Karabin VG 1-5
 VG 1-5 (bez magazynka) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Gustloff-Werke |
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Prototypy | |
| Produkcja | |
| Wyprodukowano |
ok. 10 000 egz. |
| Dane techniczne | |
| Kaliber |
7,92 mm |
| Nabój | |
| Wymiary | |
| Długość |
960 mm |
| Długość lufy |
380 mm |
| Masa | |
| broni |
4,27 kg (karabin niezaładowany) |
Volkssturmgewehr 1-5 (Versuchs-Gerät 1-5) – niemiecki karabin samopowtarzalny opracowany pod koniec II wojny światowej dla oddziałów Volkssturmu.
Utworzone we wrześniu 1944 roku oddziały Volkssturmu były początkowo uzbrajane w broń zdobyczną lub przestarzałą broń wycofaną z jednostek liniowych Wehrmachtu, lecz zdawano sobie sprawę, że jest to rozwiązanie tymczasowe ze względu na ograniczoną ilość broni i amunicji pochodzącej z tych źródeł. Docelowym rozwiązaniem miało być uzbrajanie żołnierzy Volkssturmu w broń opracowaną w ramach Primitiv-Waffen-Programm.
Jedną z broni opracowanych w ramach tego programu był karabin VG 1-5. Został on opracowany w 1943 w zakładach Gustloff-Werke przez inż. Barnitzkego.
Była to prosta, tania w produkcji broń działająca na zasadzie odrzutu zamka półswobodnego. Zasilana była nabojem pośrednim 7,92 × 33 mm Kurz ze standardowych 30-nabojowych magazynków karabinu szturmowego StG 44. Choć nabój ten był projektowany dla broni samoczynnej (strzelającej seriami), karabin VG 1-5 był samopowtarzalny (mógł strzelać tylko ogniem pojedynczym). Uzbrajając Volkssturm w broń samopowtarzalną, a nie samoczynną, chciano uniknąć marnowania amunicji przez słabo wyszkolonych żołnierzy.
Produkcję rozpoczęto w końcowych miesiącach 1944 roku, a pierwsze egzemplarze dostarczono w styczniu 1945 r. Do końca wojny zdołano wyprodukować około 10 000 karabinów VG 1-5.
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Stanowisko Volkssturmu na linii Odry. Żołnierz z lewej strony uzbrojony jest w VG 1-5 -
VG 1-5 obok MG 42
