The Hand That Rocks the Cradle (1992)

Nog steeds een goeie film, met een supermooie Sciorra (In 1992 dan)

Wat er allemaal niet kan gebeuren als een kierekijker zijn vingers niet laat waar ze horen. Goeie psychologische thriller zoals me bij staat en vrij uniek in zijn soort, want meestal zijn thrillers vooral gedoe met messen, pistolen en ander wapentuig.

Ook uitstekend in Jungle Fever.

Geweldig. Zelden zul je zo'n uitgekookte feeks aan het werk zien en elke manipulatie is slim bedacht.

De show wordt in elke scene waar ze in speelt gestolen door 1 van de ultieme femme fatales, Rebecca de Mornay, die gek genoeg niet echt doorbrak. Ze is even stomend heet als ijzig koud. Belangrijkste les: als je een oppas neemt, zorg dat het niet zo'n dampende stoot is als de Mornay. Dat kan goed mis gaan.

Fijne bijrollen van een hier mentaal achtergestelde Ernie Hudson en een pittige (en toen nog niet zo bekende) Jullianne Moore. John De Lancie (de magnifieke Q uit de latere Star Trek series) mogen we ook nog even zien als perverse kierekijker die wel heel graag menige gleuf aan nadere "medische" onderzoeken onderwerpt (zonder handschoenen want dan kan hij meer waarnemen, begrijpt u).

Sciorra is goed, McCoy is wat braaf en heeft een relatief makkelijkere rol.

Geweldige scenes zijn ook "are you a retard" en de scene waarin de Mornay een pestkop eventjes een lesje leert. Hoe haar ogen plots die ijzige, priemende blik kunnen maken, waarbij de mond wat vertrekt, klasse.

Die hele plotselinge overgang van lieve buitenkant en onthulde duivelse inborst die je in meerdere scenes ziet werd destijds met de trailer ook meesterlijk uitgebuit.

Camerawerk is ook uitstekend. Details worden uit perfecte hoek gefilmd, zoals hoe ze een appeltje aan het schillen is terwijl ze gebiologeerd aan het staren is naar de astmatische aanval van Sciorra.

Pas op het eind is er geweld. Tot die tijd is alles zeer geraffineerd. Ik kan me voorstellen dat het niet de kop thee is voor fans van slashers of zo. Het is ook niet zo dat je op het puntje van je stoel zit van de spanning maar de handel en wandel van deze psychopaat is fascinerend.

Alleen die muziek op het einde...pfff. Hoort niet bij een thriller, eerder een soap. En triest te zien dat scriptschrijfster Amanda Silver gezakt is tot het nivo van de (compleet verpeste) bewerking van Mulan uit 2020.

Typisch zo'n erg rendabele jaren 90 huisthriller. Die waren met een heel beperkt budget in elkaar gestoken, leunden op een sterk script en brachten vaak het tienvoud op van wat ze kostten.

Iedere huisvader en moeder zal het wel een enge gedachte vinden dat je nanny erop uit is om je gezin kapot te maken. Een film die ook heel goed uitgewerkt is; al van de beginscènes waarin Claire betast wordt door haar gynaecoloog tijdens een routine-onderzoek komt er een naar sfeertje binnen. De manipulerende Peyton probeert op alle mogelijke manieren de huisvrede te breken en het is voor de kijker niet duidelijk waar ze finaal op uit is. Vond ik dus wel continu spannend. Ik dacht eerst aan een 3* maar na afloop stelde ik mijn cijfer bij met een halfje naar boven. De acteurs zijn niet heel bekend (op Julianne Moore na) maar hun potentieel werd goed benut.