iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.
iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.



Link to original content: http://pl.wikipedia.org/wiki/Entuzjazm._Symfonia_Donbasu
Entuzjazm. Symfonia Donbasu – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Entuzjazm. Symfonia Donbasu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Entuzjazm. Symfonia Donbasu
Энтузиазм: Симфония Донбасса
ilustracja
Gatunek

symfonia miejska

Rok produkcji

1930

Data premiery

1 kwietnia 1931

Kraj produkcji

ZSRR

Język

rosyjski

Czas trwania

65 min

Reżyseria

Dziga Wiertow

Scenariusz

Dziga Wiertow

Muzyka

Dmitrij Szostakowicz

Zdjęcia

Jelizawieta Swiłowa

Entuzjazm. Symfonia Donbasu (ros. Энтузиазм: Симфония Донбасса) – radziecki film dokumentalny należący do gatunku symfonii miejskich, wyreżyserowany w 1930 roku przez Dzigę Wiertowa. Entuzjazm, który był pierwszym filmem dźwiękowym Wiertowa, stał się polem dla autorskich eksperymentów w zakresie użycia dźwięku w medium filmowym.

Film został zrealizowany z inspiracji futurystyczną twórczością Filippa Tommasa Marinettiego, ale też kontynuował rozważania Wiertowa nad zagadnieniem montażu filmowego. Symfonia Donbasu składa się z luźno powiązanych wątków życia miejskiego w Charkowie, które łączy ze sobą w całość dźwięk: podlegający zniekształceniom, podatny na szum[1]. Sama kompozycja filmowa układa się w narrację, która pokazuje „przejście od tradycyjnej, pogrążonej w religijnym zabobonie wiejskiej egzystencji do radosnego i pełnego entuzjazmu ruchu uprzemysłowienia”[2]. W założeniu Wiertowa podobne przejście dokonywało się od filmu niemego do dźwiękowego[3].

Wykonany w ciągu 50 dni film Wiertowa miał premierę 1 kwietnia 1931 roku. Entuzjazm w Związku Radzieckim poniósł klęskę artystyczną, zbierając pomimo odpowiedniego przesłania ideologicznego nieprzychylne recenzje ze strony krytyków, którzy w eksperymencie Wiertowa dostrzegli jedynie bezładną kakofonię dźwięków. Symfonii Donbasu zarzucano dehumanizację przedstawianego na ekranie ludu. Gdy ukazała się w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych, spotkała się jednak z entuzjastycznym odbiorem. Charlie Chaplin komentował film następującymi słowami: „Pan Wiertow jest muzykiem”[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Oksana Bulgakowa, David Bordwell. The Ear against the Eye: Vertov's "Symphony" (with Response). „Monatshefte”. 98 (2), s. 220-222, 2006. ISSN 0026-9271. [dostęp 2018-02-06]. (ang.). 
  2. Paweł Mościcki. Choreografie rewolucyjnego wrzenia. „Didaskalia”. 133-134, s. 54, 2016. ISSN 1233-0477. (ang.). 
  3. Lucy Fischer. "Enthusiasm": From Kino-Eye to Radio-Eye. „Film Quarterly”. 31 (2), s. 25–34, 1977. DOI: 10.2307/1211784. ISSN 0015-1386. [dostęp 2018-02-06]. (ang.). 
  4. Oksana Bulgakowa, David Bordwell. The Ear against the Eye: Vertov's "Symphony" (with Response). „Monatshefte”. 98 (2), s. 223-224, 2006. ISSN 0026-9271. [dostęp 2018-02-06]. (ang.).