Un Homme Qui Dort (1974)

Dat is niet helemaal hetzelfde wat je nu zegt. Ik sluit het een ook niet uit. Ik ben heel veel op reis geweest en heb veel van de wereld gezien en ga ook nog steeds op reis. Een film is niet een virtuele ervaring van een reis geprojecteerd op een scherm. Ik hoef geen vakanties van willekeurige mensen op een scherm te zien, dat zou een ontzettende marteling zijn. Dat is gewoon niet boeiend tenzij er echt iets speciaals gebeurt. Een film of een boek geeft of kan een perspectief geven op de wereld in een bepaalde vorm of stijl waar je zelf nooit aan hebt gedacht met thema's en onderwerpen die je prikkelen en dat is niet een soortgelijke ervaring als een reis.

Reizen geeft je levenslust zeg je als eerste en dat klopt maar dat is niet iets wat je vast kan houden, dat gevoel verdwijnt al heel snel. Het is korte termijn en niet lange termijn. Dus als je dat gevoel wil blijven vasthouden dan moet je blijven reizen. Ik ben een rijk persoon want ik doe vrijwel heel mijn leven dingen die ik zelf leuk vind met intrinsieke motivatiefactoren. Mijn levensrichting/doel daar ben ik al helemaal achter, dus ik hoef daar niet op zoek te gaan. Overigens vind je dat niet in je omgeving maar eerder zit het antwoord in jezelf. Ik ken mensen die niet weten wat ze met hun leven aanmoeten dus gaan ze maar op reis en als ze terugkomen weten ze nog steeds niet wat ze moeten doen. Het maakt niet uit waar je bent, je zit toch altijd met jezelf opgescheept. Veel mensen die ik ken die veel reizen die geven zelf aan dat ze de Nederlandse maatschappij ontvluchten en dat is puur escapisme net zoals films overigens. Ook dat is een vorm van escapisme maar is totaal niet een soortgelijke ervaring.

Maar met betrekking tot de film denk ik niet dat reizen nou de oplossing was voor de protagonist en dat zou de film ook echt niet beter maken en heeft helemaal niks te maken met de visie van de maker.

Reizen is leuk maar ook niet meer dan dat en ik begin me te irriteren aan al de wannebe Jack Kerouac's overal maar nooit de durf hebben om echt zoals Jack Kerouac te leven. Want vrijwel alle mensen die ik ken die romantisch praten over reizen, zijn uiteindelijk gewoon conformisten en Kerouac was dat absoluut niet en de hoofdpersoon in deze film is dat ook niet.

Er zijn dan ook vele vormen van reizen, de ene manier van reizen heeft veel meer te bieden dan de andere. Ik reis persoonlijk graag op een gedwongen minimaal budget waardoor ik o.a. veel moet liften, genoodzaakt ben om nieuwe vrienden te maken en veel op mijn inschattingsvermogen moet vertrouwen. Ook mijd ik het liefst toeristische bestemmingen waardoor ik situaties meemaak die reguliere toeristen meestal niet zullen ervaren. Door zo te reizen ben ik de wereld en vooral mezelf beter gaan leren kennen. Ik denk dat het maken van een reis vooral een zoektocht is naar jezelf, hoe cliché dat ook mag klinken.

Naar reizen van anderen moeten kijken zou over het algemeen saai zijn omdat het interessante gedeelte zich voornamelijk afspeelt in het hoofd van de reiziger. Ik heb het dan ook over het beleven van je eigen reis t.o.v. het bekijken van een film.

Dat jij je levensrichting al gevonden hebt is ontzettend fijn en ook niet iedereen hoeft te gaan reizen om daar achter te komen. Maar ik richte me vooral op de protagonist van bovenstaande film die daar naar mijn idee nog geen enkel licht op leek te hebben en voornamelijk moeilijk aan het denken was om excuses te vinden om vooral maar niets met zijn leven te hoeven doen, daarmee een totaal gebrek aan levenslust bloodleggend.

Ik had persoonlijk nog nooit echte armoede gezien met mijn eigen ogen totdat ik op reis ging, voor die tijd bekommerde ik me eigenlijk vooral om het lot van mijzelf, door tijdens mijn reisperiodes te zien dat de overgrote deel van de wereldbevolking in nood verkeerd is dat wel veranderd. De hoofdpersoon in kwestie heeft ook het probleem zichzelf continu in het centrum van zijn aandacht te plaatsen, dat egocentrisme is al reden genoeg om depressief van te worden. Zoals ik al eerder heb gezegd veranderd door uit je eigen beknopte wereldje met dito beknopte visie te stappen veranderd je perspectief, iets wat deze persoon in mijn ogen ook heel hard nodig had.

