A Series of Unfortunate Events (2004)

Visueel erg mooi en de bijrollen zijn leukm een zeer vermakelijke film.

Ik heb de boeken niet gelezen maar hoe trouw blijft deze film aan de boeken? Denk je dat ze hier een filmserie/miniserie van hadden moeten maken? Ik vond de film leuk maar had op het einde zoiets van de film gaat in zo een snel tempo, het mocht best wat meer uitgediept zijn voor mij.

De boeken zijn herhalend. Voor deze film hebben ze de eerste drie delen samengevoegd en je ziet die herhaling van het thema Count Olaf vermomt zich en probeert de kinderen te vermoorden. Dat gaat zo'n 13 boeken door. Maar in de boeken komt er een andere rode draad, waardoor de herhaling steeds iets anders aanvoelt. De kinderen komen heel veel te weten over hun ouders, een geheim genootschap en waarom Olaf doet wat hij doet.

Ik denk dat een serie films uiteindelijk geen goed idee was, dus ik ben heel blij met deze ene film, die eigenlijk de toon en de sfree vcan de boeken verder goed weergeeft. Jude Law had wel wat melodramatischer mogen acteren in zijn rol als Lemony Snicket. In de boeken is hij namelijk wel degelijk een personage, en wel eentje die een heel gekleurd beeld geeft van de gebeurtenissen. Maar Snicket is echt over de top melodramatisch.

Een mini-serie is misschien nog wel een optie. Maar dan met 13 delen. En dan nog zal het op een moment te herhalend worden. Om het gechikt te maken voor een serie zou er wel het een en ander herschreven mogen worden. Maar ja. Ken jij mini-series voor kinderen gebasseerd op een kinderboek? Mij schiet weinig te binnen. Die doelgroep is niet interessant.

Wat betreft het tempo op het einde, dat lag denk ik ook aan het feit dat men een goede afsluiting moest maken, waarin het hele verhaal enigszins rond werd afgesloten. Je moet wel het idee hebben dat de kinderen Olaf verslaan, dat ze echt een kans hebben en dat er iemand naar ze luisterde. Voor een kinderfilm lijkt me een al te open einde geen goed idee. Je wilt wel dat de kids 's avonds gaan slapen en niet lopen te huilen dat de film niet goed afloopt.

Er gelden gewoon andere regels voor kinderen. Vergeet niet, deze film kreeg een 6+ aanbeveling. En voor die doelgroep is diepte niet belangrijk.

Daenelia

Bedankt voor deze heldere uitleg. De Faerie Tale Theatre is misschien de enige miniserie voor kinderen die ik voor de geest kan halen, al is dat weer iedere keer een ander sprookje.

Maar Ted Kerkjes weet misschien wel enkele. Er was zo een Nederlandse serie op TV vroeger van Hamelen. Ted kan misschien wel helpen, hij weet wel veel over zulke dingen

Hier ben ik het niet mee eens: als je het zo formuleert lijkt het alsof diepgang voor kinderen niet belangrijk is. In de boeken van Winnie-de-Pooh (A. A. Milne) worden meer filosofische overpeinzingen aangesneden dan in menig boek voor volwassenen. Het maken van goede kinderfilms is net zo moeilijk als het maken van films voor volwassenen, als het niet moeilijker is.

Haha Ik moet zeggen dat ik niet zo gauw iets kan verzinnen. Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer? was geen miniserie: het had 45 delen. Daarnaast was die serie niet gebaseerd op een kinderboek.

Ik zou zo gauw geen miniserie voor kinderen kunnen verzinnen, die gebaseerd is op een kinderboek.

(Mini) series.

Swiebertje (TV Series 1955?1975).

Pipo de clown (TV Series 1958?1959).

Little House on the Prairie (TV Series 1974?1983).

Ja, hallo Ted Kerkjes en HALVE TAMME., Dat waren inderdaad geen mini-series. Dat liep jaaaaren door.

