Welf IV (Ier) de Bavière b. ~ 1030 d. 9 listopad 1101 - Inwentarz

Во время осады и сдачи Зары в истории четвертого похода выступает новое лицо — византийский царевич Алексей Ангел, сын низвергнутого и ослепленного Алексеем III брата последнего, Исаака. Царевич Алексей, спасшись из темницы, бежал на Запад с целью добиться помощи для возвращения трона своему несчастному отцу. После безрезультатного свидания в Риме с папой, царевич направился на север, в Германию, к своему зятю, германскому государю Филиппу Швабскому, женатому, как известно, на Ирине, сестре Алексея и дочери Исаака. Ирина, по словам византийского историка той эпохи Никиты Акомината, просила мужа помочь брату, который "без крова и отечества странствует подобно звездам блуждающим и ничего не имеет с собой, кроме собственного тела." Какой-либо ощутительной материальной поддержки Филипп, будучи в данный момент занят борьбой внутри государства с Оттоном Брауншвейгским, оказать царевичу не мог; но он отправил посольство в Зару с просьбой к Венеции и крестоносцам помочь Исааку и его сыну Алексею в восстановлении их на византийском престоле. Царевич обещал за такую помощь подчинить Византию в религиозном отношении Риму, заплатить крестоносцам крупную сумму денег и, после восстановления его отца на престоле, принять лично участие в Крестовом походе.

Но представители "теории преднамеренности" не ограничились только попытками доказать факт измены Венеции. В 1875 г. появился новый мотив, проводимый особенно французским ученым графом Рианом (comte de Riant), который доказывал, что главным виновником перемены направления похода был не Дандоло, а отвергнутый папою Иннокентием III германский король Филипп Швабский, зять низложенного Исаака Ангела, женатый на его дочери и сестре царевича Алексея. В глубине немецкой земли была сплетена искусная политическая интрига, которая должна была направить крестоносцев на Константинополь. Исполнителем же планов Филиппа на Востоке явился Бонифаций Монферратский. В изменении направления похода граф Риан видит один из эпизодов вековой борьбы папства и империи. Своей руководящей ролью в походе Филипп унижал папу и его идею крестового похода; получив в восстановленном византийском императоре союзника, Филипп мог надеяться на успех в его борьбе с папством и своим соперником в Германии Оттоном Брауншвейгским. Однако этой теории Риана был нанесен удар работой В. Г. Васильевского, который показал, что бегство царевича Алексея на Запад имело место не в 1204 году, как думали историки, а в 1202, так что для "сложной, издалека задуманной политической интриги" Филиппа не остается, пожалуй, места и времени; "немецкая интрига окажется, пожалуй, таким же призраком, как и венецианская." К этому надо прибавить добросовестное исследование француза Тессье (Tessier) о том же походе, где французский исследователь на основании разбора и оценки современных источников, отрицает исключительную роль германского государя и возвращается к признанию наибольшего значения за рассказом Виллардуэна, т.е. возвращается к тому, что было господствующей точкой зрения до начала шестидесятых годов XIX века, т.е. к "теории случайностей." Тессье говорит, что четвертый Крестовый поход был французским Крестовым походом и что завоевание Константинополя было не германским, не венецианским достижением, а французским. Что же осталось из "теории преднамеренности" Риана? Осталось лишь то, что Филипп Швабский принимал участие в изменении направления похода и имел притязания, подобно Генриху VI, на Восточную империю; но источники не дают права утверждать, что какой-либо руководящий тонкий план, от которого зависела бы судьба всего похода, существовал.