Haha, nee ik ben even een paar weken aan het paffen op mijn kamer en naar muren aan het staren en in mijn eentje aan het kaarten

Ik vind het een interessante discussie maar ik dacht dat we behoorlijk off-topic aan het gaan waren. De visie van de maker moet je denk echt uit het boek halen maar je kan er wel wat uit opmaken. Jij zegt dat de omgeving depressief is maar dat is niet de reden. Het is een doodnormale studentenkamer en Parijs is een toffe stad om in te wonen. Nu misschien niet zo...maar in het algemeen.

De film geeft mij een soort roes, een hypnotiserend gevoel en dat vind ik vooral heel sterk. Ook de afwezigheid van plot vind ik fijn en de hele film wordt gedragen door mood, atmosfeer en gevoel en het is denk ik dat je hier een persoonlijke connectie mee moet maken, wil je het goed vinden. De narrator praat ook rechtstreeks naar de kijker naar jou!

Ik denk dat iedereen of heel veel mensen op een bepaalde moment in hun leven afvragen: waar doe ik het allemaal voor? Wat heeft het voor zin? Misschien kan ik kiezen om niet te leven en dat dat beter is dan wel leven. Overigens zijn heel veel mensen game verslaafd met een goed voorbeeld World of Warcraft. Al die mensen die hun elf naar level 70 willen krijgen, leven eigenlijk ook niet en kiezen voor een digitale wereld. Nu virtual reality om de hoek staat, volgend jaar populairder gaat worden dan kun je nog meer kiezen om niet te leven maar virtueel te leven. Nou wat fantastisch!

Ik denk dat de film/boek een overdrijving is van de maker om een punt te maken of een gevoel over te brengen. De film is wel optimistischer dan je denkt. Naar het einde wordt het steeds akeliger en dan wil de film eigenlijk wel zeggen, kies wel voor het leven! Maar ik moet de film nog een keer kijken wil ik een betere mening hierover vormen of het boek lezen. Het behandeld thema's zoals leegheid, bestaan, conformisme, doel en het is puur existentieel puur door de vorm. Ik kan er verder ook niks uit op maken behalve dat dit echt een unieke ervaring is die ik niet in andere films ben tegengekomen.

Afzondering, onverschillgheid, ontoegankelijkheid, een deprimerende keuze.

De fantastische woordenvloed, poëtisch en realistisch, (zelfs voor franstaligen een karwei om perfect te volgen) en de beelden gaan hand in hand maar het zijn deze laatsten die ge vooral niet moogt loslaten.

Film maakt je in de beginne nieuwsgierig, al gauw besef je dat er geen verhaaltje van A tot Z zal insteken en geraak je meegetrokken in de trieste sfeer van de nutteloosheid van het individu, gecreëerd door in snel tempo opeenvolgende wit-zwart beelden van monumenten, straten en hoekjes van Parijs en ook van mensen. Vooral dit laatste komt naar het einde toe sterk aan bod en maakt indruk met meerdere expressieve scènes.

Bijzonder en sterk filmwerk, waar ge moet inkomen of afblijven.

Best wel interessant, deze Un Homme Qui Dort. Echt heel veel plot is er niet, maar dat hoeft ook niet; het is een film lang kijken naar een student die op een gegeven moment besluit om elk sociaal contact te mijden, en doelloos en in zichzelf gekeerd de film doorstruint. Daarbovenop is een voice-over die over zijn interne gedachten en motivaties filosofeert, zonder dat het direct op de op beeld gebeurende situaties van toepassing is. Fraaie beelden, en de spoken word is een behoorlijk indrukwekkende beschouwing van vereenzaming, afzondering en bewust jezelf afsluiten van de wereld. Zeker richting het einde wordt het steeds associatiever en ook manischer. Het deed me qua sfeer en thematiek ook wel wat denken aan Hunger van Hamsun. Toch is het wel een hele rit, zelfs als je redelijk in de film zit. Deze existentialistische ellende heeft desondanks wel indruk gemaakt.

Die geluidsband richting het einde - werd daar nu voorgesorteerd op de geest van Sigur Ros? Ronduit indringende en fascinerende film die een herziening op groot doek vraagt, als het daar ooit nog van zou mogen komen.

Een boeiende observerende film - soort doch eigenlijk - waarbij een jongeman letterlijk ronddoolt in Parijs. Hij leidt een soort nihilistisch bestaan van eenzaamheid en afzondering. Bovendien wordt zijn existentiële zijn in vraag gesteld.

Na 50 minuten had ik het wel gezien, maar de knappe monologen van de voice-over brachten een absolute meerwaarde aan het geheel waardoor het toch nog boeiend bleef ondanks het herhalende karakter.

Fijn ook was de toch door Parijs, op bekende en minder bekende plaatsen. Het was daarbij ook interessant om gade te slaan wat er naast de jongeman gebeurde in straatjes en hoekjes. Dat is dan ook vooral te danken aan het prima camerawerk.

Misschien geen doorsnee film en niet weggelegd voor iedereen, maar deze kunstige docufilm beviel me wel.