Er is maar zoveel diepgang die je als kind doorhebt. Maar toon mij de 6-jarige die de diepe filosofische achtergronden in Winnie-the-pooh kan beargumenteren en dan bind ik in.

Trouwens (oud-kinderboekverkoopster hier), de diepgang is in principe in Winnie de poeh wel een beetje ver te zoeken. Dat er op Winnie een hele serie quasi-filosofische boeken is gebasseerd, mwah. Maar uiteindelijk is het een verhaal voor een jongetje over zijn speelgoed. Zeg maar: Toy Story avant la lettre.

Maar kinderen kunnen gewoon niet alles aan wat een volwassenen kan. Dat is gewoon echt zo. Je zou een kind toch ook niet naar The Road laten kijken, omdat er een jongetje in voorkomt. Of naar The Fall. Of Pan's Labyrinth. Of South Park. Kinderfilms zijn gewoon beperkter in een bepaald register. Dat maakt ze niet minder, dat maakt ze geschikt voor kids. En wie zou nou willen dat films alleen voor volwassenen waren en altijd diepe levensvragen aanroert?

(Overigens verschilt het natuurlijk per kind. Maar laten we maar weer generaliseren en van een gemiddelde uitgaan. Als ze van Lemony Snicket houden - de boeken dan- , dan is de kans groot dat ze bijvoorbeeld HP of Percy Jackson snel te simpel zullen vinden. Dat ze misschien eerder geneigd zijn om uiteindelijk als volwassene wel naar The Road te kijken. Ik denk wel dat de film een goede reclame is voor de boekenserie. Het zijn maar dunne boekjes hgoor. Binnen twee weken ben je er doorheen )

Nee, kinderen zullen niet zeggen: "Dat en dat zijn de filosofische achtergronden.", en ze zullen het ook niet kunnen beargumenteren. Natuurlijk niet. Maar dat was de stelling ook niet, Daenelia. Jij zei: De vraag was of een zekere diepgang in films of boeken voor kinderen belangrijk was, en dat is mijns inziens het geval. Dan heb je de boeken zeker nog niet uit. Of je hebt ze totaal niet begrepen. Om de Vlaamse auteur Stefan Brijs maar te citeren: "Een slechte lezer is als iemand die in een bos wandelt zonder de bomen te zien.". Jij hebt de bomen van het Honderd Bunderbos duidelijk niet gezien. Maar goed, deze discussie ging niet over Winnie-de-Poeh. Dat was slechts een voorbeeld. Slechts één voorbeeld van werk voor kinderen met wel degelijk noodzakelijke diepgang. Ik heb nooit gezegd dat kinderen naar films voor volwassenen zouden moeten kijken. Natuurlijk niet. Er is wel degelijk verschil tussen films voor volwassenen en films voor kinderen. Echter denk ik wel dat er voornamelijk een verschil is in woordkeuze, in onderwerpen, valt wel mee.

Natuurlijk hoeven films voor 'grote mensen' niet allemaal diepe levensvragen aan te roeren, maar ik denk wel dat films met diepere lagen beter beklijven en ook vaak mooier zijn.

Maar goed, dit gaat niet meer over Lemony Snicket.

En de film is gewoon leuk. End off

Ted Kerkjes ik hoop dat je later wat uitleg wil verschaffen over de lage score die je deze film geeft. Niet dat ik een verantwoording van je wil maar ben gewoon benieuwd wat je zo slecht vond ?

