Nathalie Kosciusko-Morizet

Nathalie Kosciusko-Morizet
Data i miejsce urodzenia	14 maja 1973 ; Paryż
	Minister ekologii, zrównoważonego rozwoju, transportu i mieszkalnictwa Francji
Okres	od 14 listopada 2010; do 22 lutego 2012
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	Jean-Louis Borloo
Następca	François Fillon
	Multimedia w Wikimedia Commons

Nathalie Geneviève Marie Kosciusko-Morizet (ur. 14 maja 1973 w Paryżu) – francuska polityk, parlamentarzystka, była sekretarz stanu, od 2010 do 2012 minister w rządzie François Fillona.

Życiorys

Z wykształcenia biolog, ukończyła École polytechnique w Paryżu, studiowała też na École nationale du génie rural, des eaux et des forêts. Odbyła studia podyplomowe MBA organizowane przez Collège des Ingénieurs.

Od drugiej połowy lat 90. była bliskim współpracownikiem Jacques’a Chiraca, należała do Zgromadzenia na rzecz Republiki. W 2002 objęła mandat deputowanej do francuskiego Zgromadzenia Narodowego jako zastępca posła Pierre-André Wiltzeraa, który sprawował stanowiska rządowe. W 2004 wybrano ją do rady regionu Île-de-France. W 2007 wystartowała już jako kandydatka Unii na rzecz Ruchu Ludowego, pokonując w drugiej turze przedstawiciela Partii Socjalistycznej. W ramach UMP reprezentowała tzw. niebieskich zielonych (Écologie bleue), stanowiących ekologiczną frakcję w partii. Została działaczką Unii na rzecz Ruchu Ludowego, w której reprezentuje tzw. niebieskich zielonych (ekologiczną frakcję w partii).

W czerwcu 2007 objęła funkcję sekretarza stanu ds. ekologii w rządzie François Fillona w resorcie, na którego czele stał Jean-Louis Borloo. W marcu 2008 wygrała wybory na urząd mera Longjumeau. W styczniu 2009 została przeniesiona na stanowisko sekretarza stanu ds. planowania i rozwoju gospodarki cyfrowej, bezpośrednio podległe premierowi. W listopadzie 2010 w trzecim gabinecie tego samego premiera została ministrem ekologii, zrównoważonego rozwoju, transportu i mieszkalnictwa^[1].

22 lutego 2012 odeszła z rządu w związku z objęciem funkcji rzeczniczki Nicolasa Sarkozy’ego w trakcie kampanii prezydenckiej^[2]. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku uzyskała poselską reelekcję^[3].

W lutym 2013 zadeklarowała zamiar ubiegania się o urząd mera Paryża w wyborach lokalnych w 2014. W czerwcu tego samego roku wygrała partyjne prawybory, pokonując Rachidę Dati (wynikiem ponad 58% głosów)^[4]. W pierwszej turze wyborów zdobyła ponad 35% głosów i awansowała do drugiej tury^[5], w której przegrała z socjalistką Anne Hidalgo.

W 2016 wystartowała w prawyborach prezydenckich prawicy i centrum przed wyborami prezydenckimi zaplanowanymi na 2017. W głosowaniu z 20 listopada 2016 uzyskała 2,6% głosów^[6]. Przed drugą turą prawyborów poparła Alaina Juppé.

W styczniu 2018 ogłosiła wycofanie się z działalności politycznej. W następnym miesiącu została zatrudniona w nowojorskim oddziale firmy Capgemini jako dyrektor ds. bezpieczeństwa informatycznego i cloud infrastructure^[7].

Życie prywatne

Jej przodkiem był pochodzący z Suwałk kupiec Abraham Salomon Kościuszko, który wyemigrował do Francji w czasach monarchii lipcowej, natomiast przez matkę Benedice Treuille jest spokrewniona z Lukrecją Borgią^[8].

Jest mężatką i ma dwoje dzieci^[8].

Przypisy

↑ Décret du 14 novembre 2010 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 16 listopada 2010. [dostęp 2010-12-15]. (fr.).
↑ Nathalie Kosciusko-Morizet démissionne pour rejoindre la campagne de Sarkozy. 20minutes.fr, 22 lutego 2012. [dostęp 2012-03-08]. (fr.).
↑ Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-18]. (fr.).
↑ Nathalie Kosciusko rusza do boju: Najpierw o Paryż, potem o Francję. polskatimes.pl, 8 marca 2013. [dostęp 2014-02-12].
↑ NKM and Hidalgo set up all-female runoff for Paris mayor. rfi.fr, 24 marca 2014. [dostęp 2014-03-30]. (ang.).
↑ Primaire à droite: les résultats définitifs du premier tour enfin connus. lci.fr, 23 listopada 2016. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).
↑ Arnaud Leparmentier: NKM en reconstruction à New York. lemonde.fr, 30 czerwca 2019. [dostęp 2019-07-01]. (fr.).
↑ ^a ^b Bitwa o Paryż. „Dziedziczka” kontra „harfistka” i ich kampania gaf. tvn24.pl, 23 marca 2014. [dostęp 2014-03-23].

Bibliografia

Nota biograficzna na stronie lci.tf1.fr. [dostęp 2022-04-07]. (fr.).
Nathalie Kosciusko-Morizet na stronie Zgromadzenia Narodowego XIII kadencji. [dostęp 2022-04-07]. (fr.).

[1] Décret du 14 novembre 2010 relatif à la composition du Gouvernement. legifrance.gouv.fr, 16 listopada 2010. [dostęp 2010-12-15]. (fr.).

[2] Nathalie Kosciusko-Morizet démissionne pour rejoindre la campagne de Sarkozy. 20minutes.fr, 22 lutego 2012. [dostęp 2012-03-08]. (fr.).

[3] Résultats des élections législatives 2012. lexpress.fr, 17 czerwca 2012. [dostęp 2012-06-18]. (fr.).

[4] Nathalie Kosciusko rusza do boju: Najpierw o Paryż, potem o Francję. polskatimes.pl, 8 marca 2013. [dostęp 2014-02-12].

[5] NKM and Hidalgo set up all-female runoff for Paris mayor. rfi.fr, 24 marca 2014. [dostęp 2014-03-30]. (ang.).

[6] Primaire à droite: les résultats définitifs du premier tour enfin connus. lci.fr, 23 listopada 2016. [dostęp 2017-01-22]. (fr.).

[LeMonde-7] Arnaud Leparmentier: NKM en reconstruction à New York. lemonde.fr, 30 czerwca 2019. [dostęp 2019-07-01]. (fr.).

[tvn2303-8] Bitwa o Paryż. „Dziedziczka” kontra „harfistka” i ich kampania gaf. tvn24.pl, 23 marca 2014. [dostęp 2014-03-23].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

W dniu powstania	François Fillon Michèle Alliot-Marie Roselyne Bachelot François Baroin Xavier Bertrand Luc Chatel Brice Hortefeux Chantal Jouanno Alain Juppé Nathalie Kosciusko-Morizet Christine Lagarde Maurice Leroy Bruno Le Maire Michel Mercier Frédéric Mitterrand Valérie Pécresse
Późniejsi członkowie rządu	David Douillet Claude Guéant Gérard Longuet François Sauvadet Laurent Wauquiez