Województwo świętokrzyskie

Ogród Włoski znajdujący się po zachodniej stronie Pałacu Biskupów Krakowskich w Kielcach, powstał razem z budowlą wzniesioną z inicjatywy biskupa Jakuba Zadzika na wzór zamkowych ogrodów, które sytuowano wewnątrz obronnych murów.

Został zaprojektowany na przedłużeniu osi pałacowej budowli prowadzącym aż do Baszty Prochowej. Między skarpą, a basztą wykopano studnię. W centralnej części znajdowały się umieszczone symetrycznie cztery kwatery obsadzone ziołami i kwitnącymi kwiatami, a całość otoczono drzewami owocowymi. Do ogrodu prowadziły przylegające do pałacowej loggii jednobiegowe schody. Tuż przy ścianie pałacu mieścił się giardino segreto czyli wydzielony mały ogród ozdobny dostępny tylko właścicielowi, do którego można się było dostać z apartamentu poprzez znajdującą się w alkierzu klatkę schodową.

Z upływem czasu centralną część ogrodu wzbogacono szpalerami grabów, przy których umieszczono lipowe altany. Zostały także zasadzone małe drzewa owocowe takie jak pigwa, jabłoń czy wiśnia. Postawiono też kilka budynków: inspekty, lodownię, oranżerie oraz figarnię.

W 1789 władze cywilne przejęły wszystkie dobra biskupie, a teren ogrodu podzielono na działki przeznaczone dla urzędników, co spowodowało wraz z upływem czasu zanik oryginalnej roślinności oraz układu ogrodu.

W 2003 dokonano rekonstrukcji ogrodu przywracając mu układ z XVII wieku, zaś same kwatery zostały odtworzone do stanu jaki istniał w pierwszej połowie XVIII wieku. Wokół środkowej części ogrodu nasadzono jabłonie, a całość została otoczona grabowymi alejkami. Zainstalowano także instalację nawadniającą i odprowadzającą wody deszczowe oraz system oświetleniowy.

Teren ogrodu stanowi część zespołu pałacu biskupiego

Dodał: cm, 2024-11-27 23:48:20

więcej

Budowa obiektu trwała 6 lat (1996-2002). W budynku wprowadzono wolny dostęp do zasobów bibliotecznych, zainstalowano system zabezpieczenia zbiorów i bramki kontrolne oraz 2 stanowiska do samodzielnych wypożyczeń. Dla użytkowników nowej biblioteki udostępniono ponad 100 komputerów. Pawilon o kubaturze 30 tys. m3, jest jednym z najnowocześniejszych obiektów bibliotecznych w kraju i zarazem największą ogólnodostępną naukową biblioteką techniczną w regionie świętokrzyskim. Otwarcia dokonał ówczesny premier Leszek Miller oraz minister edukacji Krystyna Łybacka.



Źródło:

Dodał: cm, 2024-11-18 15:18:19

więcej

Wczesnonowożytny kompleks obronny z reliktami murowanymi, posadowiony na starszych warstwach osadniczych. 

