Neomarksizm
Neomarksizm – kierunek filozoficzny, odrzucający leninowską interpretację marksizmu, popularny w drugiej połowie XX wieku w krajach zachodnich. Łączył marksizm z filozofią Hegla i wiązał go z egzystencjalizmem, strukturalizmem i psychoanalizą. Neomarksizm rozwijali zwłaszcza przedstawiciele szkoły frankfurckiej, był on też inspiracją dla nowej lewicy[1]. W sensie socjologicznym neomarksizm dodaje do filozofii marksistowskiej szersze rozumienie nierówności społecznych, takich jak status i władza, autorstwa Maxa Webera. Przykłady neomarksizmu obejmują marksizm analityczny[2], francuski marksizm strukturalny, teorię krytyczną[3], kulturoznawstwo, a także niektóre formy feminizmu[4]. Teoria sprzecznych lokalizacji klasowych Erika Olina Wrighta jest przykładem synkretyzmu znalezionego w myśli neomarksistowskiej, ponieważ obejmuje ona socjologię Maxa Webera, krytyczną kryminologię i anarchizm[5]. Najważniejszymi reprezentantami neomarksizmu byli Stanisław Brzozowski, Antonio Gramsci, György Lukács, Karl Korsch, Ernst Bloch, Louis Althusser[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ neomarksizm, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2020-10-17].
- ↑ David Miller, London Review of Books, 31 października 1996.
- ↑ Almeida, Rhea. Cultural Context Model: A Liberation Based Healing Paradigm.
- ↑ Scott, John, and Gordon Marshall, eds. 1998. "neo-Marxism." In A Dictionary of Sociology. Oxford University Press.
- ↑ Janusz Dobieszewski: Marksizm i neomarksizm. s. 2. [dostęp 2020-10-17]. (pol.).
| Dzieła | |
|---|---|
| Marksistowska teoria społeczna |
|
| Działacze | |
| Filozofia | |
| Zobacz też |
