Georg Leber
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Minister obrony Niemiec | |
Okres |
od 7 lipca 1972 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Georg Leber (ur. 7 października 1920 w Obertiefenbach, zm. 21 sierpnia 2012 w Schönau am Königssee)[1] – niemiecki polityk i działacz związkowy związany z Socjaldemokratyczną Partią Niemiec (SPD), federalny minister transportu (1966–1972) i obrony (1972–1978). Deputowany do Bundestagu i jego wiceprzewodniczący w latach 1979–1983.
Od 1957 do 1966 był przewodniczącym związku zawodowego Industriegewerkschaft Bau-Steine-Erden.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Leber urodził się w Obertiefenbachu w rodzinie murarza i działacza związkowego Jakoba Lebera i jego żony Elisabeth[2]. Po ukończeniu szkoły powszechnej rozpoczął w Limburgii przyuczenie do zawodu handlowca. W 1939 został powołany jako radiotelegrafista w szeregii Luftwaffe[3].
Po zakończeniu II wojny światowej, pracował początkowo jako murarz. W 1947 wstąpił do SPD. Zaangażował się również w działalność związku zawodowego Industriegewerkschaft Bau-Steine-Erden (IG BSE). Od 1949 do 1952 był sekretarzem oddziału związku w Limburgii, następnie pełnił funkcję redaktora gazety związkowej Grundstein. W 1955 powołany na wiceprzewodniczącego IG BSE, a dwa lata później został przewodniczącym związku, kierując równocześnie Komitetem Związków Zawodowych Przemysłu Budowlanego i Drzewnego w Europejskiej Wspólnocie Gospodarczej. W wyborach parlamentarnych w 1957 zdobył mandat deputowanego do Bundestagu z list SPD i zasiadał w parlamencie przez kolejne kadencje do 1983. W latach 1958–1959 roku był ponadto posłem do Parlamentu Europejskiego[4][5].
W rządach Kurta Georga Kiesinger i Willego Brandta sprawował funkcję ministra transportu (1966–1972), dodatkowo od 1969 kierował również resortem poczty i telekomunikacji. W czasie urzędowania wprowadził ograniczenie prędkości do 100 km/h na drogach poza terenem zabudowanym, jak i ograniczenie dopuszczalnej zawartości alkoholu we krwi do 0,8 promila dla kierowców[6]. Następnie został powołany na ministra obrony (1972–1978). W latach 1979–1983 był wiceprzewodniczącym Bundestagu, po czym wycofał się z działalności politycznej[3][7].
Do 1994 był członkiem Komitetu Centralnego Katolików Niemieckich[5]. Mieszkał w bawarskim Schönau am Königssee, gdzie zmarł w 2012. W ostatnich latach życia zmagał się z chorobą Alzheimera[8].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]W 1943 roku Leber ożenił się z Erną-Marią Wilfing (zm. 1984). Z tego małżeństwa urodził się jego jedyny syn Manfred. W 1985 roku ożenił się ponownie z Katją Vojtą[2].
Odznaczenia[3]
[edytuj | edytuj kod]- 1976: Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec
- 1981: Papieski Order św. Grzegorza
- 1980: Legia Honorowa
- 1981: doktorat honoris causa Wydziału Prawa Uniwersytetu w Tybindze
- 1984: Bawarski Order Zasługi
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Würdigung Georg Leber [online], fes.de [dostęp 2024-04-23] (niem.).
- ↑ a b Georg Leber: Von Beselich in die ganz große Politik [online], Mittelhessen, 6 października 2020 [dostęp 2024-08-12] (niem.).
- ↑ a b c Hessische Biografie: Erweiterte Suche: LAGIS Hessen [online], www.lagis-hessen.de [dostęp 2023-01-19] .
- ↑ Georg Leber [online], www.gewerkschaftsgeschichte.de [dostęp 2024-08-12] (niem.).
- ↑ a b Geschichte der Gewerkschaften - Georg Leber [online], gewerkschaftsgeschichte.de [dostęp 2024-04-23] (niem.).
- ↑ Landespolitik kondoliert: Ex-Minister Georg Leber gestorben | Nachrichten | hr-online.de [online], web.archive.org, 31 października 2012 [dostęp 2024-08-12] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-31] .
- ↑ Deutscher Bundestag - Bundestag trauert um Herrmann, Funcke, Leber [online], bundestag.de [dostęp 2024-04-23] (niem.).
- ↑ Joachim Schucht , Georg Leber ist tot - Arbeiterführer und Soldatenvater [online], www.abendblatt.de, 22 sierpnia 2012 [dostęp 2024-08-12] (niem.).