Broken Lullaby (1932)

Als ik deze synopsis lees moet ik denken aan het schitterende "Frantz" van François Ozon.

Het fantastische Frantz is dan ook een remake van deze film van Lubitsch. Vandaag maar eens gekeken. Fraai, maar wel erg traag en theatraal.

Geweldige film van Lubitsch, toch vooral bekend om zijn scherpe komedies maar blijkbaar ook in staat om een diep-menselijk anti-oorlogsdrama te maken, wellicht de beste in zijn soort. Anders dan veel anti-oorlogsfilms focust deze film niet op de verschrikkingen op het slagveld, niet op de zinloze dood van ontelbare veelal gezicht-en naamloze soldaten, maar staat juist het individu centraal, of liever gezegd degenen die hij achterlaat. En degene die hem doodt, want het lijden van de Fransman die zijn plicht deed (in de woorden van de priester) en doodde is niet veel lichter dan het lijden van de nabestaanden.

Af en toe is er de lichte Lubitsch-touch, bijvoorbeeld om de zelfgenoegzame gluiperd Schulz te portretteren, maar verder is het een zeer sober maar buitengewoon doeltreffend drama, waarmee Lubitsch laat zien tot de allergrootsten te behoren.

Overigens kwam Paul Renard met zijn voorspelling in het begin van de film akelig dichtbij de waarheid:

"Nine million people got slaughtered, and they're already talking about another war. And the next time there'll be ninety million!"

Ernst Lubitsch is vrij onontgonnen voor me. Ik zag alleen To Be or Not to Be en Heaven Can Wait en beide best lang geleden. Vandaag zag ik deze, voor Lubitsch afwijkende film. Niet alleen omdat het een drama is, maar ook omdat het een zeer directe film is.

Het verhaal begon als een toneelstuk van Maurice Rostand, een Fransman. Voor Lubitsch, een Duitser die in de VS terecht was gekomen en het mis zag gaan in Duitsland, was dit een persoonlijk project. Lubitsch was nog niet echt waar hij zou komen en dit was een van de vier films van hem die in 1932 uit zouden komen. Drie van de vier, waaronder deze en een van zijn grootste klassiekers Trouble in Paradise, flopten.

Deze film begint met een montage van feestelijkheden van een jaar einde van de eerste wereldoorlog om over te gaan naar de gewonden die nog in het ziekenhuis liggen en dan gaat de camera naar de kerk maar de camera ziet geen gezichten maar oorlogsattributen. Een vrij stevig begin waarvan ik twijfel of dat een paar jaar later nog had gemogen. De film had bijna The Man I Killed geheten, zoals het toneelstuk, maar Paramount veranderde dat last minute naar het mee poetische Broken Lullaby.

Je moet tegen wat theatraal acteren kunnen, maar dit is een prachtige film. Een warme menselijke film met een mooi moreel vraagstuk: Moet je de ouders de waarheid vertellen?. Het zet ook het lijden van de soldaat die zich heel erg schuldig voelt naast de ouders en hun onmetelijke verdriet.

Ik vond het heel erg mooi. Kort en compact maar met lucht. Zoals gezegd maakte Ozon van hetzelfde toneelstuk Frantz. Die ga ik snel zien.