iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.
iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.



Link to original content: http://pl.wikipedia.org/wiki/Emil_Sajfutdinow
Emil Sajfutdinow – Wikipedia, wolna encyklopedia Przejdź do zawartości

Emil Sajfutdinow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Sajfutdinow
Эмиль Сайфутдинов
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Emil Damirowicz Sajfutdinow

Data i miejsce urodzenia

26 października 1989
Saławat

Informacje klubowe
Klub

liga polska: KS Toruń
liga brytyjska: Ipswich Witches

Kariera seniorska
Lata Klub
Liga rosyjska
2005 Mega-Łada Togliatti
2007–2008 Mega-Łada Togliatti
2009–2012 Turbina Bałakowo
2013–2014 Saławat Saławat
2018–2019 Turbina Bałakowo
Liga polska
2006–2012 Polonia Bydgoszcz
2013 Włókniarz Częstochowa
2014 KS Toruń
2015–2021 Unia Leszno
2022– KS Toruń
Liga szwedzka
2007–2008 Masarna Avesta
2009–2010 Piraterna Motala
2012 Elit Vetlanda
2013 Indianerna Kumla
2014–2016 Elit Vetlanda
2017 Piraterna Motala
Liga duńska
2009–2010 Sønderjylland Elite Speedway
Liga ukraińska
2010 Turbina Bałakowo
Liga angielska
2011 Coventry Bees
2023 Ipswich Witches
Liga czeska
2011 AK Slaný
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja
2007–2021 Rosja Rosja
Dorobek medalowy
Reprezentacja  Rosja
Mistrzostwa świata
złoto 2018 żużel, drużynowo
złoto 2019 żużel, drużynowo
złoto 2020 żużel, drużynowo
brąz 2009 żużel, indywidualnie
brąz 2012 żużel, drużynowo
brąz 2017 żużel, drużynowo
brąz 2019 żużel, indywidualnie
brąz 2021[a] żużel, indywidualnie
Mistrzostwa świata juniorów
złoto 2007 żużel, indywidualnie
złoto 2008 żużel, indywidualnie
Mistrzostwa Europy
złoto 2014 żużel, indywidualnie
złoto 2015 żużel, indywidualnie
Multimedia w Wikimedia Commons
Sajfutdinow w 2009 roku podczas spotkania z toruńskim Unibaksem

Emil Damirowicz Sajfutdinow (ros. Эмиль Дамирович Сайфутдинов, ur. 26 października 1989 w Saławacie[1]) – rosyjski żużlowiec pochodzenia tatarskiego, posiadający również polskie obywatelstwo.

Trzykrotny zwycięzca Speedway of Nations z reprezentacją Rosji (2018, 2019 i 2020). Brązowy medalista Grand Prix na żużlu w sezonach 2009, 2019 i 2021 – jest jednym z nielicznych zawodników, którzy zdobywali medal IMŚ na żużlu w trzech różnych dekadach.

Jego indywidualny numer startowy to 89[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kariera sportowa

[edytuj | edytuj kod]

Do 2008

[edytuj | edytuj kod]

Wychowanek Triumfu Nowosybirsk. W lidze rosyjskiej zadebiutował w 2005 roku w barwach klubu Mega–Łada Togliatti. Pierwszy sezon startów zakończył ze średnią biegową wynoszącą 2,271[3], a jego drużyna wygrała całe rozgrywki. W lidze polskiej startuje od 2006 r., a do startów w Polonii Bydgoszcz polecił go Andreas Jonsson, który podczas jednego z meczów w lidze rosyjskiej miał poważne trudności, aby wyprzedzić młodego Rosjanina (ostatecznie spowodował jego upadek – za co niesłusznie z biegu wykluczony został Sajfutdinow – i to spowodowało, że zapamiętał jego nazwisko)[4]. Od sezonu 2007 do 2012 w Polonii Bydgoszcz startował na kontrakcie zawodowym, a jego menedżerem był Bogdan Sawarski (były prezes BTŻ Polonia, obecnie niezwiązany z władzami bydgoskiego żużla), a mechanikiem Tomasz Suskiewicz (były mechanik m.in. Tony Rickardssona i Tomasza Golloba). Po przejściu do polskiego klubu nie mógł porozumieć się z macierzystą Mega-Łada Togliatti. Zaowocowało to jego absencją w rozgrywkach międzynarodowych, a także brakiem możliwości obrony tytułu indywidualnego mistrza Rosji juniorów. Do rosyjskiej ligi powrócił po rocznej przerwie w 2007. W tym samym roku pierwszy raz w karierze reprezentował Rosję w drużynowym pucharze świata[5].

