The Wind That Shakes the Barley (2006)

Toch wat tegengevallen deze. Film begint en eindigt sterk vind ik maar er tussen in vond ik de film te lang duren en wist ik niet constant mijn volledige aandacht bij te houden omdat ik het niet boeiend genoeg vond. Cast doed het wel zeer goed vooral Murphy was zeer goed, hij is ook de reden dat ik deze film wou zien. Goed voor 1 maal maar meer niet. 6/10

The wind that shakes the barley vertelt het verhaal over de Ierse onafhankelijkheidsstrijd in de jaren 20. De film doet me in dat opzicht denken aan Jimmy’s hall dat pas enkele jaren geleden verscheen. Ietwat verrassend bekroond met de Gouden Palm in Cannes vóór Almodovars Volver en Babel van Inarritu. Jammer dat ik de film (lees: de gebeurtenissen/ het verhaal) naar mijn aanvoelen te weinig naar waarde kan schatten omdat ik de politieke geschiedenis van Ierland en bij uitbreiding Noord-Ierland onvoldoende ken.

Desalniettemin levert Loach een mooi ingrijpend portret van de ongelijke strijd tussen de Zuidelijke boeren en de Britse overheersers. De Britse macht excellereert in het begin van de film wanneer een jonge Ier wordt doodgeslagen na een uit de hand gelopen gemeen. Later wordt het nog gortiger bij de folterscène waarbij mijn vingers begonnen te jeuken uit ongemak.

Loach schetst een beeld zoals je dat mag verwachten van een harde bittere burgeroorlog. Ruw en negatief, haast niets ontziend, ieder overuigd van zijn eigen gelijk. Loach lijkt de kant te kiezen van de Ieren en de Britten worden eendimensionaal als slecht uitgebeeld. Maar hij laat wel niet na om de harde strijd vanuit Ierse zijde te belichten. Het is niet zómaar “de goeden tegen de slechten”. Een mooie rol overigens van Cillian Murphy die mooi gestalte geeft aan de idealist Damien.

The wind that shakes the barley schets het begin van Engels Ierse onafhankelijksoorlog en laat er geen gras over groeien. Vrij snel wordt de toon gezet qua haat, verachting en geweld richting elkaar. De film begint in die zin sfeervol en al snel struikel je van het ene geweldincident in de andere, een koers die op een gegeven moment te lang gehanteerd wordt zonder de diepte in te gaan met de karakters.

De film verzand daarna te veel in karakters die niet uitgediept worden en niet heel erg boeien, en de ene actie na de andere met een hoop hysterisch geschreeuw. Iets dat in de beginfase nog goed doet maar op een gegeven moment tegen staat. De omslag naar een meer politieke inslag en de problematiek rond de eigen mensen die meer controle uitoefen en zich niet anders gedragen dan de Engelsen, komen te laat om de film nog boeiend te maken en iets extra's te geven. Al met al niet boeiend genoeg op de lange termijn en niet wat ik er van gehoopt had.

Prima film ging ervandoor met de Gouden Palm wat destijds toch wel een verrassing mocht heten. The Wind That Shakes the Barley heeft naast een mooie titel ook een aansprekend verhaal: de onderdrukten die in opstand komen tegen de onderdrukker is iets van alle tijden. Het is dan ook niet moeilijk sympathie te voelen voor de Ierse opstandelingen, zeker omdat hun Britse vijanden worden geportretteerd als bloeddorstig en wreed. Murphy speelt de held tegen wil en dank en dat doet hij wel aardig, al zal ik wel nooit een fan worden. Loach laat zijn acteurs graag hun gang gaan: als ze even niet uit hun woorden komen draait hij gewoon door- de een zal het amateuristisch noemen, de ander authentiek, ik vond het hier in elk geval geloofwaardig, met name als er politiek wordt besproken. De gevechtsscenes vond ik ook niet slecht gedaan.

Waar ik een beetje moeite mee had was Paddy's ommezwaai- al wordt het wel uitgelegd, het ging me na de opbouw iets te snel, zeker dat hij uiteindelijk zelf zijn broer laat executeren. Dat laatste ging er ook iets te ver over voor mij, het had niet de impact die gezocht werd. Maar dat heeft misschien ook te maken met mijn gebrekkige kennis over de Ierse Burgeroorlog.

Zowel qua thema als stijl trouwens erg lijkend op Land and Freedom, mijn favoriete Loach-film.

Prima film, speelt zich net 100 jaar geleden af.....in een voor ons laaglandbewoners wat minder bekende geschiedenis.

Zoals alle oorlogen en nog meer in guerrilla oorlogen of burgeroorlogen, best wel wreed.

Ken Loach als Brit, verdoezelt absoluut niet de wreedheden door zijn landgenoten begaan. Was hij Ier geweest, je zou hem verdacht hebben teveel met de Ieren te sympathiseren. Maar goed het einde van de film toont de wreedheid van de mens aan in z'n geheel. Brit of Ier speelt geen rol.

Er is wel een zeker mededogen waarneembaar, wat het toch draagbaar maakt. De realiteit was blijkbaar nog wreder. Ik heb er nu een aantal gezien van Loach; Ladybird Ladybird, deze film en Hidden Agenda....dat vraagt zeker naar meer. I Daniel Blake moet ook goed zijn, maar is nog niet in mijn bezit.

