Fernando Filoni

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	19 marca 2001
Miejscowość	Watykan
Miejsce	bazylika św. Piotra
Konsekrator	Jan Paweł II
Współkonsekratorzy	Angelo Sodano; Giovanni Battista Re
Konsekrowani biskupi
Ricardo Baccay	10 kwietnia 2007
Dennis Kofi Agbenyadzi	22 lipca 2012
Nestor-Désiré Nongo-Aziagbia	22 lipca 2012
Dieudonné Nzapalainga	22 lipca 2012
Cyr-Nestor Yapaupa	22 lipca 2012
Joseph Arshad	1 listopada 2013
Raúl Alfonso Carrillo Martínez	22 maja 2016
Jaime Uriel Sanabria Arias	22 maja 2016
Calixto Paulino Esono Abaga Obono	20 maja 2017
Juan Domingo-Beka Esono Ayang	20 maja 2017
Miguel Angel Nguema Bee	20 maja 2017
Tadeusz Wojda	10 czerwca 2017
Giovanni Pietro Dal Toso	16 grudnia 2017
Współkonsekrowani biskupi
Francisco Padilla	23 maja 2006
Broderick Soncuaco Pabillo	19 sierpnia 2006
Leopoldo Corpuz Jaucian	31 marca 2007
Ettore Balestrero	27 kwietnia 2013
Michael Banach	27 kwietnia 2013
Brian Udaigwe	27 kwietnia 2013
Miguel Ángel Ayuso Guixot	19 marca 2016
Peter Bryan Wells	19 marca 2016
José Avelino Bettencourt	19 marca 2018
Waldemar Sommertag	19 marca 2018
Alfred Xuereb	19 marca 2018
Gianfranco Gallone	19 marca 2019

Fernando Filoni
	Kardynał biskup
	; Fernando Filoni (2019)
	Lumen Gentium Christus; Światło narodów - Chrystus
Kraj działania	Irak, Jordania, Filipiny, Watykan
Data i miejsce urodzenia	15 kwietnia 1946 ; Manduria
	Wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie
Okres sprawowania	od 2019
	Prefekt Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów
Okres sprawowania	2011–2019
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	3 lipca 1970
Nominacja biskupia	17 stycznia 2001
Sakra biskupia	19 marca 2001
Kreacja kardynalska	18 lutego 2012; Benedykt XVI
Kościół tytularny	Nostra Signora di Coromoto in San Giovanni di Dio
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Fernando Filoni (ur. 15 kwietnia 1946 w Mandurii) – włoski duchowny rzymskokatolicki, doktor filozofii i prawa kanonicznego, dyplomata watykański, arcybiskup, nuncjusz apostolski w Iraku i Jordanii w latach 2001–2006, nuncjusz apostolski na Filipinach w latach 2006–2007, substytut do spraw ogólnych Sekretariatu Stanu w latach 2007–2011, prefekt Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów w latach 2011–2019, kardynał od 2012 (najpierw w stopniu diakona, w 2018 promowany do stopnia biskupa), wielki mistrz Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie od 2019.

Życiorys

Urodził się 15 kwietnia 1946 w Mandurii. 3 lipca 1970 otrzymał święcenia kapłańskie. Ma doktoraty z filozofii i prawa kanonicznego^[1]. W 1979 rozpoczął przygotowanie do służby dyplomatycznej na Papieskiej Akademii Kościelnej.

W 1981 roku wstąpił do służby dyplomatycznej Stolicy Apostolskiej i służył na Sri Lance, w Iranie i Brazylii. W 1992 został wysłany na Filipiny, ale z miejscem zamieszkania w Hongkongu^[1].

17 stycznia 2001 został mianowany przez Jana Pawła II nuncjuszem apostolskim w Iraku i Jordanii oraz arcybiskupem tytularnym Volturnum^[2]. Święcenia biskupie przyjął 19 marca 2001 z rąk papieża. Jako motto biskupie wybrał Lumen Gentium Christus^[3]. Aby przekazać ludziom bliskość Kościoła podczas wojny w Iraku, przebywał na swoim stanowisku do końca lutego, kiedy to 25 lutego 2006 został przeniesiony do nuncjatury na Filipinach^[1].

9 czerwca 2007 został wezwany do Watykanu, gdzie objął stanowisko substytuta do Spraw Ogólnych w Sekretariacie Stanu. 10 maja 2011, po przejściu na emeryturę kardynała Ivana Diasa został prefektem Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów.

6 stycznia 2012 papież Benedykt XVI ogłosił, że abp Fernando Filoni otrzymał nominację kardynalską. Insygnia zostały wręczone 18 lutego 2012 podczas konsystorza. Zna francuski, hiszpański, angielski i portugalski. Brał udział w konklawe 2013, które wybrało papieża Franciszka.