Misschien dat ik ook iets te streng ben geweest. Twee sterren is wellicht wat aan de te lage kant.
In mijn herinnering was Graaf Olaf afgeschilderd als een karikatuur, en zo had ik hem niet voorgesteld bij het lezen van de serie. De serie zelf vond ik trouwens ook veel te veel van hetzelfde. Na een tijdje ken je het trucje wel. Verder vond ik dat een heleboel wat op papier wel werkte, niet goed werken op het scherm. (De ondertitels bij de baby en zo.)
Maar ik ga nou wel op mijn herinnering af. Toen ik deze film keek, had ik de eerste drie, vier delen van de serie gelezen. Daarna las ik de rest van de serie, en die vond ik echt heel slecht, omdat steeds hetzelfde trucje werd uitgehaald. Ik vermoed dat ik mijn stem te veel baseer op mijn ervaring met de serie, en dat is natuurlijk niet terecht. Destijds had schijnbaar de film wel mijn nieuwsgierigheid gewekt naar de boekenserie: anders had ik die boekenserie niet gelezen. Ik zal mijn stem verwijderen en de film nog een keer bekijken om vervolgens een eerlijk oordeel te vellen.

Ted Kerkjesm yay! Zie je? Dat bedoel ik. Er zullen vast wel meer mensen geweest zijn die de serie gingen lezen, al was het maar tot deel 3. En volgens mij is dat het al waard.

Mijn vriend kwam er ook niet doorheen... Ik heb ze allemaal gelezen, de eerste 8 in 7 dagen. Daar wordt je wel depri van... Maar ik hou van de toon van Daniel Handler (de schrijver), ik vind die truukjes juist leuk Lekker vertrouwd.

Ben heel benieuwd naar je her-kijk-ervaring. Zou grappig zijn als je de film kon zien met iemand die onder de 12 is. Gewoon, om te zien hoe hun reactie is.

Ik vond het geenszins treurige boeken. De boeken waren in mijn ogen humoristisch vanwege de zwarte humor. Ik vermoed dat ze ook met die intentie geschreven zijn. Hm. Persoonlijk vind ik het uitmelkerij. In de eerste drie boeken was het allemaal nog leuk, humoristisch en origineel en toen had Handler moeten stoppen. Daarna werden alle truukjes, die eens zo grappig waren, eindeloos hergebruikt en uitgemolken. Jammer. Overigens vind ik het pseudoniem Lemony Snicket erg leuk bedacht. Dat moet wel worden gezegd. Ik ben ook heel benieuwd naar mijn her-kijk-ervaring.

Ted Kerkjes

Ik kan natuurlijk niet spreken over de boekenserie want ik heb ze niet gelezen en ben het ook niet van plan. Maar uitmelkerij heb je natuurlijk heel vaak wanneer het om een serie gaat. Neem de Harry Potter serie bijvoorbeeld, dat noem ik pas uitmelkerij en repetitiviteit in de hoogste (en vervelendste) graad. Maar blijkbaar zijn er toch heel wat mensen die het wel lusten. Fijn dat je wel de moeite wil doen om de film te herbekijken

Graag gedaan, hoor! Ik hoop dat het geen jaren gaat duren.

film reviews in 100 woorden: Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events (in 100 woorden) - filmreviewsin100woorden.blogspot.be

Het leuke aan A Series of TimBurtonate Events is het lugubere sfeertje wat deze film uniek maakt in z’n soort. We treden samen met 3 buitengewoon slimme hoofdpersonages in een duister wereldje waar we een simpel verhaal voorgeschoteld krijgen (nee, geen puttanesca). Maar door het verhaal voel je wel dat deze film een combinatie is van 3 verschillende boeken. De 3 kinderen zijn aangenaam genoeg, maar over-the-top Jim Carrey steelt uiteraard de show, hoewel Streep en Connolly ook niet onaardig waren. Ook de filmsets zijn buitengewoon excentriek en de muziek is heerlijk om naar te luisteren … echt onvervalst entertainment.

3.5*

De film zit visueel goed in elkaar, het verhaal kon me niet helemaal pakken. Het ging voor mij te veel van incident naar incident. Daarbij komt de persoonlijke noot dat ik bepaald geen fan van Jim Carrey ben.

Ondertussen kan ik er wel twee verzinnen: Oorlogswinter en De Zevensprong.

