Ecologie & verspreiding
Weidekervel-torkruid is oorspronkelijk inheems met een klein verspreidingsgebied. Het komt voor in matig voedselrijk grasland in uiterwaarden langs rivieren op plaatsen die in de winter onder water staan en waar ’s zomers de waterstand onder de wortels blijft. Ook groeit de soort in zoetwatergetijdegebieden. Oenanthe silaifolia staat daar hoog op de oeverwallen. Het areaal is beperkt tot de Maasoevers van Noord-Frankrijk, België en Nederland. In België zijn ook vindplaatsen langs de rivier de IJzer in Vlaanderen bekend. De soort profiteert van natuurontwikkeling in het rivierengebied. Weidekervel-torkruid kan verward worden met Pijptorkruid dat veel algemener voorkomt maar lager op de oevers.
CC-BY-SA 3.0 Christine Tamminga, 2014
|
EcologieBodemZonnige plaatsen op vochtige, matig voedselrijke, vaak licht bemeste, zwak zure, vaak kalkarme grond (klei en veen).
GroeiplaatsUiterwaarden in het zoetwatergetijdengebied, waterkanten (rivieroevers) en grasland (weiland en hooiland).
Bron:
Wilde-planten.nl / Klaas Dijkstra -
CC BY-NC-SA 3.0 NLVerspreidingNederlandZeer zeldzaam langs de Maas in Limburg.
VlaanderenZeer zeldzaam in het stroomgebied van de IJzer in West-Vlaanderen.
WalloniëWaarschijnlijk al voor 1900 verdwenen.
WereldIn Zuidwest-Azië, Noord-Afrika en Zuid- en Zuidwest-Europa. Noordelijk tot in België, Zuid-Nederland en Groot-Brittannië.
Bron:
Wilde-planten.nl / Klaas Dijkstra -
CC BY-NC-SA 3.0 NLLiteratuurGryseels, M. (1981) Nieuwe vindplaatsen van
Oenanthe silaifolia Bieb. in de IJzervallei (provincie West-Vlaanderen, België).
Dumortiera 18: 9-11
Gryseels, M. & J. Heirman (1987)
Oenanthe silaifolia Bieb. aangetroffen in de Kalkense Meersen (Kalken, Oost-Vlaanderen).
Dumortiera 39: 25-25
Schaminée, J.H.J., H. Duistermaat, W. de Veen & J.H.J. Klinckenberg (1999) Weidekervel-torkruid (
Oenanthe silaifolia M.Bieb.): terug van weggeweest.
Gorteria 25: 103-111
van der Meijden, R., W.J. Holverda & L.H. Duistermaat (1999) Nieuwe vondsten van zeldzame planten in 1997, 1998 en 1999.
Gorteria 25: 117-136
Zwanepoel, A., H. Demolder, L. Demarest & J. Heirman (1998) De plantensociologische positie van en toekomstperspectieven voor Weidekerveltorkruid (
Oenanthe silaifolia Bieb.) in Belgie.
Stratiotes 16: 12-23
Pagina's in standaardwerkenAtlas van de Nederlandse Flora 1:
152, als Oenanthe peucedanifoliaHeukels' Flora van Nederland, 23e ed.:
561Heukels' Flora van Nederland, 24e ed.:
758Nederlandse Oecologische Flora 2:
265Wilde-Planten.nl:
paginadeze soort in de Zadenatlas van Nederland Beschrijvingbron: Wilde-planten.nl / Klaas Dijkstra Stengels De rechtopstaande stengels zijn weinig vertakt, gegroefd en hol.
Bladeren De onderste bladeren zijn 2 tot 4-voudig geveerd met lijnvormige-langwerpige bladslippen. Ze verdorren snel. De stengelbladeren zijn 1 tot 2-voudig geveerd.
Bloemen Tweeslachtig (een bloem met zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen). De bloemschermen staan aan het eind van de stengel. Ze hebben 4 tot 10 stralen die na de bloei dikker worden. De bloemen zijn wit of soms roze en 3 mm groot. De kroonbladen zijn tot op 1/3 deel 2-lobbig. Er zijn geen omwindselbladen of er is er 1. De omwindseltjes zijn korter dan de bloemsteel.
Vruchten Een splitvrucht. De vruchten zijn 2½ tot 4 mm groot. De uitstaande stijlen zijn vrijwel even lang als de vrucht. De vruchtsteel is aan de top ingesnoerd, verdikt en 0,4 tot 0,6 mm breed. Tweezaadlobbig (kiemend met twee kiemblaadjes).
Bron:
Wilde-planten.nl / Klaas Dijkstra -
CC BY-NC-SA 3.0 NL
Atlasblokken met waarnemingen
Het aantal atlasblokken (5x5 km) waarin de soort is gemeld binnen een periode van vijf jaar (vanaf 1980) of twintig jaar.
Niet gecorrigeerd voor waarnemersinspanning en het aantal doorgegeven waarnemingen kan sterk variëren per periode,
dus een trend in verspreiding kan hier niet direct uit worden afgelezen. Het opgegeven jaartal is het eerste jaar van de
periode. Bron: gevalideerde waarnemingen uit de NDFF.
© FLORON & NDFF
download hoge resolutie
