John Scofield

	John Scofield
	;
Statsborgarskap	USA
Fødd	26. desember 1951 (72 år); Dayton
Yrke	gitarist, komponist, jazzmusikar, jazzgitarist, designar, plateartist
Språk	engelsk
Nettstad	https://www.johnscofield.com
	John Scofield på Commons

John Scofield (fødd 26. desember 1951) er ein amerikansk jazzgitarist, kjend som ei av dei leiande i verda i sin sjanger. Han har samarbeidd med fleire norske musikarar.

Liv og karriere

Scofield blei fødd i Dayton i Ohio og voks opp i Wilton i Connecticut. Elleve år gammal tok han til å spele gitar og spelte i skoleband og ulike rock- og bluesgrupper. Etter at ein lærar gjorde han oppmerksam på Wes Montgomery, Jim Hall og Pat Martino, starta han å spele jazz og frå 1970 til 1973 studerte han jazz ved Berklee College of Music i Boston. Mellom lærarane der var Mick Goodrick og Gary Burton, som Scofield seinare spelte med.

Første gongen jazz-scena blei oppmerksame på Scofield var ein gong han erstatta Goodrick under ein konsert med Gerry Mulligan og Chet Baker i Carnegie Hall. Gjennombrotet i jazzmusikar-kretsar fekk han som medlem i Billy Cobham/George Duke-Band og etter dette fekk han spele med ei rekke namngjetne jazzmusikarar som Charles Mingus, Herbie Hancock, Chick Corea, Joe Henderson (So Near, So Far (Musings for Miles), 1992), Pat Metheny, McCoy Tyner, Bennie Wallace og Jim Hall. Frå slutten av 1970-åra reiste han på turné med Steve Swallow og Adam Nussbaum, og med dei fekk Scofield sitt endelege gjennombrot hos jazzpublikummet.

Frå 1982 og tre og eit halvt år framover samarbeidde han med Miles Davis som var kjend for sin improviserte, funkprega jazz. I Marc Johnson-prosjektet Bass Desires spelte han med gitarkollegaen Bill Frisell. Etter at Scofield underteikna ein kontrakt med Blue Note Records i 1989 (til 1996 og deretter med Verve), starta han og saksofonisten Joe Lovano, ein studiekamerat frå Berkeley, ei gruppe som i kvartett eller kvintett-form høyrde til dei fremste representantane for funkjazzen. Frå 1998 spelte Scofield i ein kvartett med Joe Lovano (ts), Dave Holland (b) og Al Foster (dr), men stod òg på scena med Medeski, Martin & Wood.

I følgje jazzskribenten Richard Cook^[1] vert Scofield saman med Bill Frisell og Pat Metheny rekna som den fremste og viktigaste jazzgitaristen sidan Wes Montgomery. Metheny og Scofield spelte inn eit duoalbum saman i 1994.

Diskografi

1977: East Meets West
1978: Rough House
1980: Bar Talk
1980: Four Keys
1980: Spoons (Who's Who), Sampler
1981: Out Like A Light
1981: Shinola
1982: Solar (zus.mit J.Abercrombie)
1984: Electric Outlet
1986: Still Warm
1987: Blue Matter
1987: Pick Hits - live
1988: Loud Jazz
1990: Flat Out
1990: Time on my hands
1991: Meant to Be
1991: East Coast Blow Out (mit J.Mc Neely, M.Johnson, A.Nussbaum & WDR BigBand)
1992: Grace Under Pressure
1993. Quartet
1993: What We Do
1994: Hand Jive
1994: I can see your House from Here, John Scofield & Pat Metheny
1995: Groove Elation
1996: Quiet
1997: A Go Go
1999: Shortcuts (Jazzpar Combo 1999 - mit Ulrik, Danielsson, Erskine)
2000: Bump
2001: Works for Me
2002: Überjam
2003: Oh!
2003: Up All Night
2004: En route
2005: That's What I Say
2007: This Meets That
2009: Piety Street
2010: 54
2011: A Moment's Peace – (Emarcy)^[2]

Kjelder

Denne artikkelen er basert på «John Scofield» frå Wikipedia på tysk, den 25. november 2011.

Referansar

↑ R. Cook Jazz Encyclopedia London 2007; også W. Kampmann Reclams Jazzlexikon Stuttgart 2003
↑ The Guardian vom 19. Mai 2011: A Moment's Peace – Review

Bakgrunnsstoff

Scofield si offisiell heimeside
Biografi, diskografi og nyhende på JazzEcho.de
Biografi og konsertkritikk på cosmopolis.ch
Intervju fra 1991

[1] R. Cook Jazz Encyclopedia London 2007; også W. Kampmann Reclams Jazzlexikon Stuttgart 2003

[2] The Guardian vom 19. Mai 2011: A Moment's Peace – Review

[1]

[2]