Grappige en vermakelijke film

Bijzonder leuke film die in hoge mate door Jim Carrey wordt gedragen.

Film naar de wonderlijke kinderboekenserie 'Ellendige avonturen'('A Series of Unfortunate Events') met niemand minder dan Jim Carrey - haast onherkenbaar - als Graaf Olaf. Toch is het geen vrolijke film er hangt een naargeestige sfeertje (wat meteen tijdens het begin van de film al duidelijk wordt.) Het is een combinatie van vreemdsoortige humor en zwartgalligheid, en maakt van deze film een unieke jeugdfilm. Lemony Snicket gaat over drie kinderen: Violet, Klaus en Sunny Baudelaire. Bij een brand raken ze hun huis en hun ouders kwijt. Een film over wezen betekent normaal gesproken een zielige vertoning, waarin het leed van de arme kindertjes tot hoofdmoot wordt gemaakt. In Silberlings gemene en tegelijk hilarische familiefilm gelden andere regels. De drie achterblijvers zijn nogal ongewoon. Violet, 14 jaar oud, weet overal raad op. Klaus, 12 jaar, is ongekend slim. Baby Sunny bijt op alles wat ze tegenkomt - als Sunny een tafel ziet, zet ze haar tanden meteen in het houten blad. Lemony Snicket is behalve vermakelijk ook een lust voor het oog. Een film die je moet kijken voor de sfeer en de mooie plaatjes en niet voor het diepgravende plot. Een zeer vermakelijke, aparte en charmante film.

Aardige film, met name visueel de moeite waard. De sfeer en de decors zijn goed. Het plot is niet altijd even sterk, maar wel onderhoudend genoeg. Jim Carrey doet het goed als de gemene Count Olaf en ook de vertolking van de drie Baudelaire kinderen is in orde. Verder veel bekende acteurs in niet al te bijzondere bijrollen (Streep, Hoffman, Spall, Law).

Redelijk.

Een beetje Tim Burtonachtig wel, maar mede daardoor wel gewoon een leuke film met een eigen sfeertje, en sowieso al een vermakelijk verhaal door het "lugubere" plot.

De kinderen doen het goed genoeg, Jim Carrey in al zijn over-the-top acteren gaat nog net (al is dit op het randje). De wat rustigere bijrollen van zo'n Billy Connolly kunnen mij meer bekoren.

Visueel en qua sfeerbeleving zoals gezegd wat Burtonesque. Die Brad Siberling ken ik van toeten noch blazen, geen idee wat die nog allemaal gemaakt heeft en of dat ook in die trant was. Dit is alleszins wel degelijk tussendoorvermaak.

3

Iets te vlugge film..... De Netflix-serie volgt veel nauwer de boeken.

Blijft erg leuk. Een van de weinige familiefilms die ook voor volwassenen heel goed te doen is. Lekker vlot, eigenzinnig, fijn visueel stijltje, goed acteerwerk (op Jim Carrey na uiteraard) en ook leuk om Emily Browning al op zo'n jonge leeftijd in een dragende rol te zien; toen bleek ze al een talent te zijn.

Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events is visueel een zeer mooi plaatje. Het verhaal is ergens ook gewoon ontzettend leuk. Los daarvan ook een zeer goed platform voor Jim Carrey. De ondersteunende cast is idem sterk vertegenwoordigd. Zeer fraaie film voor jong en oud.

Puttanesca.

What did you call me...!?

Vermakelijk en kleurrijke gebeuren dat doet denken aan films van Gilliam en Burton om maar eens wat te noemen.

De film kenmerkt zich met bizarre karakters en gebeurtenissen, de nodige humor en vooral een prachtige stijl die sprookjesachtige aan doet. Vooral de settings en mooie achtergronden vallen op en doen me denken aan een music video van The Smashing Pumpkins.

Carrey kan helemaal los in een driedubbele rol en lijkt ervan te genieten. Verder zijn de kinderen prima en valt vooral Streep op met haar angststoornis en bijzondere huis.

