Νόμος των υπόπτων
- Σημείωση: Αυτό το διάταγμα δεν πρέπει να συγχέεται με τον Νόμο της Γενικής Ασφάλειας (Γαλλικά: Loi de sûreté générale), επίσης γνωστό ως «Νόμος των υπόπτων», που θεσπίσθηκε από τον Ναπολέοντα Γ' το 1858 και προέβλεπε φυλάκιση για οποιασδήποτε απόπειρα εναντίωσης καθώς και τη σύλληψη και απέλαση, χωρίς δίκη, ατόμων που καταδικάστηκαν για πολιτικά αδικήματα από το 1848.
Ο Νόμος των Υπόπτων (Γαλλικά: Loi des suspects) ή Νόμος περί Υπόπτων, ήταν ένα διάταγμα που ψηφίστηκε από τη Συμβατική Εθνοσυνέλευση στις 17 Σεπτεμβρίου 1793, κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης. Θεωρείται η αρχή της περιόδου της Τρομοκρατίας [1]καθώς σηματοδότησε μια σημαντική αποδυνάμωση των ατομικών ελευθεριών που οδήγησαν στην «επαναστατική παράνοια» που σάρωσε τη Γαλλία.[2]
Ο νόμος διέταζε τη σύλληψη όλων των αναγνωρισμένων και των ύποπτων εχθρών της Επανάστασης, και στόχευε συγκεκριμένα σε ανυπότακτους παλιούς ευγενείς, εμιγκρέ, δημόσιους υπαλλήλους που απομακρύνθηκαν ή τέθηκαν σε αναστολή από την υπηρεσία τους, αξιωματικούς που ήταν ύποπτοι για προδοσία και προμηθευτές αγαθών.
Το διάταγμα διήρκεσε έως τις 28 Ιουλίου 1794, όταν τέθηκε σε αχρηστία μετά την πτώση του Ροβεσπιέρου, κύριου ηγέτη της Τρομοκρατίας.
Ιστορικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο νόμος περί υπόπτων, στην πραγματικότητα ήταν ένα διάταγμα παρά ένας νόμος και βασίστηκε σε πρόταση των Φιλίπ-Αντουάν Μερλέν ντε Ντουαί και Ζαν Ζακ Ρεζίς ντε Καμπασερές, που εγκρίθηκε από τη Συμβατική της Γαλλικής Πρώτης Δημοκρατίας. [3] Συμπλήρωσε έναν παλαιότερο νόμο της 10ης Μαρτίου 1793, ο οποίος δημιούργησε τα Επαναστατικά δικαστήρια, αλλά περιείχε έναν πολύ γενικό ορισμό των υπόπτων.
Ήδη πριν από τη θέσπισή του, οι ανυπότακτοι αντιδημοκρατικοί καθολικοί ιερείς φέρονταν ως ύποπτοι μοναρχικοί με το διάταγμα της 17ης Νοεμβρίου 1791. Από τις 10 Αυγούστου 1792, όταν η συνταγματική βασιλεία του Λουδοβίκου ΙΣΤ' τέθηκε σε αναστολή από τη Νομοθετική Συνέλευση, αυτοί οι ιερείς, καθώς και οι γονείς των εμιγκρέ, είχαν κυνηγηθεί, απελαθεί, φυλακιστεί, και μερικές φορές δολοφονήθηκαν από τους Αβράκωτους.
Ο όρος ύποπτος ήταν στην καθημερινή διάταξη μέχρι το 1793, αλλά δεν είχε οριστεί συγκεκριμένα. Οι ριζοσπαστικοί τομείς του Παρισιού και οι λέσχες επανειλημμένα ζητούσαν τη σύλληψη αυτών των υπόπτων, αλλά η Συμβατική απέτυχε να ενεργήσει αποφασιστικά. [4]
Ο νόμος περί υπόπτων κρίθηκε αναγκαίος καθώς μαίνονταν ο εμφύλιος πόλεμος της Βανδέας και συγχρόνως είχαν εξεγερθεί οι 60 από τους 83 νομούς της Γαλλίας (Ομοσπονδιακές εξεγέρσεις). Συζητήθηκε τελικά μετά την εισβολή των τομέων του Παρισιού στη Συμβατική στις 5 Σεπτεμβρίου. Σκοπός του ήταν να ορίσει συγκεκριμένα ποιος έπρεπε να συλληφθεί και να προσαχθεί ενώπιον του Επαναστατικού δικαστηρίου.
