iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.
iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.



Link to original content: http://pl.wikipedia.org/wiki/Piotr_Paweł_Szymański
Piotr Paweł Szymański – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Piotr Paweł Szymański

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Paweł Szymański
Ilustracja
Kraj działania

Imperium Rosyjskie

Data urodzenia

18 czerwca 1793

Data i miejsce śmierci

15 stycznia 1868
Łomża

Biskup podlaski
Okres sprawowania

1856–1868

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

Zakon Braci Mniejszych Kapucynów

Prezbiterat

29 czerwca 1816

Nominacja biskupia

18 września 1856

Sakra biskupia

1 lutego 1857

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

1 lutego 1857

Konsekrator

Antoni Melchior Fijałkowski

Współkonsekratorzy

Tadeusz Łubieński
Jan Teraszkiewicz

Piotr Paweł Beniamin Szymański OFMCap (ur. 18 czerwca 1793, zm. 15 stycznia 1868 w Łomży) – duchowny katolicki, kapucyn, prowincjał i komisarz generalny polskiej prowincji kapucynów, 18 września 1856 mianowany biskupem podlaskim (po siedemnastoletnim wakacie w diecezji), konsekrowany 1 lutego 1857[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Nie uległ władzom rosyjskim, bowiem był bezwzględnie posłuszny papieżowi i Stolicy Apostolskiej[1]. Otaczał opieką unitów, nie zdołał zapobiec kasacie kilkunastu klasztorów w diecezji oraz konfiskacie majątków diecezjalnych. W maju 1867 diecezja podlaska została skasowana ukazem carskim, a biskup wywieziony do klasztoru kapucynów w Łomży, gdzie zmarł i został pochowany. Do Łomży przywiózł ze sobą ukryty obraz Matki Bożej z sanktuarium w Leśnej Podlaskiej (zastąpiony in situ kopią)[2].

Ewa Jabłońska-Deptuła uważa, że był jedyną wielką osobowością wśród polskich kapucynów lat dwudziestych XIX wieku, a jego szczególna zasługę stanowiło zreformowanie zakonu. Mimo tego padał ofiara krytyki i intryg. Maria Jehanne Wielopolska wydała w 1913, opatrzony przedmową Stefana Żeromskiego, paszkwil Kryjaki, w którym rozdział poświęciła księdzu Stanisławowi Brzósce. W części tej stworzyła szeroko potem rozpowszechniony mit o rzekomo wrogim doń nastawieniu biskupa Szymańskiego. Było to źródło późniejszej dezinformacji, wykorzystywane chętnie przez publicystów antyklerykalnych i marksistowskich, w tym m.in. Romana Wareckiego (Ołtarz i tron. Szkice historyczne, 1960), Józefa Siemka (Śladami klątwy, 1966), czy anonimowego dzinnikarza Trybuny Ludu (22 maja 1955)[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b http://mazowsze.hist.pl/33/Szkice_Podlaskie/712/1996/24703/
  2. a b Jerzy M. Cygan, Beniamin Szymański, kapucyn, biskup podlaski, w: Szkice Podlaskie, Siedleckie Towarzystwo Naukowe, Siedlce 1996, s. 112-113, 118, ISBN 83-87103-05-5

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]