Geen hoogstaande shit, maar wel vermakelijk voor een keer wat mij betreft en dan vooral vanwege de humor.

Een moeilijke film om te beoordelen. Ik ben er van op de hoogte dat dit gebaseerd is op een hele reeks boeken, die ik echter nooit gelezen heb, èn dat er een meer recente televisieserie is, die ik ook nog niet gezien heb. Niet dat dit in se met de film te maken heeft, maar niettemin verklaart dit wel het grootste minpunt; dat alles vrij snel afgeraffeld wordt, en dat enige diepgang ontbreekt. Enfin, de speelduur is goed, want veel langer had ik dit niet echt kunnen trekken; het heeft gewoonweg meer te maken met de manier waarop het allemaal in beeld werd gebracht. Vrij cartoonesk, lelijke achtergronden, een kinderachtige sfeer (op zich niets mis mee, maar er wordt de hele tijd op gehamerd door verteller Jude Law dat dit een oh zo duister verhaal moet voorstellen) en tja, uiteindelijk een verhaal dat je niet enorm serieus kan nemen. Als de boeken en de serie ook zo zijn, dan kan deze film-adaptatie daar weinig aan doen, maar iets zegt me dat daar veel meer achtergrond en 'lore' aanwezig is. Veel dingen blijven nu namelijk vrij mysterieus en onbekend.

Maar bon, over het algemeen is het echt wel vermakelijk. Jim Carrey is net iets te cartoonesk, maar acteert echt wel goed (en het schiet me nu net te binnen dat Eternal Sunshine of the Spotless Mind ook van 2004 is, dus op die manier kan je Carrey echt wel meer als acteur appreciëren, want deze rol kan bijna niet verschillender zijn), en vooral het grote zusje vond ik heel erg sterk. Vreemd en jammer dat Emily Browning niet meer grote rollen heeft weten te strikken hierna, maar zo gaat dat wel vaker met kindsterretjes natuurlijk.

3*

Als ik deze film zo bekijk lijkt het wel een beetje op een film van Guillermo del Toro. Deze Lemony Snicket is visueel echt heel mooi gemaakt. Ik heb deze film toen ie pas uitkwam gezien, maar omdat ik hem vandaag op tv voorbij zag komen dacht ik dat ik er heel binnenkort weer eens naar ga kijken, want eerlijk gezegd weet ik totaal niet meer waar de film precies over gaat. Dus een nieuwe kijkbeurt kan dan geen kwaad. Tja, dat krijg je als je heel veel films kijkt.

Matige film die alleen gered wordt door de magistrale muziek van Thomas Newman. Jim Carrey kon mij zo af en toe wel boeien, maar verder vond ik het een matig verhaal. Helaas, ik had hier wel meer van verwacht. De sets en speciale effecten waren wel de moeite waard evenals de leuke aftiteling. Gek genoeg vond ik dat één van de leukste dingen van de film (dat zegt genoeg). 2 sterren voor de moeite!

Wat ik van de film vond, weet ik niet goed. Het waren leuke kinderen, maar ik vond dat er teveel gewoon een meneer die sprak. In het begin was het 10 minuten, dat is al veel. En later was er nog altijd een meneer die gewoon sprak...

