Andrzej II węgierski

Andrzej II
	Król Węgier i Chorwacji
Okres	od 1205; do 1235
Poprzednik	Władysław III
Następca	Bela IV
	Król Halicko-Włodzimierski
Okres	od 1227; do 1230
Poprzednik	Mścisław II Udały
Następca	Daniel Halicki
	Dane biograficzne
Dynastia	Arpadowie
Data urodzenia	1176
Data śmierci	26 października 1235
Ojciec	Bela III
Matka	Agnieszka z Châtillon
Żona	Gertruda z Meran; od ok. 1200; do 28 września 1213
Dzieci	Anna Maria; Bela IV; Elżbieta; Koloman
Żona	Jolanta de Courtenay; od 1215; do czerwca 1233
Dzieci	Jolanta
Żona	Beatrycze d'Este; od 14 maja 1234; do 26 października 1235
Dzieci	Andrzej (zm. 1234); Stefan Pogrobowiec
	Multimedia w Wikimedia Commons

Andrzej II, węg. II. András magyar király (ur. 1176, zm. 26 października 1235) – od 1205 król Węgier, Chorwacji i od 1206 król halicko-włodzimierski (łac. rex Galiciae et Lodomeriae).

Życiorys

Młodszy syn króla Beli III i Agnieszki de Châtillon. Młodszy brat króla Emeryka.

W 1211 roku ściągnął do Siedmiogrodu Krzyżaków, osadzając ich w Burzenlandzie z zadaniem obrony królestwa przed pogańskimi Połowcami^[1]. Jednak już po kilkunastu latach, w 1225 roku wygnał ich z kraju, gdy zorientował się, iż Krzyżacy bardziej zainteresowani są stworzeniem u niego własnego, odrębnego państwa niż walką z poganami. Wypędzając Krzyżaków z Siedmiogrodu, przyznał liczne przywileje Sasom siedmiogrodzkim (tzw. Diploma Andreanum z 1224 r.)^[2].

Węgrzy nie byli zadowoleni z rządów króla, dlatego władca, chcąc pozyskać rycerstwo i możnych, wydał w 1222 Złotą bullę – przywilej zwalniający ich z podatków, a także gwarantujący im nietykalność osobistą, prawo wyboru urzędników ziemskich oraz kontrolę rządów przez sejm zwoływany raz do roku. Obiecał też nie rozdawać lenn i urzędów obcym.

W latach 1217–1218 brał udział w V wyprawie krzyżowej, uczestniczył wówczas w obronie Akki. Zmarł 26 października 1235 r. i został pochowany w katedrze w Wielkim Waradynie (obecnie Oradea).

Przodkowie

4. Gejza II
	2. Bela III
5. Eufrozyna
		1. Andrzej II
6. Renald z Chatillon
	3. Agnieszka z Châtillon
7. Konstancja z Antiochii

Małżeństwa

Około roku 1200 Andrzej ożenił się z Gertrudą z Meranu (siostrą Agnieszki i Jadwigi). Mieli 5 dzieci:

Annę Marię (1204–1237),
Belę IV (1206–1270), następcę Andrzeja,
Elżbietę (1207–1231), świętą, żonę Ludwika IV Świętego – landgrafa Turyngii,
Kolomana (1208–1241),
Andrzeja (zm. 1234).

W lutym 1215 Andrzej ożenił się z Jolantą de Courtenay, córkę z drugiego małżeństwa Piotra II, cesarza łacińskiego. Miał z nią jedynie córkę:

Jolandę (Jolantę) (1215–1251), żonę Jakuba I Aragońskiego, matkę królowej Francji – Izabeli Aragońskiej.

14 maja 1234 trzecią żoną Andrzeja została Beatrycze d’Este, córka Aldobrandina I d’Este. Urodziła Andrzejowi pogrobowego syna:

Stefana Pogrobowca (1236–1271), ojca króla Andrzeja III.

Przypisy

↑ Wielka Historia Świata - Późne średniowiecze. Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona. T. 5. Kraków: Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 419. ISBN 83-85719-89-X.
↑ Konrad Gündisch, The History of Transylvania and the Transylvanian Saxons, p. 2.3.2-2.3.3.

[1] Wielka Historia Świata - Późne średniowiecze. Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona. T. 5. Kraków: Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 419. ISBN 83-85719-89-X.

[2] Konrad Gündisch, The History of Transylvania and the Transylvanian Saxons, p. 2.3.2-2.3.3.

[1]

[2]