Dit is zo'n film over een oorlog, die niet zo vaak ter sprake komt. De Ieren worden op een wrede wijze onderdrukt door de brute Britten. Geweld wordt in de film niet geschuwd en soms ook nog expliciet in beeld gebracht. Als kijker sluit je mede daardoor al snel aan bij de underdog, de Ieren. Het beeld van 100 jaar geleden wordt treffend weergegeven en de armoede is voelbaar. Het verzet heeft een enorme drijfveer, maar interne discussies en problemen vormen ook enorme hindernissen. Zo gebeurt er val alles en laat The Wind That Shakes the Barley je niet onberoerd achter.

De titel (The wind that shakes the barley) is oorspronkelijk een Irish balad van 1861 die vertelt over een jongeman die zijn liefde opgeeft om te vechten in de Ierse onafhankelijkheidsstrijd van 1798. Loach gebruikt de titel (en ook de song is in de film te horen) om een andere Ierse onafhankelijkheidsstrijd te vertellen namelijk die van 1919. Het is een weetje maar een belangrijk weetje volgens mij omdat Loach duidelijk aanstipt hoe hij dit verhaal zal vertellen namelijk vanuit het Iers standpunt. Het (Britse ?) publiek is gewaarschuwd : het zijn de goeden (Ieren) tegen de slechten (Britten). Deze zwart wit tegenstelling komt voor mij te vaak op de voorgrond. Verhaaltechnisch vaart deze film dus eenzelfde koers als alle andere verzetfilms waarin natuurlijk onrecht, verraad, schuld en opoffering centraal staan. Loach doet het niet slechter of beter, opent met een onschuldig tafereel (hockey match) om dan direct de terreur onder je neus te duwen. Het wordt pas echt interessant wanneer er een verdrag is getekend en een deel van het verzet dit verwerpt. Dan heb je een oorlog binnen het verzet, dan lijkt het alsof niets veranderd is (ze zitten terug in dezelfde cel als in het begin bv) en worden ze – net als hun bezetters – moordenaars en verdrukkers. Loach maakt hier niet echt een punt van, hij laat het gewoon zien maar in interviews heeft hij verklaard dat hij wou aantonen dat de kiem van het IRA verzet een legitieme basis had. Politiek en Loach zal altijd verweven zijn maar zijn sociale protestfilms (ook die hebben vaak een zwart wit tegenstelling) vind ik relevanter.

Een van de maar twee Gouden Palmwinnaars uit deze eeuw die ik niet had gezien. Een film over de Ierse onafhankelijkheidsstrijd n daarmee ook de diepste wortels van de IRA als een socialistische bevrijdingsbeweging waarvoor socialisme en bevrijding in die tijd zo onlosmakelijk met elkaar verbonden waren.

De eerste helft is goed, zij het wel wat oppervlakkig. We zien vooral boosmakende onderdrukking van de Britten en het is niet gek dat daar een reactie op komt, maar de film graaft niet echt veel dieper dan dat. De tweede helft is boeiender met de scheuring tussen de Ieren die het compromis wel accepteeerden en degene die dat niet deden en laat misschien wel een bijna onontkoombaar lot van dat soort bevrijdingsbewegingen zien. Is het accepteren van een compromis verraad aan de zaak of beter dan niks. Het is zeer duidelijk waar de sympathie van Loach (en die van mij, ook al voor deze film) ligt.

Al met al denk ik dat dit een compromissenwinnaar was. Hoewel ik niet eens zoveel Loach heb gezien is dit niet meteen het beste dat ik van hem ken. Geen meesterlijke film, wel gewoon goed.

De film had zijn aardige momenten. Toch was het allemaal wat te prekerig, oppervlakkig en zwart-wit. En ook de romance mocht natuurlijk niet ontbreken.

De opkomst van het Ierse Republikeinse leger toen het In de jaren 1919 tot 1921 vocht in de Ierse Onafhankelijkheidsoorlog tegen de onderdrukkende Britse Black and Tans. Echter wordt het op zo verschrikkelijk droge manier en met een langzaam tempo, gebracht dat het moeilijk is om er twee uur naar te kijken. Het leek wel een semi-fictieve docudrama die er uit ziet als een aflevering van Downton Abbey. Het acteer- en regiewerk was niet noodzakelijk slecht, maar het voelde zo pijnlijk middelmatig aan dat geen enkele uitvoering er echt uitsprong. Ondanks dat erin de cast veel bekende gezichten waren te zien. De uitbeelding van de Britten...oef...die was erg en karikaturaal Waarom gedroegen de Engelsen zich alsof ze niets anders konden dan hersenloos schreeuwen. Om zo sympathie op probeerde te bouwen leek de film behoorlijk eenzijdig te maken. Er zijn een paar vuurwapengevechten maar die zijn zonder enige opwinding . Aan het einde van de film voelde ik me verveeld en teleurgesteld door het gebrek aan kracht in deze film. Sorry , maar ik vond deze film helemaal niet leuk.

Net deze film weer een keer opnieuw gekeken en ik blijf het nog steeds een hele goeie film vinden. Ik lees dat er mensen zijn die vinden dat er slecht geacteerd word. Ik dacht dat het nogal meeviel. De film laat eigenlijk de begin jaren of de oprichting van de IRA zien. Als je deze film kijkt dan kun je die haat die de Ieren hebben tegen de Engelsen begrijpen. Ik zat me zelf al te ergeren aan die Engelse soldaten. En die haat is heel lang door gegaan want ik weet nog goed dat de IRA telkens bomaanslagen pleegde. Volgens mij is er in 2005 een einde gekomen aan al dat geweld. Ik dacht dat het zelfs op tv aangekondigt werd toen. Maar al bij al blijf ik dit een prima film vinden.