9 września 2007 na torze w Ostrowie Wielkopolskim zdobył tytuł Indywidualnego Mistrza Świata Juniorów. W trakcie zawodów dwukrotnie pobił rekord ostrowskiego toru (64,18 s).

5 października 2008 na torze w Pardubicach obronił tytuł Indywidualnego Mistrza Świata Juniorów jako pierwszy w historii.

Lata 2009–2012

[edytuj | edytuj kod]

25 kwietnia 2009 w debiucie wygrał turniej Grand Prix w Pradze, zostając drugim w historii żużlowcem (po Tomaszu Gollobie), któremu udało się tego dokonać[6]. Jednocześnie został najmłodszym stałym żużlowcem cyklu GP (mając w chwili pierwszego startu w zawodach 19 lat i 181 dni). W marcu 2009 żużlowiec otrzymał polskie obywatelstwo[7]. Rok później zdobył też polską licencje żużlową. Nie miało to jednak żadnego wpływu na kraj, który reprezentował w zawodach międzynarodowych – cały czas występuje w nich jako Rosjanin.

Z reprezentacją Rosji zajął trzecie miejsce w drużynowym pucharze świata 2012. Sajfutdinow zdobył 17 punktów będąc tym samym niekwestionowanym liderem swojej drużyny[8]. Był to pierwszy medal DMŚ dla tego kraju od czasów Związku Radzieckiego. Po sezonie 2012 po raz pierwszy zmienił klub w polskiej lidze. Po 7 latach reprezentowania drużyny z Bydgoszczy podpisał roczny kontakt z Włókniarzem Częstochowa. Wraz ze swoim rodakiem Grigorijem Łagutą stał się liderem częstochowskiej drużyny. W meczu wyjazdownym w Lesznie i Bydgoszczy zawody zakończył z kompletem 15 punktów prowadząc swoją drużynę do zwycięstw. Miał 5. miejsce w klasyfikacji najlepszych zawodników Ekstraligi według średniej biegowej (Wyniosła ona 2,260). Nie był jednak sklasyfikowany z powodu zbyt małej ilości odjechanych biegów[9].

Sezon 2013

[edytuj | edytuj kod]

Stały uczestnik Grand Prix 2013. Przez długi czas zajmował fotel lidera IMŚ, tracąc go po GP Łotwy na rzecz Taia Woffindena. Z powodu odniesionej kontuzji w Toruniu 31 sierpnia 2013 roku w półfinale Ekstraligi zakończył sezon. Oznaczało to dla niego także rezygnację z medalu Indywidualnych Mistrzostw Świata. Dzięki zdobytym punktom przed odniesieniem kontuzji udało mu się utrzymać w cyklu Grand Prix zajmując 6. miejsce. Otrzymał dziką kartę na uczestnictwo w Indywidualnych Mistrzostwach Europy, które w 2013 roku zostały zupełnie odnowione. W momencie odniesienia kontuzji był liderem klasyfikacji generalnej, dzięki wygranym turniejom w Gdańsku[10] i Togliatti[11]. Z powodu kontuzji nie wystąpił w pozostałych dwóch rundach cyklu. Ostatecznie zajął 9. miejsce. 20 listopada 2013 roku ogłosił, że podpisał roczny kontrakt z Unibaxem Toruń.

Lata 2014–2018

[edytuj | edytuj kod]

Z powodu skutków kontuzji odniesionej w 2013 wycofał się ze startów w Grand Prix 2014[12]. Występował natomiast w Indywidualnych mistrzostwach Europy 2014, które wygrał z przewagą sześciu punktów nad drugim Peterem Kildemandem[13]. Od sezonu 2015 jeździł tylko w lidze polskiej (w barwach Unii Leszno[14]) oraz szwedzkiej. Zrezygnował ze startów w lidze rosyjskiej (w latach 2005, 2007–2009 i 2011–2012 zdobywał tytuł mistrzowski tej ligi[15]). Zwyciężył również w Indywidualnych mistrzostwach Europy 2015. Jako pierwszy w historii obronił tytuł mistrzowski. W 2016 ukończył ten cykl na 7. miejscu, jednak tylko z trzypunktową stratą do podium.

W 2017 r. po trzech latach przerwy powrócił do cyklu Grand Prix. 24 czerwca 2017 podczas Grand Prix Danii w Horsens pierwszy raz od prawie czterech lat stanął na podium turnieju GP. W tym samym roku wywalczył drugi w karierze brązowy medal DPŚ.

W sezonie 2018 wrócił do startów w lidze rosyjskiej. Podpisał kontrakt z Turbiną Bałakowo. Zrezygnował natomiast z jazdy w Szwecji. Razem z Artiomem Łagutą i rezerwowym Glebem Czugunowem zdobył złoto Speedway Of Nations 2018[16].

