیف می‌کنند دغدغه‌ها و شک‌گرایی مشترکی نسبت به ادعاهای فراطبیعی دارند، و به فقدان شواهد تجربی برای وجود خدایان استناد می‌کنند. برهان‌های دیگر بی‌خدایی فلسفی، اجتماعی یا تاریخی هستند. اگرچه بسیاری از کسانی که خود را بی‌خدا توصیف می‌کنند به فلسفه‌های سکولار از جمله انسان‌گرایی، خردگرایی و طبیعت‌گرایی گرایش دارند، برای بی‌خدا بودن نیازی به پایبندی به هیچ ایدئولوژی یا مجموعه رفتارهای خاصی نیست. واژه بی‌خدا در ابتدا به عنوان صفتی تحقیرآمیز به کسانی که به وجود خدا معتقد نیستند یا با بنیاد دینی مشکل دارند سرچشمه گرفت، ولی با با گسترش اندیشه آزاد، شک‌گرایی علمی و نقد دین، این واژه به تدریج مفهوم خاص‌تری پیدا کرد و توسط شماری برای توصیف خود استفاده شد.
بی‌خدای ضمنی شخصی است که به خدا باور ندارد، اما صراحتاً درستی خداباوری را نفی یا انکار نمی‌کند. اصلاً لازم نیست که بی‌خدای ضمنی با ایدهٔ خدا آشنایی داشته باشد. برای مثال، شخصی که هیچ آشنایی با باور خداباوری ندارد، نه به خدا اعتقاد ندارد و نه منکر وجود چنان موجودی می‌شود. انکار مستلزم چیزی است که انکار شود، و کسی نمی‌تواند بدون اینکه اول بداند خداباوری چیست، آن را انکار کند. بارون دولباخ در سال ۱۷۷۲ با ایده‌ای مشابه ادعا کرده‌است: «همهٔ کودکان در هنگام تولد بی‌خدا هستند، آنها ایده‌ای از خدا ندارند».
...که لغت بی‌خدایی به شکل مدرن در فرانسه قرن شانزدهم از athéisme ریشه گرفته‌است.
...که نزدیک به یک سوم جمعیت نیوزیلند، وابستگی به دین خاصی اعلام نکرده‌اند، شامل رهبران هر دو جناح سیاسی.
...که در ۱۷۴۵ ویلیام کلگهورن مقام خود را در دانشگاه ادینبرو برد، زیرا حریف او دیوید هیوم(در تصویر) توسط شورای شهر فردی بی‌خدا، اخلاق‌ستیز و شک‌گرا توصیف شده بود.
ادیان و مذاهب علت اساسی جنگ‌ها و مخالفت با اندیشه‌های فلسفی و تحقیقات علمی هستند. کتاب‌هایی که به نام مقدس آسمانی معروف‌اند، کتب خالی از ارزش و اعتباراند و آثار کسانی از قدما مانند افلاطون و ارسطو و سقراط خدمت مهم‌تر و مفید‌تری به بشر کرده است.