Dodał: nukebro, 2024-11-17 15:53:29

Informacje o zaporze

Dodał: Rafał T , 2024-11-13 22:04:05

Do parafii w Krynkach w roku 1967 przyjeżdża do pracy ks. Czesław Wala i obejmuje obowiązki Wikariusza. Bardzo szybko gorliwy kapłan spostrzegł, że mieszkańcy odległych wsi takich jak Kątków i Wióry odległych o 8 km bardzo rzadko pojawiają się na niedzielnych mszach świętych jak również nie posyłają dzieci na naukę religii. Nie zastanawiając się długo zorganizował punkt katechetyczny w Kałkowie. Była to gospodarcza szopa, bez podłogi, sufitu, z dziurawym dachem, którą własnoręcznie wyremontował. Katechezę w szopie rozpoczął we wrześniu 1967 roku. Ciężka praca, wewnętrzna determinacja, przekonanie, że to jest to, co powinien robić, po czterech latach doprowadzają do idei budowy kaplicy św. Maksymiliana Marii Kolbego tj. Ośrodka duszpasterskiego. Trzeba tez zaznaczyć, że ks. Wala był systematycznie wzywany na rozmowy, przesłuchania i szykanowany przez funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa i władz administracyjnych. 14 czerwca 1971 roku zostaje poświęcony dom Boży i rozpoczyna się normalna praca duszpasterska, odprawianie Mszy Św., głoszenie kazań, spowiedź. Chociaż mieszkańcy uważali księdza Walę za swojego proboszcza to formalnie jest ciągle wikariuszem w parafii Krynki.W grudniu 1981 r. otrzymuje pozwolenie na osiedlenie w Kałkowie, a w czerwcu 1982 r. zostaje proboszczem parafii. Właściciele Kaniowie odstępują mu oborę, która ma służyć za plebanię. Z pomocą wiernych tj. po zrobieniu okien, podłóg, pieców itp. prac adaptacyjnych, obora-kaplica ma nowego mieszkańca - tym razem księdza. W 1982 r. rozpoczyna się budowa kościoła. W kwietniu rozpoczęto kopanie fundamentów, a w ciągu 153 dni stanęły mury. Przy budowie pracowała cala parafia, a nawet głuchoniemi, których duszpasterzem w diecezji był ks. Wala, dobrze znający język migowy. W 1982 roku w sierpniu ksiądz wraz z grupą młodzieży przyjeżdża z pielgrzymką do Lichenia i tam spotyka się z kustoszem sanktuarium Matki Boskiej Licheńskiej ks. Eugeniuszem Makulskim, urodzonym w Kotarszynie, blisko Kałkowa. Owocem tej wyprawy było ofiarowanie przez księdza Makulskiego kopii obrazu Matki Boskiej Licheńskiej dla kościoła w Kałkowie i ustalenie terminu- że ingres Matki Boskiej z Lichenia nastąpi 21 maja 1983 roku w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Po zapadnięciu tej ważnej decyzji, przystąpiono do intensywnych przygotowań. Nowy duch wstąpił w ludzi. Wreszcie nadszedł ten dzień. A tak wspomina ksiądz Makulski: "W wigilię Zesłania ducha Świętego 21 maja 1983 roku wiozłem z Lichenia w złocistej ramie poświęconą już kopię Cudownego Obrazu przybraną w zieleń i biało-czerwone goździki. Minęliśmy Starachowice i zbliżamy się do nowej parafii Styków. Wjeżdżamy w bogato udekorowaną, dziesięciokilometrową trasę. W lesie, niedaleko za skrzyżowaniem widzimy wspaniałą bramę triumfalną z napisem: Witamy Cię Maryjo na Ziemi Świętokrzyskiej. Witam się z księdzem Walą i wskazując na przywieziony obraz Matki Bożej mówię: teraz On jest twój, strzeż go i bądź razem z powierzonym ci ludem jeszcze większym czcicielem Tej, którą obraz przedstawia. Ona niech będzie Matką dla ciebie i tych wszystkich, którzy do Niej przyjdą, z tym co ich boli, cieszy czy niepokoi". Były pierwsze wzruszenia i łzy. O godzinie 17-tej Obraz Bolesnej Królowej Polski w obrazie Licheńskim z orłem na piersi przebywa na miejsce swego przeznaczenia: do Kałkowa-Godowa. Jeszcze przed zimą kościół został zadaszony i pokryty blachą, a 9 czerwca 1984 r. odbyło się uroczyste przeniesienie obrazu z kaplicy do dolnego kościoła. I znów nie zabrakło księdza Makulskiego - ojca chrzestnego sanktuarium w Kałkowie. 21 maja 1988 r., w wigilię uroczystości Zesłania Ducha Świętego, w piątą rocznicę ingresu Bolesnej Królowej Polski do Kałkowa, ks. bp Marian Zimałek poświęcił nówą sukienkę dla obrazu, po czym w uroczystej procesji obraz został przeniesiony na stałe z dolnego do górnego kościoła. Budowa kościoła została ukończona, a wzniesiono ją jako wotum dziękczynne za ocalenie Narodu Polskiego od ateizmu z błagalną prośbą o pokój na świecie. W następnych latach ks. Wala wykupuje od miejscowych rolników grunty rolne, na których w krótkim czasie buduje szereg nowych obiektów: dom Jana Pawła, domy pielgrzyma, hydrofornie, dom "Panoramy Świętokrzyskiej", dom Męki Pańskiej, dzwonnicę, Drogę Krzyżową na nasypie, wyróżniającą się monumentalną Golgotą, Martyrologium Narodu Polskiego (dwunastą stacją drogi krzyżowej) z trzydziestoma kaplicami, kaplice różańcowe, grotę Matki Bożej z Lourdes, kapliczkę "Piety", wioskę dla dzieci głuchoniemych z kaplicą, Oratorium nie narodzonych dzieci, hospicjum i domy dla osób starszych, fundacji pani Ryder, dom dla sióstr klauzurowych i wokół niego eremy i infrastrukturę całego terenu. Na terenie sanktuarium wciąż powstają nowe budowle. Utrzymaniem i obsługą całego kompleksu jak też ruchu pielgrzymkowego zajmują się osoby świeckie oraz siostry ze Zgromadzenia Sióstr Służek NMP Niepokalanej.

Dodał: pawel, 2024-11-13 17:35:25

więcej

Dwór w Oblęgorku zbudowany został w stylu eklektycznym w starym parku. Od frontu zwieńczony jest charakterystycznym kamiennym husarzem. Tuż nad wejściem usytuowany został kamienny herb rodu Sienkiewiczów. Pałacyk wybudowany został na bazie istniejącego już w tym miejscu myśliwskiego domku rodziny Tarłów, oraz pawilonu myśliwskiego istniejącego tu od 1895 roku wybudowanego przez ówczesnego właściciela rejenta Mieczysława Halika. Dworek zaprojektowany został przez warszawskiego architekta Hugo Kudera. Natomiast park wokół budynku, zaprojektował i urządził warszawski ogrodnik Franciszek Szanior.