Od 2019

[edytuj | edytuj kod]

19 maja 2019 w 12. biegu meczu przeciwko Włókniarzowi Częstochowa stał się bohaterem jednej z najbardziej rozpoznawalnych akcji w historii żużla, określonej mianem akcji dekady[17]. Sajfutdinow przez większość wyścigu próbował wyprzedzić prowadzącego przez cały czas Jakuba Miśkowiaka, jadąc po całkowicie zewnętrznej stronie toru, niemal nie prostując motocykla podczas pokonywania łuków. Zwyciężył w tym biegu, na ostatnich metrach przechodząc przed Miśkowiaka[18]. Rosjanin zdobył za to nagrodę najlepszego wyścigu sezonu 2019 w PGE Ekstralidze[19]. Cały mecz zakończył się wynikiem 31:59 dla Unii Leszno, a Sajfutdinow skończył go z dorobkiem 12 punktów (3,3,3,3,-)[20]. 6 lipca 2019 wygrał pierwszą od ponad sześciu lat rundę Grand Prix, a cały cykl ukończył na 3. miejscu. Z reprezentacją Rosji wygrał Speedway of Nations 2019 i obronił tym samym mistrzowski tytuł sprzed roku[21].

W 2020 trzeci raz z rzędu zdobył złoto Speedway of Nations[22]. Równie dobrze nie wiodło mu się jednak w Grand Prix. Cykl GP 2020 ukończył na 8. miejscu pierwszy raz w karierze nie stając na podium żadnej z rund. Rozgrywki ligowe w Polsce zakończył z najwyższą w dotychczasowej karierze oraz najwyższą w całej Ekstralidze 2020 średnią biegową 2,523. Jest pierwszym Rosjaninem w historii z najwyższą średnią w Ekstralidze.

W wyniku konfliktu z rosyjską federacją nie startował w Speedway of Nations 2021. W Grand Prix 2021 wywalczył trzeci w karierze brązowy medal[23].

Po sezonie 2021 odszedł z Unii Leszno. W ciągu siedmiu lat startów wywalczył z nią pięć złotych medali drużynowych mistrzostw Polski. 4 listopada 2021 roku ogłosił, że od sezonu 2022 będzie startował w Apatorze Toruń[24], jednak z powodu inwazji Rosji na Ukrainę rosyjscy zawodnicy zostali zawieszeni przez FIM do odwołania[25]. W sezonie 2023, z powodu posiadania polskiego obywatelstwa, wrócił na polskie tory żużlowe na podstawie polskiej licencji.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Brat Dienisa Sajfutdinowa, również żużlowca.

W 2009 roku otrzymał obywatelstwo polskie[26]. Na co dzień mieszka w Bydgoszczy. Od 2014 żonaty z Wiktorią Sajfutdinową. Od 2015 mają syna[27].

Starty w Grand Prix (indywidualnych mistrzostwach świata na żużlu)

[edytuj | edytuj kod]

Zwycięstwa w poszczególnych zawodach Grand Prix

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Nazwa Miejscowość Tor Długość toru
1. 25 kwietnia 2009 Czechy Grand Prix Czech Czechy Praga Stadion Markéta 353m
2. 30 maja 2009 Szwecja Grand Prix Szwecji Szwecja Göteborg Ullevi (sztuczny tor) 404m
3. 12 września 2009 Słowenia Grand Prix Słowenii Słowenia Krško Stadion Matije Gubca 388m
4. 20 kwietnia 2013 Unia Europejska Grand Prix Europy Polska Bydgoszcz Stadion Polonii 348m
5. 4 maja 2013 Szwecja Grand Prix Szwecji Szwecja Göteborg Ullevi (sztuczny tor) 404m
6. 1 czerwca 2013 Wielka Brytania Grand Prix Wielkiej Brytanii Wielka Brytania Cardiff Millennium Stadium (sztuczny tor) 275m
7. 6 lipca 2019 Szwecja Grand Prix Szwecji Szwecja Hallstavik HZ Bygg Arena 289m

Miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
Nr Dzień Rok Nazwa Miejscowość Tor Miejsce Punkty Biegi Zwycięzca
1. 25 kwietnia 2009 Czechy Grand Prix Czech Czechy Praga Stadion Markéta 1. 17 (2,0,2,3,1,3,6) —
2. 30 maja 2009 Szwecja Grand Prix Szwecji Szwecja Göteborg Ullevi (sztuczny tor) 1. 20 (0,2,3,3,3,3,6) —
3. 12 września 2009 Słowenia Grand Prix Słowenii Słowenia Krško Stadion Matije Gubca 1. 24 (3,3,3,3,3,3,6) —
4. 24 kwietnia 2010 Unia Europejska Grand Prix Europy Polska Leszno Stadion im. Alfreda Smoczyka 3. 14 (3,1,1,3,2,2,2) Australia Jason Crump
5. 30 kwietnia 2011 Unia Europejska Grand Prix Europy Polska Leszno Stadion im. Alfreda Smoczyka 3. 14 (3,3,2,1,1,2,2) Dania Nicki Pedersen
6. 8 października 2011 Polska Grand Prix Polski Polska Gorzów Wielkopolski Stadion im. Edwarda Jancarza 3. 8 (0,2,3,3) Stany Zjednoczone Greg Hancock
7. 11 sierpnia 2012 Włochy Grand Prix Włoch Włochy Terenzano Olympia Stadium 2. 19 (3,3,2,2,2,3,4) Szwecja Antonio Lindbäck
8. 22 września 2012 Dania Grand Prix Nordyckie Dania Vojens Speedway Center 3. 15 (1,3,2,3,1,3,2) Dania Michael Jepsen Jensen
9. 20 kwietnia 2013 Unia Europejska Grand Prix Europy Polska Bydgoszcz Stadion Polonii 1. 15 (2,3,1,2,1,3,3) —
10. 4 maja 2013 Szwecja Grand Prix Szwecji Szwecja Göteborg Ullevi (sztuczny tor) 1. 17 (1,2,3,3,2,3,3) —
11. 1 czerwca 2013 Wielka Brytania Grand Prix Wielkiej Brytanii Wielka Brytania Cardiff Millennium Stadium (sztuczny tor) 1. 14 (1,1,3,1,3,2,3) —
12. 3 sierpnia 2013 Włochy Grand Prix Włoch Włochy Terenzano Olympia Stadium 3. 10 (0,3,2,1,1,2,1) Dania Niels Kristian Iversen
13. 24 czerwca 2017 Dania Grand Prix Danii Dania Horsens CASA Arena (sztuczny tor) 2. 14 (1,2,1,3,3,2,2) Polska Maciej Janowski
14. 26 maja 2018 Czechy Grand Prix Czech Czechy Praga Stadion Markéta 3. 15 (3,2,2,3,2,2,1) Szwecja Fredrik Lindgren
15. 6 października 2018 Polska Grand Prix Polski Polska Toruń Motoarena 3. 11 (2,2,0,1,3,2,1) Wielka Brytania Tai Woffinden
16. 6 lipca 2019 Szwecja Grand Prix Szwecji Szwecja Hallstavik HZ Bygg Arena 1. 17 (3,3,2,3,1,2,3) —
17. 21 września 2019 Wielka Brytania Grand Prix Wielkiej Brytanii Wielka Brytania Cardiff Millennium Stadium (sztuczny tor) 2. 17 (3,1,3,3,3,2,2) Dania Leon Madsen
18. 5 października 2019 Polska Grand Prix Polski Polska Toruń Motoarena 2. 15 (3,3,0,3,2,2,2) Dania Leon Madsen
19. 16 lipca 2021 Czechy Grand Prix Czech Czechy Praga Stadion Markéta 2. 18 (2,3,2,2,3,3,2) Polska Maciej Janowski
20. 11 września 2021 Dania Grand Prix Danii Dania Vojens Speedway Center 3. 16 (2,1,3,2,3,2,1) Rosja Artiom Łaguta
21. 2 października 2021 Polska Grand Prix Polski Polska Toruń Motoarena 2. 18 (3,3,2,3,1,2,2) Polska Bartosz Zmarzlik

