iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.
iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.



Link to original content: https://bs.wikipedia.org/wiki/Zastava_Bruneja
Zastava Bruneja - Wikipedia Idi na sadržaj

Zastava Bruneja

S Wikipedije, slobodne enciklopedije
Zastava Bruneja
Vojna zastava Bruneja
Mornarska zastava Bruneja

Zastava Bruneja je zvanični simbol ove zemlje, a usvojena je 29. septembra 1959. dok je još bila pod britanskim protektoratom. Zastava se ponovo počela koristiti 1. januara 1984. kada su Bruneji stekli nezavisnost.

Zastava ima središnji grb Bruneja na žutoj pozadini koja je presječena crnim i bijelim dijagonalama (paralelogrami pod uglovima). Crno-bijele pruge predstavljaju glavne ministre Bruneja[1] koji su nekada bili zajednički regenti, a zatim nakon što je sultan postao punoljetan bili su viši savjetnici: Pengiran Bendahara (prvi ministar, simboliziran malo debljom bijelom prugom) i Pengiran Pemancha (drugi ministar, koji upravlja spoljnim poslovima, simboliziran crnom) [1], pri čemu je bijela traka otprilike malo šira od crne. Žuto polje predstavlja sultana Bruneja. Grb se sastoji od crvenog polumjeseca koji je simbol islama. Kraci su mu ujedinjeni suncobranom koji je simbol monarhije i ruke s obje strane simbolizuju dobronamjernost brunejske vlade. Ispod polumjeseca je vrpca na kojoj arapskim slovima piše: الدائمون المحسنون بالهدى; Ad-dāʾimūna al-muḥsinūna bi-l-hudā, "država Burneji, boravište mira" i "Uvijek na usluzi pod vodstvom Boga".

U jugoistočnoj Aziji žuta je tradicionalno boja kraljevske porodice i može se naći na zastavama Malezije, Tajlanda i Sarawaka, a uz predsjedničku zastavu Indonezije, svi koriste žuto polje. To je jedna od rijetkih nacionalnih zastava koja imaju dijagonalnu liniju. [2][3]

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ The National Geographic Magazine. National Geographic Society. 1935. str. 384.
  2. ^ The Flag Bulletin. Flag Research Center. 1984. str. 76.
  3. ^ Annual Report: Brunei. H.M. Stationery Office. 1946. str. 91.