Befka
Befka – krawat będący częścią szat liturgicznych używanych przez duchownych wielu Kościołów chrześcijańskich, współcześnie głównie luterańskich, kalwińskich, anglikańskich i metodystycznych. Dawniej używana także przez duchowieństwo katolickie. Nie należy jej mylić z koloratką, która jest elementem ubioru nieliturgicznego duchownych i często jest noszona pod strojem liturgicznym, a więc i pod befką. W okresie od XVII do XIX wieku befka stosowana była jednak także jako element pozaliturgicznego stroju duchownych protestanckich[1].
Ma kształt dwóch połączonych lub rozdzielonych pasów długości ok. 20 cm. Najczęściej jest koloru białego. W Kościołach reformowanych tradycyjnie oznaczała tablice z dziesięcioma przykazaniami przed rozbiciem ich przez Mojżesza, zaś u luteran jest symbolem tablic Mojżeszowych po rozbiciu. W Kościołach unijnych befka zachowuje kształt „kompromisowy”: jest do połowy złączona, a od połowy rozdzielona.
Niektórzy pastorzy w Kościołach praktykujących chrzest przez całkowite zanurzenie (np. Kościół Chrystusowy w RP) nakładają białą befkę na czarną togę, w której wchodzą do baptysterium, by w takim stroju udzielać tego obrzędu[2].
W Kościele Adwentystów Dnia Siódmego w Polsce pastorzy zakładają białą niepodzieloną befkę na czarną protestancką togę podczas sprawowania nabożeństw żałobnych.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Befka jako element cywilnego stroju pastora - pastor baptystyczny John Gano (1727-1804) (dostęp: 15-11-2014).. [dostęp 2014-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-16)].
- ↑ Reprodukcja obrazu ukazującego obrzęd chrztu przez zanurzenie udzielanego przez duchownego ubranego w togę z befką (dostęp: 15-11-2014).. [dostęp 2014-11-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-29)].