• http://www.biblicalstudies.ru/Books/Vasil8.html

Wilhelm był najmłodszym synem potężnego księcia Saksonii i Bawarii Henryka Lwa oraz Matyldy, córki króla Anglii Henryka II Plantageneta. Urodził się (jako ostatnie dziecko Henryka) już po wygnaniu ojca z Niemiec przez cesarza Fryderyka I Barbarossę, w Anglii, na dworze Henryka II. Choć już w 1185 r. Henryk Lew powrócił do Niemiec, Wilhelm powrócił do Anglii i był wychowywany na dworze swego wuja, a potem kuzyna Ryszarda Lwie Serce. W 1193 r. został wysłany jako zakładnik na dwór nowego cesarza Henryka VI (było to związane z uwolnieniem przez cesarza pojmanego wcześniej Ryszarda Lwie Serce), ten przekazał go księciu Austrii Leopoldowi V, a wobec śmierci tego ostatniego trafił na dwór króla węgierskiego Beli III. Uwolniony został zapewne dopiero po śmierci ojca. W testamencie ojca wyznaczony na jego dziedzica w Lüneburgu i Lauenburgu. Ostatecznie podział dóbr Welfów pomiędzy Wilhelma i jego starszych braci został potwierdzony układem w 1202 r. Wilhelm poślubił wówczas Helenę, siostrę króla Danii siostrę ówczesnego króla duńskiego Kanuta VI, a córkę Waldemara I), co było elementem zawartego przez Ottona IV sojuszu z Danią. Aktywnie popierał w staraniach o koronę niemiecką swego starszego brata Ottona IV: stanowił jego łącznika w kontaktach z dworem angielskim, brał też udział w działaniach wojennych (m.in. w wyprawie na Turyngię w 1202 r.). Dbał też o rozwój swego księstwa (dzięki małżeństwu zyskał liczne posiadłości na Półwyspie Jutlandzkim), w celu usprawnienia handlu solą założył też Bleckede (wówczas nazwane Löwenstadt - "Miasto Lwa", dla upamiętnienia ojca Wilhelma). Nie używał jednak tytułu książęcego, a na swych pieczęciach tytułował się jedynie: Willehelmus de Luneburc filius Ducis Saxonie.

Otto I był synem księcia lüneburskiego Wilhelma oraz Heleny, córki króla duńskiego Waldemara I Wielkiego. Po śmierci swego ojca w 1212 lub 1213 r. nie zdołał objąć swego dziedzictwa, które znalazło się pod rządami stryja, cesarza Ottona IV. Po śmierci tego ostatniego oraz dwóch innych męskich potomków Henryka Lwa Otto (który był wnukiem Lwa) stał się jedynym męskim przedstawicielem rodu Welfów. Uczestniczył w wojnach między władcami Danii a książętami północnoniemieckimi. W ich trakcie dwa lata spędził w niewoli w Meklemburgii, z której został uwolniony dzięki interwencji króla Anglii Henryka III oraz papieża Grzegorza IX. Odnowił tradycyjnie bliskie kontakty Welfów z angielskim dworem królewskim, ale nie poszedł w ślady swoich poprzedników i odmówił dwukrotnie kandydowania do niemieckiej korony królewskiej, starając się zachować neutralność polityczną. Został obłożony przez papieża ekskomuniką wskutek swoich interwencji w sprawy arcybiskupstwa Bremy, od czego się uwolnił obietnicą krucjaty przeciwko Prusom. W 1235 r. doszedł do porozumienia z cesarzem Fryderykiem II i otrzymał od tego ostatniego jako lenno dziedziczne kraje Welfów: Brunszwik i Lüneburg. W latach 1239-1240 uczestniczył w zwycięskich kampaniach wojennych przeciwko Prusom. Obdarowywał przywilejami miasta znajdujące się w granicach jego domeny. W 1247 r. poczynił pewne nabytki terytorialne po wymarciu dynastii Ludowingów z Turyngii. Tuż przed śmiercią zaangażował się w sprawę elekcji królewskiej, popierając kandydaturę swego zięcia Wilhelma, hrabiego Holandii.

Otto I poślubił w 1229 r. Matyldę (zmarłą w 1261 r.), córkę margrabiego Brandenburgii Albrechta II. Mieli 10 dzieci: Matylda (ur. ?, zm. pomiędzy 1295 i 1298), żona hrabiego Anhaltu Henryka II, Helena (ur. ok. 1231, zm. 1273), żona landgrafa Turyngii Hermana II, a następnie księcia Saksonii Albrechta I, Otto (ur. ?, zm. 1247), Elżbieta (ur. ?, zm. 1266), żona hrabiego Holandii Wilhelma II, Albrecht I Wielki (ur. pomiędzy 1236 i 1244, zm. 1279), książę Brunszwiku, Jan I (ur. 1242, zm. 1277), książę Lüneburga, Otto (ur. ?, zm. 1279), biskup Hildesheim, Konrad (ur. ?, zm. 1300), biskup Verden, Adelajda (ur. ?, zm. 1274), żona landgrafa Hesji Henryka I,

