Retórica

Demòstenes utilizando l' arte de falar, aceite de Jean-Jules-Antoine Lecomte du Nouy (1842-1923)

La retórica (del griegu ῥητορικὴ τέχνη rhêtorik/ề tékhnê], "téunica/arte d'oratoria") designa propiamente "l'arte de falar bien" ye l'arte o la téunica de la persuasión, normalmente per aciu del usu de la pallabra. La retórica, la dialéutica y la gramática constituyen el trívium, que forma col quadrívium les siete artes lliberales de la cultura occidental. A la Edá Antigua y la edá media, la retórica taba enfocada na persuasión nos contestus públicos y políticos, asina comu a les asamblees y los tribunales.

Desti mou, desarrollose dientro de les sociedaes abiertes y democrátiques, los derechos d'expresión, de llibre axuntamientu y los derechos políticos duna parte de la población.

El conceutu de retórica varió durante los 2500 años d'esistencia de la pallabra. Hasta los nuesos díes, la retórica descríbese nun sentíu ampliu, como l'arte o la práutica de la persuasión sea'l que sea'l mediu de comunicación, pero utilizando'l llinguaxe. Los términos "retórica" o "sofisma" emplégense a menudo con un sentíu negativu, de desinformación, propaganda, o tamién por calificar de dudosu un discursu pseudo-argumentativu. Como l'arte de la persuasión, la retórica continúa xugando un rol importante dientro de la vida pública contemporánea.

Definición

La retórica ye a la vez la ciencia (nun sentíu d'estudiu estructuráu) y l'arte (nun sentíu de práuticu recolzada sobre un conocimientu probáu) que refierse a l'acción del discursu de l'alma (l'alma ye quien faba). Nun principiu, la retórica ye únicamente oral, pero evidentemente preocúpase tamién del discursu escritu que ye una trescripción o una mímesis del oral. La definición de retórica cambiará col pasu de los sieglos (aportaciones de los griegos, de los oradores romanos, hasta los europeos).