Punkty w poszczególnych zawodach Grand Prix

[edytuj | edytuj kod]
Sezon 2009
GP Czech – Praga GP Europy – Leszno GP Szwecji – Göteborg GP Danii – Kopenhaga GP Wielkiej Brytanii – Cardiff GP Łotwy – Dyneburg GP Skandynawii – Målilla GP Nordyckie – Vojens GP Słowenii – Krško GP Włoch – Terenzano GP Polski – Bydgoszcz miejsce punkty
17 9 20 14 7 10 5 14 24 11 8 139
Sezon 2010
GP Europy – Leszno GP Szwecji – Göteborg GP Czech – Praga GP Danii – Kopenhaga GP Polski – Toruń GP Wielkiej Brytanii – Cardiff GP Skandynawii – Målilla GP Chorwacji – Gorican GP Nordyckie – Vojens GP Włoch – Terenzano GP Polski – Bydgoszcz miejsce punkty
14 8 5 – – – 6 – – – – 15 33
Sezon 2011
GP Europy – Leszno GP Szwecji – Göteborg GP Czech – Praga GP Danii – Kopenhaga GP Wielkiej Brytanii – Cardiff GP Włoch – Terenzano GP Skandynawii – Målilla GP Polski – Toruń GP Nordyckie – Vojens GP Chorwacji – Gorican GP Polski – Gorzów Wielkopolski miejsce punkty
14 8 6 7 13 11 13 7 9 10 8 6 106
Sezon 2012
GP Nowej Zelandii – Auckland GP Europy – Leszno GP Czech – Praga GP Szwecji – Göteborg GP Danii – Kopenhaga GP Polski – Gorzów Wielkopolski GP Chorwacji – Gorican GP Włoch – Terenzano GP Wielkiej Brytanii – Cardiff GP Skandynawii – Målilla GP Nordyckie – Vojens GP Polski – Toruń miejsce punkty
8 7 10 12 11 10 7 19 12 11 15 11 5 133
Sezon 2013
GP Nowej Zelandii – Auckland GP Europy – Bydgoszcz GP Szwecji – Göteborg GP Czech – Praga GP Wielkiej Brytanii – Cardiff GP Polski – Gorzów Wielkopolski GP Danii – Kopenhaga GP Włoch – Terenzano GP Łotwy – Dyneburg GP Słowenii – Krško GP Skandynawii – Solna GP Polski – Toruń miejsce punkty
6 15 17 17 14 15 13 10 7 – – – 6 114
Sezon 2017
GP Słowenii – Krško GP Polski – Warszawa GP Łotwy – Dyneburg GP Czech – Praga GP Danii – Horsens GP Wielkiej Brytanii – Cardiff GP Szwecji – Målilla GP Polski – Gorzów Wielkopolski GP Niemiec – Teterow GP Sztokholmu – Solna GP Polski – Toruń GP Australii – Melbourne miejsce punkty
12 6 13 2 14 11 10 11 11 12 7 8 6 117
Sezon 2018
GP Polski – Warszawa GP Czech – Praga GP Danii – Horsens GP Szwecji – Hallstavik GP Wielkiej Brytanii – Cardiff GP Skandynawii – Målilla GP Polski – Gorzów Wielkopolski GP Słowenii – Krško GP Niemiec – Teterow GP Polski – Toruń miejsce punkty
8 15 11 14 8 6 3 5 8 11 8 89
Sezon 2019
GP Polski – Warszawa GP Słowenii – Krško GP Czech – Praga GP Szwecji – Hallstavik GP Polski – Wrocław GP Skandynawii – Målilla GP Niemiec – Teterow GP Danii – Vojens GP Wielkiej Brytanii – Cardiff GP Polski – Toruń miejsce punkty
6 13 11 17 14 7 10 16 17 15 126
Sezon 2020
GP Polski – Wrocław GP Polski – Wrocław GP Polski – Gorzów Wielkopolski GP Polski – Gorzów Wielkopolski GP Czech – Praga GP Czech – Praga GP Polski – Toruń GP Polski – Toruń miejsce punkty
10 5 7 14 14 10 12 9 8 81
Sezon 2021
GP Czech – Praga GP Czech – Praga GP Polski – Wrocław GP Polski – Wrocław GP Polski – Lublin GP Polski – Lublin GP Szwecji – Målilla GP Rosji – Togliatti GP Danii – Vojens GP Polski – Toruń GP Polski – Toruń miejsce punkty
18 14 14 12 9 12 12 14 16 10 18 149
Statystyki
Starty 98
Zwycięstwa 7
Miejsca na podium 21
Finalista 30
Punkty 1087

Starty w indywidualnych mistrzostwach świata juniorów

[edytuj | edytuj kod]

Starty w drużynowych mistrzostwach świata

[edytuj | edytuj kod]

Drużynowy Puchar Świata

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Dzień Miejscowość Miejsce Punkty Biegi Reprezentacja Zwycięzca
2007 16 lipca
19 lipca 		Coventry (Półfinał)
Leszno (Baraż) 		6. 6
1 		(0,2,2!,w,2)
(1,0,0,0,0) 		Rosja Rosja Polska Polska
2008 12 lipca Leszno (Półfinał) 6. 14 (2,2,2,2,6!) Rosja Rosja Dania Dania
2009 11 lipca
18 lipca 		Vojens (Półfinał)
Leszno (Finał) 		4. 14
18 		(2,3,3,3,3)
(2,2,6!,3,2,3) 		Rosja Rosja Polska Polska
2011 14 lipca Gorzów Wielkopolski (Baraż) 5. 19 (2,3,3,2,6!,3) Rosja Rosja Polska Polska
2012 7 lipca
14 lipca 		Bydgoszcz (Półfinał)
Målilla (Finał) 		3. 16
17 		(3,3,3,6!,1)
(1,1,3,3,6!,3) 		Rosja Rosja Dania Dania
2016 23 lipca
29 lipca 		Vojens (Półfinał)
Manchester (Baraż) 		6. 18
15 		(3,0,3,3,6!,3)
(2,2,6!,3,2) 		Rosja Rosja Polska Polska
2017 4 lipca
7 lipca
8 lipca 		Västervik (Półfinał)
Leszno (Baraż)
Leszno (Finał) 		3. 10
15
11 		(2,3,1,1,3)
(3,3,3,3,3)
(2,1,3,2!,1,2) 		Rosja Rosja Polska Polska

