iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.
iBet uBet web content aggregator. Adding the entire web to your favor.



Link to original content: http://nl.wikipedia.org/wiki/Ronde_van_Frankrijk_1999
Ronde van Frankrijk 1999 - Wikipedia Naar inhoud springen

Ronde van Frankrijk 1999

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Frankrijk Ronde van Frankrijk 1999
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 1999
Routekaart van de Ronde van Frankrijk 1999
Periode 3 t/m 25 juli 1999
Startplaats Le Puy-du-Fou
Finishplaats Parijs
Totale afstand 3870 km
Gem. snelheid 40,276 km/u
Deelnemers 180 (20 ploegen)
Eindklassementen
Gele trui Gele trui Lance Armstrong[1]
Groene trui Groene trui Erik Zabel
Bolletjestrui Bolletjestrui Richard Virenque
Witte trui Witte trui Benoît Salmon
Ploegen Ploegen Banesto
Navigatie
Ronde van Frankrijk 1998     Ronde van Frankrijk 2000
Portaal  Portaalicoon   Wielersport

De 86e editie van de Ronde van Frankrijk ging van start op 3 juli 1999 in Le Puy-du-Fou. Hij eindigde op 25 juli in Parijs.

Er stonden 180 renners verdeeld over 20 ploegen aan de start. Deze Tour stond in het teken van de wedergeboorte van Lance Armstrong, die na een drie jaar lang gevecht tegen kanker terugkeerde op het wielertoneel. Al tijdens de proloog bleek de kracht van de Amerikaan, die ook won in de eerste etappe.

De tour ging van start zonder Marco Pantani, de winnaar van het jaar daarvoor, omdat deze vanwege een te hoge hematocrietwaarde eerder dat jaar uit de Giro d'Italia was gezet.

Tijdens de vlakke ritten moest Armstrong de gele trui al snel weer afstaan, maar in de bergen kon niemand hem bijbenen. Armstrong won deze editie van de Ronde van Frankrijk. In 2012 bleek echter dat hij doping heeft gebruikt. Hierop besloot de UCI Armstrong als winnaar te schrappen. Tourdirecteur Christian Prudhomme besloot om geen nieuwe winnaar aan te wijzen.[1]

Belgische en Nederlandse prestaties

[bewerken | brontekst bewerken]

In totaal namen er 15 Belgen en 6 Nederlanders deel aan de Tour van 1999.

Belgische etappezeges

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Tom Steels won de 2e etappe van Challans naar Saint-Nazaire, de 3e etappe van Nantes naar Laval en de 17e etappe van Mourenx naar Bordeaux.
  • Ludo Dierckxsens won de 11e etappe van Bourg d'Oisans naar Saint-Étienne.

Nederlandse etappezeges

[bewerken | brontekst bewerken]
  • In 1999 was er geen Nederlandse etappeoverwinning.

