Hanns Martin Schleyer
 H. M. Schleyer, 1973 | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
19 października 1977 |
| Zawód, zajęcie |
przemysłowiec |
Hanns Martin Schleyer (ur. 1 maja 1915 w Offenburgu, zm. 19 października 1977 koło Miluzy, Francja) – niemiecki menedżer i przemysłowiec, członek partii CDU i prezydent Niemieckiego Związku Pracodawców. Był dalekim kuzynem Johanna Martina Schleyera.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się jako jedyny syn prawnika Ernsta Schleyer i jego żony Helene Reithinger[1]. Studiował prawo na Uniwersytecie w Heidelbergu, gdzie działał w towarzystwie studenckim Corps Suevia[2]. W 1937 roku wstąpił do NSDAP[3].
W 1939 roku na Uniwersytecie w Innsbrucku uzyskał tytuł doktora nauk prawnych[1].
W maju 1940 Schleyer został wcielony do jednostki piechoty górskiej Wehrmachtu i brał udział w walkach na froncie zachodnim. Podczas ćwiczeń wspinaczkowych jesienią 1940 roku, doznał wypadku, wskutek czego w 1941 został zwolniony jako niezdolny do służby[2]. W 1941 roku Schleyer przenióśł się do Pragi, gdzie przejął kierownictwo związku studentów na Uniwersytecie Karola[4]. Od 1943 roku był urzędnikiem w administracji Protektoratu Czech i Moraw[2].
W 1945 roku wyjechał z Pragi do Konstancji, gdzie do 1948 był internowany we francuskiej stefie okupacyjnej[3]. Przez francuską komisję denazyfikacyjną został zakwalifikowany jako Mitläufer (bierny uczestnik)[2].
Od 1949 pracował jako konsultant ds. handlu zagranicznego w Izbie Przemysłowo-Handlowej Baden-Baden. W 1951 roku rozpoczął pracę w Daimler-Benz AG w Stuttgarcie. Od 1962 do 1968 pełnił funkcję przewodniczącego stowarzyszenia przemysłu metalowego w Badenii-Wirtembergii[5]. Od 1971 roku przewodniczył Niemieckiemu Związkowi Pracodawców, a w styczniu 1977 roku został dodatkowo szefem Federalnego Stowarzyszenia Niemieckiego Przemysłu (niem. Bundesverband der Deutschen Industrie)[1].
5 września 1977 został porwany przez terrorystyczną Frakcję Czerwonej Armii, która żądała uwolnienia z więzienia członków swej organizacji w zamian za uwolnienie Schleyera. Tymczasem w nocy z 17 na 18 października Andreas Baader, Jan-Carl Raspe i Gudrun Ensslin, którzy mieli być wymienieni na Schleyera, popełnili w więzieniu Stammheim w Stuttgarcie samobójstwa (tzw. Todesnacht von Stammheim), w związku z czym plany porywaczy legły w gruzach i 19 października zdecydowali się na zabicie Schleyera, poddawszy go uprzednio torturom[6]. Jego ciało zostało odnalezione w bagażniku porzuconego samochodu przy Rue Charles Peguy we francuskiej Miluzie[7].
Nabożeństwo żałobne odbyło się 25 października 1977 roku w Konkatedrze św. Eberharda w Stuttgarcie, a następnie Schleyer został pochowany na tamtejszym cmentarzu[1].
Schleyer był żonaty z Waltrude Ketterer (1916–2008). Miał czterech synów[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Stiftung Deutsches Historisches Museum, Stiftung Haus der Geschichte der Bundesrepublik Deutschland, Gerade auf LeMO gesehen: LeMO Biografie: Hanns Martin Schleyer [online], www.hdg.de [dostęp 2023-03-11] (niem.).
- ↑ a b c d e Hanns Martin Schleyer, Geschichte der CDU, 30 kwietnia 1915 [dostęp 2023-03-11] (niem.).
- ↑ a b Ernst Klee: Das Kulturlexikon zum Dritten Reich. Wer war was vor und nach 1945. S. Fischer, Frankfurt nad Menem 2007, ISBN 978-3-10-039326-5, s. 525.
- ↑ Kay: Dr. Hanns Martin Schleyer, s. 306.
- ↑ GHDI - Schleyer, Hanns-Martin [online], ghdi.ghi-dc.org [dostęp 2023-03-11].
- ↑ Bartosz T. Wieliński: Terrorystka z RAF wolna. Gazeta Wyborcza, 13 lutego 2007 [1]
- ↑ SWR2, Hanns Martin Schleyers Leiche in Mühlhausen gefunden | 19.10.1977 | RAF [online], swr.online [dostęp 2023-03-11] (niem.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Bartosz T. Wieliński. Ścigając terrorystów z RAF-u. „Ale historia”. 15/2014 (117), s. 8-10, 2014-04-14. Agora SA. (pol.).