Speedway of Nations

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Dzień Miejscowość Miejsce Punkty Biegi Reprezentacja Zwycięzca
2018 8 czerwca
9 czerwca 		Wrocław 1. 6
8+1+1 		(2,1,0,-,1,2)
(2,0,0,2,3,1+1+1) 		Rosja Rosja –
2019 20 lipca
21 lipca 		Togliatti 1. 17
14+1+3 		(3,3,3,2,3,3)
(2,1,3,2,3,3+1+3) 		Rosja Rosja –
2020 17 października Lublin 1. 14 (4,3,3,4) Rosja Rosja –

Starty w lidze (szczegółowo)

[edytuj | edytuj kod]

Liga rosyjska

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Liga Klub Miejsce Mecze Biegi Punkty Bonusy Razem Śr. bieg. Śr. mecz.
2005 Liga rosyjska Mega-Łada Togliatti 1. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 2,271 (14.) b.d.
2007 Liga rosyjska Mega-Łada Togliatti 1. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 2,778 (1.) b.d.
2008 Liga rosyjska Mega-Łada Togliatti 1. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 2,829 (2.) b.d.
2009 Liga rosyjska Turbina Bałakowo 1. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 2,871 (1.) b.d.
2011 Liga rosyjska Turbina Bałakowo 1. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 2,613 (3.) b.d.
2012 Liga rosyjska Turbina Bałakowo 1. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 2,655 (3.) b.d.
2013 Liga rosyjska Saławat Saławat 4. 1 6 16 0 16 2,667 (nsk) 16,00
2014 Liga rosyjska Saławat Saławat 4. 2 7 20 0 20 2,857 (2.) 10,00
2018 Liga rosyjska Turbina Bałakowo 2. 2 11 33 0 33 3,000 (1.) 16,50
2019 Liga rosyjska Turbina Bałakowo 3. 4 21 58 1 59 2,810 (2.) 14,50

Liga polska

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Liga Klub Miejsce Mecze Biegi Punkty Bonusy Razem Śr. bieg. Śr. mecz.
2006 Ekstraliga Polonia Bydgoszcz 3. 16 52 63 6 69 1,353 (38.) 3,94
2007 Ekstraliga Polonia Bydgoszcz 8. (spadek) 9 41 51 9 60 1,463 (36.) 5,67
2008 1. liga Polonia Bydgoszcz 1. (awans) 19 99 231 20 251 2,535 (3.) 12,16
2009 Ekstraliga Polonia Bydgoszcz 6. 20 106 220 12 232 2,189 (9.) 11,00
2010 Ekstraliga Polonia Bydgoszcz 8. (spadek) 6 21 46 2 48 2,286 (nsk) 7,67
2011 1. Liga Polonia Bydgoszcz 1. (awans) 19 89 216 10 226 2,539 (2.) 11,37
2012 Ekstraliga Polonia Bydgoszcz 6. 18 93 198 12 210 2,258 (6.) 11,00
2013 Ekstraliga Włókniarz Częstochowa 4. 20 77 166 8 174 2,260 (5.) 10,38
2014 Ekstraliga KS Toruń 5. 14 61 127 12 139 2,279 (4.) 9,77
2015 Ekstraliga Unia Leszno 1. 16 78 154 13 167 2,141 (12.) 9,63
2016 Ekstraliga Unia Leszno 7. 7 34 64 5 69 2,029 (11.) 9,14
2017 Ekstraliga Unia Leszno 1. 18 91 167 17 184 2,022 (12.) 9,28
2018 Ekstraliga Unia Leszno 1. 18 88 182 13 195 2,216 (6.) 10,11
2019 Ekstraliga Unia Leszno 1. 18 86 194 9 203 2,361 (3.) 10,78
2020 Ekstraliga Unia Leszno 1. 18 88 206 16 222 2,523 (1.) 11,44
2021 Ekstraliga Unia Leszno 4. 18 87 258 12 170 1,954 (14.) 8,78
2023 Ekstraliga KS Toruń 3. 20 106 252 7 259 2,443 (2.) 12,6