Στην Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας δόθηκε ευρεία εξουσία σύλληψης και τιμωρίας. Για λογαριασμό της, οι επαναστατικές επιτροπές επαγρύπνησης, που συγκροτήθηκαν με νόμο της 21ης Μαρτίου 1793, ήταν υπεύθυνες για την κατάρτιση καταλόγων υπόπτων και για την έκδοση ενταλμάτων σύλληψης. Οι πολίτες όφειλαν να εφοδιασθούν με πιστοποιητικά καλού πολίτη, που βεβαίωναν τα ορθά πολιτικά φρονήματα του κομιστή. [5]
Η διάσημη φράση «Εκείνοι που δεν έκαναν τίποτα ενάντια στην ελευθερία, δεν έχουν κάνει επίσης τίποτα γι 'αυτήν», που συχνά αποδίδεται λανθασμένα στο νόμο περί υπόπτων, ήταν τμήμα μιας διάταξης της Κομμούνας του Παρισιού στις 11 Οκτωβρίου 1793 που όριζε σε ποιους δεν θα έδιναν πιστοποιητικό καλών φρονημάτων. [6]
Απόσπασμα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Διάταγμα που διατάζει τη σύλληψη υπόπτων.
17 Σεπτεμβρίου 1793.
Η Συμβατική Εθνοσυνέλευση, αφού άκουσε την έκθεση της νομοθετικής της επιτροπής σχετικά με τη μέθοδο εφαρμογής του διατάγματος της 12ης Αυγούστου, ορίζει τα εξής:
Άρθρο I. Αμέσως μετά τη δημοσίευση αυτού του διατάγματος, όλοι οι ύποπτοι που βρίσκονται στο έδαφος της Γαλλικής Δημοκρατίας, και που εξακολουθούν να είναι ελεύθεροι, θα τεθούν υπό κράτηση.
ΙΙ. Θεωρούνται ως ύποπτα άτομα:
1º Εκείνοι που, είτε από τη συμπεριφορά τους, είτε από τις σχέσεις τους, είτε από τα λόγια τους είτε από τα γραπτά τους, έχουν αποδείξει ότι είναι οπαδοί της τυραννίας ή των ομοσπονδιακών εξεγέρσεων, και εχθροί της ελευθερίας.
2º Όσοι δεν μπορούν να δικαιολογήσουν, με τον τρόπο που ορίζει το διάταγμα της 21ης Μαρτίου, τα μέσα διαβίωσής τους και την απαλλαγή από τα πολιτικά τους καθήκοντα.
3º Εκείνοι στους οποίους δεν δόθηκε πιστοποιητικό καλού πολίτη.
4º Δημόσιοι υπάλληλοι που τα καθήκοντά τους έχουν ανασταλεί ή έχουν απολυθεί από τη Συμβατική Εθνοσυνέλευση ή τους επιτρόπους της και δεν έχουν επανέλθει, ιδιαίτερα εκείνοι που απολύθηκαν ή θα έπρεπε να είχαν απολυθεί βάσει του νόμου της 14ης Αυγούστου.
5º Πρώην ευγενείς, με τους συζύγους, τις συζύγους, τους πατέρες, τις μητέρες, τους γιους ή τις κόρες τους, τους αδελφούς ή τις αδελφές τους, και οι πράκτορες των εμιγκρέ, οι οποίοι δεν έχουν επιδείξει με συνέπεια τη δέσμευσή τους στην Επανάσταση.
6º Όσοι έχουν μεταναστεύσει κατά τη διάρκεια του διαστήματος μεταξύ της 1ης Ιουλίου 1789 και της δημοσίευσης του νόμου της 8ης Απριλίου 1792, ακόμη και αν έχουν επιστρέψει στη Γαλλία εντός της προθεσμίας που όριζε ο εν λόγω νόμος, ή νωρίτερα.
III. (κ.λπ.) [7]
Τέλος του νόμου
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο νόμος περί υπόπτων τέθηκε σε αχρηστία τον Ιούλιο του 1794, με την πτώση του Ροβεσπιέρου, που σήμανε το τέλος της περιόδου της Τρομοκρατίας. Οι επαναστατικές επιτροπές των τομέων, που ήταν υπεύθυνες για την πρακτική άσκηση καταστολής, αντικαταστάθηκαν στις 24 Αυγούστου από τις επαναστατικές επιτροπές επαγρύπνησης υπό την εποπτεία των περιφερειακών επιτροπών.[8] Ο νόμος καταργήθηκε επίσημα τον Οκτώβριο του 1795, μια μέρα πριν την εγκαθίδρυση του Διευθυντηρίου την 1η Νοεμβρίου 1795.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Principal Dates and Time Line of the French Revolution
- ↑ Jean Tulard, Jean-François Fayard, & Alfred Fierro, Histoire et Dictionnaire de la Révolution française, Éd. Bouquins-Robert Laffont, 1997, ISBN 978-2-221-04588-6
- ↑ . «Événemens révolutionnaires. — Séances de la Convention.- Loi des suspects,».
- ↑ Kennedy, Michael (2000). 1793 - 1795. Berghahn Books. pp. 73–75. ISBN 9781571811868.
- ↑ . «assistancescolaire.com/La Terreur et la loi des suspects».
- ↑ Cahiers de doléances des artisans de Pont-l'Abbé/Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 02/12/1998
- ↑ . «Décret qui ordonne l'arrestation des Gens suspects».
- ↑ Claude Mazauric, "Terreur," in: Albert Soboul, dir., Dictionnaire historique de la Révolution française, PUF, 1989 (rééd. Quadrige, 2005, p. 1020-1025)