Труба

Труба
Труба
Класіфікацыя	Аэрафон; Медны духавы музычны інструмент з вентылямі;
Дыяпазон	; Дыяпазон па напісанні
Роднасныя інструменты	Трамбон, карнет, флюгельгорн
Музыканты	Спіс трубачоў
	Труба на вікісховішчы

Труба́ (італ.: tromba, фр.: trompette, ням.: Trompete, англ.: trumpet) — медны духавы музычны інструмент альтова-сапранавага рэгістра, самы высокі па гучанні сярод медных духавых.

Труба вядома са старажытных часоў. Выкарыстоўвалася ў якасці сігнальнага інструмента паляўнічымі, пастухамі, у ваеннай справе і інш. З XVII ст. трубу пачалі выкарыстоўваць у якасці аркестровага інструмента. У сучасным выглядзе, з ветыльным механізмам, з'явілася да сярэдзіны XIX ст.

У прафесійнай музыцы выкарытоўваюцца як аркестровы і сольны інструмент. Адрозніваюць: пікала, малую, альтовуюі басовую трубы.

На Беларусі

На Беларусі трубой (таксама «берасцянкай», «дудой») называлі інструмент цыліндрычнай, канічнай, выгнутай формы са скручаным у адзін абарот ствалом. У якасці матэрыялу для вырабу выкарыстоўваліся розныя пароды дрэва: яліна, клён, асіна, вольха, ліпа, бяроза ці кара дрэваў, а таксама бляха. Для здабывання гукаў прымяняўся муштук.

Па згадках былых пастухоў, на трубах трубілі з самага ранку, «каб сабраць скаціну на выган»; днём, «каб склікаць кароў з кустоў»; увечары, «каб даяркі йшлі даіць».

Працэс ігры на трубе ў старажытных беларускіх крыніцах апісваецца тэрмінамі «іграць», «трубіць», «ударыць».

Літаратура

Назіна І. Дз. Труба // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 15. — С. 531. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0251-2 (Т. 15).
Труба // Назина И. Д. Белорусские народные музыкальные инструменты: Самозвучащие, ударные, духовые/ [Ред. М. Я. Гринблат]. — Мн.: Наука и техника, 1979. — с. 124—134.

Спасылкі

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Труба
Труба (муз. инструмент) Архівавана 14 чэрвеня 2013. // Вялікая савецкая энцыклапедыя (руск.)
Труба, музыкальный инструмент // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907. (руск.)