Liga szwedzka

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Liga Klub Miejsce Mecze Biegi Punkty Bonusy Razem Śr. bieg. Śr. mecz.
2007 Elitserien Masarna Avesta 5. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 1,545 (33.) b.d.
2008 Elitserien Masarna Avesta 10. (spadek) b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 1,837 (22.) b.d.
2009 Elitserien Piraterna Motala 7. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 2,000 (12.) b.d.
2010 Elitserien Piraterna Motala 4. b.d. b.d. b.d. b.d. b.d. 2,200 (nsk) b.d.
2012 Elitserien Elit Vetlanda 1. 14 64 108 13 121 1,891 (14.) 7,71
2013 Elitserien Indianerna Kumla 5. 4 18 25 6 31 1,722 (nsk) 6,25
2014 Elitserien Elit Vetlanda 1. 13 53 92 8 100 1,887 (13.) 7,08
2015 Elitserien Elit Vetlanda 1. 13 58 141 8 149 2,569 (1.) 10,85
2016 Elitserien Elit Vetlanda 6. 3 15 28 1 29 1,933 (nsk) 9,33
2017 Elitserien Piraterna Motala 8. (spadek) 14 71 117 10 127 1,789 (23.) 8,36

Liga duńska

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Liga Klub Miejsce Śr. bieg.
2009 Dansk Speedway Liga VSK Vojens 5. 2,692 (3.)
2010 Dansk Speedway Liga VSK Vojens 3. 2,167 (nsk)

Liga ukraińska

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Liga Klub Miejsce Śr. bieg.
2010 Liga ukraińska Rosja Turbina Bałakowo 1 1. 2,889 (1.)

1 W 2010 r. Turbina Bałakowo oprócz startów w lidze rosyjskiej, występowała również w lidze Ukraińskiej.

Liga brytyjska

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Liga Klub Miejsce Śr. bieg.
2011 Elite League Coventry Bees 5. 2,070 (14.)

Liga czeska

[edytuj | edytuj kod]
Sezon Liga Klub Miejsce Śr. bieg.
2011 Extraliga AK Slaný 4. 2,143 (8.)

Pozostałe osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Drużynowe Mistrzostwa Świata Juniorów
Sezon Miejsce Msc Pkt Biegi
2007 Niemcy Abensberg 8 3. miejsce w półfinale
12 punktów (3,2,2,2,1,2) 		Rosja
Indywidualne Mistrzostwa Europy Juniorów
Sezon Miejsce Msc Pkt Biegi
2005 Czechy Mšeno awans do finału (wykluczony z udziału z uwagi na zbyt młody wiek) Rosja

Mistrzostwa Rosji Par

[edytuj | edytuj kod]
  • 2005 (z Mega-Ładą Togliatti) – 1. miejsce
  • 2007 (z Mega-Ładą Togliatti) – 3. miejsce

Indywidualne Mistrzostwa Rosji Juniorów

[edytuj | edytuj kod]
  • 2005 – 1. miejsce
  • 2007 – 2. miejsce

Indywidualne Mistrzostwa Rosji

[edytuj | edytuj kod]

Turniej o Koronę Bolesława Chrobrego - Pierwszego Króla Polski

[edytuj | edytuj kod]

Memoriał Alfreda Smoczyka

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualne Międzynarodowe Mistrzostwa Ekstraligi

[edytuj | edytuj kod]
  • 2014 – 1. miejsce
  • 2015 – 5. miejsce
  • 2017 – 7. miejsce
  • 2018 – 4. miejsce
  • 2019 – 7. miejsce
  • 2020 – 10. miejsce
  • 2021 – 10. miejsce

