Veurne (1956)

Veurne (M935) – belgijski trałowiec z lat 50. XX wieku, jedna z 26 zbudowanych dla Belgijskiej Marynarki Wojennej jednostek amerykańskiego typu Adjutant. Stępkę okrętu położono w grudniu 1955 roku w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay, a w skład marynarki wojennej Belgii został przyjęty 23 sierpnia 1956 roku. W 1969 roku okręt przebudowano na niszczyciel min. Jednostkę wycofano ze służby w 1987 roku.

Veurne (M935)

Siostrzany „Verviers” po 1969 roku
Klasa	trałowiec
Typ	Adjutant
Historia
Stocznia	Hodgdon Brothers, East Boothbay
Położenie stępki	grudzień 1955
Zamówiony dla US Navy
Nazwa	MSC-260
Belgia
Nazwa	„Veurne” (M935)
Wejście do służby	23 sierpnia 1956
Wycofanie ze służby	1987
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	standardowa: 330 t pełna: 390 t
Długość	44 m całkowita 42 m między pionami
Szerokość	8,3 m
Zanurzenie	2,6 m
Materiał kadłuba	drewno
Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 880 KM, 2 śruby
Prędkość	13,5 węzła
Zasięg	2700 Mm przy 10,5 w.
Uzbrojenie
2 działka plot. kal. 20 mm (1 x II)
Wyposażenie
radar, sonar, trały
Załoga	36

Projekt i budowa

Projekt trałowców typu Adjutant (Blackbird) powstał jako rozwinięcie drugowojennych jednostek typu YMS . Okręty miały w większości zasilić floty państw sojuszniczych, w ramach Major Defense Acquisition Program (MDAP) . Spośród 159 zbudowanych jednostek oryginalnego typu Blackbird tylko 20 zasiliło United States Navy, a wiele zbudowano za granicą z amerykańską i brytyjską pomocą .

Przyszły „Veurne” zbudowany został w stoczni Hodgdon Brothers w East Boothbay . Stępkę okrętu położono w grudniu 1955 roku, nieznana jest data wodowania . Jednostka miała nosić oznaczenie MSC-260.

Dane taktyczno-techniczne

Okręt był przybrzeżnym, małomagnetycznym trałowcem o długości całkowitej 44 metry (42 metry między pionami), szerokości 8,3 metra i zanurzeniu 2,6 metra. Kadłub okrętu wykonany był z drewna. Wyporność standardowa wynosiła 330 ton, a pełna 390 ton . Okręt napędzany był przez dwa silniki wysokoprężne General Motors 8-268A o łącznej mocy 880 KM, napędzających dwie śruby . Prędkość maksymalna jednostki wynosiła 13,5 węzła . Zapas paliwa wynosił 28 ton, co zapewniało zasięg 2700 Mm przy prędkości 10,5 węzła.

Uzbrojenie artyleryjskie jednostki składało się początkowo z podwójnego zestawu działek plot. kalibru 20 mm Oerlikon L/70 Mark 24 . Wyposażenie trałowe obejmowało trały: mechaniczny, elektromagnetyczny i akustyczny . Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radar nawigacyjny Decca 1229 oraz kadłubowy sonar AN/UQS-1 .

Załoga okrętu składała się z 36 oficerów, podoficerów i marynarzy .

Służba

„Veurne” został przyjęty w skład Belgijskiej Marynarki Wojennej 23 sierpnia 1956 roku, przybywając do Belgii 7 września. Okręt otrzymał numer burtowy M935. W 1969 roku dokonano zmiany uzbrojenia artyleryjskiego jednostki, w miejsce podwójnego zestawu działek Oerlikon montując pojedyncze działko plot. Bofors kal. 40 mm L/60 Mark 3 . W tym samym roku okręt przebudowano na niszczyciel min, usuwając sonar i wyposażenie trałowe, montując w zamian brytyjski sonar Plessey 193M, pędniki cykloidalne Voith-Schneider oraz komorę dekompresyjną i wyposażenie nurkowe . Bazą jednostki była Ostenda. Okręt wycofano ze służby w 1987 roku .

Bibliografia

• Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
• Ivan Gogin: BLUEBIRD coastal minesweepers (1953 - 1961). Navypedia. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
• Ivan Gogin: DIEST coastal minesweepers (1953-1956). Navypedia. [dostęp 2021-07-11]. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1960-61. Raymond Blackman (red.). London: Sampson Low, Marston & Co., 1960. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1973-74. John E. Moore (red.). New York: McGraw - Hill, 1973. ISBN 0-07-032020-9. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1980-81. John E. Moore (red.). London: Jane’s Information Group Ltd, 1980. ISBN 0-7106-0703-2. (ang.).
• Jane’s Fighting Ships 1987-88. John E. Moore (red.). London: Jane’s Publishing Company Ltd, 1987. ISBN 0-7106-0842-X. (ang.).