Majątek w Oblęgorku został w 1900 roku zakupiony przez społeczeństwo dla Henryka Sienkiewicza z okazji 25-lecia pracy literackiej.



Do dworu Henryk Sienkiewicz wprowadził się w maju 1902 roku.Pisarz używał go głównie jako miejsce letniego wypoczynku i pracy twórczej, a na stałe mieszkał w Warszawie.



W Oblęgorku powstała część utworów pisarza jak np.: nowela Dwie Łąki, powieści Na polu chwały i W pustyni i w puszczy, a także fragmenty niedokończonych Legionów.

za :

/>
 

Muzeum powstało 26 października 1958 roku z inicjatywy dzieci pisarza, córki Jadwigi Korniłowicz i syna Henryka Józefa. W roku 1948 zwrócili się oni do ówczesnego Ministerstwa Kultury i Sztuki aby w dworku tym utworzyć Muzeum Pamiątek po swym ojcu. Propozycja ta zyskała poparcie władz państwowych i przy finansowej pomocy Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Kielcach oraz Społecznego Funduszu Odbudowy Stolicy i Kraju pomysł ten wszedł w życie. W 1956 r. Jadwiga i Henryk Józef aktem notarialnym przekazali Skarbowi Państwa pałacyk wraz z 2 ha parku[1]. Prace remontowe rozpoczęły się w roku 1957. Duży wkład miał Ryszard Andruszkiewicz, prezes Komitetu Sienkiewiczowskiego działającego przy Centrali Przemysłu Ludowego i Artystycznego ("Cepelii") w Poznaniu. Pierwszym kustoszem muzeum została synowa Henryka Sienkiewicza Zuzanna.

Prace przygotowawcze zostały rozpoczęte przez "Cepelie" w Poznaniu i Łodzi. Wykonały one odnowę i renowację mebli i tkanin. Zapłata za te prace pozostała częścią daru dla muzeum. Całościową oprawę wystawy zorganizowała kustosz Muzeum Świętokrzyskiego – Aleksandra Dobrowolska[2].

Z dniem 1 stycznia 1976 Muzeum Henryka Sienkiewicza w Oblęgorku stało się oddziałem Muzeum Narodowego w Kielcach.

Za - Wikipedia

Dodał: bonczek_hydroforgroup, 2024-11-12 23:49:36

więcej

Strona placówki:

Dodał: bonczek_hydroforgroup, 2024-11-03 18:13:34

Pierwszy zakład, który dał początek Hucie Ostrowiec powstał w latach 1837-1839 na prawym brzegu rzeki Kamiennej. Huta oraz osada przemysłowa, która rozwinęła się wokół niej nazywana była Klimkiewiczów, od nazwiska budowniczego Antoniego Klimkiewicza. Budowę fabryki sfinansował hrabia Henryk Łubieński. Kolejnym właścicielem huty był Zygmunt Wielopolski. Wydzielił on zakład ze swoich dóbr. Był założycielem Spółki Akcyjnej Wielkich Pieców i Zakładów Ostrowieckich. Na przełomie XIX i XX w. był to drugi co do wielkości zakład tego typu w Królestwie Polskim. W czasie rewolucji 1905 roku dochodziło tu do strajków i masowych wystąpień robotniczych. W mieście i sąsiednich powiatach proklamowano Republikę Ostrowiecką. Wystąpienia te zostały stłumione przez wojska rosyjskie, na początku 1906.



W czasie I wojny światowej Zakłady Ostrowieckie zostały w znacznym stopniu zniszczone. W okresie międzywojennym hutę rozbudowano. W zakładzie produkowane były wagony kolejowe, rury lane ośrodkowo, części do parowozów, samochodów, czołgów, armat oraz konstrukcje stalowe. W 1935 spółka Zakłady Ostrowieckie przejęła Warszawską Spółkę Akcyjną Budowy Parowozów. W okresie powojennym nazwę zakładów zmieniono na Hutę im. Marcelego Nowotki. W latach 70. wybudowano nowy zakład metalurgiczny na północno-wschodnich obrzeżach miasta. W czasie największego zatrudnienia w hucie pracowało ponad 17 tys. osób.



Na początku lat 90. nazwa kombinatu została zmieniona na Hutę Ostrowiec. Przeprowadzono restrukturyzację, zmniejszając znacznie zatrudnienie i likwidując stary zakład huty. Część wydziałów wyłączono z kombinatu, tworząc nowe firmy. W 2003 hutę nabyła hiszpańska grupa Celsa. Koncern zainwestował w ostatnich latach w Ostrowcu ponad 300 mln złotych. W planach na 2007 była budowa nowej walcowni huty. Za:

Dodał: McAron, 2024-11-01 13:13:39

więcej

Dom narożny przy ulicach Wojska Polskiego i Wesołej, pierwszy (od zachodu) z ciągu parterowych domów, wyburzonych na przełomie lat 60. i 70. w związku ze zmianą przebiegu odcinka ulicy Wesołej i przebudowy układu drogowego w rejonie ulicy Seminaryjskiej. Adres budynku - przypuszczalny, na podstawie lokalizacji pozostałych budynków.

Dodał: cm, 2024-10-22 14:45:12