Etappe-overzicht

[bewerken | brontekst bewerken]
datum etappe route afstand winnaar ploeg klassementsleider
3 juli Proloog Puy du Fou (ITT) 6,8 km Vlag van Verenigde Staten Lance Armstrong US Postal Lance Armstrong
4 juli 1 Montaigu - Challans 208,0 km Vlag van Estland Jaan Kirsipuu Casino
5 juli 2 Challans - Saint-Nazaire 176,0 km Vlag van België Tom Steels Mapei Jaan Kirsipuu
6 juli 3 Nantes - Laval 194,5 km Vlag van België Tom Steels Mapei
7 juli 4 Laval - Blois 191,0 km Vlag van Italië Mario Cipollini Saeco
8 juli 5 Bonneval - Amiens 233,5 km Vlag van Italië Mario Cipollini Saeco
9 juli 6 Amiens - Maubeuge 171,5 km Vlag van Italië Mario Cipollini Saeco
10 juli 7 Avesnes-sur-Helpe - Thionville 227,0 km Vlag van Italië Mario Cipollini Saeco
11 juli 8 Metz - Metz (ITT) 56,5 km Vlag van Verenigde Staten Lance Armstrong US Postal Lance Armstrong
12 juli Rustdag
13 juli 9 Le Grand-Bornand - Vlag van Italië Sestriere 213,5 km Vlag van Verenigde Staten Lance Armstrong US Postal Lance Armstrong
14 juli 10 Vlag van Italië Sestriere - l'Alpe d'Huez 220,5 km Vlag van Italië Giuseppe Guerini Team Deutsche Telekom
15 juli 11 Le Bourg-d'Oisans - Saint-Étienne 198,5 km Vlag van België Ludo Dierckxsens Lampre
16 juli 12 Saint-Galmier - Saint-Flour 201,5 km Vlag van Spanje David Etxebarria ONCE
17 juli 13 Saint-Flour - Albi 236,5 km Vlag van Italië Salvatore Commesso Saeco
18 juli 14 Castres - Saint-Gaudens 199,0 km Vlag van Rusland Dmitri Konysjev Mercatone Uno
19 juli Rustdag
20 juli 15 Saint-Gaudens - Piau-Engaly 173,0 km Vlag van Spanje Fernando Escartín Kelme Lance Armstrong
21 juli 16 Lannemezan - Pau 192,0 km Vlag van Spanje David Etxebarria ONCE
22 juli 17 Mourenx - Bordeaux 200,0 km Vlag van België Tom Steels Mapei
23 juli 18 Jonzac - Futuroscope 187,0 km Vlag van Italië Gianpaolo Mondini Cantina Tollo
24 juli 19 Futuroscope - Futuroscope (ITT) 57,0 km Vlag van Verenigde Staten Lance Armstrong US Postal
25 juli 20 Arpajon - Parijs 143,5 km Vlag van Australië Robbie McEwen Rabobank

Klassementsleiders na elke etappe

[bewerken | brontekst bewerken]
Etappe Gele trui
Groene trui
Bolletjestrui
Witte trui
Ploegen
Proloog Lance Armstrong Lance Armstrong niet uitgereikt Rik Verbrugghe US Postal
1 Jaan Kirsipuu Mariano Piccoli
2 Jaan Kirsipuu Christian Vande Velde
3
4
5
6
7
8 Lance Armstrong Magnus Bäckstedt
9 Stuart O'Grady Richard Virenque Benoît Salmon
10 ONCE
11 Festina
12 Erik Zabel
13 ONCE
14 Festina
15 Banesto
16
17
18
19
20
21

Eindklassementen

[bewerken | brontekst bewerken]
Eindklassement
Algemeen klassement Lance Armstrong 91h 32' 16"
Tweede Alex Zülle + 7' 37"
Derde Fernando Escartín + 10' 26"
Vierde Laurent Dufaux + 14' 43"
Vijfde Angel Casero + 15' 11"
Zesde Abraham Olano + 16' 47"
Zevende Daniele Nardello + 17' 02"
Achtste Richard Virenque + 17' 28"
Negende Wladimir Belli + 17' 37"
Tiende Andrea Peron + 23' 10"
Rode Lantaarn Jacky Durand (141e) + 3h 19' 09"
Puntenklassement Erik Zabel 323 punten
Tweede Stuart O'Grady 275 punten
Derde Christophe Capelle 196 punten
Bergklassement Richard Virenque 279 punten
Tweede Alberto Elli 226 punten
Derde Mariano Piccoli 205 punten
Jongerenklassement Benoît Salmon 92h 01' 15"
Tweede Mario Aerts + 10' 22"
Derde Francisco García + 16' 32"
Ploegenklassement Banesto 275h 05' 21"
Tweede ONCE + 8' 16"
Derde Festina + 16' 13"
  • Het Nederlandse sportprogramma Bureau Sport onderzocht wie de winnaar van deze ronde zou geweest zijn, als alle renners met dopingperikelen zouden geschrapt worden. Het bleek Kurt Van De Wouwer te zijn, die eerst op de 11e plaats stond.[2]