Adam Ostrowski (prawnik)

Adam Ostrowski
	; Adam Ostrowski w latach 60.
Data i miejsce urodzenia	17 września 1911 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	15 stycznia 1977 ; Warszawa
	Ambasador PRL w Szwecji
Okres	od 21 września 1945; do 27 lutego 1948
Następca	Czesław Bobrowski
	Ambasador PRL we Włoszech
Okres	od 1 marca 1948; do 30 kwietnia 1950
Następca	Władysław Tykociński
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Adam Ostrowski (ur. 17 września 1911 we Lwowie, zm. 15 stycznia 1977 w Warszawie) – polski prawnik, w czasie II wojny światowej Okręgowy Delegat Rządu we Lwowie, po wojnie ambasador w Sztokholmie i Rzymie.

Życiorys

Ukończył gimnazjum we Lwowie i Wydział Prawa na Uniwersytecie Jana Kazimierza (1933), po czym pracował jako asystent w Katedrze Teorii Prawa UJK i do 1938 jako pełnomocnik do spraw młodzieży rektora UJK, Stanisława Kulczyńskiego.

Podczas pierwszej okupacji sowieckiej Lwowa (1939–1941) z powodu publicznego protestu przeciw ukrainizacji Uniwersytetu Lwowskiego musiał odejść z uczelni i do końca okupacji sowieckiej 1941 pracował w wydawnictwie. W 1943 wstąpił do PPS. Był kierownikiem konspiracyjnej Walki Cywilnej we Lwowie, zaś od 15 marca 1944 Okręgowym delegatem Rządu we Lwowie. Kierował akcją propagandowego przeciwdziałania ewakuacji Polaków ze Lwowa i okolic, rozpoczętej przez Niemców. Po ponownym zajęciu Lwowa przez Sowietów, został 31 sierpnia 1944 aresztowany przez NKWD. Po aresztowaniu poszedł na pełną współpracę z NKWD, wskutek czego jego podwładni zostali aresztowani i skazani na wyroki do 20 lat łagru^[1]. Fakt podjęcia współpracy może tłumaczyć jego dalszą karierę w PRL. Po zwolnieniu został 31 grudnia 1944 dokooptowany na wniosek Polskiej Partii Socjalistycznej do Krajowej Rady Narodowej. 21 stycznia 1945 został mianowany zastępcą kierownika resortu administracji publicznej PKWN, w lutym 1945 wojewodą krakowskim^[2], po kilku miesiącach ambasadorem w Szwecji, zaś w 1948 ambasadorem w Rzymie. Od 1950 pracował w Komitecie do spraw Radiofonii, od 1954 do 1967 był dyrektorem Państwowego Instytutu Wydawniczego. Od 1957 był prezesem Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek^[3].

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B35-2-9)^[4].

Odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1945)^[5].
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1965)^[3]

Przypisy

↑ SławomirS. Koper SławomirS., TomaszT. Stańczyk TomaszT., Ostatnie lata polskiego Lwowa, Wyd. Fronda, 2019, s. 520 [dostęp 2020-01-14] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-14] .
↑ Henryk Dominiczak: Organy bezpieczeństwa PRL w walce z Kościołem katolickim. Bellona 2000, s.27.
↑ ^a ^b Warszawski Kalendarz Ilustrowany 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”, 1965, s. 95.
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ Lista osób odznaczonych M.P. z 1945 r. nr 5, poz. Lista osób odznaczonych

Linki zewnętrzne

Kazimierz Żygulski Podziemne państwo polskie we Lwowie (fragment książki Jestem z lwowskiego etapu)

[1] SławomirS. Koper SławomirS., TomaszT. Stańczyk TomaszT., Ostatnie lata polskiego Lwowa, Wyd. Fronda, 2019, s. 520 [dostęp 2020-01-14] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-14] .

[2] Henryk Dominiczak: Organy bezpieczeństwa PRL w walce z Kościołem katolickim. Bellona 2000, s.27.

[Stolica95-3] Warszawski Kalendarz Ilustrowany 1966. Warszawa: Wydawnictwo Warszawskiego Tygodnika „Stolica”, 1965, s. 95.

[4] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[5] Lista osób odznaczonych M.P. z 1945 r. nr 5, poz. Lista osób odznaczonych

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]