Z dniem 28 czerwca 2018 papież Franciszek podniósł go do rangi kardynała biskupa, na równi z pozostałymi kardynałami biskupami diecezji suburbikarnych, pomimo nieprzydzielenia mu żadnej z diecezji podrzymskich^[4]^[5].

8 grudnia 2019 papież Franciszek przeniósł go na urząd wielkiego mistrza Zakonu Rycerskiego Grobu Bożego w Jerozolimie, zastępując przechodzącego na emeryturę kardynała Edwina O’Briena^[6]. Jego następcą na stanowisku prefekta został kardynał Luis Antonio Tagle.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c FILONI Card. Fernando. press.vatican.va. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
↑ RINUNCE E NOMINE, 17.01.2001. press.vatican.va, 2001-01-17. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (wł.).
↑ A rosary for the whole world. 30giorni.it. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
↑ Krzysztof Bronk: Nowi kardynałowie-biskupi. vaticannews.va/pl.html, 2018-06-26. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).
↑ RESCRIPTUM EX AUDIENTIA SS.MI: Rescriptum of the Holy Father Francis by which he has decided to co-opt into the Order of Bishops, equating them in all respects with the Cardinals holding the title of a suburbicarian Church, Cardinals Parolin, Sandri, Ouellet and Filoni, 26.06.2018. press.vatican.va, 2018-06-26. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).
↑ Rinunce e nomine, 08.12.2019. 2019-12-08. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (wł.).

Linki zewnętrzne

Nota biograficzna Fernando Filoniego na stronie Stolicy Apostolskiej. [dostęp 2024-04-20]. (wł.).
Fernando Filoni w słowniku biograficznym kardynałów Salvadora Mirandy [dostęp 2023-06-29] (ang.)
Fernando Filoni [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2012-02-18] (ang.).

[nota-1] FILONI Card. Fernando. press.vatican.va. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).

[rinuce-2] RINUNCE E NOMINE, 17.01.2001. press.vatican.va, 2001-01-17. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (wł.).

[motto-3] A rosary for the whole world. 30giorni.it. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).

[p1-4] Krzysztof Bronk: Nowi kardynałowie-biskupi. vaticannews.va/pl.html, 2018-06-26. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (pol.).

[p2-5] RESCRIPTUM EX AUDIENTIA SS.MI: Rescriptum of the Holy Father Francis by which he has decided to co-opt into the Order of Bishops, equating them in all respects with the Cardinals holding the title of a suburbicarian Church, Cardinals Parolin, Sandri, Ouellet and Filoni, 26.06.2018. press.vatican.va, 2018-06-26. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).

[Nomina-6] Rinunce e nomine, 08.12.2019. 2019-12-08. [dostęp 2021-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (wł.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

Delegaci apostolscy w Mezopotamii, Kurdystanie i Armenii Mniejszej	Marie Laurent Trioche (1837–1848) Antonino Merciai OP (1848–1850) Benoit Planchet SI (1853–1859) Henri-Marie Amanton OP (1860–1865) Nicolás Castells OFMCap (1866–1871) Zaccaria Fanciulli OFMCap (1871–1873) Eugène Louis Marie Lion OP (1874–1883) Henri Victor Altmayer OP (1884–1902) François Désiré Jean Drure OCD (1904–1917) François Berré OP (1922–1929) Antonin-Fernand Drapier OP (1929–1936)
Delegaci apostolscy w Iraku	Georges Marie Joseph Hubert Ghislain de Jonghe d’Ardoye MEP (1938–1947) Armand Etienne M. Blanquet du Chayla OCD (1948–1964) Paul-Marie-Maurice Perrin (1965–1966)
Nuncjusze apostolscy w Iraku	Paul-Marie-Maurice Perrin (1966–1970) Paolo Mosconi (1970–1971) Jean Édouard Lucien Rupp (1971–1978) Antonio del Giudice (1978–1982) Luigi Conti (1983–1987) Marian Oleś (1987–1994) Giuseppe Lazzarotto (1994–2000) Fernando Filoni (2001–2006) Francis Assisi Chullikatt (2006–2010) Giorgio Lingua (2010–2015) Alberto Ortega Martín (2015-2019) Mitja Leskovar (2020-2024)

Delegaci apostolscy	Placide-Louis Chapelle (1900–1901) Donato Sbarretti (1901–1902) Giovanni Battista Guidi (1902–1904) Ambrose Agius (1904–1911) Giuseppe Petrelli (1915–1921) Guglielmo Piani (1922–1948) Egidio Vagnozzi (1949–1951)
Nuncjusze apostolscy	Egidio Vagnozzi (1951–1958) Salvatore Siino (1959–1963) Carlo Martini (1963–1967) Carmine Rocco (1967–1973) Bruno Torpigliani (1973–1990) Gian Vincenzo Moreni (1990–1999) Antonio Franco (1999–2006) Fernando Filoni (2006–2007) Edward Adams (2007–2011) Giuseppe Pinto (2011–2017) Gabriele Caccia (2017–2019) Charles Brown (od 2020)