Honoriusz II (antypapież)
| antypapież | |
| Data urodzenia |
ok. 1010 |
|---|---|
| Data śmierci |
1072 |
| Antypapież | |
| Okres sprawowania |
1061-1064 |
| Biskup Parmy | |
| Okres sprawowania |
1045-1061, 1064-1072 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Pontyfikat |
1061 |
Honoriusz II (właśc. Piotr Cadalus; ur. ok. 1010, zm. w 1072[1]) – antypapież w okresie od 28 października 1061 do 31 maja 1072[2].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Piotr Cadalus pochodził z niemieckiej zamożnej rodziny, zamieszkałej niedaleko Werony[2]. Jako dziecko został przeznaczony do stanu duchownego, a w 1045 został biskupem Parmy[1]. Po śmierci Mikołaja II w Rzymie nowym papieżem został wybrany Anselm de Baggio[1]. Elekcji tej nie uznał król Henryk IV, gdyż dopuszczeni do niej byli tylko kardynałowie. Również arystokracja rzymska pozbawiona udziału w tym wydarzeniu zdecydowała się powtórzyć wybory tak, aby usatysfakcjonowały one króla niemieckiego, regentkę Agnieszkę i ich samych. 28 października 1061 ich nominatem został biskup Piotr Cadalus, którego wybór potwierdził sejm w Bazylei.
Antypapież Honoriusz II należał do zagorzałych przeciwników reformy kościelnej reprezentowanej przez mnicha Hildebranda[2]. Natychmiast po wyborze rozpoczął marsz na Rzym[2]. W kwietniu 1062 zdobył miasto i wypędził z niego papieża Aleksandra II[2]. Nie udało mu się jednak dokonać uroczystej koronacji ani na dłużej pozostać w mieście, ponieważ został z niego wyparty przez wojska księcia Godfryda z Lotaryngii[2]. Schronił się w Parmie, a w tym samym czasie w Augsburgu i w Rzymie zebrał się sąd, którego zadaniem było rozpatrzenie żądań obu biskupów do sprawowania godności papieskiej[2]. Do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia w 1063, Aleksander II i Honoriusz II nawzajem się ekskomunikowali[2]. Piotr Cadalus próbował również ponownego zdobycia papieskiej stolicy, ale zamierzonego planu nie osiągnął, gdyż znów został wyparty[2]. Schizmę zakończył w 1064 król niemiecki, który ostatecznie przestał popierać antypapieża i opowiedział się za Aleksandrem II[1].
Honoriusz II opuszczony przez rzymską arystokrację i niemieckich stronników stracił wszelkie wpływy i nie odgrywał później żadnej większej roli. Wrócił do Parmy, gdzie do końca życia pozostawał miejscowym biskupem[2].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Cadalous. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-03-12]. (ang.).