Een leuke en geslaagde familiefilm. Dit mede dankzij een kaalgeschoren Jim Carrey, en zijn manier van improviseren. Tijdens zijn ontmoeting met de kinderen, sprak hij de woorden “Wait, give me that last line again” uit. Dit stond niet in het script, maar stelde de acteur in de gelegenheid om het beter te doen. Daarnaast was hij erg enthousiast om met Sir Billy Connolly en Meryl Streep samen te werken. Ook de rest van de cast is goed samengesteld. De destijds jonge Liam Aiken begon tijdens de productie flink te groeien. Hierop moest zijn kostuum continu worden aangepast. Richting het einde van de film, is hij zichtbaar langer dan Emily Browning. Macaber genoeg kreeg de acteur tijdens de première te horen dat zijn huis in brand stond. Christy Carlson Romano zou oorspronkelijk de rol van Violet Baudelaire vertolken. Ook Haley Hudson werd overwogen voor de rol. Casting director Avy Kaufman had diverse balletscholen afgezocht om de rol van Violet in te vullen. Tijdens haar training in de sportschool, zag ze Emily Browning op de televisie voorbij komen. Kaufman besloot om haar auditie te laten doen. De dochter van Meryl Streep was een groot fan van de boeken, en motiveerde haar moeder om de rol van Aunt Josephine te accepteren. De tweeling Kara en Shelby Hoffman vertolken de rol van Sunny Baudelaire. In eerste instantie werd er een drieling gecast, maar het trio had last van plankenkoorts en verlatingsangst. Kara en Shelby Hoffman waren in het echt doodsbang voor Carrey met zijn Count Olaf make-up. Tevens werd er gebruik gemaakt van een CGI-baby, omdat het voor de tweeling te gevaarlijk was. Het dochtertje van animatiesupervisor Colin Brady werd gebruikt voor het ontwerp van Sunny voor de computeranimatie. Catherine O’Hara vertolkt de rol van Justice Strauss. In de tv-serie speelt ze de rol van Dr. Orwell.

In eerste instantie was Tim Burton aan het project verbonden. Dit met Johnny Depp als Count Olaf, en Glenn Close als Aunt Josephine. Nadat Burton het project had verlaten, besloot Depp om eveneens af te haken. Brad Silberling wilde zo trouw mogelijk blijven aan de donkere gotische stijl van Burton, en overwoog zelfs om de regisseur aan te houden als producent. Tijdens de pre-productie werd Scott Rudin aangesteld om de film te produceren, en zou Barry Sonnenfeld de film regisseren. Rudin verliet het project wegens budgettaire conflicten, en stapte Sonnenfeld later eveneens op. Beiden worden echter nog steeds gecrediteerd als uitvoerende producenten. Sonnenfeld werd later de regisseur van de Netflix-serie. Dit was de eerste film van Nickelodeon, die een Academy Award won voor beste make-up en haarstyling.

Persoonlijk ben ik niet van de literatuur, en heb ik de boeken nooit gelezen. Visueel gezien is deze film in elk geval geslaagd. ILM was verantwoordelijk voor meer dan 500 opnamen met visuele effecten. De experts hadden zelfs beelden van het Atlantische orkaanseizoen 2003 bestudeerd, om de orkaan Herman nauwkeurig weer te geven. De film bevat elementen uit de eerste drie boeken “The Bad Beginning”, “The Reptile Room” en “The Wide Window.” De film werd uitgebracht, alvorens de laatste drie boeken van de serie verschenen. Daarnaast werd de film geïnspireerd door Sleepy Hollow en The Night of the Hunter. Oorspronkelijk was het de doelstelling om een vervolg te maken, maar dit kwam nooit van de grond. De film werd opnieuw opgestart als een Netflix-serie met Neil Patrick Harris als Count Olaf. Dit onder de titel A Series of Unfortunate Events. De film werd niet overal positief ontvangen, en stond zelfs in de Watchmojo’s-Lijst met mislukte film franchises. Toch weet deze familiefilm je aandacht vast te houden. Mede dankzij cameo’s van Helena Bonham Carter en Dustin Hoffman. Daarnaast bevat het wat leuke verwijzingen naar o.a. Monty Python.

3,0 *

Een film van de buiten categorie, niet omdat het lachen gieren en brullen is, maar vooral door de verpletterende aankleding (decor, kostuums, belichting, grimmige, enz.) de fantastische sfeer en de acteurs. Kortom, een film om helemaal in onder te dompelen, of je nou 8 jaar bent of 80.