Franciszek Sonik
| Biskup tytularny Margum | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
17 września 1885 |
| Data i miejsce śmierci |
27 listopada 1957 |
| Biskup pomocniczy kielecki | |
| Okres sprawowania |
1936–1957 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
5 marca 1911 |
| Nominacja biskupia |
16 grudnia 1935 |
| Sakra biskupia |
25 lutego 1936 |
| Data konsekracji |
25 lutego 1936 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Kielce | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
Franciszek Sonik (ur. 17 września 1885 w Wawrzeńczycach, zm. 27 listopada 1957 w Kielcach) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy kielecki w latach 1936–1957.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 17 września 1885 w Wawrzeńczycach[1][2]. Ukończył gimnazjum w Pińczowie[3]. Od 1902 studiował w seminarium duchownym w Kielcach[3], następnie od 1907 w Akademii Duchownej w Petersburgu, gdzie w 1911 uzyskał magisterium z teologii[2]. 5 marca 1911 został wyświęcony na prezbitera[1] przez biskupa pomocniczego mohylewskiego Jana Cieplaka[3].
W latach 1911–1930 był wikariuszem parafii katedralnej w Kielcach i kapelanem biskupa Augustyna Łosińskiego[2]. Ponadto piastował stanowisko sekretarza kurii[3], prowadził wykłady z historii Kościoła w kieleckim seminarium duchownym[2], był prefektem w kieleckich szkołach i pełnił funkcję kapelana Okręgowego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[3]. W latach 1930–1936 zajmował stanowisko proboszcza parafii św. Wojciecha w Kielcach[2] i dziekana dekanatu kieleckiego[3]. Od 1923 był kanonikiem kapituły katedralnej[4]. Wyznawał poglądy endeckie i z ramienia Stronnictwa Narodowego zasiadał w kieleckiej radzie miejskiej[2].
16 grudnia 1935 został prekonizowany biskupem pomocniczym diecezji kieleckiej ze stolicą tytularną Margum[1]. Sakrę biskupią przyjął 25 lutego 1936 w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kielcach[5]. Konsekrował go biskup diecezjalny kielecki Augustyn Łosiński w asyście Kazimierza Tomczaka, biskupa pomocniczego łódzkiego, i Jāzepsa Rancānsa, biskupa pomocniczego ryskiego[1]. Z powodu skonfliktowania się biskupa Augustyna Łosińskiego z rządem władze państwowe do listopada 1938 nie wypłacały mu uposażenia z budżetu państwa. Dwukrotnie zarządzał diecezją jako wikariusz kapitulny – w latach 1937–1938 po śmierci biskupa Augustyna Łosińskiego i w latach 1951–1956 w okresie aresztowania biskupa Czesława Kaczmarka[2].
Był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego częstochowskiego Antoniego Zimniaka (1936) i biskupa pomocniczego sandomierskiego Franciszka Jopa (1946)[1].
Zmarł 27 listopada 1957 w Kielcach[2]. Został pochowany na cmentarzu Starym w Kielcach[6] w grobowcu członków kapituły kieleckiej[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Franciszek Sonik. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2017-08-18]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i K. Krasowski: Biskupi katoliccy II Rzeczypospolitej. Słownik biograficzny. Poznań: Bene Nati, 1996, s. 229–230. ISBN 83-86675-03-9.
- ↑ a b c d e f J.E. ks. biskup Sonik. „Orędownik”. R. 66, nr 50, s. 3, 1936-02-29. [dostęp 2020-05-29].
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 412. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ K.R. Prokop. Sakry i sukcesja święceń biskupich pasterzy Kościoła kieleckiego (1805/1882–2007). „Kieleckie Studia Teologiczne”. T. 7 (2008). s. 260. ISSN 1730-072X. [dostęp 2017-08-18].
- ↑ Śp. Franciszek Sonik. kielce.grobonet.com. [dostęp 2023-04-02].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Franciszek Sonik [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2011-06-11] (ang.).