Najstarszy syn księcia Bawarii i Palatynatu Ottona II Bawarskiego i Agnes Welf. Jego dziadkami byli: książę Bawarii i Palatynatu Ludwik I Bawarski i Ludmiła Przemyślidka oraz Henryk Welf i Agnes von Staufen. Po śmierci ojca wraz z bratem odziedziczył księstwo Bawarii i Palatynatu. W 1255 roku bracia podzielili swoje terytorium Henryk otrzymał Dolną Bawarię, zaś Ludwik Górną Bawarię i Palatynat. Na swoją siedzibę wybrał Monachium. 2 sierpnia 1254 roku w Landshut poślubił księżniczkę Marię (1226–1256), córkę księcia Brabancji Henryka II i Marii Hohenstauf. Maria została zamordowana, para nie miała dzieci. 24 sierpnia 1260 roku w Heidelbergu poślubił księżniczkę Annę głogowską (1240–1271), córkę księcia głogowskiego Konrada I i Salomei Odonicówny. Para miała trójkę dzieci: Maria (ur. 1261) - zakonnica Agnieszka (1262-1269) Ludwik (1267–1290) 24 października 1273 roku w Achen poślubił księżniczkę Matyldę Habsburg (1251–1304), córkę króla niemieckiego Rudolfa I Habsburga i Gertrudy von Hohenberg. Para miała 5 dzieci: Rudolf I Wittelsbach (1274–1319) - książę Górnej Bawarii, hrabia Palatynatu Matylda (1275–1319) - żona księcia Lüneburga Ottona II Agnes (1276–1340) - żona księcia Hesji Henryka oraz księcia Brandenburgii i Landsberg Henryka I Askańczyka Anna (ur.1280) - zakonnica Ludwik (1282–1347) - książę Bawarii, cesarz rzymski

Rudolf I (ur. 1 maja 1218 r., 15 lipca 1291 r. w Spirze) - król niemiecki od 1273 do 1291 roku. Pochowany w Spirze. Rudolf I był założycielem niemieckiej dynastii Habsburgów. W 1273 r. zebrani we Ratyzbonie elektorowie mieli przeprowadzić wybór króla Niemiec. Wśród kandydatów znalazł się Przemysł Ottokar II, potężny król Czech, a także hrabia Habsburga i Kyburga, władca Górnej Alzacji Rudolf. Ten ostatni cieszył się poparciem m.in.: palatyna reńskiego Ludwika II, księcia Leuenburga Albrechta III i burgrabiego Norymbergi Fryderyka III Hohenzollerna. Kolegium elektorskie obawiało się siły i prestiżu króla czeskiego, wybór padł na Rudolfa, który wydawał się wystarczająco słaby. Okazało się inaczej. W ciągu miesiąca po elekcji Rudolf koronował się w Akwizgranie. W 1274 r., podczas obrad Sejmu Rzeszy w Norymberdze, Rudolf I przeprowadził rewindykację praw, przywilejów i majątków królewskich straconych przez Koronę od chwili śmierci cesarza Fryderyka II Hohenstaufa. Pozycję Rudolfa wzmocniło także poparcie papieża Grzegorza X. Elekcja Rudolfa I oznaczała koniec Wielkiego Bezkrólewia w Niemczech. Rywal Rudolfa I, Przemysł Ottokar, nie stawił się na Sejmie w Norymberdze, odmówił złożenia hołdu Rudolfowi i wycofania się z Austrii, którą zajął po wymarciu dynastii Babenbergów. W 1276 r. zawarto układ, na mocy którego syn Ottokara, Wacław, miał poślubić córkę Rudolfa, Gutę, a Czesi mieli opuścić Austrię. Król czeski opóźniał jednak wykonanie postanowień traktatu i zawiązał sojusze z kilkoma książętami polskimi i niemieckimi, w tym z księciem Dolnej Bawarii Henrykiem I. Król Niemiec sprzymierzył się z królem Węgier Władysławem IV Kumańczykiem. W 1278 r. doszło do bitwy pod Dūrnkrut (Suchymi Krutami), zakończonej zwycięstwem króla niemieckiego i śmiercią Ottokara. W 1282 r. w Augsburgu Rudolf I nadał księstwa przejęte po Babenbergach swoim synom: Austrię Albrechtowi, a Styrię Rudolfowi. Była to podstawa późniejszej terytorialnej potęgi Habsburgów w Niemczech. W 1279 r. Rudolf I zrzekł się w imieniu Królestwa Niemieckiego praw do Ankony i Romanii, które już wcześniej zagarnęło Państwo Kościelne (królowie niemieccy byli też formalnie królami Włoch). Akt ten wynikał ze starań o dobre stosunki z papieżem Mikołajem III - Rudolf zabiegał o przywrócenie cesarskiej godności królom niemieckim i własną koronację na cesarza rzymskiego. Rudolf ogłosił powszechny pokój ziemski w Niemczech a w 1289 r. wyprawił się do Turyngii przeciw rycerzom-rozbójnikom, postrachem Niemiec okresu Wielkiego Bezkrólewia. Nie udało mu się jednak zapobiec wszystkim wojnom wewnętrznym. Arcybiskup Kolonii Zygfryd II Wastenburg walczył z księciem Brabancji Janem I o Limburgię, niepokoje w Szwabii wywoływał hrabia Wirtembergii Eberkard I. W 1289 r. król Rudolf zmusił hrabiego Dolnej Burgundii Ottona IV do złożenia mu hołdu. W ten sposób częściowo odnowił związki ziem burgundzkich z Niemcami. W 1291 r. próbował przeprowadzić elekcję swojego syna, Albrechta, na króla Niemiec, ale elektorowie odmówili. Królem Niemiec obrany został Adolf, hrabia Nassau. Mimo to, Albrecht w 1298 roku w bitwie pod Gollheim pokonał konkurenta i został kolejnym królem Niemiec z dynastii Habsburgów.

