The Cove (2009)

Dat mag best, dat doet het kale verhaal in feite al. Je vergeet een woordje en uit m'n eerste zin kan je ook het een en ander opmaken.

Net als 'Blackfish' is ook dit een uitstekende documentaire. Na ze beide gezien te hebben prefereer ik deze 'The Cove' denk ik toch boven de eerstgenoemde. Oké, deze prent speelt overduidelijk in op het sentiment, maar het werkt wel. Erg indrukwekkend en vooral verschrikkelijk wat het lot van duizenden dolfijnen is daar in die walgelijke inham in Taijii. Ze moeten die mensen die hier verantwoordelijk voor zijn direct afmaken.

De opbouw van deze docu zorgt voor spanning en emotie. Tuurlijk is het makkelijk scoren met gruwelijke beelden van dolfijnen die keihard gedood worden, maar het gebeurt wel echt en daarom deed dit wel wat met me. Als kijker wordt je eigenlijk maar 1 richting ingeduwd, maar dat kan me even niet schelen. Hadden ze maar van de dolfijnen af moeten blijven. Ook het Ocean's Eleven gebeuren neem ik voor lief.

Beetje een eenzijdig verhaal, en bijvoorbeeld de gedachte dat dolfijnen intelligenter zouden zijn dan mensen vind ik redelijk ridicuul.

Desalniettemin toch een goede documentaire. Ze bouwen het netjes op en behandelen prima een aantal verschillende aspecten. Best wel gruwelijk dat een land dit soort praktijken faciliteert, maar aan de andere kant hebben wij ook nogal altijd zoiets als de bio-industrie wat ook weinig fantastisch is. En niet zo lang geleden was er nog een schandaal van het teruggooien van kleine vissen om onder het quotum te blijven met alle gevolgen van dien...

Ja. Immers is dat niet wat we dagelijks doen? Niemand die het wat kan schelen of je een mier dood stampt. Waarom? Omdat de mier geen emotioneel, en complex zelfbewust leven leidt. Althans dat is de assumptie.

Zeer schokkend en via de Partij voor de Dieren hier veel over gehoord, maar toch net iets minder van onder de indruk dan ik hoopte. Hoewel ik volledig achter het streven sta - stop de walvis-en dolfijnenjacht in Japan - blijf ik toch altijd moeite hebben met dit soort pamfletten. Soms te veel emotie en te weinig feiten. Ik vond overigens het argument van de Japanners - 'jullie eten een x-aantal koeien, wij eten dolfijnen' zeer valide. Om nog maar te zwijgen van de kalkoenen en andere dieren die er door Amerika over de kling worden gejaagd.

Ik had graag een externe deskundige erbij gehad, iemand die noch gelieerd is aan Japan en noch aan deze Amerikanen.

Ondanks dat: een spannende documentaire met beelden die in al hun gruwelijkheid voor zich spreken. Lollig einde trouwens, toen bleek dat die Japanner via een haartest toch wel degelijk kwikvergiftiging had.

3,5*

A Whale of a Tale Documentary | Film by Megumi Sasaki - awhaleofatalefilm.com

Hier kan ik mij wel in vinden. Het is natuurlijk een beetje hypocriet om dit te veroordelen, terwijl wij zelf duizenden beesten per dag afmaken, vaak op gruwelijke wijze. Maar dit praat het natuurlijk niet goed.

Ik moet wel zeggen dat ik meer had verwacht. Klinkt wat cru misschien, maar ik was niet helemaal geschokt.

En 10 jaar later nog steeds actueel omdat er niks verandert is .

Omstreden dolfijnenjacht in Japan weer begonnen | RTL Nieuws - rtlnieuws.nl

Niet per se de meest objectieve documentaire wellicht (altijd op zijn minst een groot vraagteken bij dit soort docu's met een agenda), wel een bijzonder vermakelijke. Misschien is die spionnenfilm-achtige benadering een tikkeltje gekunsteld, maar het maakt de film vanaf het begin wel pakkend en spannend. Vond Taji ook wel als een tamelijk bizar plaatsje overkomen. Overal van die kitscherige kunst om de liefde voor dolfijnen te benadrukken, maar intussen worden ze in het geheim wel bruut afgeslacht of massaal gevangengenomen om ze voor veel geld te verkopen. En het idee dat in hetzelfde dolfinarium waar de dolfijnen hun kunsten mogen vertonen de bezoekers intussen smullen van dolfijnenvlees is tamelijk grotesk.

