Królowie Kartaginy
Królowie Kartaginy – przywódcy starożytnej Kartaginy w pierwszych wiekach jej istnienia, przed wytworzeniem się ustroju republikańskiego[1][2]. Pełnili oni funkcje reprezentacyjne i ceremonialne[3], sprawowali naczelne dowództwo nad armią[4], a także przewodzili obrzędom sakralnym[4][5].
W miastach–państwach Fenicjan, do których należała początkowo też Kartagina, na czele władz stali królowie. Zakres ich władzy był ograniczony przez rosnące wpływy krajowych oligarchów[3]. Od połowy VI wieku p.n.e. kartagińscy królowie pochodzili z rodu Magonidów, który jednak znika ze źródeł około połowy IV wieku p.n.e.; od 396 p.n.e. faktyczna władza w państwie przeszła w ręce oligarchicznych gremiów arystokracji[6]. Arystoteles opisywał ustrój Kartaginy jako „ustrój mieszany”, czyli łączący elementy monarchii i republiki[7].
Po zupełnym upadku władzy królewskiej w Kartaginie na czele państwa stali dwaj wybieralni sufeci[3], funkcjonował 300-osobowy „senat” i zgromadzenie ludowe[8].
Lista królów kartagińskich[potrzebny przypis]
[edytuj | edytuj kod]- Dydona (ok. 814 p.n.e.) – założycielka miasta, siostra króla Tyru Pigmaliona,
- ... (zależność od Tyru?)
- Hannon I (ok. 580 p.n.e. – ok. 556 p.n.e.)
- Malchus (ok. 556 p.n.e. – ok. 550 p.n.e.)
- Magon I (ok. 550 p.n.e. – ok. 530 p.n.e.) – założyciel rodu Magonidów
- Hazdrubal Magonida (ok. 530 p.n.e. – ok. 510 p.n.e.)
- Hamilkar Magonida (ok. 510 p.n.e. – ok. 480 p.n.e.)
- Hannon (480 p.n.e. – 440 p.n.e.)
- Himilkon I (na Sycylii) (460 p.n.e. – 410 p.n.e.)
- Hannibal Magonida (440 p.n.e. – 406 p.n.e.)
- Himilkon Magonida (406 p.n.e. – 396 p.n.e.)
- Mago II (396 p.n.e. – 375 p.n.e.)
- Mago III (375 p.n.e. – 344 p.n.e.)
- Hannon III (344 p.n.e. – 340 p.n.e.)
- Hannon Wielki (340 p.n.e. – 337 p.n.e.)
- Gisko (337 p.n.e. – 330 p.n.e.)
- Hamilkar II (330 p.n.e. – 309 p.n.e.)
- Bomilkar (309 p.n.e. – 308 p.n.e.)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Gilbert Charles Picard, Colette Picard, Vie et mort de Carthage, Paris: Hachett, 1968 (fr.).
- ↑ Andrew Lintott, Violence, Civil Strife and Revolution in the Classical City, Routledge, 2014, s. 66 (ang.).
- ↑ a b c Jaczynowska, Musiał i Stępień 1999 ↓, s. 164.
- ↑ a b Kęciek 2007 ↓, s. 45.
- ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 68.
- ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 87–88.
- ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 115.
- ↑ Kęciek 2007 ↓, s. 116.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Krzysztof Kęciek, Dzieje Kartagińczyków, wyd. drugie, Warszawa: Attyka, 2007.
- Maria Jaczynowska, Danuta Musiał, Marek Stępień, Historia starożytna, Warszawa: Trio, 1999, s. 164.