Zlatá Přilba

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W związku z decyzją Sportowego Sądu Arbitrażowego, wykluczającą Rosję z imprez sportowych o randze mistrzostw świata w latach 2021–2022, zawodnicy rosyjscy startowali jako reprezentanci Rosyjskiej Federacji Motocyklowej (MFR).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Emil Sajfutdinow [online], Magazyn Żużel [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  2. ↑ Wirtualna Polska Media, Emil Sajfutdinow z numerem 89 również w Grand Prix - WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl, 14 stycznia 2014 [dostęp 2022-03-09] (pol.).
  3. ↑ SPEEDWAY HISTORY INFO - HISTORIA ŻUŻLA [online], www.historyspeedway.nstrefa.pl [dostęp 2022-02-14].
  4. ↑ Tomasz Suskiewicz: Każdy zawodnik posłucha Tomka Golloba
  5. ↑ [tabela wyników] [online], www.internationalspeedway.co.uk [dostęp 2022-02-14].
  6. ↑ Po Grand Prix Czech: Zwycięzcy mają głos. [dostęp 2009-04-26].
  7. ↑ Emil Sajfutdinow otrzymał polskie obywatelstwo. [dostęp 2009-04-25].
  8. ↑ Super User, DPŚ 2012 - Terminarz/Wyniki - Żużel - PoKredzie.pl [online], pokredzie.pl [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  9. ↑ Lista klasyfikacyjna [online], PGE Ekstraliga [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  10. ↑ Emil Sayfutdinov wygrywa w Gdańsku http://www.sportowefakty.pl/zuzel/373634/sajfutdinow-zgarnal-pelna-pule-relacja-z-1-finalu-sec-w-gdansku
  11. ↑ Emil Sajfutdinow wygrał w Togliatti! - WP SportoweFakty [online], www.sportowefakty.pl [dostęp 2017-11-23] (pol.).
  12. ↑ Wirtualna Polska Media, Oficjalnie: Sajfutdinow poza Grand Prix! Batchelor w jego miejsce! - WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl, 4 marca 2014 [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  13. ↑ SEC - Speedway Euro Championship [online], SEC - Speedway Euro Championship [dostęp 2022-02-14].
  14. ↑ Martyna Wolnik, Fogo Unia Leszno 2015 [online], SPEEDWAY.info.pl [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  15. ↑ SPEEDWAY HISTORY INFO - HISTORIA ŻUŻLA [online], www.historyspeedway.nstrefa.pl [dostęp 2022-02-14].
  16. ↑ Alexey, Eisspeedway Journal: ALL OFFICIAL RESULTS -2018 FIM Speedway of Nations Final - Wroclaw (POL) - 08 and 09.06.2018. [online], Eisspeedway Journal, 11 czerwca 2018 [dostęp 2022-02-14].
  17. ↑ Po Bandzie Top 5 #5: Sajfutdinow dzięki akcji dekady zwyciężył w głosowaniu [online], PoBandzie - Portal Sportowy, 19 czerwca 2019 [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  18. ↑ Wirtualna Polska Media, Wyścig dekady?! Sajfutdinow jak w beczce śmierci! Zobacz skrót meczu forBET Włókniarz Częstochowa - Fogo Unia Leszno - WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl, 23 maja 2019 [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  19. ↑ Bohaterowie sezonu 2019 na Gali żużlowej PGE Ekstraligi (wyniki) [online], PGE Ekstraliga, 7 października 2019 [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  20. ↑ Wirtualna Polska Media, Eltrox Włókniarz Częstochowa - Fogo Unia Leszno – 31 : 59 – Wynik i Relacja na żywo - PGE Ekstraliga - 19.05.2019 - WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  21. ↑ II Finał SoN. Srebrni Polacy, złoci Rosjanie. Sborna pewnie wygrała finał [na żywo] [online], Przegląd Sportowy, 21 lipca 2019 [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  22. ↑ Telewizja Polska S.A, SoN: Polacy na podium. Kolejny triumf Rosjan [online], sport.tvp.pl, 17 października 2020 [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  23. ↑ Results [online], FIM Speedway [dostęp 2022-02-14] (ang.).
  24. ↑ Wirtualna Polska Media, Żużel. Oficjalne potwierdzenie w Toruniu. Medalista cyklu Grand Prix zasilił eWinner Apatora! - WP SportoweFakty [online], sportowefakty.wp.pl, 4 listopada 2021 [dostęp 2021-11-04] (pol.).
  25. ↑ Żużel. Sportowe sankcje dla Rosji i Białorusi. To decyzja federacji polskiej oraz międzynarodowej [online], Sport Wprost, 5 marca 2022 [dostęp 2022-03-09] (pol.).
  26. ↑ Michał Młodzikowski, Sajfutdinow z polskim obywatelstwem! [online], Bydgoszcz Nasze Miasto, 10 marca 2009 [dostęp 2022-02-14] (pol.).
  27. ↑ Apator Toruń. Od tej strony może go nie znaliście. Mąż, tata i... bydgoszczanin [online], Sportowy Toruń, 2 listopada 2021 [dostęp 2022-02-14] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
PGE Ekstraliga 2024 – KS Apator Toruń
Indywidualne mistrzostwa świata juniorów na żużlu – edycje i zwycięzcy
Indywidualne mistrzostwa Europy na żużlu – edycje i zwycięzcy
Indywidualne międzynarodowe mistrzostwa Ekstraligi im. Zenona Plecha – edycje i zwycięzcy
Turniej o Koronę Bolesława Chrobrego – Pierwszego Króla Polski – edycje i zwycięzcy
Lata 2008–2010
Lata 2011–2020
Lata 2021–2030
Memoriał Alfreda Smoczyka – edycje i zwycięzcy
Zlatá Přilba w Pardubicach – edycje i zwycięzcy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emil_Sajfutdinow&oldid=75293653”