Wat ik wel echt miste in deze documentaire zijn keiharde feiten en oog voor context. Het is makkelijk om sympathie te winnen voor zulke intelligente, sociale en fotogenieke dieren als dolfijnen, maar de activisten hebben weinig oog voor de cultuurverschillen met Japan. Ik vond het ook wel erg ongeloofwaardig toen O'Barry met droge ogen liep te beweren dat een dolfijn zelfmoord had gepleegd. Wel tof overigens hoe hij op het einde brutaal die bijeenkomst van het IWC komt verstoren. En de beelden van de slachting (met weinig sentiment gebracht gelukkig) schud je niet snel van je af. 3.5*.

Ik ben deze docu gaan bekijken nadat enkele gebruikers de titel noemden in relatie tot Blackfish (2013), een docu die ik erg kon waarderen. Hoewel vakkundig gemaakt, vond ik The Cove (2009) helaas een stuk minder overtuigend.

Daar waar regisseur Gabriela Cowperthwaite Blackfish overlaadt met feiten en deskundigen, mikt regisseur Louie Psihoyos in The Cove vooral op emoties. Begrijp me niet verkeerd: ik ben zeker niet voor het vangen en doden van dolfijnen (evenmin als voor het houden van dieren in gevangenschap), maar het punt van een Japanse visser dat in The Cove terloops gepresenteerd wordt ('Jullie eten koeien, wij eten dolfijnen') houdt natuurlijk wel steek. Wanneer wij als vlees consumerende westerlingen de intensieve veehouderij in stand houden die zorgt voor onnoemelijk veel dierenleed, en daarnaast ook nog eens het milieu zwaar belast, verliezen wij natuurlijk het morele recht om Aziaten die dolfijnenvlees op hun menu zetten de les te lezen.

Regisseur Psihoyos probeert de indruk te wekken dat zijn film een breder maatschappelijk doel dient door een aantal argeloze Japanners ('Wat? Eten Japanners dolfijnen?! Verschrikkelijk!') voor de camera te halen die natuurlijk geschokt zijn wanneer ze de bloederige taferelen zien die zich in de inham bij Taijii afspelen. Of door te wijzen op het feit dat de Japanse overheid haar eigen kinderen in gevaar brengt door ze tijdens schoollunches uit Taijii afkomstig dolfijnenvlees te serveren waarin zich een schadelijke hoeveelheid kwik bevindt ('Wat? Bevat dolfijnenvlees kwik?! Verschrikkelijk!')

Alle goede intenties van de makers ten spijt bekruipt me het gevoel dat The Cove vooral gemaakt is omdat de makers hopen dat het breeduit in beeld brengen van het systematische doden van fotogenieke dolfijnen zal leiden tot heftige en wereldwijde emotionele verontwaardiging. Waarmee ik, nogmaals, zeker geen lans wil breken voor hetgeen zich bij Taijii afspeelt, integendeel. Maar wij hebben natuurlijk absoluut niet het morele recht om anderen de les te lezen, wanneer wij zelf ook verantwoordelijk zijn voor systematisch dierenleed.

Tijdens The Cove's laatste scène, waarin milieu-activist Richard O'Barry een IWC-conferentie binnenloopt met op zijn borst een monitor waarop beelden van de dolfijnenslacht te zien zijn, weerklinkt onder de beelden heroïsche muziek. Hier wordt, voor mij, het grootste verschil tussen de intenties van Cowperthwaite en Psihoyos duidelijk. Daar waar Blackfish wil overtuigen door een geïnformeerd, afgewogen beeld te schetsen van een gevaarlijke, mens en dier onterende industrie (de amusementsparken waar orka's in gevangenschap worden gehouden), neemt The Cove genoegen met sentimenteel activisme. Activisme voor een ontegenzeglijk goede zaak, zeker. Maar het blijft sentimenteel, en moreel ambivalent. Of meer direct: hypocriet.