iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.
iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.



Link to original content: http://pl.wikipedia.org/wiki/Stefaan_De_Clerck
Stefaan De Clerck – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Stefaan De Clerck

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefaan De Clerck
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 grudnia 1951
Kortrijk

Minister sprawiedliwości Belgii
Okres

od 30 grudnia 2008
do 6 grudnia 2011

Przynależność polityczna

CD&V

Poprzednik

Jo Vandeurzen

Następca

Annemie Turtelboom

Stefaan Maria Joris Yolanda De Clerck (ur. 12 grudnia 1951 w Kortrijku) – belgijski i flamandzki polityk, minister sprawiedliwości. W latach 1999–2003 przewodniczący partii Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie (CD&V).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Ukończył w 1975 studia prawnicze na Katolickim Uniwersytecie w Leuven, następnie praktykował jako adwokat w rodzinnym mieście. Z ramienia Chrześcijańskiej Partii Ludowej (CVP) w 1990 uzyskał mandat posła do Izby Reprezentantów (dwukrotnie uzyskiwał reelekcję). W 1995 premier Jean-Luc Dehaene powierzył mu stanowisko ministra sprawiedliwości. Stefaan De Clerck podał się do dymisji w 1998 po ucieczce seryjnego zabójcy i gwałciciela Marca Dutroux.

W 1999 przejął kierownictwo w CVP po wyborczej porażce chadeków. Poprowadził ją do zwycięstwa w wyborach samorządowych, w rezultacie których został burmistrzem Kortrijku (do 2008). Zainicjował też reorganizację partii, w tym zmianę jej nazwy na Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie. W 2003 wybrano go w skład Senatu. W tym samym roku zrezygnował z kierowania swoim ugrupowaniem, ustępując na rzecz Yves'a Leterme, po tym jak CD&V ponownie znaleźli się w opozycji. W 2004 przeszedł do pracy w Parlamencie Flamandzkim, a trzy lata później powrócił do Izby Reprezentantów.

30 grudnia 2008 ponownie objął tekę ministra sprawiedliwości w rządzie, na którego czele stanął Herman Van Rompuy. Pozostał na tym stanowisku także w kolejnym gabinecie sformowanym przez Yves'a Leterme. W 2010 ponownie wybrany do Izby Reprezentantów. W 2011 zakończył urzędowanie na stanowisku ministra. Nie kandydował w wyborach w 2014.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]