Był starszym synem księcia saskiego Albrechta I oraz Heleny, córki księcia Brunszwiku Ottona I. Po śmierci ojca w 1261 dokonany został podział Saksonii między jego synów: Jan otrzymał część z Lauenburgiem, zaś młodszy brat Albrecht II z Wittenbergą. Początkowo jednak opiekę nad oboma małoletnimi braćmi sprawowała ich matka, obaj także wspólnie trzymali odziedziczoną po ojcu godność elektora Rzeszy i funkcję wójta miasta Lubeki. Po dojściu do lat pełnych aktywnie uczestniczył w polityce niemieckiej w Skandynawii.

Był młodszym synem księcia saskiego Albrechta I oraz jego trzeciej żony, Heleny z Brunszwiku-Lüneburga.

Po śmierci ojca w 1261 po podziale dziedzictwa ze starszym bratem Janem otrzymał część Saksonii z Wittenbergą. W 1273 poparł w czasie elekcji na króla Niemiec Rudolfa I Habsburga i stał się jego ważnym współpracownikiem. Został także jego zięciem (poślubił w dniu koronacji Rudolfa jego córkę Agnieszkę). Dzięki poparciu królewskiemu stopniowo rozszerzał zasięg swoich posiadłości. Kontrolował Lubekę, objął palatynat saski, hrabstwa Brehna i Gommern. Zrzekł się jednak uprawnień burgrabiowskich w Magdeburgu na rzecz tamtejszych arcybiskupów, co było znaczącym uszczupleniem jego potęgi. W 1292 podczas kolejnej elekcji królewskiej opowiedział się przeciwko Habsburgom i poparł Adolfa z Nassau. Jednak w 1297 przyłączył się do koalicji przeciwko Adolfowi, a rok później poparł podczas elekcji Albrechta I Habsburga. Właściwie przez cały okres swego panowania toczył spory z krewnymi (bratem oraz kuzynami z Brandenburgii) spory terytorialne oraz o prawa elektorskie. Jednak po śmierci brata, Albrecht został opiekunem jego trzech synów, umocnił też wówczas przynależności uprawnień elektorski do księstwa sasko-wittenberskiego.