Ναζαρηνή Σχολή

Στο έργο «*Ο Ιακώβ συναντά τη Ραχήλ με το κοπάδι του πατέρα της»*, ο Joseph von Führich προσπαθεί να ανακτήσει την τεχνοτροπία των Περουτζίνο και Ραφαήλ, 1836 (Österreichische Galerie Belvedere, Βιέννη).

Το επίθετο «Ναζαρηνοί» υιοθετήθηκε από μια ομάδα Γερμανών ρομαντικών ζωγράφων των αρχών του 19ου αιώνα που στόχευαν στην αναζωογόνηση της πνευματικότητας στην τέχνη. Το όνομα προήλθε από έναν χλευαστικό προσωνύμιο που χρησιμοποιήθηκε εναντίον τους λόγω της επιρροής τους από έναν βιβλικό τρόπο ένδυσης και κόμμωσης.

Ιστορία

Το 1809, έξι σπουδαστές της Ακαδημίας της Βιέννης δημιούργησαν έναν καλλιτεχνικό συνεταιρισμό στη Βιέννη με την ονομασία «Αδελφότητα του Αγίου Λουκά» (Lukasbund), ακολουθώντας ένα σύνηθες όνομα για μεσαιωνικές καλλιτεχνικές συντεχνίες. Το 1810 τέσσερις από αυτούς, οι Johann Friedrich Overbeck, Franz Pforr, Ludwig Vogel και Johann Konrad Hottinger μετακόμισαν στη Ρώμη, όπου κατέλαβαν το εγκαταλελειμμένο μοναστήρι του San Isidoro. Συνοδεύτηκαν από τους Philipp Veit, Peter von Cornelius, Julius Schnorr von Carolsfeld, Friedrich Wilhelm Schadow και μια χαλαρή ομάδα άλλων γερμανόφωνων καλλιτεχνών. Συναντήθηκαν με τον αυστριακό ρομαντικό καλλιτέχνη τοπίων Joseph Anton Koch (1768–1839) που έγινε ανεπίσημος δάσκαλος της ομάδας. Το 1827 προσχώρησε και ο Joseph von Führich (1800 – 1876) (εικόνα πάνω δεξιά).

Το κύριο κίνητρο των Ναζαρηνών ήταν μια αντίδραση ενάντια στον Νεοκλασικισμό και στη κατεστημένη καλλιτεχνική εκπαίδευση του ακαδημαϊκού συστήματος. Ήλπιζαν να επιστρέψουν σε μια τέχνη που να ενσαρκώνει πνευματικές αξίες και αναζήτησαν έμπνευση σε καλλιτέχνες του ύστερου Μεσαίωνα και της πρώιμης Αναγέννησης, απορρίπτοντας αυτό που θεωρούσαν ως επιφανειακή δεξιοτεχνία της νεότερης τέχνης.

Στη Ρώμη, η ομάδα ζούσε ημι-μοναστική ζωή, ως τρόπο αναδημιουργίας του εργαστηρίου του μεσαιωνικού καλλιτέχνη. Τα θρησκευτικά θέματα κυριαρχούσαν στην παραγωγή τους και δύο μεγάλες επιτροπές τους επέτρεψαν να επιχειρήσουν μια αναβίωση της μεσαιωνικής τέχνης της τοιχογραφίας. Δύο σειρές τοιχογραφιών ολοκληρώθηκαν στη Ρώμη για το Casa Bartholdy (1816–17, μεταφέρθηκε στην Alte Nationalgalerie στο Βερολίνο) και το Casino Massimo (1817–29), και απέκτησαν διεθνή προσοχή για το έργο των «Ναζαρηνών». Ωστόσο, μέχρι το 1830 όλοι εκτός από τον Overbeck είχαν επιστρέψει στη Γερμανία και η ομάδα είχε διαλυθεί. Πολλοί Ναζαρηνοί έγιναν δάσκαλοι με επιρροή σε γερμανικές ακαδημίες τέχνης.

Κληρονομιά

Το πρόγραμμα των Ναζαρηνών — η υιοθέτηση της έντιμης έκφρασης στην τέχνη και η έμπνευση των καλλιτεχνών πριν τον Ραφαήλ — άσκησε σημαντική επιρροή στους Προραφαηλίτες^[1] στη Γερμανία και στην Αγγλία. Επηρέασαν επίσης άμεσα τους Βρετανούς καλλιτέχνες William Dyce, Frederick Leighton και Ford Madox Brown^[2].

Αξιοσημείωτα μέλη

Άλλοι ζωγράφοι που σχετίστηκαν με το κίνημα

Περαιτέρω ανάγνωση

Mitchell Benjamin Frank. Romantic Painting Redefined: Nazarene Tradition and the Narratives of Romanticism. Ashgate Publishing, 2001; (ISBN 0-7546-0477-2)
Cordula Grewe. "Painting the Sacred in the Age of German Romanticism." Aldershot: Ashgate Books, 2009.
Lionel Gossman. "Making of a Romantic Icon: The Religious Context of Friedrich Overbeck's 'Italia und Germania'." American Philosophical Society, 2007. (ISBN 0-87169-975-3). [1]
Lionel Gossman. "Unwilling Moderns: The Nazarene Painters of the Nineteenth Century" Αρχειοθετήθηκε 2019-11-14 στο Wayback Machine. in Nineteenth-Century Art Worldwide – Volume 2, Issue 3, Autumn 2003.

Παραπομπές

↑ Henri Dorra, Symbolist Art Theories: A Critical Anthology (Berkeley, University of California Press, 1995) p.17
↑ Neil MacMillan, Victorian Romantics (Vancouver: MacMillan & Perrin, 1979) p.1

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Nazarenes in the "History of Art" Αρχειοθετήθηκε 2022-10-22 στο Wayback Machine.

[1] Henri Dorra, Symbolist Art Theories: A Critical Anthology (Berkeley, University of California Press, 1995) p.17

[2] Neil MacMillan, Victorian Romantics (Vancouver: MacMillan & Perrin, 1979) p.1

[1]

[2]